Í töfraheimum á
Tjarnarhnúk
Lakahnúk
Hrómundartindi
... og Tindagili...

Alma Möller, Anna Elín, Anton Pétur Auður, Ágúst, Ágústa, Áslaug, Ásta H, Ásta Þ, Björgvin J., Björn, Ellen, Elsa Inga, Gunnar, Gylfi Þór, Hafdís, Halldóra Á, Hanna,  Harpa, Helga B., Hermann, Hildur, Hólmfríður, Hrafnkell, Ingibjörg, Íris Ósk, Jóhannes, Kristín Gunda, Leifur, Lilja B, Lilja Sesselja, Linda Lea, María E, Rikki, Roar, Rósa, Sigga Rósa, Sigga Sig., Sirrý, Snædís, Stefán, Svala, Sæmundur, Örn.

144. æfing var þriðjudaginn 29. júní og voru 44 Toppfarar mættir til göngu í kyngimagnaðri undraveröld Öldkelduhálss.

Sökum veikinda Báru (ekki HM veikin) mætti ránfuglinn einn á æfinguna og þrumaði yfir mannskapnum í byrjun æfingar.  Lýsti hann því yfir að vegna þess hversu kloflangur hann væri myndi hann bæði leiða gönguna og reka lestina.  Bað hann hröðu göngumennina um að hægja aðeins á sér og hina hægari að bíta á jaxlinn og fara aðeins hraðar enn venjulega . Brýndi Örninn fyrir viðstöddum að hlýða einu sinni svona til tilbreytingar og leyfa sér að stjórna hraða göngunnar ;-)

Þetta gekk eftir svona lengst af og héldum við hópinn nokkuð vel og þéttum reglulega. 

Fyrsti hnúkurinn Tjarnahnúkur var sigraður auðveldlega (en engin var tjörnin) og þar blöstu við Lakahnúkur og Hrómundartindarnir.  Eftir stutt stopp á Tjarnarhnúk var ráðist til atlögu við Lakahnúkinn sem er mjög glæsilegt fjall. 

Þjálfari fékk símtal frá Báru foringja Toppfara á Lakahnúki þar sem hún vildi auðvitað fylgjast með gangi mála og upplýsti um stöðu í leik Spánverja og Portúgala (0:0 - Spánverjar duglegri að sækja en vörn Portúgala framarlega og þétt). 

Eftir stutt stopp á tindi Lakahnúks var haldið áleiðis að Hrómundartindi. Þar var stoppað í grunnbúðum og menn fengu sér orkumikinn forrétt sem samanstóð af þremur rúsinum, 1/8 hluta banana og tveimur vatnssopum. 

Loks var lagt á brattann og Hrómundartindur sigraður eftir snarpa uppgöngu.
Við blasti ægifagurt útsýni; Stóra og Litla Kattartjörn, Þingvallavatn, Hengillinn o.fl.

Hópurinn þræddi hrygg Hrómundartinds og skellti sér svo niður þægilega skriðu og áðu í Tindagili.

Þar tóku menn hraustlega til matar síns og borðuðu... og borðuðu... og borðuðu...

Eftir góða matarpásu, liðaðist hópurinn áfram eins og ormur inn hið ægifagra Tindagil þar sem Örninn blés til hópmyndatöku (sjá efstu mynd). Svo var tölt áfram og þétt öðru hvoru.  Á þessum kafla teygðist all verulega á hópnum.  Síðasta stopp var á línuveginum.  Þar biðum við eftir síðustu mönnum.  

Þarna skiptist hópurinn í tvennt enda einhverjir orðnir hræddir um að bílarnir þeirra yrðu læstir inni á bílastæði N1.  Þeim sem lá á gengu veginn niður að bílastæði en hinir eltu Örninn samviskusamlega eftir stikaðri leið í gengum bullandi hverasvæðið.  Það kom í ljós að sú leið var mun auðveldari en vegurinn þar sem við sluppum við þá hækkun sem vegurinn bauð upp á og að auki er að mati Arnarins alltaf skemmtilegra að ganga um stíga en vegi.  Þannig að allir komu á svipuðum tíma á bílastæðið. 

Göngveður var fínt, skýjað en samt þokkalegt útsýni, lygnt og úrkomulaust.
Í lok göngunnar skall á dulúðug þoka sem kryddaði bara gönguna um hverasvæðið.

Alls 10,6 km ganga á 4:14 klst. up í 531 m - 551 m og 562 m hæð með alls 811 m hækkun milli hnúka og fjalla miðað við 361 m upphafshæð og lækkun niður í 243 m í Tindagili.

Sjá fleiri myndir hjá Gylfa á http://gylfigylfason.123.is/album/default.aspx?aid=182924&lang=en 
 

Þeysireið um Þingvelli
Um Fremra og Innra Mjóafell og Gatfell

143. æfing var þriðjudaginn 22. júní og mættu 32 manns
til léttrar en langrar göngu um fjallasal Þingvalla sunnan jöklanna í norðri.

Þetta var löðurmannleg leið en fararstjóra tókst að finna lítilsháttar klöngur í byrjun til að koma mönnum í gírinn ;-)

Gengið var með löngu, mjóu fellunum sem liggja meðfram Meyjarsæti og Lágafelli austan Sandkluftavatns.

Hafdís Ragna hér að líta til Meyjarsætis... ein af ötulustu og ástríðufyllstu göngumönnum klúbbsins af Skaganum...

Gengið var upp sunnan megin með Þingvallavatn og fjöll þess allt um kring innan um mosagrónar hraunbreiðurnar.

Ásta Snorra og Fríða...
...tvær af kærum ferðafélögum síðustu helgar sem gerðu Vestfjarðaferðina að einni þeirri dýrmætustu í sögu klúbbsins með jákvæðni sinni, göngugleði og brosi á vör allar stundir... líka þegar sungið var:

"...Í húsum sem er sjaldan læst... "og "...Þóóóó... rarinn..." að hætti Þorvaldar Arasonar trúbadors Þingeyringa...

Ofan af Mjóufellunum gafst sjaldfengið útsýni á tindaraðirnar sunnar Skriðufjalla, m. a Hrafnabjörg (á mynd) sem við munum ganga á á næsta ári og svo Kálfstinda, Tindaskaga, Skefilsfjalla og Klukkutinda.

Björn, Margrét, Erna, Súsanna, Svala, Ásta S. og Fríða.

Mjóafell Innra hér framundan ofan af tindi Fremra Mjóafells með Skjaldbreið fyrir miðri mynd, Hlöðufell í skýjunum og norðurenda Tindaskaga hægra megin.

Ofan af Fremra Mjóafelli var ágætis klönguræfing um kletta og lausar skriður og náði Halldóra Þórarins okkur á þessum kafla
eftir að hafa vinkað okkur neðan af Hofmannaflöt.

Mjóafell Fremra hér að baki og Lilja Sesselja og Hafdís Ragna að klífa ótrauðar Innra Mjóafell sem var ansi bratt á köflum
en greiðfært í kjarri, mosa og stórgrýti.

Ármannnsfell hægra megin og einhvers staðar þarna niðri skoppa Erna og Margrét til baka þar sem þær tóku styttri útgáfu af æfingunni og luku þar með tæplega 5 km göngu.

Við mælum eindregið með því að menn mæti á æfingu og taki styttri útgáfuna eins og þær gerðu, frekar en að sleppa því að mæta ef æfingin er krefjandi, því það er endalaus barningur að komast í fjallgönguform ef maður mætir sjaldan ;-)

Innra Mjóafell var án efa lengsti samfelldi fjallshryggurinn sem við höfum gengið, alls rúmlega 4 km löng leið sem endaði á tindi Innra Mjóafells í 547 m hæð með frábæru útsýnin á Ármannsfell, Botnssúlur, Hvalfell, Kvígindisfell, Þverfell, Fanntófell, Ok, Þórisjökul, Stóra Björnsfell, Langjökul, Hlöðufell, Skriðu og tindaskagana í austri.

Við veltum því fyrir okkur hvort þetta væri Gatfell og svo getur vel verið því það kemur lægð á hryggnum áður en maður gengur upp á þennan hæsta hluta Innra Mjóafellsins. Norðan við þennan tind rís hins vegar annar lágur hnúkur með vörðu ofan á sem mætti halda að væri Gatfell en hann er mun lægri en þessi og alls ekki víst að hann nefnist Gatfell svo það er allt opið með þetta af okkar hálfu en við teljum þetta tind Innra Mjóafells þar til annað sannast.

