"Trek from Lobuche to Everest Base Camp (5486m.) via Gorakshep (5180m.) and it takes about seven hours. Trek up the valley following the rocky moraine path, view icy glacial pond and icebergs down below of Khumbu glacier. After the last rocky moraine dunes, a short downhill walk brings you to Gorakshep, the flat field below Kala Patthar (5545m) and Mt. Pumori (7145m.) Gorakshep is the location of the original Everest Base Camp with the new camp being further up the valley. Now the trail winds through rocky path and Khumbu glacier. The view of Nuptse, Lho-La and Khumbutse appears at the front of you. Sometime the avalanche can be seen on the way. After a great moment, you retrace back passing through Khumbu glacier with magnificent views of Lobuche, Cholatse, Mt. Pumori and Tabuche."

Rishi lagði áherzlu á það við okkur að í þessum skála og þeim næsta væru aðstæður erfiðar, bágborin hreinlætisaðstaða
og maturinn smakkaðist almennt illa og því væri ráðlegast að fá sér eingöngu hafragraut í morgunmat og sherpa stew eða sjerpasúpu
í hádegismat og allir létu sig hafa það við misgóðar undirtektir en tveir fengu múslí með mjólk enda ekki allra að hugnast að borða grautinn
en hann smakkaðist fínt og var ágætis orka inn í daginn...

Við vöknuðum kl. 5:30 eða svo... morgunmatur kl. 6:00 og lagt af stað kl. 7:15...
í kulda og frosti eins og þvotturinn á snúrunum bar vitni um...

Léttar morgunæfingar fyrir göngu sem var kærkomið í kuldanum áður en lagt var af stað...

Við vorum stödd í hrímaðri háfjallakvikmynd að halda mætti og vorum full lotningar fyrir því sem var framundan...
inn með Khumbujöklinum alla leið í sjálfar Grunnbúðirnar áður en deginum lyki...

Það fór ekki framhjá nokkrum manni að við vorum stödd í tignarlegasta fjallgarði heims...

Hundar á ferð á þessum kafla og við veltum því fyrir okkur hvað þeir fengju að borða
og hvernig færi um þá að nóttu þegar ekki nýtur sólarinnar....

Fljótlega hitnaði um leið og við vorum komin úr skugganum og sólin hækkaði á lofti...

Þetta var eins og að ganga inn í teiknimynd... skærir, lygilegir litir og allt svo stórfenglegt og magnað...

Fjallatindarnir kringum Everest risu nú allt í kringum okkur smám saman...

Litið til baka... sjá snjófærið og hversu tæpt þetta var með færi að komast upp eftir...

Sex dögum áður var ófært upp í Grunnbúðirnar vegna óveðursins sem gekk yfir svæðið á okkar fyrsta göngudegi...

Pumori... eða Pumo - Ri... "ri" þýðir hryggur - "Pumo-hryggur".

Mehra Peak - Kongma Tse 5.820 - Chukung 5.833 m fjær og svo fjærst Nuptse 7.861 m ???

Litið til baka... grýtt og torfær leið...

Smá mosabali hér þar sem við áðum í sólinni...

Gátum ekki verið heppnari með veður í þessari ferð...

Áningastaðurinn neðan við grjótbrekkuna...

Skjöldur á stóra grjótinu...

Létust á fjallinu 16. maí 1993...

Ef ekki nytir sólar á þessum slóðum...

Svona saklaus grjótbrekka er heilmikið mál þegar maður er kominn í rúmlega fimm þúsund metra hæð...

En við gengum hægt og rólega... farið var heldur geyst af stað í byrjun dagsins
en svo voru Katrín og Steinunn látnar stjórna hraðanum og þá gekk allt miklu betur...

... og við gengum meira öll í takt og allir fegnir því það er best að ganga á jöfnum hraða í þessu þunna háfjallalofti...

Fleiri að ganga upp í Grunnbúðirnar en við þennan dag en ekki mikið af fólki...

Já, þetta var lygilegt... sterkari litir en áður og einstakt að vera í þessu andrúmslofti þarna...

Þunna loftið reif í og þetta var erfiðasti dagur ferðarinnar...

Svo óskaplega margar fallegar myndir teknar þennan dag...

Við furðuðum okkur á neikvæðum orðum sem sum okkar fengu að heyra um þessa gönguleið...

... að hún væri bara grjót og ekkert falleg...

... það var eins fjarri sanni og hægt var... enda sögð af fólki sem ekki hefur farið...

Risavaxin fjöll hinum megin við jökulruðninginn þarna niðri...

Khumbuskriðjökulsruðningurinn sem einu sinni hefur skriðið hér kílómetrunum saman niður eftir...

Frábær hópur í þessari ferð og eljan aðdáunarverð í hópnum...

Já, við vorum virkilega þarna... stundum þurftum við að klípa okkur...

Í minningunni er þessi kafli óendanlega langur á grýttum stíg...  ætlaði aldrei nokkurn endi að taka...

... enda vorum við að fara upp í 5.500 m hæð svo þetta hlaut að vera eitthvað erfitt...

Nú fóru Grunnbúðirnar að nálgast...

Við gengum upp á vesturbrúnunum en áttum eftir að fara þarna niður innar í jökulruðninginn...

... já, jökullinn er undir þessu grjóti...

Við gátum næstum því snert á Pumori...

Khumbujökullinn sjálfur... þar sem stigarnir eru...  þessi sem skreytti Everest-mynd Baltasars...

Reglulega heyrðum við öskrandi óhljóðin í snjóflóðunum...

... og reyndum að sjá hvar þau féllu...

Stundum náðum við að sjá þau falla... mikið snjópúður fylgdi þeim... þetta var óhugnalegt hljóð og sláandi sýn...
sérstaklega í minningunni eftir á þegar snjóflóðin féllu í Grunnbúðunum og mannfallið varð...

Mikilvægt að drekka vel... mikið vökvatap í önduninni...
að ganga móður klukkutímunum saman þó maður væri bara að fara í hægðum sínum...

Og ekki gleyma að taka myndir sama hvað maður var þreyttur eða slappur....

Nú var þverað yfir minni jökulruðninga...

... til að komast lengra inn eftir...

Það mátti ekki vera mikið meira snjómagn þarna til að við hefðum ekki fengið að ganga upp eftir...

Sólin bjargar öllu á þessu svæði...

Við vorum ansi nálægt henni...

...eða fimm þúsund metrum nær henni en vanalega...

...og því var mjög mikilvægt að verjast sólinni þennan dag með góðu höfuðfati, sólgleraugum og sólarvörn..

