Framhald af ferðasögu um 9 daga gönguferð
um landamæri Póllands og Slóvakíu
Fyrri hlutinn er hér:
http://www.fjallgongur.is/tindur133_polland_slovakia_170916.htm

--------------------------------------------

Dagur 5 af 9 - Göngudagur 4
Frá Murowaniek skálanum áleiðis upp í Eagles Perch skarðið um vötnin fimm niður í Roztoka skálann
en snúið við vegna ísingar, gengið til baka í bílfæri, ekið og loks gengið í skálann
miðvikudaginn 21. september 2016

Leiðarlýsing frá Exodus:
"Beautiful day of trekking in the heart of the High Tatras; through the 'Valley of the five Polish lakes' to Roztoka.
This morning we prepare for the most challenging two days of the trip. We recommend that you try and pack as lightly as possible for these days. We begin with a steady climb past Czarny Staw and away from vegetation to the rocky heights of the High Tatras. Using fixed chains to assist us in the scrambles, we reach the Eagle's Perch' pass (2159m) around lunchtime before descending back into the 'Valley of the five Polish lakes' with a variety of mountain flowers and grasses, to Roztoki".

Daginn eftir blöstu tindarnir við okkur út um gluggann... hrímaðir eftir snjókomu um nóttina og kulda í efri hluta fjallanna...

Maður rauk út í gleðinni enn einu sinni yfir að sjá eitthvað til fjalla... til þess eins að finna kuldann og ísinguna í loftinu...

... lotningafullur yfir tindunum sem gnæfðu yfir og vöruðu okkur kuldalega við...
haldið þið virkilega að þið séuð að fara að ganga á okkur í dag ?

Já ! sjáðu bara þetta bláa !... það verður sól í dag sem mun bræða ísinn af ykkur... við getum þetta ! :-)

Morgunmaturinn var flottastur á þessum stað... dásamlegt álegg og alls kyns brauðmeti... og við máttum smyrja okkar eigið nesti... góð hugmynd fyrir alla hina skálana ef Exódus gæti samið um það... hvílík snilld :-)

Nú gat maður útbúið dásamlegar samlokur og rúnnstykki með grænmeti, kotasælu, kjöti, sultum, osti og smjöri...

Og ekki var morgunmaturinn eingöngu brauð og álegg... nei pylsur og það þrjár á mann...
sumir stungu þeim niður sem nesti... sem átti eftir að koma sér vel síðar um daginn :-)

Með öllu þessu úrvali var erfitt að sporðrenna þremur pylsum :-)

Skyndilega byrjaði að snjóa... eins og jólin væru að flýta sér og vildu bæta fyrir að hafa komið of seint... þetta var alvöru... það kyngdi niður snjó og allt varð óskaplega jólalegt á örskotsstundu... hvað var eiginlega að gerast ?

Við létum næstum því eins og þetta kæmi okkur ekki við... og hefði engin áhrif á gönguna okkar... ha, hvað, en fallegt, það er að snjóa?
og héldum áfram að borða morgunmatinn... "Teresa, we are used to snow, it´s ok"
og svo svelgdist okkur á við tilhugsunina... en það leit út á köflum svo að við myndum ekki leggja í hann einu sinni... :-)

Meðan ég man... ruslið var flokkað í fjöllunum í Póllandi... Ísland má skammast sín... og þá sérstaklega Reykvíkingar... þar sem allt "góða, umhverfisvæna, menntaða, gáfaða, ábyrga fólkið" býr sem ætti að vera leiðandi í umhverfisvitund landsmanna... það er búið að flokka ruslið á Sigló sem dæmi í mörg ár... betur en flestir gera nú árið 2016 í Reykjavík... hvar err allt þetta góða og ábyrga fólk eiginlega að gera í Reykjavíkinni? Bara hafa hátt og hlaupa með allt í blöðin en sýnir ekkert í verki ? Í alvöru ! :-) Pólverjarnir kunna þetta betur en við... já, við megin skammast okkar !

Aftur að ferðasögunni... þessi snjór sem kyngdi niður þarna í morgunmatnum... var eiginlega bráðnaður þegar við komum út hálftíma síðar... svo við lögðum af stað... eftir smá rökræður við Teresu um hvort við gætum eitthvað gengið upp eftir þennan dag... við vorum botnlaust jákvæð en hún hristi bara höfuðið og vildi ekkert segja nema að þetta liti illa út... sem var sorglegt því það hefði verið betra að geta unnið með þetta allt saman sem hópur úr því verkefni okkar í þessari ferð snerist svona mikið um veður og færð...

Gengið var úr skálanum upp í vötnin neðan við fjöllin...

Fínt veður til að byrja með... en svo fór aftur að snjóa... og bjartsýnin hnaut um efasemdirnar sem bönkuðu strax upp á...

Teresa sagði okkur söguna af fyrstu slysunum á svæðinu og ástæðu þess að menn stofnuðu hér björgunarsveit...
...snjóflóð og mannskaði...

Fallegt umhverfi engu að síður og smá skyggni um nærumhverfið...

Fjölfarinn stígur og greinilega vinsæl leið heimamanna þó víðsjárverð væri ofar...

Litið til baka um stíginn sem lá niður að skálanum...

Komin að neðra vatninu...

...óskaplega fagur staður sem hefði notið sín enn betur í sólríku veðri...

Steingrímur, Ólafur Vignir, Halldóra Þ., Jóhann Rúnar, Anna Elín, Björn Matt., Örn - Teresa - Guðrún á steininum
og svo Maggi, Ester, Ágúst, Rósa, Guðný Ester og Arnar en Bára tók mynd.

Þessi steinn var skemmtilegur :-)

Við ætluðum upp í skarð arnarins...

Ungir Pólverjar að leika sér á steininum.... áður en þeir skottuðust fram úr okkur upp í skarðið... þau sneru við síðar um daginn...

Friður og ró á þessum stað...

... og sérstakt andrúmsloft...
einn af mörgum áfangastöður göngunnar sem gerðu hana mikils virði þrátt fyrir veðrið og færið...

Lognið slíkt að hópurinn speglaðist allur í vatninu...

Litríkur hópur á ferð og þessar bakpokahlífar ekki að gefa þessu nokkurn sumarblæ...

... enda var þetta að breytast í algera vetrarferð ! :-)

En á þessum tímapunkti lék allt í lyndi og við geisluðum að gleði og ætluðum sko alla leið upp í þessi fjöll...

... þetta var ekkert þessi snjókoma... allt farið og fínasta veður :-)

Gengið var inn með vötnunum og upp í hrímuð fjöllin...

... þar sem þokan læddist ógnvekjandi um...

Við náðum pólskur karlmönnum á miðjum aldri... þeim sömu og höfðu gist í skálanum um nóttina eins og við...

Litið til baka... betra skyggni niðri á láglendi...

Stígurinn góður en þarna beið okkar smá grjótklöngur sem eflaust þykir heilmikið fyrir suma
en er bara daglegt brauð fyrir okkur... en Teresa skildi það einhvern veginn aldrei...

Útsýnið fljótt að verða magnaðra og magnaðri...
skil ekki hvernig menn tíma að skipta alfarið út láglendisgöngum fyrir svona útsýni...

Klöngrið var virkilega skemmtilegt...

... og fínasta tilbreyting frá endalausum stígunum...

Einn í einu á köflum og ekkert mál... malbikað í brattanum og við gleymdum okkur oft í spjalli og hlátrasköllum...

... og gátum hreinlega ekki orðið við beiðni Teresu um að hafa hljótt og ekki hlæja eða tala saman á þessum köflum...

... einfaldlega af því þetta er okkar háttur á... einmitt þegar koma kaflar þar sem sumum líst ekki á blikuna...

...þá er notalegt spjall og gleði uppörvandi og feykir burt öllum ótta og óöryggi...
en við virtum þessa beiðni hennar engu að síður á verstu köflunum og vildum vera hlýðin :-)

Ester eitthvað slöpp og ólík sér þennan dag... sem átti sínar skýringar því daginn eftir var hún orðin ansi veik...

Við vorum rösk og örugg á uppleiðinni og þetta sóttist vel...

Snjór í 1.860 m hæð...

Svarta vatnið sem var ofar blasti nú við... þetta var kyngimagnað landslag...

Smá áning hér áður en haldið var áfram... við vorum á leiðinni þarna upp...

Slyddukennt veður á köflum en svo opnaðist fyrir skýin á köflum og niður á láglendið...

Nú opnaðist vel fyrir og átti eftir að gera það enn meira...

...við fengum fiðring í fæturna...

... vorum við virkilega að fara þarna upp... þetta var magnað flott :-)

Litið til baka...

Snjórinn og grýtið... komin hálka og færið ennþá öruggt en það þurfti að fara varlega...

Við mættum björgunarsveitarmönnum... með klifurgræjur... þeir sögðu skarðið ófært... og ráðlögðu okkur að snúa við... þeir sögðust sjálfir hafa snúið við... þetta heyrðu eingöngu fremstu menn... við sem vorum aftar vildum ekki trúa þessu og vildum halda áfram... af sömu elju og við vorum búin að keyra okkur áfram á allan morguninn... í gegnum endalausar úrtölur Teresu sem því miður einkenndu þennan dag og daginn eftir þegar við reyndum við hæsta tindinn á Rysy...

Í boði var að snúa við eða halda áfram og sjá aðstæður með eigin augum en það var orðið ljóst að við myndum þurfa að snúa við...