ATH! Innskot 26. maí 2020: Jú, þetta er Gatfell þessi tindur innst, Innra Mjóafell nær að lægðinni sunnar.

Mættir voru:

Efri: Hanna, Hjölli, Ágúst, Björn, Leifur, Svala, Torfi, Hrafnkell, Kári Rúnar, Stefán A., Anton Pétur, Halldóra Þ. og Örn.
Neðri: Hafdís Ragna, Ásta S., Ásta H., Rósa, Helga Bj., Anna Elín, Fríða Lilja KL., Súsanna, Auður, Gylfi Þór, Lilja Sesselja, Harpa, Elsa Inga og Ágústa.

Á mynd vantar Ernu og Margréti sem sneru fyrr við og Báru sem tók mynd.

Og Skuggi, Tímon og Tína hnoðast þarna einhvers staðar um ;-)

Bakaleiðin var um dalinn milli Mjóafellanna og Lágafells um þornaðan árfarveg, skriður, möl, sanda, mosa og grasbala og fór hver á sínum hraða svo skildi talsvert á milli og endaði með að fremstu menn voru 3:37 klst. og síðustu 3:54 klst. á alls 12 km göngu upp í 390 m og 547 m hæð með 317 m hækkun eða alls um 600 m hækkun í göngunni.

Skínandi sumarganga í skýjuðu, lygnu og hlýju veðri
 

Á Hengiflugi um Kerhólakamb

Í logni, skýjuðu veðri og 12 stiga hita lögðu 31 Toppfari af stað upp vestasta hluta Esjufjallgarðsins þriðjudaginn 15. júní.

Förinni var heitið á Kerhólakamb upp hefðbundna leið upp með mynni Gljúfurdals og upp tunguna milli Árvallalgils/Bolagils og Hestgils.

Þetta var þétt hækkun alla leið svo svitinn rann stríðum straumum... enn ein afreksgangan á þriðjudagskveldi yfir bjartasta tíma ársins þegar Toppfarar kunna sér ekki hóf fyrir sumarkæti ;-)

Mættir voru:

Efst: Sirrý,  María, Hjölli, Rósa, Fríða, Hrafnkell, Ingi, Heiðrún, og Ásta H.
Neðri: Auður, Ágúst, Stefán A., Hjölli, Alexander, Gerður, Súsanna, Kristín Gunda, Lilja K., Gylfi Þór, Helga Bj., Torfi, Örn, Alma, Lilja Sesselja, Steinunn og Eiríkur.
Neðst: Guðjón Pétur, Hermann og Anton (búið að bolta þá niður svo þeir næðust á mynd áður en þeir rykju up heiðina ;-) ).

Þar af Stefán Arnar 18 ára, sonur Alexanders að koma í sína aðra göngu með hópnum.

Á mynd vantar Brynju sem sneri við vegna hnémeiðsla og heilsast vonandi sem fyrst vel !

Skuggi og Dimma voru alveg í stíl og fylgdu okkur eins og skugginn upp gil, gljúfur, hamraveggi og klettabrúnir ;-)

Á Níphól í tæplega 600 m hæð þar sem fyrri nestispásan var í blíðskaparveðri með höfuðborgina í fjarska í suðri.

Upp á Kerhólakamb í 855 m hæð var komið eftir 2:12 klst. göngu og læddist þokuslæðingur í hamrabjörgunum en útsýni var óskert niður Blikdalinn og umhverfið allsendis ólíkt göngunni okkar um þann dal í mars á þessu ári... fyrir þá sem vilja rifja þá göngu upp: http://www.fjallgongur.is/tindur34_blikdalsfjallahringur_200310.htm

Niður Kambshornið var geyst farið með fallega sýn til vesturs yfir á Akrafjall og sjá mátti jökulþúfurnar á Snæfellsjökli rísa úr skýjabreiðunni í fjarska (sést ekki á þessari mynd).

Þetta stóðust Skagamenn ekki og fóru aðra leið niður en við hin, um Smáþúfurnar niður á viktarplanið í mynni Blikdal og lengdu gönguna sína talsvert með tilheyrandi kraftgöngu alla leið niður ;-)

Niður var farið aðra leið, stefnan tekin á Laugargnípu sem aldrei hefur fengið að komast að í göngu hópsins fyrr en nú... veðrið gott og hópurinn sterkur, ekkert myrkur og skyggni gott ... auðvitað notuðum við tækifærið til að skoða þessar hamrabrúnir sem líta hrikalegar út og nánast ókleifar en reyndust vel göngufærar og stærri heimur en maður hefði ætlað.

Þessi aukakrókur þýddi 700 m viðbót og um hálftíma lengri göngu en var vel þess virði...

Stórkostlegir hamraveggir, mosagrónir klettasalir og iðandi fuglabjörg niður með vesturbrúnum Esjunnar sem gefa sterkan svip á þennan hluta hennar þegar ekið er vestur fyrir á þjóðvegi eitt... hér með með minninguna af þessu landslagi greypt í huga manns, ríkari en áður í næstu akstursferð norður í land...

Við fundum meira að segja fullkomið tjaldstæði á einni klettanípunni... sjá myndina hér ofar!

Ægifegurð eins og best verður á kostið og mann setti hljóðan
og hefði helst viljað staldra mun lengur við en æfingin bauð upp á... staður sem maður verður að heimsækja aftur...

Sjá Stefán Arnar, Alexander og Ástu H. að kíkja fram af brúninni
og kannski reyna að fela sig fyrir hópnum til að þurfa ekki að snúa strax við ;-)

Þegar ekki var lengra komist var snúið yfir á tunguna austan við Árvallagil / Bolagil (fer eftir kortum) og farið um lækjarsprænu sem smám saman endar í gljúfrinu neðst.

Æfingunni lauk eftir 7,7 km göngu á 4.10 - 4:24 klst. göngu upp í 855 - 863 m mælda hæð með 800 m hækkun skv. gps.

Vestfjarðafarar í ferðagírnum og framundan hæsti tindur þess landshluta næstu helgi
og einstök gönguleið um Sléttanes milli Dýrafjarðar og Arnarfjarðar sem á sér engan líka á landinu.

Mæli með að horfa á stikluþáttinn um Vesturgötuna sem Elías ruddi og við munum ganga annan daginn frá upphafi til enda þó ekki væri nema slíkum manni til heiðurs fyrir fágæta framtakssemi, frumleika, staðfestu og dugnað!
http://dagskra.ruv.is/sjonvarpid/2010/06/10 

Til að flækja annasamt líf Toppfara tilkynnti þjálfari þá ákvörðun að gengið yrði á Dyrfjöllin í Borgarfirði Eystri í sömu ferð og á Snæfell og féll sú ákvörðun aldeilis vel í flesta í hópnum enda ein glæsilegust fjöll landsins  ;-)

En lifum í núinu... Vestfirðir... here we come...

• Í skýjunum
  milli Móskarða og Laufskarða

Ein af fegurstu gönguleiðum á suðvesturhorni landsins var gengin á æfingu þriðjudaginn 8. júní í blíðskaparveðri og dulúðugri þoku á köflum sem sveipaði göldróttu landslagi skarða laufs og móa einstökum blæ sem sjaldan gefst á ekki hærri fjöllum.

Gengin var öfug leið en fyrr í sögu klúbbsins, upp með Gráhnúk og hrygginn að Laufskörðum og þaðan yfir á Móskarðahnúka.

Gangan sóttist mjög vel á þéttri uppleið með góðum pásum og rólegheitastemmningu í veðurblíðunni en þó léku þokuský við fjallstoppana svo landslagið breyttist með hverri mínútu á áhrifamikinn hátt.

Laufskörðin tóku á og voru sumum spennandi ævintýri en öðrum krefjandi verkefni með frábært útsýni yfir á Þverárkotsháls og Hátind sem hér sést á mynd 909 m hár og enn keikur af fornri frægð þess að vera talinn hæsti tindur Esjunnar þar til Hábunga uppgötvaðist 914 m há inni á miðri grjótbreiðu Esjunnar.

Á köflum var þetta bratt og laust í sér í þurrkinum en keðjur til stuðnings og hver studdi annan þegar á þurfti að halda.

