Daginn eftir Gran Paradiso var það sjálfur Aiguille du Midi sem beið okkar... við sem höfðum þá þegar farið upp í kláfinn á þennan einstaka tind... gerðum okkur best grein fyrir því sem beið okkar... vorum við virkilega að fara að vera eitt af þessu fjallgöngufólki sem ekki bara fór með kláfnum upp eins og allir ferðamennirnir í hundruðum þúsunda á hverju ári... heldur einnig að fara gangandi út á fjallið sjálft ? Þetta var of lygilegt til að vera satt... við sem vorum í Toppfaraferðinni 2008 og dáðumst að fjallgöngumönnunum sem gengu út á þennan hrygg... eða komu klifrandi upp að svölunum í reipum... vorum ekki að trúa þessu... um leið fylgdi þessu uggur... þetta var varasamt brölt... mjög bratt og frítt fall nánast niður allt fjallið... John Taylor hafði lesið yfir okkur deginum áður og við vissum að þetta var vandasamt...

Boris leiðsögumaður var mjög hneykslaður á þjálfurum að ganga í ullarsokkum innst og þykkum ullarsokkum yst...  sokkarfyrirkomulag sem við höfum endað á eftir áralangar fjallgöngur á Íslandi... hann sagðist hafa verið píndur til að vera í svona sokkum sem barn en dytti ekki í hug að ganga í þessu á fullorðinsaldri... aðstæður enda aðrar í Ölpunum en á Íslandi... ekki þessi suddi... nístandi kuldi... bleyta... rigning... slydda... allt blautt... þá eru þeir einfaldlega ekki á fjalli... í sól og þurru veðri er óþarfi að vera í svona þykkum ullarsokkum sem meiða fæturna þegar gengið er í þeim klukkustundum saman... og svo skipti máli hvort maður er í alstífum skóm sem eru vatnsheldir lengi vel eða okkar venjulegu skarpaskóm sem áttu ekki upp á pallborðið hjá okkar leiðsögumönnum... þetta voru alvöru alpamenn... ekki miðaldra fjallgöngufólk eins og við :-)

Og Bára tók Boris á orðin og keypti sér þunna og milliþunna ullarsokka... gekk í tvöföldum slíkum og sleppti ullarsokkunum... keypti það alveg að þykku ullarsokkarnir eru ekki það besta... enda alltaf mjög aum í iljunum eftir langar tindferðir... og þetta virkaði vel... en var reyndar kaldara en maður var vanur... íslenska þykka ullin er það besta... en þetta var mun þægilegra svo frá sjónarhóli Boris var þetta rétt athugasemd :-)

Eftir góðan morgunmat mættu leiðsögumenn dagsins... Philippe sem gekk einnig með okkur á Gran Paradiso dagana þrjá á undan þessum... en gagnvart honum vorum við auðmjúk af virðingu fyrir manni sem er búinn að ganga um allan heim og lenda í ótrúlegustu ævintýrum... klárlega einn svalasti fjallamaður okkar tíma...

... og svo var það Boris áfram okkar aðalleiðsögumaður... pottþéttur og alltaf með öll öryggisatriði á hreinu... strangur eins og þarf við óstýrilátan hóp eins og okkar og faglegur í senn... ekki hægt að vera öruggari í höndum leiðsögumanns en hans...

Og... nú bættust tveir leiðsögumenn við... Matteo Canova frá Ítalíu... og Dave Sharpe frá Bretlandi...
báðir frábærir menn og faglegir mjög... og enn aðrar útgáfur af magnaðri flóru fjallaleiðsögumanna alpanna...

Þennan dag var enginn akstur heldur einfaldlega gengið að kláfnum sem fór með okkur að upphafsstað göngu dagsins...

Kláfurinn sem fer með hundruðir þúsunda ferðamanna upp á Aiguille du Midi á hverju ári var steinsnar frá gististaðnum okkar...

Þetta er næst mest sótti ferðamannastaður Frakklands á eftir Eiffel turninum... það er með ólíkindum...

Hvílík smíði... kláfur og pallar, stígar og hús...hangandi utan í tindunum...