Skyndilega birtist efsti skálinn... þetta voru gömlu Grunnbúðirnar... Gorak Shep í 5.125 m hæð...

Við vorum stödd í lygilegu landslagi...

Myndarlegar bækistöðvar og mikil uppbygging á svæðinu...

Meiri snjór á svæðinu en á sumum myndum sem við höfðum skoðað fyrir ferðina...
þetta var fallegra í snjónum...

Litið til baka... síðustu metrarnir niður í Gorak Shep...

Magnað bæjarstæði neðan við öll þessi fjöll...

Grjóthleðslur og timbur...

Nuptse 7.861 m gnæfir yfir Gorak Sjep... og Lhotse er nær Everest
einnig mjög fræg fjöll sem margir þekktustu fjallamenn kepptust við að sigra auk Everest...

Við bárum saman tölfræði dagsins...

... og kíktum inn í skálann þar sem við myndum sofa um nóttina...

Fengum smá hádegismat... orku fyrir lokakaflann...

Fengum úthlutað herbergjunum okkar...

... sem voru í fínasta lagi enn einu sinni... 2ja manna... en reyndar ansi kalt og napurt þegar sólin hvarf...

Kvenþjálfara/ritara logsveið í augun þegar hér var komið og skildi ekkert í þessu... var ég komin með snjóblindu?
...sviðinn var slíkur að það var það eina sem manni datt í hug... fékk augndropa hjá Jóhönnu Fríðu og tók verkjalyf en þetta lagaðist ekki...
þar til ég prófaði að skola augun upp úr vatni... sviðinn hvarf um leið...
sólarvörnin hafði lekið niður í augun á göngunni og valdið þessum sterku viðbrögðum í augunum...
vá, hvað það var gott að leysa vandamálið... ekkert viss um að ég hefði getað haldið áfram svona...
verð að muna að þetta getur gerst og verið svona slæmt...

Matsalurinn var hávær, þungloftaður en hlýr...

Nýbygging á svæðinu...
 verið að byggja þetta hótel sem verður mun betri staður til að gista á en á þessum tímapunkti...

Kala Pattar... já, bara smá hóll neðan við Grunnbúðirnar... hva, "auðvitað förum við þangað upp á morgun"...
en það er meira en að segja það í þessu loftslagi...

Pásan var stutt í skálanum... við áttum enn eftir að ganga upp í sjálfar Grunnbúðirnar...

Eina hópmynd hér þar sem við vorum skíthrædd um að missa skyggnið...
sólin myndi hverfa bak við skýin sem svo gjarnan hrönnuðust fyrirvaralaust upp seinnipart dags...

Mjög falleg og ævintýraleg leið sem er eins og brennimerkt í minnið...

Krefjandi og grýtt á köflum...

... en annars staðar fínn stígurinn...

Nuptse ansi tignarlegur þarna yfir okkur...

Fleiri minningarskildir á leiðinni... þetta var átakanlegt að sjá reglulega á þessum slóðum...

Við vorum í alvörunni innan um hæstu fjallatinda heimsins...

... og það gaf okkur orku... ekki annað hægt frá öllum þessum mögnuðu fjallatindum...

Litið til baka... ennþá að ganga uppi á hryggnum öðru megin við ruðninginn frá Khumbujöklinum...

Svalt og allir vel klæddir þrátt fyrir að sólin skini...

Færið var breytilegt þennan dag...

... stundum sleipt og grýtt...

Jóhann Ísfeld, Steinunn, Þórey, Katrín Kj., Guðmundur Jón, Gylfi og Valla...

Gönguhraðastjórnunin var frábær... hægt og rólega og allir gátu þannig gengið á sama hraða og engin bið...

Sjá slóðina sem breyttist stöðugt og var stundum í snjó og stundum hopp á milli steina...

Svo komu góðir kaflar þar sem hægt var að ganga ofan á hryggnum...

Allir á sama róli...

Nuptse 7.861 m...

https://en.wikipedia.org/wiki/Nuptse

og frábær síða hér sem við skoðum oft: http://www.summitpost.org/nuptse/150615

Khumbujökullinn þarna hvítur að hrynja niður í dalinn...

Nærmynd af Khumbujöklinum

Drekka, drekka, drekka...

Sæmilegt ástand á fólki á þessum kafla þó erfiður væri...

Sjá jökulinn undir grjótinu í jökulruðningnum...

Jökull, klettar, frosinn ís, harðnaður snjór...

Litið til baka... þetta var strembinn kafli sem ætlaði aldrei að taka enda...

Loksins fórum við að lækka okkur niður í dalinn...

Ástandið í lagi hjá öllum þó þetta væri erfitt...

Hvernig gat göngufólk talað illa um þessa gönguleið ?

Ambir og Satang fóru með okkur þennan kafla ásamt Rishi og Sam...
þeir voru undir það búnir að þurfa að fylgja einhverjum fyrr til baka eða halda á farangri ef einhver örmagnaðist...

... en við vorum á góðu róli...

Æj, þetta var aðeins lengra...

En við vorum farin að nálgast ísinn ansi mikið núna...

Snjófljóð...

Skýin léku sér við fjallstindana... og við fengum áhyggjur... vorum við að missa skyggnið?

Mæði... þreyta... slappleiki... vanlíðan... en líka gleði... lotning... hamingja... spenna...

Ísinn að komast í seilingarfjarlægð...

Ein af mörgum mögnuðum myndum þessa kafla...

Við vorum ennþá uppi á jaðrinum og bara farin að lækka okkur að hluta...

Þarna niðri voru Grunnbúðirnar...

Við horfðum niður á þær og niður á Ísfallið eins og það kallast... Khumbu skriðjökullinn...

Nú fórum við niður í búðirnar...

Sjá ísinn skríða fram eins og snjóhvítir klakar...

Hér fór Erni að líða illa og kastaði þvisvar upp á þessum síðasta kafla niður í búðirnar...
en hann gaf ekkert eftir í gönguhraða og hélt bara áfram að ganga beint eftir uppsölurnar...

Það var grjóthrunshætta á þessum kafla og við þurftum að skiptast á að þvera brekkuna um ákveðna kafla...

Komin niður í jökulruðninginn og þá hófst enn eitt ævintýrið...

... að ganga um í þessu grjóti og þessum ís...

... torsótta en fína leið... við vorum full ákefðar og hífuð af gleði að vera búin að takast þetta...

Sjá ísinn og fólkið svo smátt þarna niðri á jaðrinum og svo ofar...

... ís undir öllu saman...