Eyjadalur til norðurs með Suðurárdal og Norðurárdal minni innst í dalsbotni (Suðurárdalur hér beint af mynd) og minnti þjálfari á að tveir dalir Esjunnar af fimm væru komnir í safnið í frábærum hringleiðum 2007 og 2010 með nokkrum tindum í leiðinni... næsti dalur er Eilífsdalur árið 2011 í spennandi hringferð...

Snædís, Hermann, Gerður, Ásdís, Reynir, Ágúst og Harpa...
...ekki dropi af ótta að sjá á þeim frekar en flestum öðrum á þessari leið
nema þessum holla ótta þið vitið sem þarf til að fara varlega!

Sjá
Auði neðst á mynd að fara slóðann um Laufskörðin til baka,
skugga Laufskarðahópsins ofar bera við bergið,
biðhópinn ofar á mynd með Móskarðahnúka í baksýn
og slóðann framan við hann niður brekkuna...
...mergjuð leið...

Slóðinn var með erfiðasta móti, skraufþurr og laus í sér en þetta sóttist vel og fóru nánast allir þennan kafla.

Á meðan fyrstu menn byrjuðu að tínast yfir skörðin til baka náðu
Lilja Sesselja, Sigga Rósa, Rikki, Kalli og Roar sér í einnar mínútu kæruleysi á austurenda Esjunnar...
Kærir félagar Toppfara með sína fjallasöguna hver... 

Við Laufskörðum tóku Móskarðahnúkar með sínum myljandi fallegu líparítskeljum
sem láta engan ósnortinn sem þeim kynnist í nærmynd.

Hnúkarnir voru gengnir allir fimm að þeim hæsta með þokuslæðinginn allt um kring og þó hvergi.
Eitt andartakið sáum við þann hæsta... á því næsta var hann horfinn og myndavélin of sein að bregðast við...

Mættir voru 50 manns:

Alma, Anna Elín, Anton, Auður, Ágúst, Ágústa, Árni, Ásdís, Bára, Berglind, Bylgja, Droplaug, Dóra, Eiríkur, Elsa Inga, Finnbogi, Fríða, Gerður, Guðjón Pétur, Hafdís, Halldór, Hanna, Harpa, Heimir, Helga Bj., Hermann, Hildur Vals., Hjölli, Hrafnkell, Jóhannes Jón Júlíus, Kalli, Leifur, Lilja B., Lilja K., Lilja Sesselja, María, Óskar Bjarki, Reynir, Rikki, Roar, Sif., Sigga Rósa, Sigga Sig., Sirrý, Sigrún, Snædís, Steinunn, Torfi og Örn.

Þar af voru Alma og Torfi á fyrstu göngu sinni með hópnum
og tíkurnar Drífa, Tína og Þula fögnuðu karlkynsnýliðanum honum Skugga sem féll vel í hundahópinn ;-)

Lilja Sesselja komin skýjum ofar á leiðinni upp á hæsta tind með útsýnisgloppur niður á Leirvogsvatn og Geldingatjörn...

Toppfara-ára Hönnu af Skaganum...

Ára eða baugur sem fylgdi okkur upp á hæsta tind og er sólstafur einhvers konar af hvaða tegund...?

Sjá fróðleik frá veðurstofunni: http://vedur.is/vedur/frodleikur/greinar/nr/893

Í 813 m hæð á hæsta tindi skv. gps var logn og sæla í svalri þokunni og við vorum bókstaflega skýjum ofar með sólina og Hátindinn Esjunnar einan upp úr skýjabreiðunni en öðru hvoru opnuðust glufur og við sáum niður Svínaskarð, Eyjadal eða að Skálafelli og niður láglendið í suðri.

Enginn á leiðinni niður í þessari stórkostlegu fjalladýrð þar til Örn búmmaði menn af stað; "boom, boom, voila..."

Guðjón Pétur skellti sér yfir á vesturöxl hæsta tinds og var sýnin til hans dulúðug svo við tókum andann á lofti, en hann sagði sína sýn yfir á hópinn líklega hafa verið magnaðri þar sem hópurinn stóð bókstaflega "ofan á skýjunum" ...en hann var því miður ekki með myndavélina !!!

Ekki spurning að rölta þennan aukakrók í næstu ferð að ári... og ekki spurning að fara um hásumarið aftur til að geta slakað á í fjalladýrðinni með værukærð íslenskra sumarnótta sem þetta kvöldið gaf okkur 9 km æfingu á 4:12 - 4:26 klst. upp í 813 m með 663 m hækkun miðað við 150 m upphafshæð eða alls rúmlega 1.000 m hækkun milli tinda!

Enn ein gangan þarna í sól og veðurblíðu með enn einni útgáfunni af fegurð fjalla á heimsmælikvarða sem endaði á stuðlabergsskoðun á niðurleið að bílunum... bílunum já, það aftur... manngerðum fyrirbærum sem blikna í samanburði við smíð náttúrunnar sem þarna blívur óháð öllu sem á gengur.

Í fyrra gengum við þetta í september í bókstaflegu kapphlaupi við tímann og dagsbirtuna þar sem við lentum í rökkri um Laufskörðin og myrkri til baka niður fjallshrygginn með höfuðljós á enni og tunglið í fanginu í magnaðri göngu... hugsið ykkur... og ákváðum þá að fara þessa leið öfuga að tillögu Hjölla og hafa þá nægan tíma og birtu að hásumri.

Án þess að skyggja á aðrar magnaðar æfingagöngur í sögu klúbbsins þá standa Móskarðahnúkar og Laufskörð upp úr fyrir framandi og áhrifamikla fegurð í gullinni sól og veðurblíðu öll þau fjögur skipti sem Toppfarar hafa heimsótt þá, þar sem hver einasta heimsókn hefur snert menn og skilað þeim á einhvern hátt breyttum til baka eftir kvöldið eins og raunin varð þriðjudagskvöldið 8. júní 2010...

 - Glymur Hvalfell -
Leið Toppfara í Hvalfjarðarbotni

Í Maríuhöfn á Hálsnesi í Hvalfirði barst Svarti dauði til Íslands með skipi Einars Herjólfssonar árið 1402. Sögur segja að skipverjar hafi ekki einu sinni komist upp úr Hvalfirði eftir löndun áður en þeir létust og höfðu sumir þá þegar fallið á hafi úti,
m. a. Einar sjálfur en talið er að sjúkdómurinn hafi m. a. borist með klæðum hans sem afhent voru ættingjum. Stráfelldi þessi sjúkdómur landsmenn svo að um helmingur féll í valinn (fyrri og seinni útbreiðsla) og heilu fjölskyldurnar og ættir dóu út og er talið að 25 - 30 milljónir Evrópubúa hafi látist eða um helmingur íbúa álfunnar. Margir áratugir liðu áður en líf Íslendinga og Evrópubúa komst í eðlilegt horf eftir pláguna og blikna vandamál þeirra nútímamanna sem lentu í Hvalfjarðarbotni þriðjudaginn 1. júní 2010 undan samanburði sem þessum þegar "kreppan okkar" berst í tal...

Það var kvöld nokkurt eftir sólríkan dag og rigningarskúra seinnipartinn að regnbogi fagur teygði sig yfir verkefni fjallgönguklúbbsins Toppfara sem þann daginn var leiðin "Glymur Hvalfell" og lá fuglasöngur og birkiilmur í lofti en þá var árið 2010 og Svarti dauði herjaði hvergi...

Alls söfnuðust 49 manns saman við hellismunann á leiðinni niður að Botnsá með hrikalegt Glymsgljúfur í baksýn...:

Anna Elín, Anton, Auður, Ágúst, Ágústa, Árni, Ásdís?, Ásdís Olsen, Áslaug, Ásta H., Bára, Björgvin J., Björn, Bylgja, Dóra, Eiríkur, Elsa Inga, Erna, Fríða, Gerður, Guðjón Pétur, Gylfi Þór, Hafdís Ragna, Hafdís systir (Inga), Hanna, Harpa, Heiðrún, Helga Bj., Hermann, Hildur V., Hrafnkell, Ingi, Inga Lilja, Jóhanna, Jóhannes, Jón Júlíus, Ketill, Lilja B., Lilja Sesselja, Margrét Nanna, María, Reynir, Sigga Rósa, Sirrý, Sigrún, Siggi bróðir (Jóhannesar), Sif, Stefán og Örn.

Þar af voru Ágúst, Ásdís, Bylgja, Hafdís, Jóhanna og Siggi að koma í sína fyrstu göngu með hópnum.