Jóhanna Fríða fór ekki með þennan dag... erfið ákvörðun... en hún þjáðist af slæmum blöðrum á báðum fótum eftir alstífu skóna sem við leigðum í ferðinni og hún vildi freista þess að kaupa sér betri skó í Chamonix til að komast örugglega á Monte Rosa... það reyndist skynsamleg ákvörðun hjá henni því hún fann flotta skó sem hentuðu henni mun betur og náði að njóta þess að ganga á Monte Rosa dagana þrjá sem komu á eftir þessum Aiguille du Midi degi :-)

Þetta var bara hluti af leiðinni upp... hægt að fara út á þremur stöðum á leiðinni...

Hermenn á leið í fjallgönguþjálfun voru líka að fara í kláfinn um leið og við...

Þeir virtust þreyttir... þeirra beið ekki notaleg útivera heldur ströng þjálfun...

Stöku fjallgöngumaður og svo bara ferðamenn... sömu gerðar og við árið 2008...

Þegar komið var upp úr skógarbeltinu tók grashlutinn við... og svo fjallið sjálft... millipallur milli kláfa...

Ofar var sláandi að fara upp kláfinn og nánast slást utan í bergið að manni fannst...

Þessi kona vinstra megin niðri var amerísk... hún tók leiðsögumennina okkar tali og var augljóslega vanur fjallamaður... talaði af þekkingu og smitandi ástríðu um klettaklifur og fjallabrölt... nú sem ferðamaður en greinilega öllu vön í fjöllunum... bara það ekki með sér og minnti mann á fallegan hátt á að maður veit aldrei hvaða fólk maður mætir á lífsleiðinni... ekki alltaf að marka ytra útlit... þetta var ekki einhvur "miðaldra kerling sem veit ekkert hvert hún er að fara" heldur reynslumikill fjallamaður sem getur ekki hætt að fara upp í fjöllum hvernig sem hún kemst þangað :-)

Ofar fór að sjást í hrygginn... þennan sem við vissum að beið okkar... það fór um mann blanda af sæluhrolli og óttahrolli...
vorum við að fara að ganga þetta...

Komin upp í hvorki meira né minna en 3.842 m hæð... einfaldlega magnað !

Úr káfnum var farið út á svalir og svo í göng inn í bergið...

Það var ískalt uppi... vindur og kuldi... engin sól...
eftir brakandi 30 stiga hitann niður í Chamonix og til og frá gran Paradiso var þetta nett sjokk...

,,,sem bættist ofan á vaxandi kvíðann fyrir því að fara gangandi niður þennan hrygg...

... og kitlandi eftirvæntinguna... það var kyngimagnað að við skyldum fá að fara þessa leið...

Við fórum upp á útsýnispallinn til að sjá vel yfir...

Og þar fórum við í öll okkar föt... nú var enginn óþarfi í bakpokanum... lexía frá Boris... ekki taka með allt þetta endalausta dót... EF það skyldi slitna reim... EF ég skyldi þurfa verkjatöflur.... bara utanyfirfatnaður... sem var allur tekinn í notkun strax þarna á pallinum...

Þetta var ekki bara á mynd... við vorum virkilega stödd í þessum fjallgarði... og við vorum að fá að ganga um hann eigin fótum...
fjallgarður Mont Blanc sem trónir á toppnum ekki svo langt frá okkur...

Hryggurinn... maður skalf af spennu... með smá kvíða í bland... eins gott að broddarnir séu rétt settir á og fastir...

Sjá niður af útsýnispallinum á smíðina utan í þessum tindi... Aiguille du Midi... sjá snjóhengjurnar lekandi niður...

Enn ofar er annar pallur... þangað fórum við eftir göngu dagsins...
sjá glerpallinn hægra megin... þar sem fólk fer nú og tekur mynd af sér...

Það var kominn tími á að setja allan jöklabúnað á sig... belti, línur, brodda og ísexi...
og það var stress í gangi... ekkert verið að hangsa við þetta... spennan var hreinlega áþreifanleg í loftinu...

Nú reyndi á að vera með allt, setja allt rétt á og vera vel búinn því það yrði ekki tími til að vesenast í búnaði eða öðru...

Hver og einn í línu við sinn leiðsögumann...
Gunnar gekk með Matteo og Ingi með Dave...
þeir fengu sinn eigin leiðsögumann þar sem við vorum upphaflega átta manns en nú eingöngu sex...
Jóhann og Rósa saman með Philippe... og Bára og Örn með Boris...