Við gátum ekki hætt að taka myndir og horfa og njóta og staldra við og glápa og ....

Tjörn að myndast...

Við vorum komin í innsta kjarnann neðan við Everest...

Bara smá eftir...

Litið til baka...

Rétt ókomin...

Litið til baka... sjá slóðann niður í dalinn...

Komin ! Þetta tókst ! Grunnbúðir Everest í 5.364 m hæð !

Það tóku allir mynd af sér við Grunnbúðir hæsta fjalls heims..

Gleðin var við völd og við vorum hífuð af sigrinum... hér blés svalur vindur og það var hálf hráslagalegt þarna
þó sólin skini en við tókum lítið eftir því í hamaganginum við að njóta, mynda, horfa og leggja á minnið alla dýrðina...

Smá nesti, myndataka, njóta, fagna, óska til hamingju... og leika eina skák takk fyrir !

Maður gat ekki hætt að horfa þarna upp...
og í stað þess að finnast þetta ekkert mál að fara á Everest úr því maður væri komin svona nálægt...
þá var lystin orðin minni við að fara þarna... þunna loftið tók úr mörgum alla löngun til þess arna...
en við vorum samt sum sem útilokuðum það ekki síðar á ævinni á meðan aðrir sögðust aldrei fara...

Að vera í tjaldbúðum þarna niðri við ísfallið í einn og hálfan mánuð til að hæðaraðlagast fyrir sjálfan tindinn...
nei... það var ekki spennandi tilhugsun... en menn voru þó mis fráhverfir því innan hópsins...

Íslenski fáninn kominn alla leið... maður dáðist enn frekar að íslensku Everest-förunum eftir það sem á undan var gengið...
og þá vorum við þó eingöngu búin að klára léttasta kaflann.. allr erfiðið er framundan hér í grunnbúðunum... æfingaferðirnar yfir Ísfallið...
búðir tvö, þrjú og fjögur... toppadagurinn... hvernig fóru menn að þessu? ... án efa á viljastyrknum númer eitt...

Já, skák á tindinum þessir snillingar !

Arnar og Jóhanna Fríða skáksnillingar vildu endilega taka eina svona til minningar...

... á meðan hinir borðuðu og hvíldu sig...

Þessi mynd fór í fréttirnar heima... enda ansi sögulegt og aðdáunarvert :-)

Hópmyndin á tindinum :-) Mergjaður hópur !

Toppfarafánavesen...

... og Ísland/Nepal-fánavesen :-)

Rishi, Sam, Bára, Satang, Ambir, Örn :-)

Ættum við að spá í að fara í alvörunni á Everest ?
Kvenþjálfarinn er til... en það vantar aurinn og tímann :-)

Það var mjög erfitt að fara en Rishi var harðákveðinn í að drífa sig til baka
og vildi ekki gefa okkur mikinn tíma þarna upp frá...

Langur vegur framundan og sólin tekin að lækka á lofti...

Við fengum ekki nema korter eða svo á þessum stað... jæja kannski hálftíma...
en hefðum viljað fá lengri tíma eftir á að hyggja úr því heimferðin gekk vel...
en það var svo sem ekki vitað fyrirfram svo áhyggjur Rishi voru skiljanlegar...

Bænafánafarganið...

Óskaplega fallegt og gleymist aldrei...

Þarna fórum við...

Heimferðin til baka var mjög erfið...

Allir þreyttir og búnir að tæma sig... já, þess vegna verða 75% dauðsfalla á niðurleið...

En fegurðin og töfrarnir slíkir að við vorum um leið hífuð af gleðinni og sigrinum...

Grjóthrunsbrekkan til baka var varasöm og það fór bara einn í einu á meðan hinir biðu...

Snjóflóð... hávaðinn sláandi og óraunverulegur...

Það tók að þykkna upp í bakaleiðinni... dæmigerður seinnipartur dags...

Hryggurinn endalausi... við vorum sannarlega í úfnu landslagi...

... og svo grýttu að ef maður missteig sig þá gat maður hæglega fótbrotið sig...
oft þurfti að tipla yfir svona kafla en það var bara ekkert annað í boði
en halda áfram og fylgja hópnum og láta sig hafa það... hik var sama og tap...

En það var ágætis stígur stóran hluta leiðarinnar...

... og okkur fannst þetta óendanlega langt til baka...

Menn fóru mishratt í bakaleiðinni... sumir drifu sig í einu rykk en þjálfarar fylgdu síðari hópnum...

Hálkan sést vel hér...

Svo létti aftur til og fjöllin minntu mann á hvers lags ævintýri þetta var þrátt fyrir þreytuna...

Eftir á keyptu flestir sér húfu merkta Everest Base Camp... þær voru um allt og urðu strax hversdagslegar...
kvenþjálfarinn keypti sér Kala Pattar húfu með nafni tindsins sem við gengum upp á degi síðar...
og sér ennþá eftir því að eiga ekki Everest Base Camp húfu...
svo okkar ráð:... alltaf að kaupa sér væmna minjagripi á stað eins og þessum....
einfaldlgega af því þeir fást hvergi annars staðar í heiminum og þetta verðu svo sögulegt þegar árin líða...

Sjá jökulruðninginn sem við áttum eftir að rekja okkur alla leið til baka í efsta skálann...

Við vorum hátt uppi...

Hvíldum okkur öðru hvoru á leiðinni og söfnuðum kröftum...

Pössuðum okkur að drekka vel... ef það var eitthvað eftir...

Jóhanna Fríða skrifaði í snjóinn...

... og minnti okkur á hvað var að baki...

Hvílíkur sigur... ! :-)

Loksins lentum við í skálanum...

Það var ansi kærkomið eftir erfiðasta göngudag ferðarinnar til þessa...

Vandasamt að fóta sig á þessum kafla að hluta... lofthitinn svo lágur að snjórinn lá frosinn um allt
og það sem féll af skónum á grjótið yfir daginn blotnaði í sólinni og fraus og varð að svelli ofan á þeim svo þetta var glerhált...

... en viljinn til að komast í hús og fá næringu og hita var slíkur að við bara tipluðum þetta óhikað...

Loksins komin eftir alls 15 km á upp í 5.364 m hæð með alls hækkun upp á 801 m...

Katrín var Sam þakklát fyrir hjálpina þennan síðasta legg...
slösuð og slöpp fór hún alla leið og gaf ekkert eftir... geri aðrir betur...