Leiðina vörðuðu tíkurnar Dimma, Día, Drífa og Tína.

Framundan var ein fjölbreyttasta gönguleið sem um gefst og lá hún m. a. gegnum helli niður að á.

... þar sem við tók veglegur trjástólpi yfir Botnsá og var förinni heitið með birkigrónum hlíðum gljúfursins.

Skemmst frá að segja féll enginn í lækinn nema tíkurnar og fékk Tína að fara sömu leið og hinar þegar Antoni var farið að leiðast þófið við árbakkann ;-)

Er ofar dró gljúfrinu gengust menn smám saman á vald Glyms sem þarna trónir í hrikalega fögru ríki sínu.

Ærin verkefni lagði hann fyrir gesti sína um tæpistigu þó nokkra sem fór misvel í þá en það var með ráðum gert... menn skyldu þroska með sér færni til slíkra gönguslóða sem hafa gjöfulra sjónarhorn en hinar dæmigerðu íslensku heiðar og lendur hrjóstrugu óbyggða landsins.

Í Þjóðsögum Jóns Árnasonar má lesa hvaðan Glymur fékk nafn sitt... Sjá hér stytta útgáfu af sögunni :

Bóndasonur nokkur frá Melabergi í Miðnesi varð viðskila við félaga sína í eggjatöku í Eldey og ekki tókst að ná honum úr eynni fyrir veturinn. Þegar til hans náðist sumarið eftir, sagði hann til sín hafa komið álfkona sem tók hann upp á sína arma (bókstaflega!). Stuttu síðar ber því við að í Hvalnesi stendur vagga með barni við kirkjudyr að lokinni messu. Prestur tekur barnið upp en enginn vill kannast við það, fyrr en að ber konu sem hrifsar barnið af presti, horfir hvössum augum á bóndasoninn og segir hann muni gjalda þess að gangast ekki við barninu sem hafi orðið til úti í Eldey. Því næst hverfur hún en bóndasonurinn verður að ægilegu illhveli sem sest að í Faxaflóa og eirir þar engu, fyrr en prestur nokkur seiðir hvalinn upp ánna sem rennur í fjörðinn (Botnsá). Var það með miklum erfiðsmunum sökum vatnsskorts og þegar hann kom að gljúfrinu fram af Botnsheiði urðu þrengslin svo mikið að allt nötraði og skalf svo glumdi í sem í jarðskjálfta. Af þessu dregur fossinn nafn sitt og heitir æ síðan Glymur og hæðirnar ofan hans Skjálfandahæðir. Presturinn gafst ekki upp og kom hvalnum í vatnið sem á upptök þeirra áa er renna niður Hvalfjarðarbotn og heitir það síðan Hvalvatn en þar sprakk hvalurinn.

Þessu til sönnunar má finna hvalbein á þessum slóðum þetta langt frá hafi svo trúi hver sem verða vill ;-)

Eftir gott innlit til Glyms kvöddu menn með virktum og 12 félagar sneru við með gljúfrinu vestan megin eftir viðburðaríka þverun Botnsár, en hinir 37 áttu erindi við Hvalfellið sjálft og þótti áhlaup þeirra afrek hið mesta.

Sem fyrr ríkti sól í sinni Toppfara þar sem sólargeislarnir leituð þá uppi á heiðunum
þar til þeir fundust á brún Hvalfellsins að næra sig eftir krefjandi uppgöngu um stórgrýti og bratta.

Lítið gott gafst af verksummerkjum um frekari göngu á Hvalfellið þar sem þokan byrgði sýn og var fátt um magnað útsýni ofan af tindinum í 855 m hæð (852 m) sem þótti miður þar sem fjallið er einkar víðsýnt um Suður- og Vesturland og austan megin niður á þriðja dýpsta stöðuvatn landsins, Hvalvatn (160 m) með Jökulsárlón (260 m) og Öskju (220 m) dýpri og Þingvallavatn (140 m) það 4. dýpsta, þá Þórisvatn (113 m), Lögurinn (12 m), Kleifarvatn (97 m), Hítarvatn (84 m) og Langisjór það 9. dýpsta eða 75 m djúpt (heimild: Landmælingar Íslands).

Snjóskafl nokkur sem jafnan hefur gefið þessu föruneyti snarpa 300 m lækkun í 50° bratta á þessari leið gafst ekki að sinni sökum snjólétts vetrar með eindæmum en í staðinn var Örninn (með sjón eins og þeirri fuglategund er einni lagið, sjá neðar!) ... búinn að merkja sér í sjónminni (alla leið frá bílastæðiðnu í Botni fyrr um kvöldið) góða mosagróna niðurgönguleið sem gafst vel þó tímalengd göngunnar lengdist sem því nam um tæpan hálftíma.

Örninn hefur x4 sinnum skarpari sjón en maður með fullkomna sjón, augun skarta tvöföldum fókus þannig að hann sér fram og til hliðar á sama tíma og hann kemur auga á fisk í vatni í mörg hundruð feta fjarlægð í miðju flugi, þegar sjómenn eiga erfitt með að festa sjónar á þeim í nálægð af skipshlið enda eru fiskar dekkri að ofan til að fela sig í sjónum fyrir óvinum sínum...

Með lækkandi hæð vék svöl þokan og rigningin uppi fyrir sumarhlýjindum neðar og við tók fjölbreytt bakaleiðin um litrík gljúfur Stóragils og blómlegan birkiskóginn áður en Hvalskarðsáin var þveruð stiklandi á steinum og árbarmar Botnsárinnar mýktu aðeins úr mönnum þreytuna sem óhjákvæmilega var farin að segja til sín eftir alls 11,1 km göngu á 5:32 - 5:34 klst. upp í 855 m hæð (852 m) með 790 m hækkun miðað við 65 m upphafhæð skv. gps.

Afreksganga með meiru og sannkölluð eldskírn þeirra sem fóru alla leiðina í fyrstu göngu sinni með Toppförum
...sem vonandi þora aftur á æfingu... !

Mögnuð frammistaða á mergjaðri gönguleið...

 gegnum helli
 á trjástofni yfir Botnsá
 um tæpistigur með Glymsgljúfri
 að glæsilegum hæsta fossi Íslands
 um stórgrýti upp á víðsýnan fjallstind Hvalfells
niður brattar brekkur í mosató
framhjá litríkum og stórskornum gljúfrum Stóragils
 gegnum friðsælan birkiskóg
 stiklandi á steinum yfir Hvalskarðsá
 meðfram árbarmi Botnsár
um blómlega sveit eyðibýlisins Stóra Botns að bílunum...

...geri aðrar gönguleiðir betur í fjölbreytileika...

Það er greinilega allt hægt á þriðjudagskveldi að sumri til á Íslandi
...ef vilji er fyrir hendi, gleðin í fyrirrúmi og formið (þetta andlega þið vitið) í lagi eins og Toppfarar eiga lag til ;-)

Til samanburðar skal þess getið að í fyrri göngum Toppfara þessa sömu leið höfum við gengið
10,8 km á 4:57 klst. 2008 og 11,5 km á 5:05 klst. 2009.

S u m a r g a n g a
með Leirvogsá
að Tröllafossi
upp á Stardalshnúka
gegnum Þríhnúka
yfir Haukafjöll
og lokahoppi aftur yfir Leirvogsá...

Það var heitt í veðri og fuglasöngur á brún þegar 31 Toppfari ásamt Dimmu og Þulu
gengu upp með Leirvogsá þriðjudagskvöldið 25. maí...
...og sumir á stuttbuxum í sumarskapi...

Farið var um góðan slóða meðfram gljúfri árinnar með viðkomu á fögrum útsýnisstöðum yfir ánna, með sýn um fjallahringinn allt um kring og á fjöllin sem framundan voru þetta kvöldið... m. a. Stardalshnúka við Skálafell...

Og útsýni yfir á Þríhnúkana í Mosó sem löguðu sig vel að Móskarðahnúkum fjarska...

Leifur, Anton, Hermann, Súsanna, Halldór, Anna Elín, Skúli, Guðrún Helga, Birna, Anna Sigríður, Inna, Gerður, Harpa, Helga Björns, Árni... m. a. á mynd.

Tröllafoss var skoðaður í nærmynd með göngu niður í gljúfrið...