Sjá ferðamennina hægra megin að kíkja fram af...
það er ekki spurning að fara á þennan stað ef menn eru á annað borð að fara upp í kláfnum... man það næst til að geta rifjað þetta upp :-)

Hinum megin við hliðið beið þetta okkar... hryggur með misgóðan slóða ofan á... stundum öruggur og fínn...
stundum svellaður og berskjaldaður...

Já, fallið sem John Taylor talaði um að væri nánast í heilu lagi niður í Chamonix... var rétt lýst af honum...
hingað niður vildum við ekki renna...

Gunnar og Matteo fóru fyrstir...

Það sem flækti svo málin var að mæta öðru fólki... þá vandaðist málið að rúmast fyrir á hryggnum...

Fallið á hægri hönd.. sjá fólkið þarna niðri...

Svo var engin mynd tekin niður þennan varasama kafla...
þar sem maður þurfti að nota báðar hendur til að halda jafnvægi og fara varlega...
hér erum við nánast komin niður og allt gekk vel !

Litið til baka... Boris ekki ánægður að ég sé að taka mynd og snúa mér við... en ég taldi það öruggt á þessum kafla :-)

Jú, svo var gefið leyfi á hópmynd... eftir erfiðasta fjallshrygg í sögu okkar allra...

Vá, við vorum virkilega stödd á þessum stað !

Stígurinn ofan af hryggnum hélt áfram gegnum þessa snjóhengju...

Litið til baka... á Aiguille du Midi... hvílík smíði í þessu harðneskjulega landslagi...
þar sem veður og vindar hlóta að reyna vel á þolrifin á þessu mannvirki...
enda voru miklar viðgerðir í gangi þegar við vorum þarna...

Við gengum niður í hvíta dalinn... Valley Blanche

Allir tvínældir í línuna með tvöfaldri karabínu...

Matteo og Dave voru duglegir að fræða sína menn um svæðið...

Þessi dalur er ævintýraheimur fjallgöngumanna...

Á klettinum sjálfum klíifra menn mikið... og það er stundum gengið hinum megin frá kláfnum... við hefðum viljað gera það líka...
en vissum ekki að það væri í boði... ef ég hefði vitað það þá hefði ég beðið um að fara til baka þá leið...

Þriggja tinda leiðin á Mont Blanc hér framundan... upp og niður þrjá tinda... sá þriðji er hæstur og er sjálfur Mont Blanc... hinir eru Mont Tacul sem sést hér... svo Mont Tacul sem er í hvarfi og loks Mont Blanc... þeir sem ganga þessa leið þurfa að hækka sig og lækka 5 sinnum með því að fara fram og til baka... yfir sprungusvæði og snjóflóðahættusvæði... ekkert skjólshús er á leiðinni og björgun erfið ef menn lenda í vandræðum á miðri leið... eins og að fá hæðarveiki sem hentar mjög illa ef þú átt eftir að hækka þig og lækka á tindunum til baka... þar sem lækning á hæðarveikinni er einfaldlega sú að lækka sig... þess vegna eru margir sem velja Coutier leiðina sem átti að vera okkar leið... en þar er grjóthrun og snjóflóðahætta helstu hindranir... ekki svona miklar hækkanir og lækkanir og aðgengi að björgun betri ef á þarf að halda...

Okkar markmið þessa dags var ísklifur og klettaklifur hér utan í Mont Tacul...

Við störðum á þriggja tinda leiðina sem var framundan... vá, ekkert skrítið að menn snúa við í bunkum á þessari leið...
og hversu hátt mannfallið er á henni... mjög margir árið 2016 og 2015...

Litið til baka...

Ofan okkar voru menn að klifra í klettunum alls staðar...

Sjá klifrarana hangandi utan í klettunum...

Hvernig var þetta hægt ?

Sumir sem við mættum eða fóru framhjá voru greinilega lasnir af hæðinni...
við vorum hins vegar vel hæðaraðlöguð eftir Gran Paradiso...

Mont Tacul... svipað hátt og Gran Paradiso sem við sigruðum tveimur dögum áður...
https://en.wikipedia.org/wiki/Mont_Blanc_du_Tacul

Sjá hópa um allan dalinn að leika sér...

Sjá kláfinn sem heldur áfram frá Aiguille du Midi yfir fjallgarðinn og niður til Courmayor á Ítalíu... þar sem menn geta farið og fengið sér flatpöku og snúið við til Frakklands með kláfnum til baka...

