Yfir þessa sprungu fóru fyrstu menn sprungulínunnar...

... og þá var ráð að setjast og nýta bara tímann til hvíldar...

... njóta útsýnisins...

... á meðan fremstu menn mokuðu stökkpall...

Róbert fékk Láka til að stökkva yfir sprunguna...

.... og moka lendingarpall neðar í henni sem hægt væri að stökkva á...

Okkur sem efst voru leist ekki á blikuna... vorum við að fara að stökkva yfir 1,5 m breiða sprungu?

Aftur opnaðist aðeins fyrir skyggnið og þá sáum við sprungubeltið alla leið niður að Rótarfjallshnúk...

Pallurinn... þetta hefði líklega alveg gengið og þeir voru ekki lengi að...

En Róbert bað Óskar Wild um að fara sunnar og leita að betri leið þar...
þó hann hefði fallið ofan í sprungu á þeim kafla fyrr...

Við vonuðum það besta... á þessum tímapunkti leit út fyrir að við værum að snúa við og ferðin væri ónýt...

Við sem fremst vorum í línunni strekktum og lágum í snjónum og var ekki sama um leiðsögumennina okkar...

Sjá sprunguna vinstra megin sem Róbert fór ofan í... þetta virtist snjóþéttara sunnar þar sem villta línan fór...
Vestari Hnappur í baksýn göngumanna... hann átti að vera fyrsti tindur dagsins
en það var útséð með að ná honum þar sem við hinir þrír hæstu voru mikilvægari...

Í norðri leitaði Jón Heiðar að betri leið yfir...

... en fann enga góða...

Strekkja... bakka... þvera...

Þetta leit best út hjá Óskari og Láka... hér bendir Óskar á sprungubeltið sem lá eftir öllu svæðinu að Rótarfjallshnúk...

Það var sprurning hvort þetta væri fært yfir...
... og svo var var gengið af stað... og allir komust yfir án vandræða...

Vestari Hnappur fer hér með á framtíðarlistann...

... ásamt Rótarfjallshnúk sem gaman væri að ganga á í einni ferð...

Uppi á öskjubarmingum kom frí fyrir sprungum í bili...
og vorum ekki lengur ein í heiminum þar sem við sáum gönguskíðahóp framundan...

Bandaríkjamenn sem verið höfðu á jöklinum í átta daga og voru á leið niður...

Magnaðir litir á þessum stað... það var einstakt að ganga öskjuna sjálfa í þessu veðri...

Við ráðlögðum þeim að fara ekki niður Hnappaleiðina sem var ætlunin út af sprungunum...

Flottur hópur... Vestari Hnappur í baksýn...

Við tók tilbreytingalítil ganga eftir allri öskju Öræfajökuls...

Með hæsta tind Rótarfjallshnúks að baki...

Þarna í þokunni reis Hvannadalshnúkur... en hann sýndi sig aldrei fyrr en í lok dags þegar farið var niður af honum...

Litið til baka... með Vestari Hnapp í baksýn... þetta var mögnuð víðátta...

Göngufærið miklu betra en við áttum von á... léttur snjór og skrefin ekki þung eða djúp....

Sveinsgnípa sýndi sig alveg... en Sveinstindur faldi sig í skýjunum vinstra megin...

Eystri Hnappur kíkti líka aðeins á okkur... sjá aðeins glitta í hann vinstra megin og svo sá Vestari áberandi hægra megin...

Hér spjölluðu menn eftir allri öskjunni... eða gengu í eigin hugsunum...

...eða jafnvel dottuðu í seiðandi göngutaktinum :-)

Þrúgulínan fór framhjá sprungulínunni og það var tilefni til myndatöku...
Hinrik fremstur, Jóhannes, Ólafur Vignir, Súsanna...

Sigga Sig. og Hjölli... þeirra beið erfitt verkefni á Sveinstindi...

Þegar þokan læddist inn í hækkandi hæð á leið á Sveinstindinn
var hópnum safnað saman og stefnt á eingöngu Sveinstindinn þar sem tíminn gaf ekki færi á Sveingípu
vegna allra tafanna við sprungurnar upp Hnappaleiðina...

Róbert skyldi aftur leiða gönguna... í þoku og engu skyggni sem flækir rötun margfalt...
og aftur beið hans sprungubelti til að meta, þvera, bakka, strekkja...