... og upp vatnslitla ánna að hylnum sem holast hefur gegnum tíðina niður bergið ofan af fossinum þar sem við litum niður í hyldýpi fleiri hylja og náðum ekki til botns með göngustafnum...

Menn máttu ekkert vera að því að vaða í rólegheitunum yfir Leirvogsá og stikluðu ákveðnir yfir grynningarnar
eins og fyrstu menn slógu tóninum til.

Þegar nær dró Stardalshnúkum kom risavaxið stuðlaberg þeirra í ljós
og voru þeir mátaðir við hópinn með nýrri tegund af hópmynd að hætti Leifs...

Það mátti vart sjá hverjir sátu þarna í viðfeðmi stórbrotins landslags vinsælasta klifursvæðis landsins...

Alexander, Anna Elín, Anna Sigríður, Anton, Auður, Árni, Bára, Birna, Björgvin J., Gerður, Guðrún Helga, Hafdís, Halldór, Hanna, Harpa, Helga Bj., Hermann, Hildur Vals., Hjölli, Inga Þóra, Inna, Jóhannes, Leifur, Lilja K., Sigga Sig., Sirrý, Sigrún, Skúli, Súsanna, Svala og Örn ásamt drottningunum Dimmu og Þulu.

Eftir Stardalshnúka þar sem gengið var upp í 315 m hæð og hæsti tindur geymdur þar til síðar, var klöngrast yfir á Þríhnúka sem stóðu sannarlega undir nafni... þrír stuðlabergsklæddir hnúkar sem liggja eins og þrír hnúar á trölli fram á lendurnar þarna og var brölt upp og niður þá alla ... þetta var sannarlega klönguræfing...

Auður, Alexander, Lilja K. og Anna Elín.

Haukafjöllin voru síðasti fjalllendi kvöldsins og þar gafst gott útsýni á væntanlega gönguslóð Toppfara eftir tvær vikur á Laufskörð og Móskörð þriðjudaginn 8. júní þar sem ætlunin er að fara fyrst upp hrygginn að Laufskörðum og þaðan yfir á Móskarðahnúka eða öfugan hring miðað við vanalega að uppástungu Hjölli í fyrra.

Hver fór svo með sínum hætti yfir Leirvogsánna til baka að bílunum... Jóhannes á vaðskónum, helmingur hópsins stiklandi á steinum með aðstoð Antons, hinn helmingurinn yfir grynningarnar á eftir Erni neðar í ánni og Gerður á táslunum upp að hnjám... ...það er gott að viðra tærnar í svölu vatninu eftir göngu..

Skínandi fögur kvöldganga

...sem reyndist 7,4 km á 3:06 klst. upp í 161 m (Tröllafoss) - 315 m (Stardalshnúkar) - 291 m (Þríhnúkar) og 268 m (Haukafjöll).

Þríhyrningur á laugardaginn í aukagöngu sem virðist ætla að slá í gegn miðað við viðbrögð félagsmanna... vonandi í góðu skyggni af þessu lága en frístandandi fjalli í þvílíku útsýninu sem þaðan gefst á þægilegri göngu um glæsilega tindaröð þess.

 ****** Grímmannsfell vegið ******

Fimm dögum eftir spor Toppfara á hæsta tindi Íslands í sögulegri ferð
lá leið vígreifra göngumanna þeirra á fjall Halldórs Laxness við Gljúfrastein í Helgadal Mosfellssveitar
þriðjudaginn 18. maí...

Mættir voru 39 manns í blíðviðrisskapi og var veðrið alveg sammála í upphafi...

...logn og hlýtt og fuglasöngur í láði...

Þessi árennilegi hópur sem ekkert vílar fyrir sér og á aragrúa erfiðra fjallgönguferða að baki vill krefjandi fjallalíf og hóf strax barning mikinn við Grímumanninn sem fjallið er kennt við, án frekari vitneskju um þennan dularfulla Grímar sem ekki er vitað nákvæmari nafnadeili á ... og tókust þegar á við þróttmikið arkerí upp vesturhlíðarnar og linntu ekki látunum fyrr en Grímmann lá í valnum á Stórhól í 494 m hæð hrakinn og blautur.

Sögur segja að ólýsanlegt blik hafi lýst af augum þeirra sem ákafastir hafi verið af vígahópnum en þar fóru þeir sem markað höfðu spor sín á Hvannadalshnúk með blóði, svita og tárum nokkrum dögum áður og ómeðvitað svarið þess eið sín á milli að ekkert á Íslandi skildi liggja ósigrandi eftir slíkt víg og nefndust þau Anna Elín, Anton, Áslaug, Bára, Halldór, Hjölli, Lilja K., Petrína og Örn.

Vígamenn kvöldsins voru :

Alexander, Anna Elín, Anna Sigríður, Anton, Auður, Ágústa, Árni, Áslaug, Bára, Björgvin J., Dóra, Ellen María, Gerður, Guðrún Helga, Hafdís, Halldór, Halldóra Á., Hanna, Helga Bj., Hermann, Hjölli, Inga Þóra, Jóhannes, Jón Sig., Jón Júlíus, Leifur, Lilja K., Lilja Sesselja, Petrína, Rikki, Sigga Rósa, Sirrý, Sigrún, Stefán A., Súsanna, Svala, Vallý og Örn.

Þar að auki var Inna, 15 ára dóttir Antons með í þriðju för sinni með Toppförum...
...sú sem fékk 10 í stærðfræði gegnum símann hans Antons á Hvannadalshnúk ;-)

Föruneytið naut dyggrar verndar vígskáu tíkanna Dimmu, Díu, Drífu, Tínu og Sebru.

Andstæðingurinn var sigraður í norðurhluta fjallsins og þar sem menn stóðu að vígi loknu var líkt og rigningin skolaði burt öllum frekari eldmóð úr þeim í sigurvímunni svo Hjálmur í suðurhluta Grímmannsfells slapp að sinni við aðför hópsins.

Föruneyti Toppfara hélt því áleiðis til baka um fagurt Katlagilið og afréðu forvígismenn þess að fara næstu vígaslóð
suðvestan við Katlagil og beint upp vesturhlíðar Hjálms árið 2011...

Víg dagsins var alls 8,3 km með 2:53 klst. bardaga upp í 494 m aftökustað með 409 m áreynslu...

...geri aðrir betur að klæðast herklæðum að kveldi til fyrir slíkt víg
eftir hversdagslega vinnu borgarbúans að degi til...

... þetta var ómeðvituð upphitun fyrir Þríhyrning á Njáluslóðum 29. maí...
 

Ármannsfell
í þoku og rigningu

Alls mættu 38 manns á æfingu nr. 137 þriðjudaginn 11. maí þar sem gengið var á eitt af svipmiklu fjöllum Þingvalla, Ármannsfell.

Veðrið var skínandi gott um daginn en það þykknaði upp með kvöldinu og fór að rigna á göngumenn þegar komið var upp á fellið í suðri.

Gangan sóttist vel að hæsta tindi í góðu skyggni og sæmilegu útsýni sem gaf sérstaka þokukennda sýn á fjöllin í kring eins og Botnssúlurnar hér í vestri.

Syðsta Súla lengst til vinstri  og svo Miðsúla, glittir í Vestursúlu fjær og svo er ónafngreind hæð þarna lengst til hægri sem er fjallshryggur til norðurs og hluti af Súlnabergi (kalla hana Austursúlu?) en Háasúla reis smám saman handan hennar í fjarska. Norðursúla ekki í sjónmáli en hún liggur nær Vestur- og Háasúlu Hvalfjarðarmegin.

Ármannsfellið telst ekki með skemmtilegustu fjöllum til göngu; þétt kjarrið við fjallsrætur eru jú, ljúft þó það flækist kannski um mann, mosinn og lyngið dásamlegt, en svo taka við hálar móbergsklappir ofar með lausum steinum og mjög grýtt og hæðótt landslag að tindinum sem ekki sést fyrr en nær dregur í norðri.  Þarna er heill heimur af giljum og gljúfrum, lægðum og hæðum sem gera það að verkum að það eru engin afgerandi kennileiti á fjallinu nema tindurinn sjálfur sem er  "lítil" klettanípa og það svipmesta á fjallinu fyrir utan gljúfrin og gilin í hlíðunum og skálina sem hann liggur utan í og Stórkonugil í austri.