Þegar brattinn og klöngrið jókst hófust rökræður um hvort halda skyldi áfram eður ei...

Mörg okkar höfðu miðað við að snúa ekki við fyrr en við myndum sjá fjölskylduna með börnin tvö snúa við...
Teresa hafði rökrætt um að þetta hefðu ekki verið börn, bara litlar konur... en svo sneru þau við og við fengum að taka mynd af þeim...
fjallamenningin er svo inngreypt í Pólverja að þeir skjótast með börnin sín upp svona erfiðar leiðir... þrátt fyrir þetta veður og færi... og létu reyna á það eins og við... en sneru svo við enda í strigaskóm og ekki mjög alvarlega búin... það hefði nú eitthvað verið sagt ef þetta hefði sést á Íslandi... samt engin vanræksla á ferð hér... eingöngu ekki alveg eins alvarlegur þankagangur og við eigum að venjast... fjölfarinn göngustígur alla leið og eflaust önnur sýn á þetta...

Við spáðum mikið í þetta...

Þetta var mjög erfið ákvörðun... einhverjir þegar snúnir við eða fóru ekki lengra...

...  aðrir áttu erfitt með það og vildu klöngrast alla leið að Teresu...

Við vorum hreinlega ekki viss... þetta var varasamt klöngur í smá snjóföl en samt ekki neitt sem við erum ekki alltaf að gera...

Hér hefði keðjubroddarnir verið fínir en jöklabroddar ekki gert neitt fyrir mann...

Stundum opnaðist betur fyrir og við sáum klettinn sem beið okkar með keðjunum... og þar var fólk að klöngrast... keðjurnar voru ísaðar að sögn þeirra sem sneru við og Teresu sem dró úr þessu frá því um morguninn...

Óskaplega fallegt landslag og tignarlegt þrátt fyrir þokuna ofar... við vorum í mögnuðum fjallasal...

... og því var svo sárt að geta ekki haldið áfram og klárað yfir skarðið og farið niður hinum megin þar sem stígurinn sá myndi fljótlega koma okkur í skárra færi og veður..

Teresa sagði stíginn og keðjurnar ófærar... þá vildum við kanna með möguleikann á að fara um grjótskriðuna sem lá framhjá klettunum... leið sem henni hugnaðist ekki enda ekki vön slíku leiðarvali... alltaf gengið á stígum eins og venjan er almennt erlendis í fjölmennum samfélögum... við hins vegar svo vön að finna leiðir og velja grjótskriður ef þær henta betur en klettarnir... svo Teresa fór í smá könnunarleiðangur og bannaði mönnum að elta sig... en Jóhann Rúnar og Steingrímur eltu hana... og það var synd að Örn væri ekki líka með í för til að nýta reynsluna af að finna leiðir... en þau sneru fljótlega við og sögðu enga leið aðra en að snúa við...

Og það gerðum við og reyndum að vera sátt við þá ákvörðun...

Það var eina vitið og við vissum það svo sem... bara samt svo erfitt... því efinn um hvort skriðan hefði verið fær... og kannski líka keðjurnar nöguðu mann og naga enn :-)... sérstaklega eftir daginn sem á eftir koma þar sem við sáum betur úrtölugirni Teresu og hversu vel gekk að klöngrast í klettum með ísaðar keðjur sem biðu okkar og kenndu að það er margt mögulegt með yfirvegun og lausnamiðuðum hugsunarhætti...

Við héldum samt gleðinni og göntuðumst alla leið niður...

... litum reglulega við og veltum vöngum... hefðum við getað farið skriðuna í skarðinu... hvað með leiðarval úr skriðunni og á stíginn sem tók við hinum megin... hefðum við kannski lokast þarna inni í slæmun veðri og ekki fundið leið til baka... það hefði vel getað farið illa ef við hefðum haldið áfram... hér sést hvernig klöngrið var ansi lengra en það leit út fyrst... það var ekki bara þessi litli klettur hér á miðri mynd eins og við sáum hann í þokunni ofar... það var allur þessi klettur og meira til út af mynd... jú, þetta var rétt ákvörðun að snúa við... líklegast alveg allavega... já, er það ekki... jú, en samt... ef... ef... :-) Þetta er nú það skemmtilega við þessa fjallamennsku !

Stundum opnaðist alveg fyrir fjallstindana og þá sáum við dýrðina...

Ótrúlega flott og um leið erfitt að snúa við en við vorum einhvern veginn sátt samt að mestu...

Þetta hafði verið mikið ævintýri... og það var ákveðinn beygur í manni gagnvart þokunni, veðrinu sem gat brugðið til beggja vona... og færinu sem hlaut að versna ofar svo öll skynsemi sagði manni að eina vitið hefði verið að snúa við...

Mann langar að koma hingað aftur... sjá þetta í betra skyggni og betra færi og klöngrast alla leiðina upp... við vorum að missa af mergjaðri fimm vatna leið sem skartar djúpskorinni fjallafegurð...

En, nei við urðum að kyngja þessu og halda okkar striki...

Vorum ótrúlega fljót niður aftur...

... og létum þetta ekki slá okkur út af laginu...

...urðum bara enn einbeittari á að komast upp á hæsta tind Póllands sem beið okkar næsta dag...

Við komum við í skálanum á leið niður til að drekka smá og fara á wc...
annað fólk komið og manni fannst maður ekki eiga að vera þarna...
ið áttum að vera hinum megin við fjöllin þennan dag...

Við héngum í örvæntingu á góðum veðurspám... það var spáð góðu veðri á Rysy á morgun... við hlytum að ná þessu ! Þetta var eina haldreipið sem var eftir... eftir snjó, hálku, þoku og rigningu meira og minna alla dagana hingað til... :-)

Arnar sagði að við hefðum alveg getað hangið í þessum keðjum þarna uppi ! :-)

Kaffi eða heitt kakó áður en gengið yrði niður í bílana...
sem myndu keyra okkur yfir í hinn fjallasalinn þar sem við ætluðum að enda þennan dag og okkar beið gistipláss samkvæmt ferðaáætluninni...

Ekki skánaði veðrið og það rigndi slyddukennt...

Við héldum gleðinni og reyndum að láta þetta ekki slá okkur út af laginu...

Pólverjarnir kenndu okkur margt í þessari ferð...

Björn Matt hélt jákvæðu hugarfari og sigurviljanum í gegnum allt eins og hinir... ekki til í honum hindranahugsunarháttur... eingöngu lausnamiðaður hugsunarháttur... slíkur er þankagangur sigurvegarans... sem er ástæðan fyrir því að hann gekk á Kilimanjaro á 70 ára afmælisárinu sínu... sá sem hugsar neikvætt og í hindrunum...
þessi með hálf tíma glasið hefði aldrei farið á Kilimanjari né í aðrar erfiðar Toppfaraferðir öll þessi ár...
Birni tókst að kenna  okkur heilmikið í þessari ferð... það mikilvægasta líklega að láta bókstaflega ekkert slá sig út af laginu...

Gleði og jákvæðni gerir gæfumuninn :-)

Þrátt fyrir allt var fegurðin allt um kring...

 ...ef maður hafði vit á að njóta þess...

... og tóm til að taka eftir... 

Trén rifin upp með rótum vegna veðurs...

Evrópsk fjallabjalla...

Pólskir fjallajeppar að flytja birgðir upp í skálann... þarna upp eftir var ekki opið fyrir alla bíla...

... eingöngu þá sem störfuðu við skálann og áttu ákveðið erindi...

+

Grjóthruns- og snjóflóðavarnir ?

Rauða bergið járnríkt og áberandi...

Komin niður eftir i rigningunni sem var stanslaus meðan við gengum...

Þessi kafli frá skálanum niður var 6,6 km og tók 1.31 klst niður í 1.107 m með alls hækkun upp á 227 m...

Flottur hópur og frábærir ferðafélagar :-)

Jarðfræði jökulsorfinna Tatrasfjallanna...

Við vorum á mörkum High Tatra Mountains og Western Tatras...

Við tók akstur að upphafsgöngustað að næsta skála...

Merki staðarins...

Nýuppgerð wc og sturtur... þetta var alger lúxus :-)

Veðurspáin... langtímaspáin sem blasti við á skjánum í skálunum síðustu daga fór að vera nokkuð eins þegar leið á... blautt veður því miður á morgun... fim 22. september... og svo loksins heiðskíran föstudaginn 23. september... Bára var búin að biðja Teresu um að upphugsa plan B og nýta þann dag frekar til uppgöngu á Rysy þar sem þessi heiðskíra virtist svo afgerandi betri en veðrið dagana á undan... en henni fannst það of flókið og tók ekki vel í það... þar til hún svo fékk bakþanka á þennan föstudagsmorgun og sagðist hafa viljað nýta þann dag betur en að það hefði þurft að biðja um það fyrr... það passaði ekki... hún sem leiðsögumaður hefði átt að hugsa þetta sjálf og skipuleggja í samræmi... en það þýðir ekki að hugsa :-)

Fjallgöngumenningin í Póllandi er klárlega þroskaðri en á Íslandi...

Hin ýmsu björgunarsveitir og leiðsögumannafélög...

Skálinn í Roztoki þegar húmaði að um kvöldið...