Varla ökkladjúpt... þetta slapp sem betur fer... hefði í versta falli getað tekið af okkur alla þrjá því varavaravaravara... plan var að ná eingöngu Sveinstindi... næsthæsta tindi landsins ef veður eða færi tefði för...

En við vorum með algera fagmenn sem leiddu þessa göngu
og þar var metnaðurinn til staðar að ná mikilvægustu markmiðum dagsins og sneitt framhjá þeim minna mikilvægari...

Það reyndi mikið á fremsta leiðsögumann á kaflanum að Sveinstindi...
snjóblindan var alger kílómetrunum saman og engin leið að sjá hvort farið var upp eða niður...
enda fékk maður þessa "snjóriðu" ef svo má kalla - hlýtur að vera til eitthvurt nafn yfir þetta - þar sem gengið er í algerri snjóblindu svo heilinn er stanslaust að reyna að lesa úr landslaginu einhver kennileiti og býr þau bara til svo það er stöðugt eins og maður sé að ganga fram á brún eða meðfram brún og það sé brekka eða þverhnípi á hægri eða vinstri hönd... við þjálfarar höfum einu sinni lent í þessu... í könnunarleiðangri á fjallið Ok við Húsafell  í engu skyggni þar sem allt rann saman og við sáum endalausar brekkur og fannst við vera að detta...
en allt var á jafnsléttu... ólýsanleg lífsreynsla...

Róbert leysti þetta vel...
batt reipi við stafinn sinn og sló honum fram fyrir sig til að sjá hvernig reipið lenti sem sýndi þá hvað var framundan... magnað...

Ekkert mál að ganga svo á eftir fyrir okkur öll hin... því þá voru komin spor sem mörkuðu smá kennileiti í snjóinn til að fara eftir...
líklega ólýsanlegar aðstæður nema lenda í þeim sjálfur...

Róbert gekk eftir áttavita í þessu algera blindaskyggni... og kom að Sveinstindi sunnarlega þvert á hann af öskjunni...
þar sem hann féll enn og aftur ofan í sprungu... og koma að þessu gímaldi hér...

Hérna niður gætu heilu jepparnir farið... og þetta lá eftir öllum tindinum frá norðri til suðurs og leit ekki vel út...

Ákveðið var að allir færu þarna upp til að sjá hindrunina sem virtist ætla að taka af okkur Sveinstindinn...
sem var aðaltakmark dagsins... og vonbrigðin voru alger...

Við skiptumst á að fara upp hver lína...

En þegar kom að vinalínunni fór Jón Heiðar eftir sprungunni til suðurs og leitaði að leið yfir snjóbrú neðar...

... og fann góða leið neðar...

Þetta var ótrúlegt... það var fínasta leið þarna yfir...

Og við tókum gleðina á ný... skyldum við ná Sveinstindi þrátt fyrir allar þessar hindranir?

Sprungan sem fara þurfti yfir var miðlungsstór...

En þetta gekk mjög vel... einhverjir hikandi og Ósk fékk aðstoð frá Óskari Wild sem af stakri natni kom henni yfir
með okkur öll hin kallandi á hana að bíta á jaxlinn... og auðvitað gekk það vel...

Litið til baka...

Róbert fór á eftir Jóni Heiðari... á hann hafði mætt miklu meira en annarra leiðsögumanna fram að þessu,
bæði gegnum srpungubeltið og við rötun í snjóblindunni á löngum kafla
sem endaði á enn einu fallinu ofan í sprungu neðan við þetta ógnar gímald sem var ofarlega í Sveinstindi
svo það var eflaust vel þegið að Jón Heiðar tæki forystuna á þessum kafla...

Sprungan til suðurs...

Fyrri sprungan upp á Sveinstind... þurfti svolítið hopp til að komast yfir...

Ekkert skyggni á Sveinstindinum og krefjandi verkefni að þræða sig þar upp á réttum stað með þverhnípið á hægri hönd til austurs og sprungurnar á vinstri hönd til vesturs...

Svo opnaðist aðeins fyrir sem kom sér mjög vel til að sjá eitthvað til...

...og tindurinn sjálfur kom í ljós... sjá Jón Heiðar fremstan að þræða sig upp bröttu brekkuna...