Reyndar er hann ágætlega stór í nálægð en lítill í samanburði við stærð og umfang fjallsins í heild og því kærkomin tilbreyting frá grýtinu þarna uppi enda eina góða myndin sem náðist í þessari göngu ;-)

Mættir voru:

Alexandere, Anna Elín, Ana Sigríður, Anton, Auður, Ágústa, Árni Ásdís, Bára, Droplaug, Dóra, Ellen María, Gerður, Hafdís, Halldóra þ., Hanna, Helga B.,, Hermann, Hildur V., Hjölli, Hrafnhildur, Hrund, Inga Lilja, Jón Júlíus, Kalli, Kistinn, Leifur, Óskar Bjarki, Roar, Sirrý, Sigrún, Skúli, Stefán A., Súsanna, Svala, Vallý og Örn.

Þar af var Anna Sigríður á sinni fyrstu æfingu.

Uppi var hráslagalegt og menn fljótt kaldir af golunni og bleytunni, sérstaklega ef þeir voru ekki vel búnir en þessi ganga kennir mönnum að vera ALLTAF með hlífðarfatnað með sér. Við erum afskaplega góðu vön síðustu marga mánuði og þó það sé komið sumar þá er aldrei að vita um veðrið uppi á fjöllum. Veðrið bauð ekki upp á stemmingu fyrir aukakrókinn að Grasdalahnúk, þokan að læðast yfir og Hnúksfara óþreyjufullir að fara heim og pakka fyrir ferðina daginn eftir svo við snerum við til baka eftir nestispásu.

Í bakaleiðinni tók þokan við og útsýnið hvarf með öllu og þar með þau örfáu kennileiti í fjærsta umhverfi sem hægt er að notast við á Ármannsfelli. Þjálfarar gengu eftir gps og fararstjórinn notaðist eins og alltaf eingöngu við minni og gps-punkta en ekki track en bar sig þó sig reglulega saman við aftasta þjálfarann sem var með track af leiðinni. Fljótlega kom í ljós að við vorum að ganga of fljótt til hægri enda landslagið ókunnugt þarna sem það lokkaði okkur niður á við svo við vorum fljótt komin of langt áleiðis hlíðarnar í suðri til að geta leiðrétt þetta öðruvísi en að skorast yfir nokkur gil og ása. Úr þessu hefði orðið ágætis hringleið með hollu brölti í fallegra landslagi en stórgrýtinu uppi, en svo illa vildi til að Kristinn hrasaði illa þegar hann tók eitt af stórstökkum sínum niður malarbrekkuna - maður sem er fótafimur með eindæmum og snöggur að skjótast sínar leiðir meðfram félögum sínum - og kúveltist svo að slæmt tog kom á vinstra hnéð. Þar með varð leiðin ógreiðfærari fyrir lemstraðan mann sem haltraði en hann var strax kominn með hnéhlíf frá Helgu Björns (ekta Helga vinur í raun) og tók ekki annað í mál en að koma sér sjálfur niður í bíl. Anton náði að stytta leiðina fyrir hann eitthvað með því að taka á móti honum þar sem veguinn kom nær ásnum þar sem við komum yfir og var Kristinn ótrúlega fljótur að koma sér í bílinn á hörkunni einni saman. Við sendum honum okkar bestu batakveðjur, vonum það besta og fáum fréttir af þróun mála hjá honum.

Skínandi góð rötunaræfing sem hefði mátt enda betur

Alls 7,7 km á 3:36 klst. upp í 777 m hæð með 592 m hækkun.

Athugið að þessi æfing var ágætis dæmi um hve menn tapa áttum fljótt í þokunni, hve kennileiti skipta miklu máli til rötunar og hve mikilvægt það er að hafa gps-punkta til að leiða sig til baka.

Það er umhugsunarvert að við fórum nákvæmlega sömu leið til baka og í vetrargöngunni forðum í sömu blindaþokunni. Eins og klukkur vorum við komin að sömu klettunum í suðri þar sem við tókum hópmyndina og lentum vestan megin við Bolabás (ásinn) eins og forðum daga. Þetta er merkileg rötunar-tilrauna-niðurstaða.  Í báðum tilvikum gengum við eftir gps en létum hallann niður í móti afvegaleiða okkur of mikið til hægri því ósjálfrátt þegar maður er að fara til baka ofan af fjalli, þá vill maður lækka sig og lætur landslagið leiða sig að ákveðnu leyti til baka í ákveðinni afneitun með að trúa því að maður þurfi að hækka sig í bakaleið á niðurleið sem er samt akkúrat það sem landslagið þarna uppi á Ármannsfelli býður upp á. Það hefði verið "beinast" að ganga eftir trackinu allan tímann eða notast við track-back og fara samviskusamlega eftir línunni á gps-inu óháð landslagi því þá hefði bakaleiðin verið beinni - (leiðn er reyndar s-laga sem er villandi) - þó hún hefði verið tilbreytingasnauðari þar sem þá er maður að ganga sömu leið til baka sem er alltaf gaman að forðast. Þjálfarar eru lítið fyrir að ganga svona bókstaflega eftir gps eins og menn hafa kynnst áður, einfaldlega af því það er hvimleitt og vélrænt í mjög svo náttúrulegu ferli eins og fjallganga og önnur útivist er og maður tapar tilfinningu og innsæi fyrir að lesa umhverfið og rata eftir minni... en í þoku og uppi á fjalli eins og Ármannsfelli þá er track-back náttúrulega bara betra ;-)

Meiri pælingar um þetta og leiðréttingar /viðbætur við frásögn á æfingunni síðar - þetta er unnið í miklu hasti ! ;-)

Nú erum við rokin austur í Skaftafell að ganga á hæsta tind landsins í þriðju tilraun... ;-)

Geirmundartindur

 ...í gríni og glensi var genginn geyst...

Þriðjudaginn 27. apríl mættu 44 manns á æfingu nr. 135 og gengu á hæsta tind Akrafjalls
með vor í lofti og einstöku útsýni... iðandi fuglalífi og kvöldsól...

Þetta var fremur krefjandi æfing sem átti lítið skylt við erfiðleikastig 1 af 6 eins og þjálfari útlistaði fyrir æfinguna af einskærri "Skaga-jákvæðni" eins og það er kallað (já, voðalega er þægilegt að kenna Skaganum bara um þetta ;-)) þar sem geyst var farið upp þéttar brekkurnar frá fyrsta skrefi til þess síðasta... og varla að menn fengju að borða nestið sitt...  en mæðin var samt ekki meiri en svo að menn héldu stöðugt uppi háu grínstigi allt kvöldið og því þótti sannað að ekki var gengið fram af göngumönnum og voru þjálfarar þokkalega sáttir við sína menn við sólarlag...

Kannski var hægt að kenna nýjum skónum þjálfaranna um jákvæðnina yfir erfiðleikastiginu... hjónin loksins komin á nýja gönguskó fyrir brúðkaupsgjöfina frá hópnum í janúar og aldeilis fær í allan sjó... þrátt fyrir fullyrðingar strákanna um að það hafi þurft að fylgja Erni fyrstu skrefin á meðan hann var að venjast búnaðinum og halda velli í þeim... já, svona var látið allt kvöldið ;-)

Guðjón Pétur teymdi okkur um sömu tæpistiguna og í nýársgöngunni 2009 en þá var þoka og ekkert sást niður hlíðarnar til að skella mönnum skelk í bringu... en nú fannst mönnum þeir geta skollið beint á bringuna alla leið niður á Hafnarfjall eða jafnvel  Snæfellsjökul en héldu sig á jörðinni samt og þræddu góðan slóðann  með tilheyrandi ævintýrablæ sem kryddaði gönguna óneitanlega og er eitt af því sem gerir Akrafjall að einu af uppáhaldsfjalli þjálfara og margra Toppfara... heill heimur af óteljandi krókum og kimum, útsýnisstöðum og gönguleiðum...

Menn voru "hlýðnir á köflum" þetta kvöld þrátt fyrir "tinda í grennd" og settust allir stilltir á Guðfinnuþúfa fyrir myndatöku
með Akranes og Snæfellsnes í fanginu.

Sjá vel greinanlegan gönguslóðann hinum megin Berjadals sem liggur upp á Háahnúk með suðurbrúnum Akrafjalls (Suðurfjall).

