Stórbrotin ganga á
Hvannadalshnúk um Virkisjökul

Fyrstu skrefin á Virkisjökli...

Tuttugu Toppfarar gerðu aðra tilraun til þess að sigra hæsta tind Íslands laugardaginn 16. maí
og lögðu af stað yfir Virkisjökul í blíðskaparveðri kl. 03:26 laugardaginn 16. maí og gengu í stórbrotnu landslagi og útsýni
 en fengu á sig hvassan vind við Dyrhamarinn ofan af efstu brúnum Vatnajökuls
og urðu frá að hverfa í 1.954 m (neðsti maður) - 2.030 m hæð (efsti maður) stuttu eftir að gengið var
upp á sjálfan hamar Hvannadalshnúks þar sem íshrönglið dundi á okkur eins og byssukúlur...

Áður en síðasti maður hafði gefið eftir höfðu tveir snúið við mun fyrr vegna vöðvakrampa hjá einum og fimm aðrir höfðu einnig snúið við fyrr niður Sandfellsleiðina með einum leiðsögumanninum. Þeir þrettán sem héldu áfram lokakaflann lentu í  stórskotahríð klakahröngls sem hjóst af jöklinum í vindinum og buldi á okkur svo varla var stætt svo eina leiðin hefði verið að skríða og taka talsverða áhættu í fjúkandi vindi gegnum sprunginn hamarinn sem engum duldist að var ekki kostur að sinni.

Gengið var svo um Sandfellið til baka í þrotlausu hvassviðri sem ekki lægði fyrr en við snjóbrún og endaði gangan í 23,8 km á 14:30 - 15:20 klst. með 1.900 m hækkun miðað við 2.030 m hæð fremsta manns (Jón Gauti).

Tuttugu vorum við næstum því á toppnum
tæmdum allt sem áttum við inni
Tíndumst svo niður á tánum loppnum
í tindferð sem aldrei mun hverfa úr minni...
(Bára að skrifa vikulega bréfið til klúbbmeðlima)

En ævintýrið hófst á föstudagsmorgni þegar þrettán af tuttugu og einum ferðalangi helgarinnar tóku forskot á sæluna og lögðu snemma af stað úr bænum með dynjandi Evróvisjón tónlistina í botni á leiðinni... og komu við í Fjaðrárgljúfri við Kirkjubæjarklaustur til að ganga endanlega frá fótunum fyrir lengstu gönguna í sögu klúbbsins... nei, nei, bara til að viðra vel allar tær í íslensku bergvatni fyrir átökin... :-)

Þar var gengið upp gljúfrið sem er 2 km langt og 100 m djúpt þar sem það rís hæst í gullfallegu umhverfi...

Gengið var nokkrum sinnum yfir ána á leiðinni inn gljúfrið og var leiðin fjölbreytt og torsótt á stundum...

Strákarnir af Skaganum sem mættu í vöðlunum sínum og fleiri til aðstoðuðu hina yfir verstu kaflana en þá var betra að vera með stafi og í góðum skóm eða með vinalega hönd í lófa... annars var maður ansi valtur og gat vel sundlað á köflum... eða runnið af stað á sleipum steinum... og farið á bólakaf...

...en ekkert fór ofan í nema hendur og smá rispur... engin fótasærindi eða slíkt þó nokkur væri sjensinn tekinn með þessum aukakrók hinna ósigrandi á leiðinni á hæsta tind landsins...

Þetta var þess virði... áhrifamikið gljúfur sem snart okkur öll við þessu nánu kynni...

Hammari og meððððí á eftir á Kirkjubæjarklaustri í sindrandi gleði og tilhlökkun fyrir komandi fjallgöngu...
Hjölli auðvitað með tölvuna með sér og veðurspáin á dagskrá...

Rjómablíða í Skaftafelli en ennþá vindur og sandfok á leiðinni...
Skínandi fjallasýn allt um kring...