Síðasti kaflinn hjá fremstu línu upp á Sveinstind... snarbratt á hægri hönd og sprungur endilangt á vinstri hönd svo ströng fyrirmæli voru um að fylgja bara sporunum, alls ekki fara út fyrir þau og fara varlega...  hér settu þeir tryggingu efst og þræddu hvern og einn upp á tind í einu...

Tafsamt eins og oft áður í ferðinni... þetta var með varasömustu leiðum sem við höfum farið...

Örn kominn upp og tekur hér mynd af Guðmundi Víði að koma upp með Jón Heiðar á tryggingunni neðar og afganginn af fremstu línunni á leiðinni upp...

Katrín að koma upp...

Næst fremsta lína að koma upp...

Fylgja slóðinni absolut...

Seinni stóra sprungan sem Örn fór fyrst ofan í með fótinn og Hjölli svo allur að öxlum...
snjóbrýrnar eru blekkjandi og fela holrúmið sem er undir...

Gleðin var fölskvalaus þegar komið var á næsthæsta tind landsins...
Katrín, Guðmundur og Ingi.

Næst fremsta lína að bíða með að komast að... það var bara pláss fyrir eina línu upp á hæsta tind og því rýmdi sú efsta til með því að fara yfr á næsta hnúk á Sveinstindi og bíða þar...

Svo sprungulínan bara beið eins og allar hinar neðar...

Svo komumst við líka upp...

... og þetta gekk vel...

Menn að fagna innar á Sveinstindi...

Sætur sigur eftir góða þjálfun síðustu mánuði...

Sprungulínan komin til Vinalínunnar og kátínan leyndi sér ekki meðan við biðum eftir hinum línunum...

Ekki var hægt að safna hópnum saman á Sveinstindi fyrir hópmynd vegna plássleysis
svo þegar þriðja línan var komin upp á tind fór sú fyrsta aðeins neðar niður eftir hryggnum...

En næst fremsta línan beið eftir þeirri þriðju og tók bara myndir á meðan í eintómri sigurvímunni...

Niðurleiðin af Sveinstindi var falleg og alger synd að ná þessu ekki í skyggni niður á láglendið og um allan öskjubarminn...

Þriðja línan komin upp með Óskari Wild... sjá Láka í þokunni fjær að koma næst síðustu línunni upp...

Öllum gekk vel nema síðustu línunni þar sem Hjölli sem var þar aftastur féll ofan í efri sprunguna við þverhnípið og þurfti að koma sér upp sjálfur með Siggu Sig og Súsönnu strekkjandi á línunni til að halda honum ofan jarðar... það gekk vel en hann þurfti að velta sér til baka upp úr henni þar sem ekkert annað var í boði og fara því aftur yfir hana til að geta haldið áfram sem eflaust hefur verið erfitt... Að koma sér sjálfur upp úr sprungu án hjálpar krefst mikils átaks sem rukkaðist inn stuttu eftir þetta atvik svo þeirra lína og Bláa línan töfðust og drógust aftur úr á meðan hinar þrjár gengu eftir öskjunni á Snæbreið.

Meðan á sprunguatvikinu stóð biðu menn neðar á Sveinstindi...

Ekki nægilega öruggt að vera öll á þessum stað og því var hópmynd ekki möguleg en ansi hefði hún verið sæt eftir þennan sigur...

Næring, sólarvörn og annað stúss var því á dagskránni á meðan beðið var...

Ingi og fleiri steyptust út eftir sólríka gönguna á Tindfjallajökli svo það átti sko ekki að lenda í því aftur !

Hinar tvær línurnar komnar neðar meðan síðustu tvær komust upp á Sveinstind...

Loks var haldið af stað niður af Sveinstindi...

Mögnuð leið og sigurvíman var allsráðansi...

Enn blöstu við okkur sprungur á þessum kafla yfir á Snæbreið...

Sólin alveg við það að komast gegnum skýin... sem voru sorglega þunn...

... og göngufærið enn lygilega gott...