Smá forvitni um framkvæmdirnar þarna á leið inn... verður gaman að sjá hvernig þessi bygging kemur út þegar hún kemst í gagnið...
verður bylting í gistingu miðað við hjallann sem við sváfum í sem var samt fínn :-)

Farið yfir daginn og spáð í tölurnar... svona dagar eru engu öðru líkir og gleymast aldrei...
væntumþykjan og samstaðan sem vex innra með manni gagnvart ferðafélögum í svona erfiðri ferð er ómetanleg...
það verður eitthvað til sem slitnar aldrei og maður finnur fyrir þessum böndum alla tíð sama hvað...

Já, gott að fara inn í hús...

Við gistum sum sé á Yeti Resort í Gorakshep í 5.140 m hæð :-)

Afgreiðslan og sjoppan í matsalnum... eina staðnum sem var upphitaður í húsinu...

Allir þreyttir og búnir á því en glaðir og þakklátir fyrir að hafa tekist ætlunarverkið...
dýrmætast var að allir komust upp !... en vanlíðanin bankaði á dyrnar hjá öllum að einhverju leyti...

Veikindin...

Einn burðarmannanna veiktist alvarlega af hæðarveiki ogvar fluttur niður í snarhasti um nóttina, alla leið í Perishe.
Hann fékk Diamox hjá Jóa þar sem þjálfarar höfðu látið Anton og Hjölla fá allt sitt.
Rishi var virkilega áhyggjufullur og okkur leið illa yfir þessu.

Anton lagðist í rúmið hríðskjálfandi, sveittur og kaldur eftir að hafa farið geyst til baka úr Grunnbúðunum og ekki farið í sturtu sem hefði líklega gert gæfumuninn upp á að draga úr blautri kólnuninni. Hann fékk heita súpu í rúmið, verkjalyf og tók Díamox og leið betur...

Arnar var kominn með hita og var lasinn það sem eftir leið ferðarinna. Hann og fleiri tóku verkjalyf þar sem höfuðverkur, lystarleysi og slappleiki hrjáði um helming hópsins að einhverju leyti en aðrir voru í stakasta lagi.

Það var gott að fara í sturtu og borða og svo var það bara rúmið kl. 19:30...
ekki orka til að fagna almennilega né vaka... þreytan sagði til sín og líkaminn krafðist þess að fá einfaldlega að hvílast eftir allt saman...
pöntuðum bara hafragraut á línuna næsta morgun að ósk Rishi...
heilinn hafði ekki orku til að auka flækjustigið meira með það þann daginn...

Út dagbók þjálfara:

"Upp í rúm kl. 19:30 að skrifa og sofa. Kalt en góð teppi yfir svefnpokanum. Átti erfitt með að sofna í gær vegna mæði. Vonandi betra í nótt. Komin með hálsbólgu og kvef af álagi og kulda en kannski er þetta bara þessi khumbucold eða khumbukvefið dæmigerða sem fylgir þessari hæð. Förum hæst á morgun og svo lækkum við okkur. Valkvætt hvort farið verður á Kala Pattar eður ei eftir líðan og skyggni stjórnar því líka. Ætlum ekki að eltast við sólarupprásina heldur morgunmatur átta. Endum í Perishe annað kvöld í 4.400 m hæð. Langur dagur en lækkum okkur fyrir utan að ganga á Kala Pattar. Sýnist tæplega helmingurinn ætla þangað eða hafa heilsu í það? Margt fleira sem ég man ekki eftir, er mjög þreytt og slöpp og ætla að sofa. Heyrist allt á milli veggja hér, vonandi verður svefnfriður."

--------------------------------------------

Ferðadagur 12 - göngudagur 9

Þriðjudagurinn 22. október
Frá Gorakshep niður í Pherishe með viðkomu upp á Kala Pattar þeir sem treystu sér til og með viðkomu í Lobuche á leið niður.
Alls 17,5 km á ? klst. upp í 5.642 m hæst og niður í 4.130 m lægst með alls hækkun upp á 877 m.

"Trek from Gorakshep to Kala Patthar (5545m.) and trek to Pheriche (4243m.) and it takes about six hours. You accomplish an early morning climb to Kala Patthar (5545m.) and enjoy the view of sunrise. From Kala Patthar you can have a panoramic view of Mt. Everest and many other mountain peaks like Mt. Pumori, Mt. Lingtren, Mt. Khumbetse, Mt. Nuptse, Mt. Lhotse, Mt. Ama Dablam, Mt. Thamserku and many more.
Pheriche is the place where one can make phone calls to any part of the world. You can see the mountain Yaks in Pheriche. Yaks are normally regarded as the porters in this area. The town of Pheriche is known as windy town. There you can see the perpendicular walls of Cholatse and Tawache. There is located Himalayan Rescue Association Aid Post and foreign volunteer doctors are to provide medical treatment to trekkers as well as local people."

Vaknað klukkan sex... hafragrautur á línuna...
ritari fékk sér ábót þrátt fyrir litla lyst því hún vissi að þetta yrði erfiður dagur og vissara að hafa næga næringu í kerfinu...
það var ekki óhætt að borða annað í þessum skála við þær hreinlætisaðstæðurnar sem þarna eru að ráði Rishi.

Í lofti skálans voru alls kyns fánar...

...frá undangengnum hópum...

... frá alls kyns löndum...

Við ákváðum að skrifa öll nöfnin okkar á stóra Toppfarafánann og festa hann líka í loftið...

Það var ekkert mál en flóknast var að finna teiknibólur...

Við fundum góðan stað í suðurhluta matsalarins...

... og bættum orðinu Iceland við svo það kæmist til skila að þetta hefði verið hópur frá því litla landi...

... og íslenski fáninn fékk því að fljóta með til öryggis...

Hrímaðar rúðurnar í herberginu...

Gangurinn og farangurinn... nú fengju burðarmennirnir loksins smá léttari leið að bera...
niður í mót í súrefnisríkara loftslag...

Við söfnuðumst saman í matsalnum þar sem hlýjan var...

Flestir hressir en ekki allir á því að fara hærra en í gær...

Já, fínn staður... það var gott að skilja eitthvað eftir sig...

Morgunkulið nístandi en sama góða veðrið... það var fimm stiga frost en stilla...

Sólin að koma upp bak við fjöllin...

Sólarvörn í dag...
sólin hafði reynt vel á þolrif húðarinnar deginum áður í þessari miklu hæð og öllum þessum fannhvíta snjó...