Veðuspár-fundur í herbergi Inga og Siggi hafði lítið um það að segja að fyrr en varði voru fjórir Toppfarar komnir í rúmið hans
og lítið um vik að hvíla sig fyrir gönguna það kvöldið...

Þjálfari heyrði í Jóni Gauta í síma en þeir félagar mæltu með því að hefja gönguna milli kl. 2:00 og 3:00 um nóttina skv. upplýsingum frá Leifi Erni á Veðurstofunni. Það var nokkuð samkvæmt okkar útreikningum nema við sáum þetta jafnvel frekar sem uppgöngu um kvöldið eða á miðnætti en tilhugsunun um að hvílast ekkert fyrir langa göngu fékk ekki miklar undirtektir hjá sumum hópnum og ósjálfrátt fældust menn frá þeirri tilhugsun og ákváðu að láta vonina um að þetta myndi sleppa ráða...

Veðurspáin var með ólíkindum góð um allt land fyrir þessa helgi... heiðskírt og rjómablíða... en skv. vindaspá var samt allt upp í 20 - 25 m/sek á Hvannadalshnúk á laugardeginum 16. maí... þ. e. vaxandi vindur er liði á daginn... og því var ákveðið að leggja snemma af stað... kl. 03:00 sem varð 03:26 en hefði þurft að vera 02:00 eða jafnvel fyrr til að ná toppnum... en það er alltaf auðvelt að vera vitur eftir á...

Gengið var um grýtta jökulurð sem umlukti ísinn neðar en þetta sóttist vel í morgunsárið.

Virkisjökullin framundan í öllu sínu veldi... jökulrætur hans brátt skriðnar að gönguslóð okkar.

Stoppað þar og broddar settir á skóna...

Brakandi hljóðið í skriðköklinum undan broddunum var heillandi...
Einstakt hljóð sem maður tekur ástfóstri við eftir daga sem þessa...
Við vorum hugfangin af þessum stað...

Virkisjökullinn sjálfur ofar og Dyrhamarinn í skýjum.

Rauðikambur til hægri á milli Virkisjökuls og Falljökuls sem svo sýndi okkur svart á hvítu að hann væri falljökull því drunurnar þegar ísinn fór af stað síðar um morguninn fóru ekki framhjá neinum...

Svo batnaði færið og þá tóku nokkrir broddana af þar sem þetta var löng leið á broddum strax í byrjun göngunnar en sumir héldu sig við broddana áfram og voru þar af leiðandi ekki í neinum vandræðum með að fóta sig á meðan það var aðeins flóknara á köflum að komast um tungurnar þegar jökullinn dýpkaði innar.

Ægifögur dagrenning...
...sem fer framhjá manni á maídögum sem þessum... nema maður vakni mjög snemma...

Í lokin þyngdist færið og klær skriðjökulsins dýpkuðu.

Viðar og fremstu menn fóru fyrstir og komust að því að færið var ekki gott...
Hér bendir Viðar á betri leið neðar sem reyndist vel fær og öllum var vísað þangað
en hann og Örn kláruðu þó þessa leið með tæpu klöngri.

Stærð jökulsins í samanburði við göngumenn... hvílík peð við vorum í þessu umhverfi...

...bara einn lítill dropi hvert okkar...

Jöklinum hefði ekkert munað um að gleypa okkur í einum bita...

Af jöklinum tók urðin við, mosinn og stöku snjóskaflar...
Með hamra urðar og ísa gnæfandi yfir okkur eins og tröllfengnir útverðir Hvannadalshnúks..

Framundan bratta brekkan fræga sem gekk frá mönnum hér áður fyrr...
...en er orðin ansi lítilmótleg í dag í leysingunum.

Nesti við stórgrýtið fyrir brekkuna...
Sólargeislar að skína á efstu tinda í sólarupprásinni...

Ekkert mál... gleði á hverju andliti... sviti og hiti... þetta var geggjuð gönguleið...