Þetta var rösklegur kafli að Snæbreið og þarna skildi á milli fremstu þriggja lína og öftustu tveggja þar sem Hjölli þurfti að hlaða batteríin eftir sprunguatvikið sem var ekki skrítið... á sama tíma keyrðu fremstu leiðsögumenn okkur vel áfram undir þeirri ábyrgð að vera með 27 manns í einum hóp eins langt frá allri björgun og hægt er á Öræfajökli... eftir mjög langan tíma og mikla vegalengd og enn var Hnúkurinn eftir og svo öll leiðin niður af honum... sem er meira en nóg verkefni fyrir alla venjulega fjallgöngumenn... enda var ábyrgðin líka okkar allra, að halda dampi og takti leiðangursins þó það væri erfitt og tefja ekki meira en brýn þörf var á... því þegar 27 manns ganga saman og sífellt er verið að stoppa fyrir einn og einn eru klukkutímarnir fljótir að safnast saman... og stóðu menn sig frábærlega í þessu þó vel reyndi á alla...

Þetta var hrímþoka sem við vorum í á leið á Snæbreið...

Eftir blankalognið og hitann á Sveinstindi var þokan köld á Snæbreið...

...og við hrímuðumst öll...

Já, maður er greinilega allur loðinn í framan :-)

Jón Heiðar yfirleiðsögumaður með allt á hreinu... ábyrgðin mikil og tímastjórnunin ströng á erfiðri leið þar sem ýmsir þættir töfðu óvænt för og ógnuðu öryggi okkar allra svo "mjúki" leiðsögumaðurinn komst aldrei að í ferðinni nema rétt í byrjun... þjálfari sendi honum bréf eftir ferðina með helstu athugasemdum okkar og það var dýrmætt að fá útskýringar hans og önnur sjónarmið á hlutina til að skilja spor þeirra sem bera ábyrgðina á svona einstakri ferð...

Hrímaðar morgungöngu- og skyttu- vinkonurnar....

Alltaf jafn gaman að fá svona hrím :-)

... og grýlukerti á ólíklegustu stöðum...

Það var gott að hvílast en við áttum bara að fá 10 mín hvíld... en enduðum á að svindla um þrjár eða fjórar mínútur á því... og þegar ætlunin var að leggja af stað þegar hinar tvær línuranar voru í höfn var okkur brugðið að heyra að Hjölli hefði fallið ofan í sprungu og orðið aðframkominn á eftir af orkufalli... en þetta hafði augljóslega mikil áhrif á þau þrjú sem stóðu í þessu þar sem Ólafur og Jóhannes voru komnir ofan við tryggingu Hinriks... og þjálfara var svo brugðið að engin mynd var tekin frá Snæbreið yfir á Hvannadalshnúk... enda lítið  að sjá svo sem svo sorglegt sem það var... gangandi frá nýjum sjónarhóli en nokkurn tíma áður meðfram honum að norðaustan...
en þó glitti aðeins í hann og við verðum bara að reyna að gleyma því sjónarhorni ekki...

Neðan við hæsta tind landsins... sjálfan Hvannadalshnúk... þar sem við nestuðum okkur og græjuðum í sól og blíðu árið 2010 í algerri vímu... var hópnum aftur safnað saman og tekin ákvörðun um að fara ekki Virkisjökulinn niður þar sem skyggni var enn ekkert og óvíst með sprungubeltin neðar... ekki spennandi verkefni á þessum tímapunkti að standa í slíku meira... og hér var mönnum boðið að halda niður Sandfellið og sleppa Hnúknum að sinni enda ekkert skyggni og lítið spennandi að sigra hæsta tind landsins í þoku... svo það endaði með að níu manns af 27 fóru niður í einni línu með Óskari Wild og 18 manns þrjóskuðust við að ná þriðja tindi dagsins...

Þetta þýddi 2 klukkutíma aukakrók... ofan á að eiga eftir að fara svo alla leiðina til baka sem alltaf tekur vel í menn...

En við vorum ákveðin sem héldum áfram... og létum þörf á broddum ekki draga úr okkur ásetninginn...
þó það hefði komið hik á alla í nokkrar sekúndur...

 ...enda þýddi það góða töf ofan á allt...

Nokkrar myndir voru óvart teknar í ferðinni... myndin af hrímaða hárinu fékk að lifa...

Bratt upp slóðann eftir göngumenn dagsins á Hnúknum sem fengu ekkert skyggni...

Þetta gekk vel eftir broddana...

Og fljótlega fór sólin að brjótast fram...

Vá, vorum við í alvörunni að fá sól eftir allt saman ???

Jú, svei mér þá... þetta var algerlega ótrúlegt...