Við vorum ellefu af átján sem lögðum á Kala Pattar... þennan brúna hól hérna sem reif samt vel í þó lítið virðist...
en reyndar aðeins lengra og hærra en sést hér á mynd...
Arnar, Bára, Doddi, Guðrún Helga, Jóhann Ísfeld, Jóhanna Fríða, Jón, Kári Rúnar, Steinunn Sn., Valla, Örn

Hin sjö lögðu af stað niður í Lobuche og enduðu á að þurfa að bíða ansi lengi eftir Kala Pattar hópnum...
Anton, Guðmundur Jón, Gylfi, Hjölli, Katrín Kj., Rósa og þórey.

Vel troðinn stígur og ansi kalt þegar við lögðum í hann kl. 7:15

Sólin enn bak við fjöllin...

... en svo kom hún...

... og þá hurfu kuldalegheitin og allt varð fallegt...

Gangan var ótrúlega erfið, mátti ekkert út af bera til að maður yrði móður og fengi andþyngsli eða vanlíðan í líkamann.
Minnti á Kilimanjaro 5.895 m  og Mt. Misty í Perú 5.822 m...

Doddi með Spot-tækið sitt þar sem hægt var að fylgjast með ferðum okkar heiman frá Íslandi...

Hvert aukaverk tók í eins og að taka upp myndavélina...

...en þjálfari náði samt að taka margar myndir á þessum kafla
þar sem við fórum hægt og rólega og okkur leið vel...

Þetta gekk vel og við vorum fljótlega komin langt fyrir ofan skálann þar sem leiðin til baka í Lobuche var þarna út eftir...

Eins og svo oft áður var leiðin lengri en áhorfðist í fyrstu...

Hvíld reglulega og hópurinn þéttur...

Svo greiddist fljótt úr honum þegar lagt var af stað...

Everest þarna hægra megin sá dökki...

Nærmynd... við vorum svo nálægt honum...

Ísfallið sást mun betur eftir því sem ofar dró á Kala Pattar...

Litið til baka... komin vel upp og þetta var á góðu róli...

Jóhanna Fríða, Jóhann Ísfeld og Steinunn ákváðu að snúa við á miðri leið
og láta nægja það magnaða útsýni sem þau fengu úr þessum hlíðum...

...en við hin átta vildum ekki gefa það eftir að ná efsta tindi á Pattarnum...

... þar sem okkur leið vel og fundum að við höfðum orku til þess arna...

Rishi dró úr því að halda mikið lengra áfram og stakk upp á að við létum það nægja að ná upp á góðan útsýnisstað á fjallinu
en þar leið okkur vel svo við sannfærðum hann um að við gætum þetta vel og vildum klára alla leið...
hann var ekki sérlega ánægður með áfjáðleikann okkar en sem betur fer gáfum við þetta ekki eftir...

Einbeitnin var mikil og enginn gaf eftir...

Við mættum fólki sem hafði farið í myrkrinu um morguninn til að sjá sólarupprásina á Everest...

Já, bara í úlpu og vettlingum og með smá bakpoka... stundum var eins og maður væri of mikið græjaður...
ekki í fyrsta sinn í svona ferð sem sú tilfinning kom upp :-)
... kannski er þetta fyrst og fremst spurning um hugarfar en ekki græjur... já, líklega...
þó alltaf verði að vera ákveðinn klæðnaður til staðar til að öryggis sé gætt...
fólk er mismarkaðsvætt líklega... og ágætt að vera gagnrýninn á sjálfan sig með það reglulega...

Aftur stakk Rishi upp á að við stefnum í 5.540 m hæð og létum það nægja og við samþykktum það
þar sem hæðin var farin að rífa verulega í...

Sjá Ama Dablam þarna fegursti tindurinn í fjarska...

En... það glitti í tindinn og hann var freistandi... og núna tímdum við ekki öðru en klára alla leið...
okkur leið vel, þetta sóttist vel, aðstæður með besta móti... auðvitað kláruðum við, hvað annað ?

Litið til baka á Toppfarana að silast upp í þessu þunna lofti þar sem engin leið var að flýta sér...

Fánarnir blöktu þarna uppi...
Rishi varaði okkur við með að fara alla leið á sjálfan tindinn, sagði þetta hættulegan tind
og það væri ekki ráðlegt að fara alveg upp á hann þar sem þar væri þverhnípt og við gætum auðveldlega hrapað fram af...
þessi rök voru einnig viðhöfð fyrr í göngunni þegar hann lagði áherslu á að við værum ekki að fara alla leið upp...

... en það var þess virði að klára... því útsýnið batnaði mikið með hverjum metranum...

Síðasti kaflinn reif í...

...en fremstu mönnum leið vel þó þetta væri erfitt...

Komin að tindinum þar sem fánarnir blöktu en þverhnípi var niður á alla kanta nema okkar...

Þó nokkrir uppi en nóg pláss...

Útsýnið til vesturs...

Útsýnið til suðurs niður á við... sjá Ama Dablam strítuna þarna hægra megin við miðja mynd...
við horfðum nánast niður á það núna sem var ótrúlegt eftir það sem á undan var gengið..

Útsýnið til austurs að Everest þarna efstan hægra megin... með ísfallið dettandi niður þarna allan dalinn...
mun brattara en maður var búinn að ímynda sér...

Sérkennilegt að halda því fram að Tíbetleiðin á Everest væri erfiðari en Nepalleiðin þar sem enginn slíkur farartálmi er Tíbetmegin og þar er bílfært alla leið upp í grunnbúðir sem gerir allan flutning á aðfönum, björgunaraðaðgerðum o.s.frv... þar sem leiðin er greiðfærari upp og ekki svona brött... það eina sem er, er lengri kafli í meiri hæð þar sem leiðin er aflíðandi... bara kaupi það ekki að þetta sé erfiðari leið... hlýtur að vera léttari ef eitthvað er... svei mér þá... en sem fyrr segir... maður veit það ekki nema prófa sjálfur...

Þeir sem hafa farið báðar leiðir segja þær ólíkar
og engin almenn niðurstaða komin frá þeim um að önnur leiðin sé erfiðari en hin...

Allir tóku myndir af sér á Kala Pattar með Everest í baksýn en hér sést í Hillary step og svo suðurskarðið þar sem efstu búðir eru, en þarna er oft erfitt veður... þarna sneru menn niður og fóru í tjaldið sitt á meðan Rússinn leitaði að leiðangursmönnum og náði að bjarga nokkrum... þarna stakk Krakauer sér beint í svefnpokann og spáði ekkert í félaga sína fyrr en morguninn eftir... þarna lá Ameríkaninn sem missti hálft andlitið liggjandi við hliðina á japönsku konunni sem lést... hvernig hann lifði af nóttina er mikil ráðgáta...