Pönnukökur með matnum... þetta var góður matur :-)

... og kakan í eftirrétt líka... með bjórnum sem Teresa gaf leyfi fyrir og Bára var búin að banna...
"no, it´s ok, it´s good to relax a bit before the hard day" :-)

Við lágum yfir kortum og spáðum í spilin...

Gott að slaka á og spjalla... erfiðasti dagur ferðarinnar framundan... við fórum snemma að sofa... ætlunin var að keyra til Slóvakíu og ganga þaðan þar sem sú leið er öruggari en pólsku megin... minna um keðjur og ekki eins bratt... við vorum vongóð en Teresa bað menn að vera undir allt búin og ekki verða fyrir vonbrigðum... en við héldum gleðinni og voninni allan tímann...

"Einn bjór og snemma í háttinn fyrir langan dag þar sem við ætlum að reyna að fara á Rysy1.499 m frá Slóvakíu en ekki Póllandi sem var upphaflega planið. En nú á að keyra alla leið í fyrramálið og ganga úr ca 1.500 m hæð í 5 klst. upp og um 3,5 klst niður sömu leið - í snjó og vonandi í lagi veðri. Er því miður nokkuð viss um að við fáum ekki gott veður og það verður frost uppi og við náum þessu ekki og þurfum að snúa við, því miður. Teresa gaf línurnar fyrir morgundaginn og bað okkur um að verða ekki fyrir vonbrigðum. Gleði í öllum þrátt fyrir allt".

------------------------------

Dagur 6 af 9- Göngudagur 5
Roztoki með göngu og bíl til Slóvakíu og gangandi upp á Rysy
fimmtudaginn 22. september

Leiðarlýsing frá Exódus:
"Ascend Mt Rysy (2499m) from the Polish side, Poland's highest peak. The splendid views from the top will make the effort more than worthwhile.Our final ascent and the hardest of the trip! On leaving Roztoki trek via Morskie Oko, one of the largest lakes in the Tatras, we head for the peak of Mt. Rysy (2499m) on the Polish/Slovakian border. This is a very long day (total ascent 1470m), ending in a steep climb over rocky terrain, and using fixed chains for the final 400m of the ascent, but the effort is definitely worth it. In a a clear day the views from the summit of Rysy are simply stunning. We should be able to see over 100 peaks and several lakes including. Return descent to Morskie Oko (your guide can decide to descent the Slovakian side, which is not so steep and considered a safer descent than the Polish side - there are chains to help)".

Þennan morgun vöknuðum við kl. 5:45 með morgunmat kl. 6:15...
morgunverðurinn í Roztoki skálanum var frábær... m. a. kókópöffs-skeljar með kornflögunum...

Eftirvæntingin í loftinu þennan fimmta göngudag var mikil...

...heiður himinn þegar litið var út um gluggann og tindurinn framundan... gegnum Slóvakíu...
líklegast í fyrsta alvöru góða veðrinu í ferðinni... en virkilega góða veðrið var í spánum daginn eftir...
skyldum við verða svo heppin að ná kannski í hælana á því veðri í dag og komast upp á Rysy?

Meira að segja tunglið var enn á lofti til að senda okkur kveðju fyrir spennandi dag en eins og leiðsögumenn sögðu...
það er alltaf heiðskírt að kveldi og um nóttina... svo þyngir yfir þegar líður á daginn... við vonuðum það besta...

Raki í loftinu og kuldi í heiðskírunni...

... en sólin fljót að þurrka upp raka næturinnar...

Bílafloti staðarhaldarra að Roztoki var flottur og jafnaðist á við flottustu jeppana heima...

Við þurftum að koma okkur gegnum skóginn frá skálanum að bílastæðinu
og það tók okkur 32 mín að ganga þessa 2,7 km sem mældust svo í það skiptið á röskri göngu...

Örn var sópari dagsins... "the sweeper"... sniðug lausn...
en æskilegra hefði verið að hafa tvo leiðsögumenn í þessari ferð...

Allt klárt á bílastæði upphafsstaðar gönguleiðarinnar að Morskie Oko og Rysy og eftirvænting í loftinu...

Góð upplýsingaskilti um allt í Póllandi... hér um helstu hættur á gönguleiðunum...

Björgunarsveitirnar...

Mat á snjóflóðahættu...

Bílastæðið í gagngerri endurnýjun og að verða mjög flott þar sem búið er að klára...

Eftir morgungönguna ókum við í rútu frá Póllandi til Slóvakíu...
aksturinn tók um 45 mín og var heilt ævintýri út af fyrir sig
þar sem við fengum gott veður, frábært skyggni og mjög jákvæða innsýn í Slóveníu...

Vá, fjallasýnin... hún var geggjuð...

Og blómleg sveitin í Slóvakíu...

Landamæraverðir Slóvakíu könnuðu ástand bílstjórans og leyfi leiðsögumannsins...

Fjallamenningin í mikilli uppbyggingu og spennandi veitingastaðir og gististaðir um allt...
Sólin skein í heiði og það var glimrandi gleði í hópnum í rútunni...
Gat verið að veðrið í Slóvakíu væri betra en í Póllandi
þar sem það er sunnan við fjöllin og við vorum búin að vera norðan megin?

Við keyrðum inn í þjóðgarðinn þar sem hefja varð gönguna frekar neðarlega
þar sem fá þurfti leyfi og greiða fyrir akstur upp eftir...

Lögðum af stað um kl. ...

Allir í sólskinsskapi og gleraugun á lofti í fyrsta sinn fyrir alvöru :-)

Við byrjuðum á að ganga nokkra kílómetra upp veginn inn í skóginn að fjallsrótum...

Snjóföl yfir fjöllunum og raki í loftinu eftir nóttina...

Skógurinn friðsæll og ilmandi...

Viðbótar leiðsögumaður mættur á svæðið... Woijek sem var hinn viðkunnanlegast og allt öðruvísi en Teresa...

Kók og prins... Steingrímur klikkar aldrei á smáatriðunum :-)

Snarbrött fjöllin í kringum okkur og mikilfengleikur þeirra opnaðist okkur að hluta í fyrsta sinn í ferðinni...

En, fljótlega hrönnuðust upp skýin á fjöllin eins og Woijek sagði okkur að væri lenskan að degi til...

Loks komum við að gatnamótum þar sem bílvegurinn hélt áfram, en við fórum inn á skógarstíg og hinum megin var stígur niður að flottum veitingastað við vatnið... þar sem flestir áttu eftir að safnast saman í lok dags og skála...

Skilti við upphaf stígsins þar sem sjá mátti gönguleið dagsins...

Fyrst gegnum skóginn... svo þéttar grjótbrekkur að vatninu...
og þar upp grýttar brekkur og smá klettaklöngur að langri grjótskriðu að skálanum...
þaðan þétt upp grýttar brekkur þar sem brattinn myndi aukast enn meira alla leið á tindinn...

Áætlaðar 3:20 klst. á tind Rysy...

Okkur leist vel á þetta og það var mjög gott að sjá myndrænt hvað var framundan...

Við vildum koma okkur út úr þessum skógi sem fyrst... mikið erum við heppin að hafa þá ekki endalaust að þvælast fyrir okkur á Íslandi... ekki það að skógur er dásamlegt fyrirbæri en það er ekkert útsýni með trén svona kílómetrunum saman við fjallsræturnar...

Fljótlega grisjaðist hann og við áðum við góðan stað...

... en það var svalt og skýjað... meðan sólin skein í heiði niðri á láglendinu...

Engu að síður besta veðrið til þessa og við vorum glöð og mjög spennt fyrir því sem var framundan...

Það var hálf sárskaukafullt að fá smá innsýn í þá fjallasýn sem við höfðum misst af alla þessa daga...

Nestið í sama fábreytileikanum og áður...
þurrlega smurt brauð með vatnsflösku og banana... en hey, prins póló sem var snilld :-)

Samskipti leiðsögumannanna voru á þann veg að Teresa var augljóslega við stjórnvölinn
og Woijek hafði lítið sem ekkert um málin að segja... kannski skipta þau svona um ham eftir því hvort þeirra kemur inn sem aukamaður á tindadeginum... erfitt að segja... auðvelt að draga rangar ályktanir og oftúlka aðstæður... uppifun þessa ritara að samráð var lítið hjá þeim og Woijek var ósammála Teresu á lokametrunum en sem betur fer náðum við að stýra því okkur í hag...

Við mættum ekki mörgum á leiðinni þannig séð... á góðum degi ganga hundruð manna þarna upp... einna fyrstur til að mæta var ungur maður með aukaburð úr skálanum...

Man hreinlega ekki hvað þetta var sem hann hélt á... en þetta burðartré var greinlega lenskan á svæðinu...

... enda mættum við fleirum með sama háttinn á...

... ruslið úr skálanum... jahérna... sjá snjóinn á lokinu... það snjóaði sum sé uppi...

Með snjónum kom hálkan... og ísingin með fjallavatninu sem marraði þarna uppi...

Skyndilega urðum við að stíga varlega til jarðar í hverju skrefi...

... og efinn hóf strax að grafa um sig... skyldum við ekki ná að fara þarna upp... ?

Þetta var versti kaflinn... meðfram vatninu... þá vissum við ekki að ísingin tengdist rakanum frá því fyrst og fremst
... að þegar ofar komi þá myndi þetta breytast í saklausan,mjúkan snjó...

... það virtust hinir göngumenn dagsins ekki heldur vita...
og sneru flest við á þessum tímapunkt... enda sumir í saklausum sunnudagaskónum sínum...