Var okkur í alvörunni launuð þrjóskan svona afskaplega vel ?

Skyndilega sáum við landslag Hnúksins allt í kring...

Óskaplega fallegt og á okkur sveif ólýsanleg víma...

Rifjuðum upp fyrri ferðir á Hnúkinn sem þangað höfðu farið fyrr...

Þetta var einhvern veginn ekki eins og þá... allt öðruvísi...

Við vorum sem dæmi ein í heiminum... það gerist aldrei á góðum degi á Hnúknum lengur...
nema á absúrd tíma á sólarhringnum eins og við þarna um kvöldmatarleytið eða svo...

Stelpur það er sól þarna uppi... við verðum að ná þessu...

Þetta var ótrúlegt... sjálfur Hnúkurinn kom í ljós fyrir framan okkur

Neðsta línan að koma sér upp sama kaflann og hinir fyrr...

Himininn að verða fallegasta blár en nokkru sinni að manni fannst...

Þetta var magnað og við hrópuðum oft upp af furðu og einskærri gleði...

Við gengum upp úr skýjunum og horfðum yfir skýjabreiðuna liggjandi eins og sæng yfir öllu...

Sveinstindur var það eina sem var nógu hátt til að ná líka upp fyrir skýin eins og Hnúkurinn... enda næsthæstur...

Alveg mögnuð sýn...

Þessi háltími þarna upp eftir að sólin kom gleymist aldei...

Smám saman týndist allar fjórar línurnar upp úr skýjunum eftir að hafa hlustað á köllin frá fremstu mönnum um sól og skyggni...

Láki tók Bláu línuna fremsta upp - Sveinstindur hægra megin...

Færið ennþá gott...

Allir komnir í sólina :-)

Aftasta línan að koma upp...

Sjá hversu skýin voru nálægt því að þoka efsta tind líka... rétt gælir við hlíðarnar neðan við tindinn...

Síðustu metrarnir upp voru gullnir...

Fyrsta lína upp... Bláa línan hans Láka... Jóhann Ísfeld, Ágúst, Steinunn, Valla og Jón.

Hinir að tínast inn...

Komin og það ein í heiminum en ekki í kraðaki eins og alltaf er á Hnúknum
þar sem menn fá bara takmarkaðan tíma uppi til að rýma fyrir fleiri hópum sem koma í halarófu upp sbr. ferðin okkar 2010...

Yessss.... weeee diiiiidd iiiitt.... !

Sprungulínan... Aðalheiður, Ósk, Ástríður, Ásta Guðrún, Bára, Róbert leiðsögumaður
og Áslaug sem kom yfir af Villtu línunni sem fór niður að hluta...

Síðasta lína upp... Jón Heiðar með Vinalínuna...

Sumir að sigra Hnúkinn í fyrsta sinn... aðrir að rifja upp fyrri ferðir...

Og við horfðum á Sveinstind... sem við höfðum gengið eftir öllum þarna endilangt á hryggnum fyrr um daginn...

Engu líkt að vera þarna að kveldi til með sólina enn hátt á lofti en samt farna að setjast...

Hvílíkur sigur... hvílíkt afrek... þetta áttu menn skilið...
einstakur hópur á ferð sem allt getur og er alltaf til í allt :-)

Efri: Valla, Jón, Ágúst, Irma, Ósk, Ástríður, Ásta Guðrún og Lilja Sesselja
... sem öll voru að sigra Hvannadalshnúk í fyrsta sinn..

Neðri: Jóhann Ísfeld, Steinunn, Guðmundur Víðir, Aðalheiður, Bára, Ingi, Anton, Jóhanna fríða, Örn og Áslaug
sem öll hafa komið á Hnúkinn áður í mismunandi skyggni og færi...

Þjálfarar eru þegar farnir að kokka næstu jöklaferðir í maí á komandi árum...

Róbert leiðsögumaður las upp ljóð á tindinum sem hann fékk hjá Antoni...
hann fór reglulega með vísur fyrir okkur í sprungulínunni...
lét sér aldrei bregða þó hann færi margsinnis (og mismikið) ofan í sprungu og reyndist okkur einstaklega góður línustjóri...

Það var ráð að fara niður... nú tók alvaran við... öll leiðin til baka var eftir...

... en við vorum full af orku eftir algerlega óvænta og ótrúlega uppskeru á hæsta tindi landsins...