Valla og Jón og Guðrún Helga og Arnar skila sér inn en Jón og Valla höfðu slegist við veikindi fyrr í ferðinni
og höfðu samt krafta til að klára alla leið sem var ekki sjálfgefið í þessu þunna loftslagi...

Arnar var orðinn veikur kvöldinu áður með hita og hálsbólgu
en gaf þetta samt heldur ekki eftir sem var aðdáunarvert...

Everest og bænafánarnir...

Já, þetta var annað útsýni en niðri í Gorakshep...
þetta er ástæðan fyrir þessu endalausa fjallabrölti en ekki láglendisrölti...

Við vildum alla leið upp á tindinn þó Rishi mælti ekki með því, sagði það varasamt vegna þverhnípis... við sögðum honum að við gerðum ekki annað en vera í svona brölti heima og þetta væri nauðsynlegur endir á göngunni... að klára alla leið ef allt væri í lagi... sem það var...
en við þurftum að fara varlega og skriðum bara á fjórum fótum þarna upp, sátum á tindinum og skiptumst á að vera efst...

Og við störðum og störðum og störðum... það var erfitt að slíta augun af hæsta fjalli heims...

... Everest...

Þjálfarar sigri hrósandi eftir áfangann...

Doddi, Jón og Kári Rúnar... alvöru töffarar...

Sjá ísfallið úr þessum tindi nær Kala Pattar...

Valla og Guðrún Helga... hvílíkar ofurkonur... það var ansi sætt að það skyldu þrjár konur ná að fara alla leið af þessum átta...
næstum því jafnt kynjahlutfall enda eru margar magnaðar göngukonur í klúbbnum sem áttu skilið að vera þarna...

Endalausar myndir af þessari dýrð...

Bænafánarnir allir fimm... blái, guli, græni, rauðu, hvíti... alltaf í þessari röð !

Margir fallnir í hrúgu þarna líka...

Nærmynd af Everest og Suðurskarðinu og Hillary step... vá, við vorum í alvörunni að horfa á þetta með eigin augum...

Jú, tökum hópmynd áður en við förum niður...

Rishi spjallaði við aðra leiðsögumenn á tindinum og fékk fréttir... harmleikurinn nokkrum dögum áður lá enn eins og mara yfir heimamönnum sem veltu vöngum yfir því hvaða skilaboð náttúran væri að færa þeim... sú spurning átti eftir að vera enn ágengari þegar jarðskjálftarnir riðu yfir vorið á eftir... um það vorum við sem betur fer grunlaus... en ekki hefðum við viljað vera á þessum slóðum þegar þar gerðist...
grjóthrunið... snjóflóðin...

Átta Toppfarar á Kala Pattar... það var synd að fleiri skyldu ekki vera... það hefði alveg getað orðið svo...
það skilur svo lítið á milli í líðan og dagsformi hvort menn geti þetta eða ekki...
undirbúningur, matarræði, lyfjainntaka, heilsan almennt...
og hugarfarið skiptir allt máli... hugarfarið er klárlega númer eitt... vanmetið og vert að spá meira í það...

Það var ráð að fara niður... mjög langur dagur framundan og lengsta dagleiðin eftir... alla leið niður í Perishe...

Fólk enn að koma upp enda blíðskaparveður...

Við vorum fljót í förum...

Þyrla kom út dalinn...

... og stoppaði niður á sléttunni á fjallinu... þar sem þeir fóru út ferðamennirnir sem höfðu keypt þessa ferð...
en þeir stoppuðu stutt við... þola ekki hæðina lengi úr því þá vantar hæðaraðlögunina...
getur verið hættulegur leikur að gera þetta...

Skyldum við einhvern tíma komast með tærnar á Everest...

... freistandi... eða alls ekki...

... það fór eftir því hver svaraði... :-)

Snjóflóðin héldu áfram að falla...

Við héldum áfram og hugsuðum til hinna og þeirra þriggja sem höfðu snúið við á miðri leið...

... og drifum okkur til þeirra...

Gorakshep þarna niðri...

Litið til baka...

Já, við fórum þarna upp... brúni hóllinn sem við vorum búin að skoða mánuðum saman á veraldarvefnum...

Þá var kaflinn frá Gorakshep til Lobuche eftir... og þaðan alla leið niður í Perishe áður en dagurinn rynni allur...

Hérna náðum við í skottið á Jóhönnu Fríðu, Jóhanni Ísfeld og Steinunni...

... og fórum saman frá Gorakshep til Lobuche...

Grýtt leið eins og upp í Grunnbúðirnar og snjór yfir að hluta alla leið...

Við vorum lúin eftir morgungönguna og gærdaginn...
þessar löngu göngur í sól og endurskini snævarins allan daginn... í þessu þunna háfjallalofti...

Ógleði herjaði á ritara og mönnum leið misvel þennan kaflann...

En fallegt var það og ótrúlegt ævintýri að vera þarna...

Gaman að spjalla og dýrmætar umræður í svona göngum sem margar hverjar gleymast heldur aldrei
frekar en fjöllin eða útsýnið...

Litið til baka... við fórum frekar hratt yfir enda bara ellefu á ferð...

Leiðin framundan niður í Lobuche...

Við vorum einstaklega heppin með veður í þessari ferð... fengum eingöngu skýjað fyrsta daginn og restar af óveðrinu sem reið yfir landið og olli ófærð á þessum slóðum þá daga svo enginn komst upp eftir... en svo sól og skyggni alla dagana... hvílík lán...

Sjá snjómassann þarna efst í fjalinu lekandi niður...

... og þennan snjóskafl... það var endalaust hægt að stara á fjöllin og spá í hlutina...

Mynstrið í snjónum og fallið í ísnum...

Setið og horft og spáð... enn einu sinni furðuðum við okkur á þeim sem töluðu illa um þessa gönguleið...
hvaða alvöru göngumaður gerir slíkt ?

Komin niður af jökulruðningshryggnum í bili...

... og þá var það greiðfært á stígnum "á láglendinu"...

Við vorum sum orðin sársvöng á þessum kafla og gátum ekki beðið eftir að komast í skálann í hádegismat...

Loksins komin... þessi morgunkafli tók 3:40 klst...

Á meðan biðu hinir sjö í hópnum í skálanum í Lobuche og sumir slappir og leið illa...

Gylfi og Rósa lasin inni í skála og fleiri slappir þegar við lentum...
og allir óþreyjufullir að fá að halda áfram niður í Periche...