Erfitt er að skilja hví sú leið er svona miklum mun vinsælli en Geirmundartindur á Norðurfjalli nema ef vera skyldi ógreiðfærari og erfiðari leið því ekki er útsýnið og landslagið síðra og því kemur "hjarðeðlið" upp í hugann sem er víst svo ríkjandi í Íslendingum ef marka má umræður þessa dagana um aðdraganda hrunsins...

Stilltu göngumennirnir hennar Guðfinnu:

Efri: Sigrún, Árni, Snædís, Helga Sig., María, Kalli, Auður, Steinunn, Kristinn, Hanna, Björgvin J., og Jón Júlíus.

Neðri: Gnýr, Nanna P., Sigga Sig., Þula, Harpa, Lilja K., Ágústa, Heiðrún, Simmi, Eiríkur, Hafdís, Anna Elín, Stefán A., Gerður, Anton, Hjölli, Ingi, Jóhannes, Óskar Bjarki, Lilja Sesselja, Gylfi Þór, Rósa, Hrafnhildur T., Guðjón Pétur, Örn, Sirrý, Guðrún Helga, Áslaug, Dóra og Svala.

Á mynd vantar Lilju B., Elsu Ingu og Arnar sem sneru fyrr við.

Þar af voru Arnar og Guðrún Helga K. að mæta í sína fyrstu göngu með hópnum og Hafdís í boði móður sinnar.

Bára tók mynd.

Útsýnið var óborganlegt í kvöldmistrinu og Snæfellsjökull, Snæfellsnesið í heild, Hafnarfjall, Skarðsheiðin útbreidd, Strútur, Eiríksjökull, Ok, Geitlandsjökul, Langjökull, Fanntófell, Þórisjökull, Litla og Stóra Björnsfell, Kvígindisfell, Skjaldbreið, Hvalfell, Botnssúlur, Kvígindisfell og Esjan í sjónmáli.

Göngumenn hér á norðurbrúnum Akrafjalls hægra megin og Hafnarfjall og Heiðarhorn á Skarðsheiði (hvítur lengst til hægri) í bakgrunni.

Ef grannt er skoðað má sjá Kristinn fara tæpistigu utan í hlíðinni... en hann er af þeirri góðu gerð Toppfara
sem fer alltaf sínar eigin leiðir ;-)... og kallast því síst "hjarðmaður" sem hlýtur að teljast kostur á okkar hrynjandi tímum ;-)

Kvöldsólin lét ekki svo lágt að heilsa ekki upp á gesti fjallsins sem vinkar henni þegar hún kveður á kvöldin og fylgdi hún okkur allt til enda með skuggalegu gullnu yfirbragði...

Gylfi Þór á gamalkunnum slóðum sem greyptar eru í minni hans og sex annarra Toppfara sem gengu um Akrafjallið í heild í desember 2007 í gullinni vetrarsól - sjá nákvæmlega sama stað í allt öðrum búningi: http://www.fjallgongur.is/aefingar/2_aefingar_okt_des_2007.htm

Nanna P., Lilja Sesselja og Sirrý einnig á myndinni með Skarðsheiðina útbreidda og fjallakransinn allan hringinn en brúnir Akrafjalls nær.

Þarna er bratt og gott gil til uppgöngu að sumarlagi og í bjartsýniskasti kviknaði von með þjálfara að fara þarna niður um til að geta gengið í skjóli fyrir austanáttinni og fengið yl kvöldsólarinnar úr vestri í bakaleiðinni, en snjóhengjan var of stór og skaflinn langur og háll svo við héldum áætlaðri gönguleið niður í Berjadalinn og með Berjadalsánni til baka.

Loksins fengu menn að næra sig í skjólgóðum Berjadalnum og þar héldu Perúfarar akút-fund um ferðatilhögunina að ári sem hefði eftir á að hyggja hentað betur í lok göngunnar til að kljúfa hópinn ekki í tvennt svona í samheldni kvöldsins.

Skemmst frá því að segja þá var það niðurstaða fundarins að það væri allt of mikið um svefn í þessari Perú-ferð og lagðar fram nokkrar tillögur um hvernig menn gætu komist hjá því að vera endalaust sendir snemma í rúmið af þjálfara með svefnpillu alls 23 nætur í röð...sjá síðar fundargerð ;-) Líklega nægir þessi glettni til að lýsa hugarfari Perúfaranna sem víla ekkert fyrir sér og hlakka óendanlega mikið til þessarar sögulegu ferðar... Skorað er á alla áhugasama að skrá sig á biðlistann sem þegar er byrjað að ganga á.

Útsýni kvöldsins kristallaðist í síðustu fjallasýninni að Snæfellsjökli og Snæfellsnesi í kvöldsólinni...

... þegar gengið var niður Selbrekku að bílunum eftir 8,5 km göngu á 3:17 - 3:24 klst. upp í 651 m hæð með 581 m hækkun  miðað við 70 m upphafshæð.

Hörkuæfing sem reif... grínlaust... vel í ;-)

Kálfstindar fram undan 1. maí í kröfugöngu Toppfara um enga leti á laugardaginn ;-)
 

Lambafell og Lambafellshnúkur
í vetrarham

134. æfing var þriðjudaginn 20. apríl á Lambafell og Lambafellshnúk í Þrengslunum.  Vetrarveður ríkti enda snjókoma í kortunum og var ekið úr bænum í rigningu sem fljótlega breyttist í slyddu og varð svo að snjókomu þegar komið var að Hellisheiðinni þar sem beygt var inn Þrengslin... svo ekki sást einu sinni í verkefni dagsins á hægri hönd... eða S5 og 2°C skv. Veðurstofunni.

Helmingur hópsins fór eftir orðum þjálfara í tölvupóstinum um að mæta kl. 17:30 á N1 Ártúni en hinn helmingurinn var mættur samviskusamlega við fjallsrætur eins og mælst var til um í tilkynningu æfingarinnar á vefsíðunni en því var um að kenna að vetrartíminn var þar inni fyrir slysni og baðst þjálfari afsökunar á þessum mistökum.

Við hittumst sem sé ALLTAF á N1 Ártúni frá 1. apríl til 30. september ár hvert yfir "sumartímabilið"
en við fjallsrætur á "vetrartímabili" frá 1. október til 31. mars ;-)

Mættir voru þrátt fyrir vetrarveður alls 36 manns...

Efri: Hanna, Kristinn, Skúli, Björn, Sigga Sig., Hermann, Örn, Gerður, Roar, Hrafnkell, Hildur V., Stefán A., Snædís, Óskar Bjarki, Hjölli, Anton, Jón Júlíus, Björgvin J., Rósa, Sirrý, Heimir, Árni og Reynir.

Neðri: Hrund, Áslaug, Svala, Súsanna, Anna Elín, Irma, Dóra, Sigrún, Lilja K., Ásdís og Alda Á. en hún var að mæta í sína fyrstu göngu með hópnum.

Bára tók mynd og á mynd vantar Halldóru Þórarins sem sneri við áður.

Día, Drífa og Þula voru "líka í sumarskapi" á þessari þriðju "sumaræfingu" þjálfara í humm...ha... vetrarveðri...

Lambafellshnúkur framundan ofan úr norðurhlíðum Lambafells

Gengið var á Lambafell í austurhlíðum og upp á hæsta tind með engri viðkomu á Lambafellshálsi sem er fjallstaglið er teygir sig í suðurátt en gæti verið gaman að tölta um í góðu veðri síðar... Þarna sneri Halldóra Þórarins við og þær Ásdís og Alda náðu hópnum eftir snarpa uppgöngu.

Uppi á Lambafelli opnaðist skyndilega útsýnið og skýin sem stuttu áður höfðu kyngt niður á okkur snjókornunum hreinsuðust frá og við blöstu öll fjöllin sem þegar eru komin í safnið... Hengillinn með Vörðuskeggja hæstan, Stóra Reykjafell, (Hrómundartindur), Skálafell á Hellisheiði, Stóri Meitill, Litli Meitill, Litla Sandfell, Geitafell, Bláfjallahorn, Bláfjallahryggur, Ólafsskarðshnúkar, Sauðadalahnúkar og Blákollur... allur fjallahringurinn í nærumhverfinu ofan af Lambafelli kominn í safnið nema Staki hnúkur og Gráuhnúkar sunnan megin við þjóðveginn á Hellisheiðinni norðan við Stóra Meitil... 

Útsýnið fjær til norðurs hefði svo innihaldið allt frá Akrafjalli að Skjaldbreið og lengra ef skyggni hefði verið betra... með fjöllum sem flest eru komin í safn Toppfara...