Það gat ekkert bitið á okkur eftir svona stund á Hnúknum...

Við rúlluðum niður í sólinni til að byrja með...

... og gengum því miður aftur ofan í skýin...

... en áfram var gott veður, logn og blíða...

Þetta sóttist mjög vel og við vorum fyrr en varði komin niður Hnúkinn sjálfan...

... sem tók þá upp á því alveg óvænt að feykja skýjunum af sér eins og til að kveðja okkur...

Þetta var áhrifamikil sýn...

Og við tókum endalausar myndir...

Hinir að skila sér niður...

Vonandi náðu allir þessu... minnir að þetta hafi verið horfið áður en allir voru komnir niður...

Þetta var þannig göngudagur að hvar sem tími gafst vegna tafa...
þá var gáfulegt að setjast niður og hvílast þó ekki væri opinber hvíldartími...

Bakaleiðin gekk lygilega vel... gengið í einum rykk að öskjubarminum...

Hópnum safnað þar saman áður en haldið var niður öskjubrúnina að H-brekkunni... nei útsýnisbrekkunni... miklu betra réttnefni og hollara fyrir hugann og orkuna á þessari leið því þetta er svo huglægt... við höfum alltaf fengið flott skyggni og útsýni í þessari brekku og hún á þetta ekki skilið :-)

.... sem sést vel hér...

Hvílíkt útsýni sem beið okkar niður útsýnisbrekkuna !

Það varð smám saman heiðskírt þessar klukkustundir sem við tókum í niðurleiðina...

...og það var stórfenglegt að verða vitni að dauðateygjum skýjanna...

... sem á endanum hurfu með öllu af öllum jöklinum sem við höfðum gengið á allan daginn...

Lágský og miðský...

Við höfðum vonast eftir sem mestu af háskýjum til að fá skyggni uppi en það rættist ekki...

Á þessari leið voru tekin nokkur myndastopp...

... já, við urðum mjúk og afslöppuð niður útsýnisbrekkuna...

sem gaf fegurstu liti göngunnar...

Sjá hvernig heiðskíran tekur smám saman yfir...

En þau börðust vel allra þykkustu skýin...

Litið til baka... hvílík elja í þessum samtaka hópi...

Óskar Wild sem fór með 9 manns fyrr niður meðan við fórum á Hnúkinn, dekraði við hópinn á niðurleið
og þau áttu sömu yndisstundirnar og við.. en á rólegri hraða :-) (ekki á þessari mynd NB).

Nóttin smám saman að taka við...

Komin að Línukletti sem við höfum oft kallað svo... eða Kaffikletti þó hann heiti það líka ofan við Virkisjökulinn...

Farið úr línum, borðað, fækkað fötum...

... og hver og einn gekk af stað á sínum forsendum síðasta kaflann
eftir þvingandi jöklalínurnar mestan part leiðarinnar þennan dag...

Sjá Dyrhamarinn að koma úr skýjunum...

Allt að leysast upp...

Orðið heiðskírt þegar við vorum komin í grjótið... ef við bara hefðum verið þarna uppi svolitið mikið lengur...
en stundin þarna uppi á Hnúknum skýjum ofan var mögnuð og við vildum ekkert hafa þetta öðruvísi...

Sandfellið tók við og er falleg leið sama hvað menn segja...
það er þreytan og leiðinn hjá þeim sem eðlilega kemur með ítrekuðum göngum þarna upp
sem tala þegar menn tala illa um þessa leið, er það ekki :-)

Farið að rökkva og farið svo hratt síðasta kaflann að engar myndir voru teknar...
Anton fyrstur niður og svo Örn og Ingi og svo við hin í litlum spjall-hópum...

Hvernig gátum við komist til byggða? Hinrik og Láki skutluðu þeim sem komnir voru niður á þessum tímapunkti...

Höfðingjar sáu um okkur eftir gönguna... Gylfi grillaði, Helga hans Antons sykraði kartöflur og reiddi fram matinn og þeir Gylfi, Skúli Wildboys og Fjallhress og Örn hennar Aðalheiðar keyrðu menn upp Háöxlina til að ná í hina bílana og keyra göngumenn til byggða...

Þjálfara komu með súkkulaðiköku í tilefni dagsins... með drög að lógói sem nú þegar er búið að útfæra heilmikið...