Ansi hált á köflum og vel bratt en efst var að koma sér yfir á grjótið með aðstoða félaganna gegnum klakann.

Snjóheiðar ofar og smám saman tók útsýnið við.
Svínafellsfjall hér í baksýn með 851 m hæsta tind (sama og Kerhólakambur)...
Ósköp lítið í samanburði við það sem okkar beið...

Virkisjökul-armurinn með öllum sínum klóm í baksýn sem við gengum yfir fyrr um morguninn...

Blíðskaparveður á síðustu metrunum upp á Kaffiklett...

"Hádegismatur á Café Klettur"...

Nesti, fækka fötum, bæta svo á sig fötum, salerni, myndataka, sólaráburður, gleði og gaman...

Að maður skuli ekki hafa tekið hópmynd hérna af okkur öllum með útsýnið í baksýn...
...þjálfari sættir sig aldrei við þá yfirsjón að fullu...

Vinalína... Gylfi Þór, Simmi, Guðbrandur, Soffía Rósa, Guðjon Pétur, Gnýr og Halldóra Þórarins.
Jón Gauti leiðsögumaður hér.

Nú tók alvaran við... dauðadjúpur jökull framundan og allir í línu... best var að fara á salernið fyrir þann gjörning og bæta á sig öllum fatnaði sem of flókið yrði að ná í eða klæðast ofar í vindinum sem beið okkar og sjá mátti hvína ofan af efstu brúnum eins og það var nú fjarstætt þarna í veðurblíðunni...

Hrútalínan... sem endaði sem Neyðarlínan... eða var það vinalínan... sterka línan sem var stelpulínan fylgdist greinilega ekki nógu vel með...

Bjarni, Þorsteinn, Hildur Vals., Hjölli, Siggi, Roar, Ingi og Björgvin, leiðsögumaður.

Myndatökumaður svo í stelpulínunni svo af henni var ekki tekin mynd fyrr en ofar...
En í henni voru Stefán Alfreðs., Ragna, Helga Björns., Kristín Gunda, Bára og Örn.



Gengið var svo frá Kaffi Kletti í fádæma veðurblíðu og töldum við okkur trú um á tímabili að lognið fylgdi okkur... því vindurinn skók ofar en við vorum lengi vel í góðu veðri og fannst lukkan vera með oss...

Með magnað útsýnið yfir farinn veg eftir því sem ofar dró...

Leiðin okkar yfir Virkisjökull að baki neðar.

Á þessari leið var hált á sumum köflum en við vorum ekki í broddum og runnu menn til
og Hildur Vals fór einu sinni af stað en línan stoppaði hana af.

Ragna, Helga og Kristín Gunda... sem gáfu ekkert eftir...

Sjá hallann í brekkunni á þessari leið.

Fyrsta lína í pásu við Dyrhamarinn

Smám saman tók vindurinn völdin... heiðskírt og tiltölulega hlýtt... en sífellt hvassari vindur sem lamdi á manni og dró smám saman úr mönnum orku, kjark og anda.

Siggi, bróðir Inga, sem er í góðu gönguformi en ekki gengið með hópnum fyrr, hafði lengi vel í göngunni barist við krampa í lærum og fór svo á endanum að fjórir sneru við á þessu kafla; Ingi sem fylgdi Sigga alla leið til baka og Björgvin, leiðsögumaður til að fylgja þeim bræðrum yfir sprungusvæðið og Guðjón sem annar maður með leiðsögumanninum svo hann kæmist við annan mann til baka í hópinn, en þeir bræður fóru þá einir niður um skriðjökulinn.

Þarna færðu menn stórar fórnir sem var mikls virði því þannig gat hópurinn í heild haldið áfram
þar sem menn voru ekki tilbúnir til að snúa við á þessum tímapunkti...

En mikil var sorgin að sjá á eftir þeim félögum niður...

Áfram héldum því tvær línur upp að Dyrhamri þar sem menn voru þá færðir til í hinar tvær línurnar...