... þeim sama og festist síðasta sumar svo fólkið þurfti að vera í honum yfir nóttina...
https://www.theguardian.com/world/2016/sep/08/110-people-stuck-on-cable-cars-in-the-french-alps

Nýtt sjónarhorn á aðra byggingu utan í þessum klettum... já, hvernig var þetta hægt ?

Litið til baka... Aigillle du Midi hægra megin...

Við fórum upp á þessa kletta hérna...

Þetta leit ósköp saklaust út úr fjarlægð...

Dave Sharpe dæmigerður ungur fjallaleiðsögumaður...
býr í hjólhýsi í Chamonix og gengur á fjöll hvenær sem hann kemst...

Boris undirbjó okkur nú undir smá ísklifur...

Matteo sömuleiðis brennandi af fjallaástríðu... að segja Gunnari frá víðfeðmi svæðisins og hversu vinsælt það er
en menn koma og fara upp í Valle Blance frá nokkrum stöðum...

Boris fór fyrstur... til að setja tryggingar... sem þýddi að hann var ekkert tryggður sjálfur...
en öruggur var hann í hvívetna og vissi alveg hvað hann var að gera...

Hinir biðu á meðan... tafsamt í stórum hópi...
svo það var gott að við vorum ekki 20 manns eins og planið var fyrst
þar til Mont Blanc Guides þvertók fyrir að taka ekki fleiri en átta manns..

Kominn ansi langt upp... við áttum að koma á eftir honum...

Örn fyrst... og svo Bára... þetta var skelfilega erfitt... að hanga bókstaflega á broddunum og ísexinni upp alla brekkuna..
 ekkert annað hald fyrr en hér þar sem ég gat þá tekið mynd...

En við lifðum þetta af og Boris hélt áfram... setti tryggingar þar sem þurfti og við vorum í öruggum höndum...

Hinir komu á eftir...

Matteo gefur fyrir tryggingu í ísinn...

Brekkan framundan...
það voru engar myndir teknar nema á léttustu stöðunum svo leiðin náðist ekki á mynd í sjálfu sér...
brattinn, ísinn, hálkan... þetta náðist ekki á mynd því miður...

Fínt til að byrja með í sporin...

Svo jókst brattinn... en stundum var smá tak í snjónum...
en það var allt ísað undir og erfitt að vera staddur í miðri svona brekku og finnast maður ekki hafa nokkurt tak til að halda sér...

Reyndi stundum að taka myndir... sjá hópinn koma upp og sprunguna hægra megin...

Það var mjög mikill léttir að komast upp og þurfa ekki lengur að hanga á broddum og ísexi utan í ísnum...

Stígurinn þar sem hinir áttu eftir að koma...

Sjá færið... létt snjóföl yfir ísnum...

Mattei og Gunnar koma inn... adrrenalínið hríslaðist um okkur allan þennan dag og við vorum ótrúlega hífuð...

Dave og Ingi komnir... svo fórum við af stað áður en hin komu...

Nú var það þriðja ólíka verkefni dagsins... klettaklifur...

Ekkert mál til að byrja með... en svo varð þetta varasamt og maður skalf af hræðslu... allavega ritarinn !

Sjá útsýnið ofan af klettunum...

Leiðsögumönnunum fannst þetta nú ekki merkilegt verkefni.. og skildu lítið í því hvað okkur þótti þetta mikið mál :-)

En þeir skynjuðu gleðina vel... þetta var mikið kikk fyrir okkur... og eftir hrygginn... og ísvegginn... þá var þetta nú bara heilmikið mál !

Ingi að koma hér yfir steininn...

Sæluvímumynd af fyrstu fjórum... með Aiguille du Midi hægra megin í fjarska...

Síðasti hópurinn að koma inn... Philippe með Jóhann og Rósu...

Það var skelfilega lítið pláss þarna...

Philippe er náttúrulegur klifrari... þar liggur hans ástríða... eins og margra hinna... hann var ótrúlega öruggur...
og með aðrar reglur en hinir...

Sjá hér Jóhann og Rósu koma á eftir Philippe...

Það var varla að hann fengi pláss til að komast...

Jóhann að koma en R+osa að klöngrast upp grjótið...