Við þrjóskuðumst við... svo fótafim í hálkunni að Teresa var steinhissa...

... ásetningur okkar svo sterkur á að komast upp á þennan tind
að við vorum einhvern veginn ekki tilbúin til að láta smá sleipa steina stöðva för...

Við þræddum okkur því upp stígana á brekkunni sem varð brattari með hverjum metranum upp á við...
Ha?... var þetta leiðin upp... við sáum hana hvergi en hún tók smátt og smátt að birtast okkur þegar nær dró...

Jú, þarna voru kaðlarnir og stigarnir... við hikuðum ekki og vorum harðákveðin í að halda áfram...

Ekki tilbúin til að snúa aftur við frá einhverjum tröppum eins og í gær...

Bröltið upp kaðlana og helfrosna stigana gekk mjög vel...

Allt í heljargreipum kuldans og eins gott að vera með góða vettlinga...

Vel smíðað og öruggt yfirferðar en mjög sleipt og því þurfti að fara mjög varlega...

Ótrúlega langur kafli af reipum, stigum og tröppum....

Og ansi bratt á köflum en mjög gaman að fara þarna um...

Já, það hefði verið ansi gott að vera í keðjubroddunum á þessum kafla... við sem höfðum rætt það nokkrum sinnum í hópnum hvort við ættum að taka þá með... og þjálfari alltaf svarað að gera það ekki því "það verður aldrei farið ef það er komið þannig færi"... .lexía þessarar ferða að maður pakkar þessum keðjubroddum með sama hvað hver segir... þó við hefðum reyndar mjög líklega skilið þá eftir í byggð þegar naumhyggjan tók við í að raða niður í 5 daga bakpokaburðinn... en svei mér þá... eftir þessa ferð er stór spurning hvort maður treystir nokkru eftir þessa reynslu... og maður taki bara þessar græjur alltaf með sama hvað ? :-)

Fáir á ferli aðrir en við... einn Slóvaki að koma niður neðri tröppurnar...

Það var best að koma sér sem fyrst út úr þessum aðstæðum... svo fremstu menn voru fljótir að hverfa ofar...
ekki margir sem gáfu sér tíma til að taka myndir... en það var svo mikilvægt að ná myndum
því nokkuð víst er að ekkert okkar mun koma hér aftur... en aldrei að vita...
mann langar svo sannarlega að sjá þetta í betra veðri !

Já, ekki gott að detta hér og eins gott að renna ekki á sleipu járninu...

Langur kafli upp og inn eftir og mjög gaman að fara þarna um...

Talsvert brölt en öruggt ef maður var yfirvegaður og rólegur...

Orðið skárra handa við hornið...

... og þá var bara brekkan eftir upp að skálanum...

Litið til baka... sjá brattann niður að vatninu...

Ísilagðir klettarnir um allt en færið var miklu betra hér... bara mjúkur snjór ofan á grjótinu...

... brölt sem við erum svo vön frá síðustu árum...
og bara lúxus að hafa smá stíg til að einfalda yfirferðina um stórgrýtið...

Stórfengleikur landslagsins hins vegar okkur ekki eins tamt...
það var synd að ná ekki að sjá meira af þessum tignarlegu fjallatindum sem þarna gnæfðu yfir okkur í þokunni...

Merki heimamanna að bjóða okkur velkomin í skálann sem var ofar...

Nepalskir fánar mynduðu hlið að skálanum sem rís neðan við skarðið við hæsta tind Póllands...

Gaddfreðnir og ísilagðir...

Þetta minnti ansi mikið á Grunnbúðir Everest... okkar síðustu göngu erlendis árið 2014...

Skálinn sem við höfðum séð myndir af fyrir ferðina... í fallegu veðri og sumarfæri...

Þetta voru ekki aðstæðurnar sem við ætluðum að ganga í...

Þetta var skrítin tilfinning... að vera loksins þarna upp og það í ógnvænlegu vetrarríki...

Klukkutími upp á Rysy... hæsta tindinn... fjórir og hálfur tími niður til Morskie Oko... töfrastaðinn Póllandsmegin...
þaðan sem ferðaáætlunin ætlaði okkur upphaflega að fara frá upp á tindinn...

Þessu hjólin var stillt upp við skálann með skilti til leigu fyrir þann sem vill...
að sögn Woicjek er þetta ákveðinn húmer sem Slóvakarnir hafa... já, það er eiginlega drepfyndið að hafa hjólaleigu í 4.400 m hæð :-)

Fræga háfjallasalernið sem ótal myndir eru til á veraldarvefnum... þar sem óborganlegt útsýni fæst út um gluggann...

Við trúðum því ekki að vera loksins stödd þarna í svona veðri...

... en ekki þessu veðri, útsýni og göngufæri...

Fáir fóru á þetta wc... það þurfti að klöngrast talsvert frá skálanum til að finna það...

Rammgerður skáli sem er greinilega byggður eftir ítrekaðar endurbyggingar á honum þar sem snjóflóð hafa hrifið hann fjórum eða fimm sinnum niður hlíðarnar...

Velkomin í skálann... eða kannski stendur eitthvað allt annað þarna !

Grillið tilbúið... ef það skyldi koma sól aftur :-)

Já, við vorum að heimsækja Polozenej skálann í Tatrasfjöllunum í 2.250 m hæð

Fjöldi manns inni og menn að koma niður af tindinum eða á leið upp á hann eins og við...

Sjoppan ansi fín og margt á boðstólnum... heitur matur, drykkir og alls kyns minjagripir...

Grandalaus um þá tímapressu sem Teresa taldi okkur í pöntuðum við þjálfararnir og nokkrir fleiri heita kjötsúpu...
sem tók smá tíma að útbúa... við héldum auðvitað að þetta væri stoppið til að fá sér eitthvað orkuríkt að borða fyrir lokaátökin...
tindurinn í seilingarfjarlægð og best að allir væru vel nærðir...

... en Teresa var eins og þrumuský og sagði við þjálfara að við værum ekki að komast á tindinn þennan dag... og hún var harðákveðin og gaf þetta ekki eftir... þjálfari reyndi að malda í móinn... og rökræddi þetta um stund... það væri nægur tími, færið væri mun betra en neðar við vatnið þar sem það var alger glæra... og því kæmi ekki að sök að við værum ekki með brodda... þetta væru grjótbrekkur með frekar litlu magni af snjó, hvergi langar fannir, ís né hálka... við hefðum nægan tíma og dagsbirtu, allt hefði gengið vel hingað til... allir vanir og allir í góðum gír... hún hristi höfuðið hvað eftir annað og hæddist að röksemdafærslu þjálfara... og kom með andstæðar fullyrðingar við þessu öllu... það væru ekki allir í góðum gír og sumir myndi ekki ná þessu, við værum búin að vera allt of lengi á leiðinni, værum að tefja núna með kjötsúpunni... þetta væri hættuleg leið, færið væri ekki greiðfært nema vera á broddum... o.s.frv. og það þýddi ekkert að ræða þessi atriði við hana...

Örvænting greip þjálfara... sem sneri sér að Tékkunum sem sátu hinum megin við okkur í skálanum... og spurði þá... "jú, jú, ekkert mál að fara upp núna", þeir voru að koma af tindinum og sögðu færið fínt og leiðina greiða... því næst mændu þjálfarar á Woijeck og báðu hann að leggja orð í belg... hvað fyndist honum? Hverjir væru möguleikar okkar á að ná tindinum? Jú, hann gat ekki annað en verið sammála þjálfara en þorði varla að segja það, játaði að jú, glerhálkan niðri við vatnið væri ekki það færi sem nú væri ofar í klettunum... hann var augljóslega í engri stöðu til að vera mjög ósammála Teresu en okkur var öllum ljóst að hann var henni ekki alveg sammála...

Niðurstaðan varð sú að halda áfram... það var þrúgandi neikvætt andrúmsloft í kringum Teresu... en þegar maður hefur verið svo oft í þessum sporum... að vega og meta aðstæður... algjörlega tilbúinn til að snúa við þegar þarf... og sá tímapunktur var ekki kominn... oftar en einu sinni verið í höndum leiðsögumanna sem hafa snúið okkur við á ósanngjörnum tímapunkti (t.d. ÍFLM með Blindrafélaginu í fyrstu ferð Toppfara á Hnúkinn - þau báðust afsökunar síðar)... þá fékk reynslan mann til að þrjóskast við og gefa þetta ekki eftir... við vildum eindregið halda áfram og ekki snúa við eins og Teresa vildi...

Nákvæmlega þetta var ástæðan... grjót með snjóföl ofan á... hvergi fannir né ísbreiður þar sem hægt var að renna til...

Þjálfari lét þyngslin í Teresu ekki trufla sig og peppaði hópinn allan upp í upphafi við skálann... allir tóku við sér og orkan geislaði af mönnum... það voru allir tilbúnir til að halda á sjálfan tindinn... en um leið tilbúnir til að viðurkenna ef aðstæður versnuðu og við þyrftum að snúa við...

Fljótlega mættum við manni á leið niður...  ekki með vettlinga né húfu... hann var að klára tindinn...
við vorum eins og taugaveiklaðir sjúklingar við hliðina á honum... og hann brosti bara og lofaði okkur góðu þarna uppi...
sagði þetta ekkert mál...

Við héldum áfram... vorum á leið upp í skarðið sem liggur milli tveggja hæstu tindana þarna...
sá lægri í Póllandi 4.999 m og sá hærri 5.003 m í Slóvakíu...