Grillað lambalæri og meðlæti eftir erfiðustu gönguna í sögunni var dýrmætt að fá...
sumir hefðu frekar viljað fá mexíkönsku kjúklingasúpuna sem var planlögð áður en við fengum þessa flottu þjónustu í grunnbúðum
en þetta var ægilega gott og við prófum súpuna bara síðar :-)

Ósk kom með dýrindis Nóa-konfekt í alls kyns myndum sem eftirrétt...

Flestir komnir í rúmið um þrjúleytið og þeir fyrstu vaknaðir fyrir átta... þjálfarar þar á meðal þar sem þeirra beið mæting á Laugarvatn á fótboltamót klukkan sex á föstudeginum með smá viðkomu í Reykjavík í leiðinni að skipta um föt og búnað og græjur...

Flestir tóku því rólega þennan morgun enda glampandi sól, logn og hiti og tóku sér tíma til að koma sér í bæinn...
sjá síðar myndir af því fengnar að láni af fésbók - næ þessu ekki núna !

Fyrstu menn í morgunmatnum í sólinni við matsalinn...

Úff, þetta var fullkomið veður... áttum við heldur að ganga þennan dag? Meiri sól, skyggni, útsýni, hiti, sviti, bruni, snjóbráð... erfitt að segja... þetta komandi slagviðri sem von var á um kvöldið á föstudeginum kom í veg fyrir að þessi dagur yrði valinn en eftir á að hyggja hefðum við kannski helst getað sagt að best hefði verið að leggja þá af stað á miðnætti fim/fös og ná þessari björtu nótt og bjarta degi áður en rigningin kom... en þá hefðum við reyndar lent í sprungunum um miðja nótt og þá var ekki komið skyggni... æj, við munum aldrei fá að vita það... þetta er alltaf happdrætti...

Alls 31 km á 19 - 20 klst. miðað við brottför kl. 5:37 og lendingu niður milli 00-30 og 01:30 um nóttina.
Lagt af stað í 729 m hæð og farið í 2.052 m á Sveinstindi, 2.036 á Snæbreið og 2.117 m á Hvannadalshnúk.

Sjá leiðina hér upp Hnappaleið, á Sveinstind, Snæbreið og loks Hvannadalshnúk og niður Sandfellsleið.

Litlu munaði á þeim sem slepptu hnúknum enda hlutfallslega lítill hluti af göngunni.

Sætasti sigurinn var Sveinstindur að mati þjálfara þar sem erfitt er að nálgast hann almennt og færri sigra hann.
Það var synd að ná ekki hópmynd á honum eða fyrr í ferðinni þar sem tímapunkturinn undir Hnúknum var ekki góður, þoka og allir þreyttir og sumir slegnir eftir atvikið á Sveinstindi. Það kennir manni enn einu sinni að hópmyndir snemma í langri ferð er alltaf vert að leyfa sér þar sem aldrei er hægt að vita hvernig svona löng ferð fer.

Viðrun eftir svona erfiða ferð þar sem reyndi á menn meira en nokkru sinni á sama tíma og sigurinn var jafnvel sætari en nokkru sinni
tekur tíma og við munum eflaust ræða þessa ferð um ókomin ár meðan við erum saman á fjöllum. Hjölli, Sigga Sig og Súsanna stóðu í ströngu þegar Hjölli fer ofan í sprungu og sú upplifun situr eflaust í þeim svo það er okkar allra að hlúa að þeim og eins klappa hvort öðru á bakið fyrir að  klára þessa ferð svona vel.

Leiðsögumenn unnu þrekvirki að koma þessum stóra hóp alla þessa leið heilu og höldnu, þrátt fyrir miklar og óvæntar hindranir þar sem jökulsprungur, slæmt skyggni og tafir ógnuðu bókstaflega öryggisþáttum hópsins í heild. Sitt sýnist mörgum í þessu eins og alltaf en eftir stendur botnlaust þakklæti til leiðsögumanna fyrir að gera okkur þetta kleift og botnlaus aðdáun á þessum hópi sem getur greinileg alltaf allt :-)

Allar myndir þjálfara hér:
https://plus.google.com/photos/104852899400896203617/albums/6020751606492725185?banner=pwa
og magnaðar myndir leiðangursmanna og leiftrandi frásagnir á fésbókinni :-)