Já, það var oft betra að fara á fjóra fætur... ekki það besta að vera í broddunum á berginu...

Rósa ennþá að fylgja Jóhanni...

En svo datt hún og engin mynd var tekin fyrr en hún skilaði sér aftur inn... en þetta náðist á mynd frá Jóhanni...

Sigur... á snarbratta hryggnum... svelluðu ísbrekkunni... bröttu klettunun... við vorum skjálfandi af gleði...
og kvíða yfir því að eiga eftir að koma okkur til baka...

Rósa, Philippe, Örn, Jóhann Ísfeld, Bára, Matteo, Gunnar, Ingi, Dave og Boris tók mynd :-)

Boris fór fyrstur á leið upp klettana... á leið til baka gilti sama regla og niður af Gran Paradiso... sá sem var síðastur í fremstu línu skyldi fara fyrstur til baka... það var kvenþjálfarinn... ritarinn... en þar sem þetta var mest krefjandi áskorun dagsins hjá henni... þá var tilhugsunin algerlega skelfileg... ég ?... til baka fyrst ? ... ekkert annað í boði svo maður bara lét sig hafa það með nístandi hræðsluna glymjandi í æðunum... en svo var þetta furðulega lítið mál... eins og þetta var erfitt á leið upp... þá var þetta mun betra á leið niður..

Eftir á að hyggja... þegar við ræddum þennan dag saman... þá kom í ljós að það sem einum fannst erfitt, fannst öðrum ekki... og þeim hinum sama fannst svo mun léttara annað af verkefnunum þremur sem hinum fannst erfiðast... þannig fannst Erni ísklifrið erfiðast... á meðan Báru fannst klettaklifrið erfiðast... flestum fannst hryggurinn mest ógnvekjandi... engin okkar var eins...

Hópurinn að koma niður... eingöngu teknar myndir á saklausum stöðum svo myndirnar segja lítið um þetta klöngur
eins og aðra hluta þessa dags...

En skjálfandi vorum við af sælu... og smá ótta... og smá kvíða... þetta var óhugnanlega gaman...

Með Mont Tacul í baksýn... skelfilegur tindur sem við vorum ekki viss um að við myndum einhvern tíma ganga á...
ef maður leggur það á sig að fara í gegnum þessi sprungusvæði og þessar snjóflóðabrekkur þá er það samt eflaust þess virði...

Ísbrekkan beið okkar eftir niðurklöngrið úr klettunum... það var ekkert skárra að fara niður...

Boris lét þjálfarana fara á eigin þunga alla leið niður...
sumir fengu að renna niður á tryggingunum og það var geggjað gaman...

En þetta tók tíma... og meðan fyrstu biðu þá kólnaði þeim... eftir að hinir höfðu kólnað við að bíða með að fara niður...

Matarpásan... eina pása dagsins í raun... var því stutt og ekki öll saman
þar sem Boris vildi leggja af stað þegar síðustu menn skiluðu sér úr ísbrekkunni...

Eina hópmynd áður... ein af nokkrum dísætum þennan dag...

Svo var haldið til baka á Aiguille du Midi þar sem efsta húsið trónir á toppnum...
sjá hópana í snjónum og kláfana þrjá koma í loftinu til baka...

Litið til baka þar sem við vorum að klöngrast upp... ekki merkilegt að sjá en reyndi verulega á :-)

Mont Tacul... sprungur um allt... snjóflóðahætta... og skýjað í efstu tindum...

Sjá mannvirkið neðan við efstu strítuna...

Já, þetta var ekki merkilegur tindur sem við gengum á þennan dag í stóra samhengi Valle Blance :-)

Ekki sérlega árennileg leið...
þarna fóru Guðrún Helga og Arnar á sínum tíma og urðu að snúa við þegar stutt var í efsta tindinn á Mont Blanc...

Komin undir Spjótsoddinn...

Stöðug umferð göngumanna í alls kyns ásigkomulagi...

Mjög sérstök stemning á svæðinu öllu...

Litið til baka niður í Valle Blance...

Veðrið batnaði þegar leið á daginn... eins og það var gott niðri um morguninn...
og frekar napurt þegar við vorum komin upp í kláfinn... þá var það orðið ansi flott þarna uppi þegar á leið...

Eina sem var eftir var þessi hryggur upp í kláfinn...

Hvílíkur staður til að vera á...