Nú mættum við öðrum manni... hann sagði lítið og virtist ekki tala ensku... hugsanlega Slóvaki...
hann var á jöklabroddum og betur klæddur en sá fyrsti...

Yfirleitt er mjög mannmargt á þessum slóðum allt sumarið... en við vorum nánast ein þarna þennan dag...
veðrið sá til þess og var eitt af því þó fáa jákvæða við það...

Slóvakíski tindurinn... sem við vorum svo oft búin að tala um hversu gaman væri að klöngrast upp á og horfa yfir á Rysy...

Svona er útsýnið ofan af honum... Rysi þarna hinum megin með fólkinu ofan á... við komum upp vinstra megin...
Þetta er næstum því Jóhanna Fríða þarna iðri að fara að taka mynd !

Komin í skarðið... og þá vissum við að það væri mjög lítið eftir...
Teresa hélt áfram og við sýndum henni skýrum dómi að við værum ákveðin í að klára þetta...

Við tók klöngur til vinstri út frá skarðinu þar sem tvær leiðir eru upp og niður..
sú efri uppleið og sú neðri vanaleg niðurleið...

Teresa byrjaði á að fara efri leiðina en fannst hún of berskjölduð og sneri við og valdi neðri leiðina í samráði við Woijec...

Það þýddi knappan hliðarhalla stóra part af leiðinni en eflaust rétt valið hjá henni
enda þekkti hún leiðina vel og hin líklega of berangruð...
Flestum fannst þetta ekkert mál... helst þeir sem ekki hafa mætt vel sem urðu óöruggir...
sem undirstrikaði vel hversu reynslan er að gefa manni... að mæta reglulega þó ekki sé nema bara á þriðjudagsæfingar
er að gefa svo mikið öryggi í alls kyns klettaklöngri og brekkum sem annars næst ekki...

Skyndilega vorum við komin upp... og fögnuðurinn var magnaður...
Steingrímur fyrstur, svo Maggi, Ólafur Vignir og Jóhann Rúnar...

Sigurvíman ósvikin og svimandi... þetta var geggjað að ná þessu eftir allt sem á undan var gengið !

Ekki pláss fyrir fleiri á tindinum og stelpurnar vildu sko komast að...

Björninn og Örninn síðastir og gleðin fölskvalaus...

Ágúst dró fram hvítvín, plastglös og veitingar... til að skála fyrir Ester sem átti afmæli þennan dag...

Sárlasin og varla að geta þetta... kvartaði samt ekkert og brosti bara gegnum veikindin...
afrek að ná þessu í því ástandi sem hún var... gerir aðrir betur...

Til hamingju ! Þetta var með sætustu sigrum í sögunni... og vonandi sá eini í svona óvænt erfiðu veðri og færð... við sem ætluðum að vera þarna í stuttermabolnum og sólgleraugunum að hrofa yfir rúmlega 100 fjallatinda í nokkrum Evrópulöndum...

... en ekkert... hvorki þoka, kuldi né snjór skyggði á gleðina þarna uppi...

Sjá kampavínsflöskuna sem Bára var með...
sem Steingrímur var búinn að halda á dagana á undan...
og Báran vildi ekki gefa eftir að færi þarna upp eftir allt saman...

Flottastur... Langflottastur !

Á niðurleiðinni mættum við frábærum krökkum frá Litháen... þau voru himinlifandi eins og við... og sögðu okkur að í þeirra landi væru ekki fjöll og því væri þetta mikill sigur fyrir þau... virkilega gaman að kynnast þeim þarna... eitt af því skemmtilegasta við þessa ferð voru skemmtilegu kynnin af alls kyns fólki á leiðinni... allt varð persónulegra þar sem við vorum svo fá á ferli...

Niðurleiðin var eftir og eins gott að fara að koma sér niður... það þekktum við vel... og fundum áhyggjur leiðsögumannanna...
samt vorum við fyrr upp en áætlunin hafði sagt til um... við toppuðum fyrir klukkan tvö og vorum því í góðum málum...

Bakaleiðin gekk betur en menn þorðu að vona almennt...

Oft verra að fara niður þegar brattinn er svona mikill...

... en við vorum snögg í snúningum þó á köflum hefði verið betra að vera í keðjubroddunum...

...en jöklabroddar hefðu ekki verið þægilegir í þessu grýtta landslagi...

Svona til að minna okkur á að við vorum ekki á lífshlættulegum slóðum Everest
mættum við slóvakískum skólakrökkum á leið upp á tindinn... skríkjandi af gleði í skólafötunum sínum... engum fjallgöngubúnaði, engum broddum eða álíka... bara úlpum, töffaratreflum í mesta lagi, fingravettlilngum úr geriefnum, léttum gönguskóm, strigaskóm eða Timberlandskóm og léttum bakpokum... sömu tegundar og 11 ára sonur þjálfara er með á bakinu þegar hann fer á körfuboltaæfingu í Grafarvoginum...

Þau áttu eftir að taka hratt fram úr okkur á niðurleiðinni... ósigrandi eins og æskan oft er... við vorum enn og aftur eins og kjánar við hliðina á þeim í öllum okkar búnaði... með taugaveiklaða leiðsögumanninn sem gaf það aldrei eftir að við hefðum ekki átt að fara þarna upp... og auðvitað skildi maður alveg hennar sjónarmið... berandi ábyrgðina á hópnum og liggjandi undir möguleikanum á lögsókn ef eitthvað hefði gerst... en þjálfarar gefa það ekki eftir að út frá því sem á undan var gengið... öll gönguferðin farin í rigningu og þoku, að þá átti hún að hafa metnað til að vilja koma okkur þarna upp og innsæi til að meta og sjá að hópurinn okkar var vel að höndla þær aðstæður...

Allt fraus á þessum kafla upp á Rysy... Halldóra hér með englahár enda gull af manni þessi kona sem þjálfarar eru tilbúnir til að fara með til tunglsins ef færi gefst... ekkert haggar henni, alltaf traust, yfiveguð, jákvæð og þakklát... hvílíkur ferðafélag !

Aftur komin í skálann en á þessum kafla áttu þjálfarar mjög áhugavert samtal við Woijek aðstoðarleiðsögumann sem sagði okkur sögu skálans sem hefur verið margbyggður vegna snjóflóða sem sópað hafa honum margoft niður fjallshlíðarnar og hann sífellt endurbyggður aftur...

...nú negldur saman og við bergið og hannaður til að þola snjóþyngslin og illviðrin á þessum slóðum...

Skálað í skálanu ! Þjálfarar keyptu sér eins minjagrip og Magnús hér... hressandi eftir ævintýri tindsins...

Bolir með merki skálans... fjallasúkkulaði, fjallakort af svæðinu og fjallasnafs...
allt á slóvakísku sem var mikill fengur ofan á pólsku minjagripina...

Bakaleiðin beið okkar... og smá uggur í einhverjum út af klettunum... þegar við værum komin niður úr þeim væri leiðin örugg og greið...

Evrur í Slóvakíu... og allt miklu dýrara en í Póllandi... enda sagði Woijec að Ísland ætti alls ekki að fara í Evrópusambandið... honum þótti stórmerkilegt að við værum með okkar eigin mynt... og vonaði fyrir okkar hönd að við hefðum vit á að halda henni... slíkt væri deyjandi fyrirbæri því Evran væri að taka allt yfir í Evrópu og hvar sem hún kæmist að... hækkaði verðlagið hratt... ekins nog

... en það kom ekki í veg fyrir að við keyptum líka svona könnur sem eru þarna á hillunni...
og sáum ekki eftir því... þess vegna komast menn einmitt svo oft upp með að hækka verðlagið...

Fullkomlega sátt með áfanga dagsins héldum við af stað niður...

Brattinn fór ekki á milli mála þegar skyggnið batnaði... þarna niðri var vatnið sem svellaði allt í kring...

Fínasta færi og við vorum skjót niður að klettunum...

Skyggnið batnaði með hverjum metranum niður...

Keðjurnar tóku svo við og við dembdum okkur í þetta...

Það var greinilega léttara niðri...og léttskýjað á láglendinu... sjá vinstra megin á mynd... þessi ský voru bara í fjöllunum...

Slóðinn að keðjunum var frosinn en ekki sérstaklega háll...

Vá, hvað þetta hefði verið flott í sumarfæri og sól !

Hrikaleikur landslagins næst ekki á myndum nægilega vel... við vorum ótrúlega smá í þessum klettum...

Menn voru öruggir niður keðjurnar...

Helst að stafirnir þvældust fyrir eins og alltaf þegar verið er að klöngrast...

Gott að hafa keðjurnar sem voru frosnar og ískaldar...

Eins gott að gefa sér tíma til að taka myndir því ansi ólíklegt að við verðum þarna aftur...

Brattinn sést betur á þessari mynd...

Litið til baka...

Stáltröppurnar voru alger snilld, á þeim var ekki svell en maður gat runnið á þeim...

Þarna biður fleiri tröppur eftir að vera settar upp...

Menn hjálpuðust að og hvöttu hvorn annan...

Sjá mjúkt og gott göngufærið á stígnum hér...

Fínar þessar tröppur :-)

Já, stafirnir eru fyrir...

Stíginn minnti á Heimaklett í Vestmannaeyjum en stiginn sá er mun brattari en þessi hér...
og varð líkari þeim íslenska neðar...