Úr dagbók þjálfara:

Leið sjálfri mjög illa á niðurleið frá Gorakshep í Lobuche. Var við það að kasta upp af ógleði á þessum kafla en náði að halda mér í lagi þar til við komum í Lobuche. Við höfðum borðað morgunmat kl. 6:00 og borðuðum ekki aftur fyrr en 14:00 svo kannski var þetta bara næringarleysi. Leið strax betur við að koma í Lobuche og gat pantað mér franskar og egg sem mig langaði virkilega í. Mjög gott en samt alltaf eitthvað bragð af þessu. Er komin með ógeð á nepalska matnum, get ekki hugsað mér Dal Bath, hrísgrjón eða núðlur... hlakka til að fá mér pizzu, hamborgara og vestrænan mat eða bara hversdagsmat, það væri best."

Svo var loksins lagt af stað kl. 14:30 eftir næringarríkan hádegismat...
gott að vera orðin heill hópur aftur og smá sorg í þjálfarahjartanu að við skyldum ekki öll hafa upplifað það sama þennan morgun...
en um leið var ekki hægt að vera súr því takmarki ferðarinnar var náð... að fara öll sem eitt saman í Grunnbúðirnar...
þar var sigurinn og hann var kærkominn...

Það var gaman að sjá sömu leiðina og við fórum upp eftir í hina áttina...
þarna ofan við minnismerkin hófst eiginlega þessi síðasti kafli töfranna...

Skrítið að koma þarna aftur...

...nú var enginn þarna nema við og andsrúmsloftið öðruvísi en á leið upp eftir...

Skýin hálf hótandi utan um fjöllin um að taka yfir himininn... en sólin hafði betur...

Og heldur tómlegt í Dughla þorpinu sem hafði iðað af hálfgerðu strandfjallalífi þegar við fórum þarna upp eftir fyrir þremur dögum...

...hvert sæti upptekið og fjallafólk um allt... nú var enginn þarna nema við...
og stólunum raðað við borðin eins og búið væri að loka fyrir veturinn...

Bænafánarnir skipa ákveðinn sess í hjarta manns eftir þessa ferð...

Brúin yfir ánna...

Blaktandi bænirnar yfir hana...

Já, það var mjög áhugavert að rekja sig til baka þessa leið...

Frá brúnni fórum við núna niður í dalinn en ekki út eftir í hliðarhalla að Dingboche...
því við ætluðum í þorpið sem lá niðri í dalnum þremur dögum áður...

Jakuxar á beit í dalnum...

Loðnir og vel í holdum en í góðu formi og nautsterkir...

Periche er frekar stórt þorp sem dreifist á stórt svæði...

Mýri á köflum og þurftum að stikla heilmikið á steinum á þessum kafla...

Á móti okkur tók megn reykjarlykt... það gufaði upp af þorpinu...
sem liggur niðri í dalverpi og þannig liggur reykurinn einhvern veginn yfir öllu...

Við hittum burðarmennina okkar... þeir voru í banastuði að spila og keppa í kotru eða álíka...
og virtust vera undir áhrifum marjuana ?

Við heilsuðum upp á Bibas sem hafði verið fluttur háfjallaveikur niður úr Gorakshep kvöldið áður...
að hugsa sér að hann skyldi fara alla þessa leið sem við gengum þennan dag um miðja nótt í myrkrinu... veikur...

Grjóthleðslur einkenndu þorpið og það voru fleiri þarna en við...

Loksins komum við í okkar gististað...

Pheriche Resort...

Rishi giskaði á að við yrðum hámark fjórar klukkustundir frá Lobuche niður í Periche... en við enduðum á að vera 2:10 - 2:30 klst. og vorum komin niður eftir klukkan 17:00...  sem var vel af sér vikið... allir í góðu standi þrátt fyrir vanlíðan ofar... sem lagaðist fljótt með lækkandi hæð...

Gott að komast í hús og í þennan fína gististað sem þarna var... brosið á burðarmönnunum var ósvikið...
þeir voru augljóslega glaðir að vera búnir að klára þennan erfiðasta kafla og að allir væru heilir og engin vandræði í hópnum...

... enda var gengið hratt og rösklega allan þennan kafla... það var eins og menn fyndu hvernig líðanin batnaði
með hverjum metranum niður í mót...  þetta var sannarlega flottur hópur á ferð...

Herbergin fín á þessum stað... í sama einfaldleikanum og áður... en svolítið hlýrri sem gerði gæfumuninn...
við vorum komin niður í 4.260 m eða svo úr 5.160 m í síðasta gististað í Gorakshep,
það hreinlega munaði um þennan kílómetra niður í mót :-)

Og matsalurinn var fínn... það var eitthvað notalegra við þennan stað en alla hina...
gleðin var komin aftur og brosin á andlitunum sem dýpra var á í vanlíðaninni upp frá...

Það voru vinaleg og augljóslega dugleg hjón sem ráku hann ásamt börnum sínum og þau voru voru boðin og búin...
fínasti kvödmatur, tónlistin ómaði... Lennox og Gypsi Kings...
Vá hvað það var notalegt að heyra tónlist... þetta var eins og að koma aftur í kunnuglegt umhverfi... nánast eins og "heim"
og það var notalegt að spjalla og vera til þetta kvöld... melta það sem var að baki og viðra þessa reynslu...
án þess að vera með hugann við krefjandi morgundaginn...

Hillary og fleiri fjallamenn á veggjunum...

Fórum að sofa um átta leytið...
allir þreyttir og einhverjir enn með smá lystarleysi og höfuðverk og slappleika sem var ekki skrítið eftir tvo mjög erfiða daga að baki...

---------------------

 Ferðadagur 13 - Göngudagur 10

Miðvikudagurinn 23. október 2014
Frá Gorakshep á Kala Pattar og niður í Periche gegnum Lobuche.
Alls 11 km á 6:02 klst. með lægstu hæð 3.668 og hæstu 4.279 m og alls hækkun 355 m.

"Trek from Pheriche to Tyangboche (3867 m.) which takes approximately four hours. You can have a morning visit to the research center. Then, trek back to Tyangboche, an easier descent passing through rhododendron forest, continue walking Tyangboche. It is a small village with a famous monastery offering you the splendid view of Ama Dablam, green hills and river views."

Úr dagbók þjálfara:

Vöknuðum klukkutíma seinna í dag v/ stuttur dagur. Pheriche er flottur staður. Besti matsalurinn, tónlist og mjög góð þjónusta. Gott að vakna seinna. Sváfum eiginlega í 11 klst. ! - og hefðum getað sofið lengur. Dreymdi mikið, var á ráðstefnu í Svíþjóð og hafði gleymt að panta hótel og flug. Fannst mjög skrítið að vakna í Nepal !"