Fjallasalur Mont Blanc og félaga í allar áttir... alger töfraveröld fjallgöngumanna um allan heim...

Við vorum himinlifandi með það sem var að baki...
þessi dagur var mjög óvæntur og hressilega krefjandi hvað bratta varðaði...

Yrði þetta nokkuð mál ?

Útsýnið niður að láglendari hlutanum Chamonix megin...

Vá, vorum við virkilega þarna standandi... við hefðum getað verið miklu lengur...

Gleði og grín... það einkennir okkar hóp og leiðsögumennirnir voru alveg með á slíkri stemningu...

Philippe að koma með Jóhann og Rósu...

Teymi Philippes Barthes :-)

Teymi Dave Sharpes :-)

Teymi Borisar :-)

Teymi Matteos :-)

Jebb... við gátum þetta... það var bara kyngt og haldið af stað...
... og engin mynd tekin því vanta varð hvert skref og ekki misstíga sig eina sekúndu...

Komin upp þar sem göngin inn í bergið koma út úr skaflinum...

Við tímdum ekki inn... hvílíkur sigur...
þessar mínútur þarna uppi við endann á hryggnum eru ógleymanlegar...

Sjá hrygginn sem við gengum upp og niður...

Ekki þægilegasti fjallshryggur sem við höfum gengið á...

Víma... alla leið...

Sjá ástandið á sumum sem voru að koma upp... náfölir og fárveikir...

Sjá ferðamennina að skoða sig um... lengra máttu menn ekki fara nema vera í fjallgöngubúnað...
eins og þessi vinstra megin...

Sjá bygginguna vinstra megin byggða inn í bergið...

Húsið bókstaflega steypt inn á bergið... sjá kláfana fyrir neðan á leið yfir til Ítalíu...
við þjálfarar ætlum að koma hingað aftur og taka þessa ferð og horfa yfir farinn veg á þessu svæði úr kláfnum...

Hluti af Valle Blance... sjá fuglinn... og kláfinn hægra megin...

Chamonix þarna niðri vinstra megin þar sem við gistum...

Chamonix hægra megin og útsýnispallarnir og brýrnar á milli vinstra megin...

Þarna klæddum við okkur um morguninn þennan dag...

Ísgöngin sem farið var um af hryggnum... við vorum gapandi af aðdáun yfir öllu saman...

... en leiðsögumennirnir búnir að sjá þetta árum saman og löngu hættir að taka andann á lofti...
Við kvöddum þá hér eftir magnaðan dag...

En við vorum ekki hætt... nú skyldi farið með kláfnum upp á efsta tind...

Við vorum drukkin af gleði... bókstaflega...

Á efstu svölum var útsýnið yfir á Mont Blanc mjög áhrifamikið...

Glerhúsið... við vildum fara þangað líka...

Horft niður á millipallinn...

Hér tókum við endalausar myndir í allar áttir af öllum alls staðar...

Smá biðröð í glerhýsið...

Útsýnið út um gluggann í biðröðinni... þetta er einfaldlega staður sem allir verða að heimsækja að okkar mati...

Sjá skriðjökulinn renna niður í dalinn...

Viðgerðamaður utan á húsinu... það voru miklar framkvæmdir um allt... húsið er að liðast utan af berginu...
bergið er að ýtast upp og fara í sundur..

Fjölnishlaupakonurnar Bára og Rósa... ekki slæm frammistaða að ná þessu með strákunum...

Vinirnir Ingi og Gunnar...

Jóhann Ísfeld...

Rósa... í 3.842 m hæð...

Bára og Örn... sjá skóna... mjúkir inniskór svo enginn rispi glerið...
það var alveg smá erfitt að stíga fyrst inn á þetta glergólf sko !

úti á tröppunum tókum við nokkrar sigurmyndir... víman var ólýsanleg...
við vorum haugadrukkin af adrenalínsleginni sigurvímunni...

Já, líka eina svona hópmynd...

Alstífu skórnir sem við vorum öll í...

Framkvæmdirnar sem sjá mátti hvarvetna þarna uppi...
aðdáðunarvert að vera að þessu innan um alla þessa ferðamenn...

Þarna má sjá kláfinn sem fer til Ítalíu...

Vorum við að tíma að fara inn og niður ? ... það var varla...

Við ákváðum að kíkja á alpasafnið...