Hvílík snilld...

Skyldi þetta hafa verið svona deginum þar á undan þegar við snerum við...

Sjá klakann á stiganum og grjótinu...

Við fórum varlega og studdum hvort annað...

Sumir komnir niður... ekkert mál...

Komin biðröð við neðsta stigann sem var brattastur...

Margt hægt í krafti hópsins eins og margsannað er í þessum hópi...

Klakinn...

Strákar... lítið þið upp ! :-)

Woijek bauðst til að taka mynd af kvenþjálfaranum sem var alltaf að mynda hina...

... og tókst vel upp :-)

Menn lagðir af stað niður í botn dalsins...

Það má vel venjast svona lúxus...

Burðarmenn á leið upp... fyrst héldum við að þetta væru Nepalir...
en þetta reyndust vera slóvakísk hjón með birgðir á leið í skálann...

Teresa lóðsaði alla niður neðan frá og passaði ungana sína vel...

Björn hér í góðum höndum...

Það var sheffer hundur með hjónunum...

Stíga hér... og svo hér...

Orðið ansi sleipt eftir þá sem voru á undan en galdurinn alltaf sá sami...
að halla sér frá keðjunni haldandi sér í hana og fikra sig bara niður skref fyrir skref...

Woijek fór hina leiðina og var ekki lengi niður...

Minni þrep þar en hann var greinilega vanur að fara hana...

Séð neðar frá...

Þá loksins komust hjónin með hundinn að...

Woijeck og Ágúst spjölluðu lítillega við þau...

Hvernig í ósköpunum ætluðu þau eiginlega að koma hundinum þarna upp?
Hann var allt of stór til að halda á honum...

Þau skyldu farangurinn eftir... átti einhver annar að koma og ná í hann?

Konan fór okkar leið upp klettana... maðurinn fór vinstri leiðina sem Woijek fór...
Sjáið hundinn fyrir neðan þau...

Nokkrum sekúndum síðar var hundurinn kominn upp og fram á brún...

... bíðandi eftir mannfólkinu...

Erfitt að ná brattanum á mynd en þetta var ótrúlega bratt þó fínt væri þegar nær var komið...

Niður í sólina... ekkert annað í boði...

Við tók óskaplega fallegur kafli niður úr dalnum með sólina í fjarska...

Litið til baka... þarna upp og niður fórum við... leið sem manni hefði aldrei dottið í hug að væri fær...

Hugfanginn af fegurð dalsmynnidins kallaði þjálfari á alla að taka eina mynd... en sumir voru farnir neðar...

Aðra mynd með leiðina í baksýn... já, það var sko stuð í mönnum :-)

Svo héldum við áfram... sorgmædd að hafa ekki náð öllum á þessa mergjuðu mynd...

Veðrið batnaði stöðugt... og glerhálkan sem var fyrr um morguninn við vatnið var horfin...
það hafði augljóslega hlýnað með deginum...

Við mættum fjórum mönnum frá Ungverjalandi var það ekki? Eldhressir og gaman að spjalla við þá :-)

Nú náðum við öllum til baka og gátum tekið almennilega hópmynd... þessi varð tákn ferðarinnar... tákn sigursins sem var í höfn eftir öll vonbrigðin og volkið fram að þessum degi... vá, hvað þetta var sætur áfangi... lexíur þessarar ferðar voru ferskar og allt aðrar en nokkru sinni...

Glöð héldum við af stað niður í sumarið í Slóvakíu...

Degi tekið að halla og grasið iðagrænt í fjarska...

Snjóinn sleppti fljótlega neðan við fjalladalinn sjálfan og við tók endalausir stígar niður grösugan neðri dalinn...

Brátt fór að létta til og fjallstindarnir allr í kring komu í ljós...

Woijeck sagði þetta alltaf gerast síðdegis... þá létti til í fjöllunum og yrði heiðskírt þar til undir hádegi næsta dag...
við hefðum sem sé átt að ganga á nóttunni... það hefði nú verið gaman að prófa einn daginn...
þar sem við erum þaulvön því í jöklaferðunum...

Snjórinn enn að hrynja af manni úr hettunni, bakpokanum, húfunni...
sem var skrítið þegar við vorum komin í svona mikið sumar neðar...

Okkar fjallstindar horfnir hægra megin en svona fóru þeir að birtast...

Skólakrakkarnir tóku fram úr okkur...  jafn glöð og á uppleið... þeim varð greinilega ekki meint af...

Við fækkuðum fötum og rúlluðum kílómetrunum saman niður...

Komin að skiltinu þar sem stígurinn endar á malbikinu í skóginum...

Hér fór hópurinn sem var á undan niður skógarstíginn hinum megin á krána sem var við vatnið og skálaði í freyðivíni
meðan síðustu menn týndust inn en þeir sem voru í miðjunni urðu því miður viðskila og héldu auðvitað áfram eins og við komum upp eftir, alveg grunlaus um að hópurinn hefði áð á miðri leið... en þetta voru þau Anna Elín og Jóhann Rúnar og svo Ágúst og Ester...

Veðrið óskaplega fallegt...

Teresa og Woijek skáluðu og voru himinlifandi með áfangann... þarna loksins sá maður Teresu glaða... það var gott :-)

Skál fyrir sætum sigri ! :-)

Svo var svifið af stað... Teresa miður sín að allir skyldu ekki skila sér niður að kránni og varð strax friðlaus og vildi finna þau...

Sjá fjallstindana sem urðu svo fagrir í sólsetrinu...

Síðasti hluti ferðarinnar var genginn í sólsetrinu nokkra kílómetra í viðbót... hvað margir, um 4 km eða svo?

Óskaplega fallegt...

Litið til baka... sjá fjallstindana í fjarska...

Raki haustsins kominn.... við vorum heldur seint á ferð í september...
ef við bara hefðum verið viku fyrr þegar allt var brakandi í sól dögum saman...

Arnar og Guðrún Helga með Erninum...
frábærir ferðafélagar sem hafa farið ansi víða og alltaf er svo gaman að spjalla við...

Verksummerki um hamfarir í skóginum... þrumuveður...

Það var erfitt að hætta að mæna upp í fjöllin en vá hvað við vorum komin langt í burtu...

Nærmynd á símanum... hvítir tindarnir...okkar á bak við þarna...

Niðri biðu Anna Elín, Jóhann Rúnar, Ágúst og Ester... eðlilega svekkt að hafa misst af freyðivíninu... en við sem síðust vorum misstum svo sem af því líka. Jóhann Rúnar hafði hringt í Exodus því þau skildu ekki hvar allir voru... Teresa var miður sín yfir því og fyrirgaf það ekki, en það var samt svo skiljanlegt því hvað áttu þau að halda. Leiðinlegt en svona getur farið þegar hópurinn er stór og heldur ekki betur hópinn og er ekki þéttur reglulega, sem hefði þurft að gera áður en farið var út af leið.

Alls 20.91 km...

Við tók akstur til baka frá Slóvakíu til Póllands... víman rennandi og gleðin í fyrirrúmi... svo sveif þreytan á suma... aðrir spjölluðu og voru hátt uppi í sálinni... þetta var sætur sigur að baki... og ansi mikil sárabót eftir vonbrigðin síðust daga með veðrið...

Eftir aksturinn tók við ganga frá bílastæðinu inn í skóginn þessa sömu 2,7 km á 32 mín ansi rösklega því við vildum komast í hús sem fyrst eftir mjög krefjandi dag...

Myrkrið umlukti okkur algerlega og það var óhugnanlegt að dragast aftur úr... eins og myrkrið umlukti mann algerlega og ógnir þess tækju að birtast... ógnvænleikinn við að ganga um skóg að myrkri til opinberaðist manni vel á þessari göngu... en í ljósinu af félögunum var gleðin...

Gott að koma í skálann og fagna áfanga dagsins...
þjálfari knúsaði Teresu og þakkaði henni fyrir að koma okkur upp á tindinn..
hún var hæstánægð og greinilega mjög létt...

GPS-mæling kvenþjálfarans... 2,6 km... komin í hús kl. 18:39...
ekki var það seint eftir slíka göngu og allan þennan akstur... og 2,7 km til og frá skálanum í rútuna... vel af sér vikið !

Úr fjallgöngufötunum... í sturtu... matur... skála... fagna... það voru allir himinlifandi !

Freyðivínið fór alla leið niður óopnað

Ef einhvern tímann í lífinu það er tilefni til að skála þá er það á stundu sem þessari... ekki til betri stund...

Og maturinn... bara dásamlegt...

Afmælisbarnið sárlasið en alltaf með bros á vör... freyðivínið flæddi og Ágúst skálaði fyrir þessari flottu konu

Hann var líka búinn að láta konurnar í skálanum baka afmælisköku... í samvinnu við Teresu...

Flottari kökur gerast ekki í fjallaskálum...

... og vá hvað hún var góð á bragðið... ritara langar í bita núna við skrifin !

Verndardýrlingur svæðisins... hann Pétur... Piotr Jerzy Frassatti

Bókasafnið í skálanum...

Gleðivíman tók að renna og viðrun dagsins var skemmtileg... besta djamm í heimi er að sitja í skálanum eftir erfiða göngu og fara í gegnum daginn... stundum að plana næstu ferð... engu líkt...