Færið var gott og engin hálka fyrsta kaflann í mjúkum snjónum enda 2 - 3°C en niðurleiðin aðeins sleip í skriðunni niður af Lambafelli og einhverjir komnir á gormana, m. a. Sigga Sig. á keðjur með 10 mini-broddum sem henta Toppförum miklu betur fyrir næsta vetur en hálkugormarnir þar sem þeir slitna fljótt enda ekki framleiddir fyrir fjallgöngur.
Hennar voru keyptir á Amazon og kostuðu 60 dollara eða innan við tvö pör af hálkugormum... - sjá síðar vefslóðina !
Heimir sýndi okkur svo einnig sex punkta minibrodda sem eru álíka og hann og Ingi hafa gengið á
en þeir kostuðu eingöngu 30 dollara á Amazon!

Þarna milli fjallanna vorum við í 346 m hæð og nokkuð ljóst að Lambafellshnúkur fær að flokkast sem sér fjall með 111 m hækkun þar sem hann stendur stakur utan við Lambafell og ekki sjens að stökkva eða skreppa á milli ;-)

Á Lambafellshnúk í 457 m mældri hæð.

Uppi á Lambafellshnúk var brölt í góðu klöngri og brattri leið (fínasta æfing fyrir Kálfstinda!) með ágætis útsýni yfir á Hellisheiði og sagði  Áslaug þar uppi góðan rjúpnaveiðibrandara sem Björn tók ekkert persónulega... ;-)

Sjá veginn sem gengur inn í hlíðar Lambafells í fjarska fyrir ofan göngumenn.

Niðurgangan var sömuleiðis kröpp og því skínandi góð brattaæfing áður en bakaleiðin var svo farin um skarðið sem geymir merkta gönguleið frá Nesjavöllum, um Hengilinn m. a. yfir á Syðri og Nyrðri Eldborg og "Fjallið eina" alla leið gegnum Bláfjallasvæðið yfir á Reykjanes og bentu gárungar á það hve tilvalin þessi leið væri fyrir Björn að ganga beinustu leið út á Keflavíkurflugvöll en hann átti hugsanlega að komast loksins með flugi til Tenerife seinna um kvöldið eftir margra daga seinkun vegna eldgossins í Eyjafjallajökli... ;-)

Við gengum hins vegar ekki svona langt þetta kvöld... (þó við göngum oft ansi langt á gríninu ;-) ) heldur héldum meðfram Lambafelli í bakaleiðinni og gegnum námusvæðið sem sífellt gengur meira á jarðveg fjallsins með síbreytilegri ásýnd þess og vorum komin í bílana eftir 6,1 km göngu á 2:48 - 2:55 klst. upp í 561 m og 457 m hæð með 398 m og 111 m hækkun eða alls um 516 m hækkun með öllu þetta kvöld miðað við 274 m upphafshæð á Lambafell og 346 m á Lambafellshnúk.

Væn vetrarganga sem aldeilis rættist vel úr !

Þríhnúkar á þeytingi

Við vorum 27 manns sem létum veðrið "ekki stoppa okkur heldur þjálfa"
og gengum á Þríhnúka þriðjudaginn 6. apríl á 132. æfingu.

Veðrið var "ekki sem best" eða hálfskýjað, NV13 og 0°C en ákveðið var að sýna "þjálfunarlega staðfestu" og halda sig við áætlunina (og fara ekki á varaplanið sem var Esjan) þar sem skyggni var gott og hitastig ágætt þó vindur blésu skv. veðurspá, og vera þá frekar tilbúin til að snúa við ef veðrið væri afleitt og fara styttra.

Þetta var nú einu sinni fyrsta æfingin á "sumartímabili" skv. þjálfara og ótækt að það væri "ófært" á hana ;-)

Veðrið var svo með ágætum þegar að fjallsrótum var komið (og NB bílfæri autt fyrir þá sem huga á þessar slóðir á næstunni) en vindurinn byrjaði að blása ofar og feykti okkur upp á þrjá tinda svæðisins svo vel reyndi á.

Gengið var frá bílveginum í norðri, talsvert austar en í síðustu göngu á Þríhnúka og gengin öfug leið á hnúkana miðað við þá, þ.e. fyrst á Þríhnúkagíginn sjálfan þar sem dýpsta og næststærsta hraunhvelfing heims liggur niður um op sem nú er girt af til öryggis - og endað á þeim hæsta í vestri með viðkomu á miðhnúknum.

Þríhnúkagígur er eitt merkasta náttúruundur landsins, 120 m djúpur og var lengstum talinn botnlaus
þar til fyrst var sigið ofan í hann árið 1974 - sjá www.ferlir.is o. m. fl.
Metnaðarfullar áætlanir hafa verið gerðar um þennan helli þar sem menn ætla sér að gera svæðið að ferðamannasvæði með skoðunarferðum ofan í hellinn o. fl. en stórkostlegar myndir eru til af hvelfingunni frá sigmönnum síðustu ára.
Sjá: http://www.vso.is/A-trihnukar/Verkefni/valin-verkefni-Thrihnukagigur/0-Thrihnukagigur-Forsida.html o. m. fl.

Hnúkurinn mældist 549 m hár og var ekki stætt þarna uppi nema ofan í nestislautinni góðu svo lítið fór fyrir hringferð um hellisopið, í raun stórhlættulegt að þvælast þarna um og við snerum snarlega niður vestan megin.

Sjá ferðasögu frá göngunni þarna í fyrra í blíðskaparveðri: http://www.fjallgongur.is/aefingar/9_aefingar_agust_sept_2009.htm

Niður af Þríhnúkagíg var niðurleiðin strembin gegn öflugum vindi þar sem snjórinn kastaðist móti mönnum og þarna loksins komu skíðagleraugu og lambhúshettur sér að góðum notum í vetur ;-)... en bíddu, er ekki komið sumar hjá Toppförum?

Sjá hér hina tvo hnúkana í fjarska.

Fjúkandi Toppfara kvöldsins voru...

Efri: Örn, Ketill, Roar, Hjölli, Björgvin, Eyjólfur, Gísli, Hrafnkell, Hanna, Súsanna, Rósa, Ásta H., Óskar Bjarki, Kári Rúnar, Hrund, Kristinn og Anton.
Neðri: Sigga Sig., Sigrún, Auður, Áslaug, Fríða, Sif, Hildur Vals., Lilja K. og Hrafnhildur.
Dimma, Dofri og Þula.
Bára tók mynd.

Með Þríhnúkagíg í baksýn

Jú, allir ákváðu að fara upp á næsta hnúk þó í boði væri að ganga meðfram honum og gekk það mun betur en upp á Þríhnúkagíg og mældist hann lægstur þeirra þriggja eða 547 m hár.

Lítið pláss var fyrir hópinn á honum svo menn fóru fljótlega niður aftur og stefndu á síðasta hnúkinn.

Útsýnið víðfeðmt í allar áttir og synd að geta ekki notið þess fyrir vindinum.

Þriðji hnúkurinn var hæstur en auðveldastur uppgöngu í vestri og mældist 562 m hár.

Niður af honum var farið um norðvesturhlíðar Þríhnúka með Grindaskörð, Bollana og Lönguhlíð hér í baksýn á mynd.

Eftir bratta brekku niður hamrana í norðri var farið á skeið að bílunum og lauk æfingunni
eftir 4 km göngu á 1:33 - 1:33 klst. upp í 562 m hæð með 251 m hækkun miðað við 311 m upphafshæð.

Allir ánægðir með gott dagsverk miðað við veðurspá og raunveður á staðnum enda Fimmvörðuháls ennþá í beinunum, vöðvunum, fótunum, orðunum, huganum... já hverri frumu þeirra sem þangað fóru á skírdag eða aðra daga
eftir að eldgosið hófst...

Hressandi búnaðar- og veður- æfing sem gaf gott innlegg i reynslubankann.
 

Við erum á toppnum... hvar ert þú?
www.toppfarar.is

Gallerí Heilsa ehf - Viðarrima 52 - 112 Reykjavík - Kt: 581007-2210 - Sími: +354-867-4000 / 588-5277 - Netfang: bara(hjá)galleriheilsa.is
Copyright: Höfundarréttur: Bára Agnes Ketilsdóttir - sími +354-867-4000 - netfang: bara(hjá)toppfarar.is