... og sáum ekki eftir því...

Mjög fróðlegt og sjokkerandi ða köflum...

Aðdáunarverðir fjallamenn og sigrar...

Menn eru meira að segja að keppast um að ná sem bestu tímunum upp og niður frægustu leiðirnar...

Sagan...

Síðustu metrarnir á sjálfan Mont Blanc...

Fjallaskíðin...

Berbrjósta á línu milli tinda... já... það er allt gert...

Gamlir broddar, ísexi og reipi... við vorum sannarlega í mekka fjallgöngumanna...

Aftur út... í þetta hrikalega landslag...

Hryggurinn okkar...

Eina hópmynd með hryggnum ! :-)

Alls staðar fjallgöngumyndir á göngunum...

Við skelltum okkur á veitingastaðinn þarna uppi...

Jú, við áttum skilið einn kaldan og einn sveittan...

Þetta var það skásta sem maður fann... einhver kjötloka og Mont Blanc bjór og sykurlaust kók...
það mátti allt eftir svona dag !

Ingi notaði bara ísexina til að opna bjórinn :-)

Þjálfarar tímdu ekki að fara niður... hinir drifu sig hins vegar til að komast í búðir eða í hvíld...

... sátum og gátum ekki hætt að melta þennan stórkostlega dag...

Veggirnir á veitingastaðnum...

Sá fyrsti sem gekk á Aiguille du Midi... árið 1856...
ekki hægt annað en taka ofan fyrir fjallgöngumönnum fortíðarinnar sem höfðu allt aðrar aðstæður en við til að fara hér upp...
hvað varðar búnað, öryggisatriði, tækni...

Þarna sést 3ja tinda leiðin vel... Mont Blanc lengst til hægri efstur...
Mont Maudit í miðjunni og Mont Tacul lengst til vinstri...
litlun klettarnir sem við klifruðum upp í lengsts til vinstri...

Loks yfirgáfum við þennan töfrastað og komum okkur niður...

Mjög troðið í kláfnum enda flestir á leið niður úr þessu...

Ef menn missa af síðustu ferðum þá verða þeir að ganga sjálfir niður...

Slóðarnir utan í fjöllunum þar sem Mont Blanc fjallahlaupið fór fram þessa daga...

Stöðin niðri... það var sérstakt að koma úr svalanum niður í steikandi hita láglendisins...

Takk fyrir... 29 stiga hiti í Chamonix !

Við verðum að koma hingað aftur...

Hlauparar að fara hálfmaraþonið í Mont Blanc hlaupinu... frá Sviss... eldhressir...

"Heima"... voru menn byrjaðir að þurrka fötin...

... og komnir í bjórinn... :-)

Marið á lærunum eftir að hafa slegið fótunum eins og ég gat í ísinn til að komast upp úr sprungunni á Gran Paradiso...
endurminningar frá þeirri uppákomu sóttu talsvert á mann um leið og hugurinn komst í hvíld...

Jóhanna Fríða búin að kaupa sér bláa bandskó til að hlífa hælunum sem voru illa farnir af blöðrum...

Harðfiskur og smjör... snakk... þetta gat ekki verið betra í sólinni...

Þarna sátum við í einhverja klukkutíma og spjölluðum...

Sjá bláu fjallgönguskóna hennar Jóhönnu Fríðu sem hún náði að kaupa meðan við vorum skjálfandi úr hræðslu þarna uppi...

Marið á Rósu eftir fallið í klettunum... þetta var ekkert grín...
en hún var nú ekki að stressa sig á þessu frekar en öðru :-)

Og hrufl á hnjánum... þessi ferð var greinilega að taka verulega á :-)

Hundar nágrannans voru ekki lengi að þefa uppi útipartýið og sníkja smá snakk og harðfisk...

Pitsur í matinn og það gat ekki verið hentugra þennan dag... hver annarri ljúffengari :-)

Um kvöldið vöktum við lengi og spjölluðum... þessar stundir á kvöldin í þessari ferð eru ómetanlegar...

Framundan var 3ja daga ferð á Monte Rosa... fyrst akstur til Ítalíu og svo kláfur upp í fjöllin og ganga í skálann...
svo krefjandi ganga á einhvern af tindunum á svæðinu og í skála og svo til baka þriðja daginn...

Sjá ferðahluta III hér !