Já, það var sko djammað fram eftir  ! :-)

Hvað annað eftir hæst tind Póllands í reynslubankanum ! :-)

Auglýsing leiðsögumanna í Tatrasfjöllunum... ef einhver lesandi vill nýta sér það og hafa samband beint...
við töluðum mikið um það að verða að fara aftur til Póllands og sjá þessa gönguleið í skyggni og betra veðri
sú hugsun sækir sífellt meira á mann eftir því sem tíminn líður frá þessari ferð
við skynjuðum vel hversu magnaðir tindar þetta voru þarna allt í kring...

------------------------------

Dagur 7-9 af 9 - Göngudagur 6 - Kraká, heimferð
gengið frá Roztoki skálanum í bílinn - ekið til Kraká og flogið heim daginn eftir.
fös, laug og sun 23. - 25. september 2016

Leiðarlýsinga Exódus:
Short descent down the Dolina Rybiego Potoku. Transfer to historic city of Krakow.
A short walk down the Dolina Rybiego Potuku (valley) takes us to the roadhead and our waiting bus. We'll then transfer to the historic city of Krakow, arriving late morning. The rest of the day is free to explore the delights of this beautiful city. The Old Town was added to UNESCO's list of World Cultural Heritage in 1978. Possible places of interest are Krakow's Jewish district, where the film 'Schindler's List' was shot. There are also numerous churches, the castle, the largest market square in Europe and the oldest university in Poland. There are also plenty of cafés and restaurants as well as jazz venues.

Morguninn eftir var heiðskírt... og sól allan daginn... fyrsti virkilega flotti dagurinn í Tatrasfjöllunum í rúma viku... sum sé þessa viku sem við vorum búin að vera... hvílíkt ólán... Bára þjálfari hafði reynt að sannfæra Teresu um að fresta tindinum um einn dag þar sem spáin var svona... en hún tók fálega í það... þá datt henni í hug að vakna eldsnemma þennan síðasta morgun í fjöllunum og ganga á eigin vegum upp í Morskie Oko því það er staður sem maður verður að koma á... en Teresa dró ákveðin úr því og taldi upp allt sem væri gegn því... hún kom með alls kyns ráðleggingar út frá því að þurfa að redda sér fari til Kraká þar sem hún myndi pottþétt missa af rútu hópsins... þó hún legði af stað klukkan fjögur... og það gerði hún, vaknaði um miðja nótt með allan göngubúnað tilbúinn... enginn til í að gera þetta með henni nema Björn Matt NB... en það var óhugnanlega dimmt úti og stígarnir ekki upplýstir... og hún guggnaði á þessu... þorði ekki ein... en Teresa átti eftir að sjá eftir að hafa ekki nýtt þennan dag til göngu með hópnum... við hefðum svo þegið það að fá einn sólríkan göngudag í Tatrasfjöllunum... en okkur var greinilega ekki ætlað það...

Frábær hópur... lagt af stað síðasta daginn úr skálanum niður að bílastæðinu...

Örn, Steingrímur, Guðný Ester, Ólafur Vignir, Ágúst, Magnús, Jóhann Rúnar, Ester, Anna Elín og Rósa.
Halldóra Þ., Arnar, Guðrún Helga, Björn Matt., Teresa og Bára.

... svona hópmyndir verða óskaplega dýrmætar og sögulegar eftir því sem tíminn líður...

Svalt morgunloft enda heiðskírt... og allir ólmir að komast til byggða í menninguna aftur...

Jeppi heimamanna...

Fallegri veðrið og við sáum til fjalla í sólinni...

Þessi skógur... við vorum búin að ganga fjórum sinnum um hann áður en yfir lauk...

Úff... þetta var erfitt að sjá... afhverju fengum við ekki svona veður í ferðinni ?

Ótrúlegur fjöldi Pólverja á leið að Morskie Oko þennan dag eins og alla daga...

Hestvagnar í röðum fyrir þá sem ekki geta gengið...

Kort af svæðinu...við vorum á rauðu línunni vinstra megin... búin að ganga um öll fjöllin hægra megin...

Gaman að skoða og líta yfir farinn veg...

Þingvellir... eða Landmannalaugar Pólverja þessi staður...

Aðvaranir á svæðinu... bannað að fara út af stígunum, taka með sér allt rusl (engar ruslatunnur), bannað að tjalda, bannað að skemma stíga eða annað á svæðinu, ekki nálgast villt dýr heldur bakka frá og njóta í skynsamlegri fjarlægð, opinn eldur er bannaður, ekki gefa dýrunum því það dregur úr sjálfbærni þeirra og gerir þau háð manninum og árásargjarnari í leit að meiri mat hjá mannskepnunni, ekki týna ber, blóm, ávexti eða grjót heldur skilja það eftir, hundar bannaðir þar sem þeir trufla dýralífið á svæðinu, bannað að synda eða baða sig í vötnum svæðisins þar sem þetta eru vatnból allra á svæðinu, ekki vera með hávaða því hann truflar dýrin og aðra á svæðinu...

Þetta síðasta... nú skildi maður betur afhverju Teresa var svona hneyksluð á upphrópunum okkar og háværu köllum... við erum ekki vön að þurfa að taka svona tillit til annarra hvar sem við göngum... gangandi nánast alltaf ein á ferð þar sem við erum... já, kannski var margt við hennar athudasemdir sem við firtumst við umhugsunarvert... það er auðvelt að fyrtast og móðgast... betra að reyna að skilja og mætast á miðri leið...

Þegar komið var út úr skóginum blöstu Tatrarfjöllin við okkur í allri dinni eggjuðu dýrð...

Við gátum ekki hætt að horfa og horfðum á leiðina okkar um þessa tinda...

Þarna var Rysy... þarna stóðum við... og komum upp í þessu skarði... og þarna var grýtti slóvakíski tindurinn vinstra megin... sem við ætluðum upp á en færi, veður og tími gáfu ekki færi á... og þarna niðri umluktur öllum þessum mögnuðu fjallatindum liggur dalurinn Morskie Oko... einn fegursti staður Póllands...

Við fengum hópmynd af okkur í fyrsta sinn í ferðinni með öllum þessum flottu fjöllum í baksýn...

Með grátinn í hjartanu... nei nú færir ritari allt of mikið í stílinn... en smá harm allavega yfir því að vera ekki núna þarna uppi í þessum fjöllum... í þessu dásamlega veðri... gengum við áfram niður eftir í rútuna sem beið okkar til að keyra til Kraká...

Við stoppuðum einu sinni á leiðinni... til að horfa enn betur yfir allt svæðið... Gönguleiðin okkar frá hægri til vinstri... og þarna var Rysy smá tindur í öllum þessum rúmlega 100 fjallstinda svæði Tatrafjallanna...

Panorama... Zakopane er þarna hægra megin og við gengum upp í fjöllin...

Nærmynd af Rysy... hugsa sér útsýnið ofan af þeim tindi á þessu svæði... jú, nú sannfærðumst við algerlega um að verða að fara þarna aftur... ganga frá bílastæðinu upp í Morskie Oko og þaðan upp... helgarferð... í alvöru... það kostar ekkert að ferðast í Póllandi... gerum þetta !

Pólska sveitin blasti svo við okkur í tveggja tíma akstursleið til Kraká... svipaða leið og þegar við keyrðum í myrkrinu og rigningunni til Zakopane viku fyrr...

Auglýsingaskiltin...

Fallegt og blómlegt land... eins og svo mörg önnur austantjaldslönd sem eru allt of oft sýnd í einhverju volæði í kvikmyndum...

Heilmikið spjallað og hlegið á leiðinni...
Ester að jafna sig á veikindunum en Anna Elína að veikjast...

Kraká... eins og að koma í óperu... gullfalleg og tignarleg borg... miklu meira spennandi en margar aðrar frægasti borgir...

Hótelið okkar... mjög flott og kærkomin hvíld að komast þangað eftir skálalífið
sem nota bene var samt miklu betra en oft við slíkar aðstæður...

Dásamlegt hótel og stór herbergi... ekki öll tilbúin þegar við komum en ekki datt manni í hug að stressa sig á því :-)

Yndislega gamaldags og minnti á Prag og Búdapest... Austur-Evrópa er vanmetinn áfangastaður...

Snilldar gesta móttaka... í stigaganginum :-)

Teresa bauð okkur upp á smá kynningarferð um Kraká þegar menn voru búnir að setja farangurinn upp í herbergin...

Leiðsögumannamerki Teresu... mjög gaman að kynnast henni eins og fyrri leiðsögumönnum ferðum Toppfara...

Það var ágætis göngutúr og gott að átta sig á borginni í grófum dráttum...

Heims-ljósmyndasýning á einu torginu... Mont Blanc... sem var mikið í umræðunni sem mögulega næsti áfangastaður Toppfara árið 2017...
sem svo reyndist verða...

Við fundum mynd frá Íslandi og hrópuðum upp... Landmannalaugar... þar sem við vorum mánuðinn á undan í magnaðri fjallabaksgöngu...
á, ekki hægt annað en vera stoltur af landinu sínu innan um þessar stórþjóðir...

Nepal... þar sem við vorum 2014...

Hvernig er hægt að gera mál úr smáatriðum í fjallgönguferð
þegar heimurinn er á sama tíma að þjást svo mikið svo milljónum skiptir ?

Teresa sagði okkur margt fróðlegt... en það fór eflaust svolítið inn um eitt og út um annað...
menn vildu bara setjast niður og borða og spjalla og melta og bara vera... vera til...