Vinalínan í fjarska... sér líf í hverri línu í þessum jöklagöngum og þarna vou fleiri komnir í vandræði...

Stelpulínan fremst og beið öðru hvoru eftir hinum...

Dyrhamarinn magnaður framundan...

Örn, Kristín Gunda, Helga Björns., Ragna, Stefán Alfreðs., Bjarni,  Þorsteinn og Viðar leiðsögumaður.

Og inn tíndist hin línan... Soffía Rósa hér og Gnýr með Svínafellsfjall ósköp lítið neðar.

Útsýnið áfram gott í heiðskírunni og úrkomuleysinu...

En það verstnaði með auknum vindi hverjum metranum ofar...
Snjófjúkið í hvassvirðinu fór smám saman að skyggja sýn.

Krísufundur enn og aftur...
Nokkrir komnir í vandræði og treystu sér ekki lengra...
Gengið á menn og borið undir hvort snúa eigi leiðangrinum við í heild
en það tók Bára ekki í mál og stóð í smá stappi með það...
Enginn í stelpulínunni vildi snúa við svo það sagði sitt um gott ástand margra í hópnum þrátt fyrir allt.

Þarna vorum við í 1.809 m hæð með 11:27 km að baki á 9:08 klst.

Skyndilega stóð Hnúkurinn þarna fyrir framan okkur... og við sáum eina línu silast upp hamarinn... hann var sárlega í nánast seilingarfjarlægð... og allir fengu aukaorku við þessa sýn og áfram var haldið í sirka hálftíma frá síðasta krísufundi...

En þá var sumum öllum lokið í orkuleysi, vöðvaþreytu eða öðrum vandræðum og við sneru fimm; Guðbrandur, Gylfi Þór, Halldóra Þ., Hildur Vals. og Hjölli  með Viðari, leiðsögumanni niður Sandfellsleiðina á meðan við hin héldum ótrauð áfram og vorum ekki tilbúin að snúa við að svo stöddu.

Klukkutímaganga eða svo eftir á tindinn... við vorum viss um að við gætum klárað það...

En þegar farið var upp á sjálfan hamarinn á Hnúknum skall á okkur stórskotahríð... hvílíkt klakahrönglið í vindinum að ekkert okkar hafði lent í öðru eins... Soffía Rósa fékk marblett utanvert á fótinn sem var til marks um hvílík högg þetta voru eftir á... þarna játuðum við okkur sigruð og snerum við... allir sáttir við að bardaginn var tapaður að sinni...

Í fyrstu vorum við sátt við að hafa þó "komist á Hnúkinn" þó ekki færum við "á toppinn"... en fljótlega gerðum við okkur grein fyrir því að við yrðum einn daginn að klára þetta... 2.030 m var ekki nóg... við vildum auðvitað fá okkar kaffipásu upp á tindinum með útsýni yfir landið og miðin... hópmynd með fánanum okkar... sigurtilfinninguna á hæsta tindi Íslands... 1.110 m á gps-skjáinn...

Niðurleiðin var hröð og löng og lengi vel í hrikalegum meðvindi...
Erfiðasti kafli göngunnar þar sem klukkutímar höfðu liðið á stanslausri göngu frá því um nóttina...
Þetta var þrekvirki.

Á niðurleiðinni á Sandfellsleið... enn í brjáluðu veðri eftir 2ja tíma niðurgöngu í hvassvirði

Veit ekki hvort við hefðum lifað af þennan vind í fangið svona lengi
eins og hann skók okkur í bakið með þessum hörðu vindhöggum...

Þessu ætlaði aldrei að linna... og jafnvel þó útsýnið kæmi í ljós og það hitnaði með lækkandi hæð
þá vorum við enn í hvössum vindi í 1.000 m hæð...

Gylfi Þór orðinn lasinn og við hlúðum að honum eftir bestu getu
en samt eitthvað svo máttlaust enda allir úrvinda og þreyttir á þessu stanslausa roki.

Talsvert neðar en í skarðinu þar sem menn losa línurnar vanalega fengum við okkur að borða við stóran stein sem tók smá vind fyrir nokkra... allir þreyttir og sumir lasnir... vökvaskortur, sykurskortur, þreyta... en andinn góður og ákveðin sigurtilfinning í hjartanu... þrekvirki mikið að baki... erfiðasta ganga hópsins frá upphafi og það fólust verðmæti í því að takast á við þessar víðsjárverðu aðstæður og standast þær... mikilvægt innlegg í reynslubankann sem ekki verður af þeim tekið sem í þessa göngu fóru...

Dásamlegt að losna við línuna og geta skoppað niður á grjóti í minni vindi og hvílt sig svo í logninu við nestishamarinn...
Hvað heitir hann nú aftur...?

Fótabað eða ferskt drykkjarvatn...
Veðurblíðan með ólíkindum miðað við veðurofsann uppi...
Sólin bakaði mann grimmt og margra klukkustunda svitinn storknaði mann klístraðan...

Simmi, Gnýr, Guðbrandur, Þorsteinn, Guðjón pétur, Soffía R+osa, Hjölli, Örn og Ingi.

Niðri hvíldu menn lúin bein,
viðruðu tær og sál
og hverjum einstaklingi sem skilaði sér inn á grasbalann úr fjallinu var fagnað með lófaklappi...

Þjálfarar fóru síðasta kaflann niður í sínum göngutakti eins og aðrir í hópnum og nutu þess að fá frí einu sinni frá því að fylgja fyrsta og síðasta manni þar sem leiðsögumenn voru með í för sem báru ábyrgð á hópnum í heild en það munaði u.þ.b. 50 mín á fyrsta (14:30 klst.) og síðasta manni niður (15:20 klst.).


Jón Gauti, Björgvin og Ragna fjallgöngukonan með meiru.

Jón Gauti bað okkur um að panta sig ekki í þriðju ferðina á Hnúkinn...
Þetta var súrt fyrir hann eins og okkur.
Hann gerði allt sem í hans valdi stóðð til að koma okkur alla leið...
Sagðist aldrei áður í allri sinni leiðsögumannatíð hafa farið jafn langt með fólk þarna upp í eins slæmu veðri...
Hann þandi sínar taugar til hins ítrasta eins og við...
Fyrir það erum við honum ævinlega þakklát.
Að ekki sé talað um leiðarvalið sem gaf okkur öllum flotta tindferð þó ekki færum við á toppinn að sinni.
Þar átti Viðar heiðurinn að hluta þar sem hann hafði farið Virkisjökulleiðina fyrr í vor og rakti okkur gegnum hana.
Björgvin reyndist einnig sannur leiðsögumaður í raun enda hafði hann fylgt Sigga og Inga niður aftur yfir spungurnar og komið til baka með Guðjóni til viðbótar þessari löngu göngu og fylgdi svo síðasta manni niður í byggð.

Frábærir leiðsögumenn allir þrír
sem gerðu sitt til þess að við fengum eina ógleymanlegustu göngu klúbbsins frá upphafi í reynslubankann.

...so close to the top...

...gps-prófíll þjálfara sem var neðsti maður í 13 manna hópnum sem sneri við á hamar Hnúksins...

Í neðstu búðum beið okkar kokteilboð hjá þjálfurum...

Þar sem Soffía Rósa tók frumsaminn söng um fjallgönguklúbbinn og þjálfara hans
svo Bára fékk tár í augun...

Þjálfarar verðlaunuðu Toppfara ársins 2008 sem átti að vera á dagskrá árshátíðar sem ekki varð...