Torgið í Kraká er töfrandi flottur staður... og hestvagnarnir ævintýralegir... einkenni borgarinnar meðal annars...

Já, þetta var málið... viðra fjöllin loksins þegar við vorum komin í smá menningu og munað :-)

Yndislegt og mikil forréttindi að fá að upplifa svona ferðir með svona yndislegu fólki... hver á sinn ólíka hátt svo úr verður suðupottur fjallgönguvina sem kenna manni heilmargt á hverjum degi... hvenær eigum við að fara í næstu ferð ? :-)

Þjálfari tók myndir af farangrinum sínum (sem var borinn á bakinu allan tímann)
bara svona til að muna og sýna ef menn eru að spá...allt mjög nauðsynlegt...
en gaman að spá í hvað má taka út...

Smáhlutirnir... allt líka nauðsynlegt en sumu má vel sleppa ef farangur er mjög takmarkaður...
þetta var líka allan tímann í bakpokanum...

Þetta endaði á að vera tekið út fyrsta daginn.. .auka göngubuxur, kvöldbuxur (var bara í gammósíunum á kvöldin í skálunum), bók að lesa, hylki utan um sólgleraugun, Íbúfen-glas (var bara með þynnur í pokanum), auka göngubrjóstahaldari, aukabuff, Icy-hot-krem og Hydrocortison og auka mini karabínur (ef festa þarf eitthvað saman sem slitnar).

Þetta var sem sé tekið út til að létta pokann.

Já, á leið heim úr bænum voru keyptar nokkrar tegundir af pólskum bjór... alltaf svo gaman að smakka bjór heimamanna :-)

Daginn eftir voru tvær ferðir í boði... Auswithz og Saltnámurnar... og við skráðum okkur flest í þær... en þeir sem lengdu ferðina, Ágúst, Ester, Ólafur Vignir og Berglind sem kom til Kraká og loks Magnús og Steinunn, konan hans sem líka kom til Kraká fóru síðar í vikunni...

Við sáum ekki eftir því... eitthvað sem allir verða að skoða ef þeir fara til Póllands...

Farið var svo snemma að við fengum morgunmatinn sem nesti á herberginu...

Á leiðinni í Auswitch horfðum við á myndband í bílnum (sjá ofar) um heimsstyrjöldina og búðirnar...

Óhugnaðurinn á þessum stað er með engu móti hægt að lýsa réttilega... þangað verða menn bara að koma...

Arbeit macht frei...

Þetta var sláandi í ljósi þess sem var að gerast í heims stjórnmálum okkar í september 2016...

Umfangið sláandi...

... og fjöldinn...

Áróðurinn...

... og þankagangurinn smám saman...

Saklausar manneskjur eins og við...

Listar yfir fangana... margir sem eiga ættingja koma í búðirnar og mikill fjöldi er þarna á hverjum degi...

Meðal annars 690 frá Noregi...

Farið var í gegnum safnið eins og fangarnir upplifðu það...

... og við leidd í allan sannleikann í smáatriðum hvernig tilhögunin var...

Blekkingarnar...

Harðneskjan...

Óhugnanleg skipulagningin...

Hárið selt í vefnað...

Hárið af konunum...

Töskurnar þeirra...

Skórnir...

Matarílátin sem mæðurnar voru með fyrir börnin sín...

Endalausar myndir af fórnarlömbunum á veggjunum...

Elsku litlu skinnin...

Maður grét inni í sér og táraðist óteljandi sinnum...

Harmsleginn gerði maður sér smám saman grein fyrir þeim óhugnaði
sem er greinilega fljótur að kallast fram í mannskepnunni...

Aftökur þar sem fangarnir voru látnir taka þátt og hjálpa til...

Aftökustaðurinn... þarna voru minnismerki og blóm...

Pólskur franskiskumunkur sem fórnaði sér fyrir aðra...

Kompur þar sem fjórir voru látnir standa þröngt saman klukkutímum saman... og svo var bara smúlað undan þeim í gegnum lúguna...
pyntingar og niðurbrotið stanslaust...

Smám saman þróuðust fangabúðirnar yfir í útrýmingarbúðir...

... þar sem skipulagningin og umfangið var sláandi...

Við gengum um svæðið en sáum samt bara hluta af þessu öllu saman...

Þetta var eins og að fara inn í gamla bíómynd... kynslóðin sem núna er að koma upp hefur ekki almennilega séð kvikmyndir um heimsstyrjaldirnar.. þetta var miklu algengara efni í sjónvarpi þegar við sem erum á miðjum aldri vorum ung... sem læðir að mann þeim grun að sagan muni endurtaka sig... nema menn séu duglegir að halda sögunni lifandi og minna á liðna tíma... eins og þetta safn gerir...

Gasklefarnir...

Hér var dauðaþögn og sorgin yfirþyrmandi...

Óhugnaðurinn var alger og áþreifanlegur hérna inni...

Saklaust yfirbragð að utan...

Svo stækkuðu þeir búðirnar því útrýmingin var orðin svo umfangsmikil...

Við keyrðum því frá Auxwitz yfir til Birkenau sem var stækkunin...

Fórnarlömbin flutt í lest yfir í búðirnar...

Minnismerki á mörgum tungumálum...

Kvennabúðirnar...

Þetta var verra en nokkuð annað...

Þrjár í efstu, þrjár í miðjunni og þrjár neðst... best var að vera efst...
þar var hitinn og þú fékkst ekki lekandi niður á þig...

Við yfirgáfum Auswitch með hjartað þungt af sorg en þakklátt fyrir að fá innsýn og áminningu
um hvers mannskepnan er megnug ef áróðurinn er nægur...

----------------------------------------------------------------------------------

Við tóku saltnámurnar...
sem var kærkomin mýking á steinrunnu hjartanu...

https://en.wikipedia.org/wiki/Wieliczka_Salt_Mine

Ólýsanlegt fyrirbæri sem engan veginn er heldur hægt að lýsa... gengið stöðugt niður í jörðina... svo ótrúlega langt niður...

... þar sem saltnámur fyrri tíma voru með endalausum rangölum, stigum, hæðum, stígum, hellum...
hvert vorum við eiginlega komin?

Starfandi frá 13. öld allt til ársins 2007...

Ótrúlegt að hafa verið þarna þrælandi lengst niður í jörðinni... allt úr salti...

Vélarniar... vinnan... álagið... misnotkunin á hestunum sem voru látnir vinna stanslaust...

Allt þarna er úr salti í veggjunum og loftinu... meðal annars ljósakrónurnar sjálfar !

Ekki möguleiki að segja frá þessu í vefsíðusögu... verður að heimsækja staðinn !

------------------------------------------

Um kvöldið fórum við út að borða...

... á mjög fínan veitingastað...

Bára hélt ræðu... las ljós fyrir Ester, þakkaði Teresu og hópnum...

og óskaði Magnúsi til hamingju með afmælið þennan dag...

Klassinn á þessum veitingastað sést vel í þessum eftirrétti sem afmælisbarnið fékk :-)

Teresa hélt og ræðu og Ágúst og fleiri...?

Skál fyrir frábærri ferð þrátt fyrir allt, frábær hópur og mikil gleði !

Allir glaðir og þakklátir fyrir það sem var að baki þó veðrið og skyggnið hefðu mátt vera betra...

Það var farið á djammið eftir matinn... þoka í borginni en hlýtt og rakt...

Hvert eigum við að fara?...
menn höfðu misjafnar skoðanir á því en enduðu á að finna heita og sveitta jazzbúllu sem var góður endir á kvöldinu :-)

Þeir sem vöknðu snemma gátu verslað heilmikið og notið borgarinnar á friðsælum sunnudagsmorgni...

Pólland, Kraká, Auswithc, Saltnámurnar, Tatrasfjöllin... komu okkur verulega á óvart... og skildu eftir sig nýja tegund af fegurð og öðruvísi ævintýri en við höfðum áður upplifað í Toppfaraferðum erlendis...

Þessi ferð er sú fyrsta þar sem allt gengur ekki upp í veðri og skyggni... og vonandi sú síðasta... hvað það varðar stenst hún ekki samanburðinn við allar aðrar Toppfaragöngur erlendis... en sigurinn á Rysy verðum þeim mun sérstakari fyrir vikið og skilur eftir sig minningu um náðum áfanga á hæsta fjall Evrópulands sem aldrei gleymist... og lands sem við verðum að heimsækja aftur...

Hjartansþakkir allir fyrir alveg frábæran félagsskap í þessari ferð, alger forréttindi að fá að ganga með ykkur !

Heimildamyndin um pólsku björgunarsveitirnar en þar sést landslagið og hrikaleikurinn mjög vel:
https://polishhimalayas.wordpress.com/2009/10/20/at-every-call-a-75-minutes-journey-through-the-100-years-of-topr/

Teresa leiðsögumaður gaf þjálfurum DVD-diskinn með enskum texta... alger snilld :-)

Sjá fyrri hluta ferðasögunnar hér:
http://www.fjallgongur.is/tindur133_polland_slovakia_170916.htm
 

Við erum á toppnum... hvar ert þú?
www.toppfarar.is

Toppfarar ehf - Viðarrima 52 - 112 Reykjavík - Kt: 581007-2210 - Sími: +354-867-4000 / -899-8185 / -588-5277 - Netfang: bara(hjá)toppfarar.is
Copyright: Höfundarréttur: Bára Agnes Ketilsdóttir