Valið stóð milli þeirra einstaklinga sem uppfylltu þrjú skilyrði;

*Góða mætingu.
*Jákvæðan og góðan anda inn í hópinn.
*Að leggja persónulega sitt af mörkum til hópsins með viðvikum af ýmsu tagi sem gerir lífið í Toppförum innihaldsríkara en ef hver og einn hugsaði eingöngu um sjálfan sig sem þó er eðlilegt ef menn eru ekki að mæta mikið eða eiga einfaldlega nóg með sig á fjöllum.

Engum dylst óumdeilanleg hjálpsemi Inga gagnvart félögum sínum sem undirstrikaðist í þessari göngu þegar hann af fórnfýsi sinni fylgdi Sigga niður og því var Ingi vel að bikarnum kominn þó sannarlega eiga margir menn innan Toppfara ómældar þakkir skildar fyrir hjálpsemi þeirra gagnvart félögum sínum.

Heldur flóknara var að velja konu sem uppfyllti ofangreind skilyrði því svo sannarlega eru þær margar í hópnum sem mæta vel, koma með jákvæðan anda inn í hópinn og eru boðnar og búnar fyrir hvað sem til fellur fyrir hópinn í heild eða félaga sína... þjálfarar sáu þá að einn mikilvægur þáttur mætti skiptir máli í starfsemi klúbbsins en  það er hugrekki...

Hugrekki þess einstaklings sem leggur af stað í göngur Toppfara án þess að vera fremstur eða í besta forminu því margar hverjar voru göngurnar árið 2008 krefjandi og erfiðar allan ársins hring við allar aðstæður, sbr. jöklagöngurnar, sumarferðirnar og vetrartindferðirnar.  Skortur á sjálfstrausti og hugrekki veldur því að mörg konan situr heima þegar betur hefði verið af stað farið...og Þar stóð Halldóra Ásgeirs upp úr; kona sem á að baki margar af erfiðustu göngum klúbbsins án þess að kikna einu sinni, ævinlega  með bros á vör og jákvæðni við allar aðstæður... slíkur andi er einstakur og þökkuðu þjálfarar fyrir hann með þessari tilnefningu.

Án einstaklinga eins og Inga og Halldóru
og margra fleiri sem gera fjallgönguklúbbinn að þeim frábæra félagsskap sem hann er
væru Toppfarar ekki sá klúbbur sem hann er...

... á toppnum í tilverunni...

Sársvöng fengum við gott að borða og fórum yfir daginn.

Ha?... er Ísland í 2. sæti í Evróvisjón?...
Gnýr flutti nýjustu fréttir ofan af efri hæðinni þar sem keppnin var sýnd á stóru tjaldi.
Við skutumst upp þegar við loksins trúðum þessu eftir aðalréttinn...

Jú, mikið rétt..  Ísland í toppbaráttu eins og við fyrr um daginn og varð að sætta sig við annað sætið eins og við...

Loks gæddum okkur á afmæliskökunni í koníaksstofunni
og spiluðum Íslandsspilið
og ræddum afrek dagsins...
...svo mikið þrekvirki að allt ofangreint varð ósköp máttlítið og allir farnir snemma að sofa eftir langan dag...
..sjaldan eða aldrei eins þreytt áður á lífsins leið...
... ekki leiðinleg leið...
...og ekki síðasta leiðin...

Ákveðið var að gefast ekki upp þótt á móti blási...
og stefna á Hvannadalshnúk að ári með 4ra daga ferð 13. - 16. maí 2010
til að tryggja að veðurgluggi fáist fyrir örugga uppgöngu alla leið á tindinn...

...nú reynir aldeilis á þrautsegju sem aldrei fyrr...

Er ekki allt þegar þrennt er?

Nú þegar eru margir búnir að skrá sig að ári... já, þetta er rétti andinn !
Tilfinningin að sigra Hvannadalshnúk árið 2010 í þriðju tilraun hlýtur að vera sæt eftir það sem á undan er gengið!

Sjá myndir úr ferðinni á www.picasaweb.com/Toppfarar 
og hjá Gylfa Þór: www.123.is/gylfigylfason