Náttborð þjálfara... þ. e. gluggakistan... vatnflöskur, vekjaraklukka, lesgleraugu, gps-tæki, þurrkur, snyrtivörur, klósettpappír, höfuðljós, sótthreinsigel, tannburstar, vaselín, Nezeril-nefdropar, Acidophilus-töflur, veski, dagbók, buff, mittistaska, útprentuð ferðalýsing dag fyrir dag...

Jú, ennþá vorum við að vakna með hrím innan á gluggunum... það var ekki heitara þarna en það...
enda enn í svipaðri hæð og í Dingboche nokkrum dögum áður þar sem hrímið var einmitt á gluggunum á morgnana...

Hreinlætisaðstaðan ekki sérlega góð á þessum stað þrátt fyrir gæði að öðru leyti...
vaskur til að þvo sér og tannbursta sig var úti fyrir utan dyrnar... og lyktin á wc var skelfileg...
minnti þjálfara á matinn í Lobuche...

Gangurinn frá svefnálmunni yfir í matsalinn... ljósmyndir og kort og fróðleikur á veggjunum...

Everest...

Æj, hvað þetta var notalegur morgun... allir glaðir þó slappir væru og lystin og gleðin og brosin og hláturinn...
allt komið aftur og að vera eins og maður vill hafa það... ekki þessi þjáningarsvipur og eymd sem fylgir háfjallaloftinu :-)

Morgunmaturinn var sérlega notalegur í morgunsólinni...

... og þjónustan alúðleg og vinaleg hjá feðgunum...

Þarna hefðum við líka getað hengt upp Toppfarafána í loftið...

Sjerpavatn, lykillinn að herberginu og sótthreinsigel á hendurnar fyrir matinn...

Hér vantar fleiri myndir þjálfara af þessum degi... ráðgáta hver er skýringin á að það vantar allar myndir þennan dag nema frá morgninum... skiljum ekkert í þessu... fáum vonandi lánaðar nokkrar frá leiðangursmönnum !

Út dagbók þjálfara:

Byrjuðum daginn á að heimsækja HRA-miðstöðina; Himalayan Research Association. Fengum þar mjög góða kynningu frá áströlskum lækni sem sýndi okkur súrefnistækin, lyfjabúrið og sagði frá starfseminni. Mjög kalt þarna og hún var móð allan tímann af súrefnisskortinum og samt búin að vera í heilan mánuð.

Gengum svo í ísköldum vindi niður eftir Mjólkuránni, ótrúlega kalt og ekki heitt fyrr en í restina en magnað landslag. Allt of langur tími fór í hádegismatinn svo við rétt misstum af bænagjörðinni í klaustrinu, komum þegar þeir voru að klára. Er aftur kl. 6:30 í fyrramálið, ég ætla að vakna fyrr !

Gengum hratt í dag og gátum gefið í í brekkunum sum okkar. Sárlasin af hálsbólgu og kvefi, tók verkjalyf. Hrímaðar rúðurnar í Pherishe í 4.270 m hæð en hér komin í 3.800+ m og það er greinilegur munur. Nokkrir með kvef og með í maganum eða bara þreytt en allt önnur holning á mönnum en í gær. Flestir sváfu vel.

Notalegt að koma í Tengboche, hlýr matsalurinn, fórum í sturtu, grútskítug, fékk mér sprite og gulrótarköku x2 og í matinn franskar og egg. Búin að fá ógeð á nepalska matnum, núðlum, hrísgrjónum etc. Viljum ekki fara á nepalskan stað á lokakvöldinu, bara borða pizzu eða eitthvað vestrænt! Spurning hvort kveðjuhófið sé í Lukla eða Kathmandu.

Náðum góðum myndum af burðarmönnunum í morgun. Grunar að þeir séu á hassi. Voru óvenju glaðir á þessu svæði og fóru til Pherishe t. d. meðan við hvíldumst í Dingboche á uppleiðinni sem er hinum megin við hrygginn. Söngur manna úti hjá burðarmönnunum. Einn sem leiðir sönginn. Mikil læti eins og þeir séu drukknir eða á hassi. Rishi talaði jákvætt um hass og neikvætt um áfengi. Mjög skrítið. Mikil hasslykt í morgun í Pherishe, kannski reykja þeir á hverju kvöldi? Finnst ekki mikill sjarmi yfir Nepölunum almennt, vantar brosið og gleðina, eru svo daprir alltaf, kannski hass-þunglyndi? Myndi vilja vita meira um þetta, hver sé skýringin á því að ég upplifi þá svona, er hreinlega ekki sammála einhverjum ljóma yfir nepölsku þjóðinni, finnst eitthvað spillt hér, kannski er túrisminn að skemma allt hér?

Fá myndir að láni frá leiðangursmönnum fyrir ferðdaga 13 !

-------------------------------------

Ferðadagur 14 - Göngudagur 11

Fimmtudagurinn 24. október 2014
Frá Thyangboche niður í Namche Bazaar.
Alls 15,3km á x klst. með lægstu hæð 3.246 m og hæstu 4.092 m og alls hækkun 1.458 m.

"Trek from Tyangboche to Namche Bazaar (3440 m) which takes about four and half hours. The walk from Tyangboche is mostly downhill on the main busy trail with a few steep climbs for an hour from the bridge at Phungitenga, near to Shanasha. The walk to Namche is very scenic on a long winding path. En route you will visit traditional villages of Khumjung and Khunde. There is an opportunity to visit one of its monasteries, the only monastery that has a Yeti Scalp. From Khumjung village another 30 minutes walk brings you to the village of Khunde, where you can visit the Khunde Hospital funded by Sir Edmund Hillary Trust. After Khunde, a scenic and pleasant walk brings you to Namche for overnight stay."

Morgunmatur kl. 7:00 og bænagjörð kl. 6:30... ritari var vaknaður rétt fyrir sólarupprás kl. fimm og byrjaði að græja sig 5:45...
við það vaknaði hinn þjálfarinn og ákvað að drífa sig með í klaustrið... sem og fleiri leiðangursmenn gerðu þennan morgun...
við vissum sem var að þetta væri eina tækifærið í lífinu til að upplifa álíka...

Morgunkyrrðin var einstök... hljótt og friðsælt og náttúran að vakna á undan mönnum og dýrum...

Snjóföl yfir öllu og svalt en lygnt og heiðskírt...

Úr dagbók þjálfara:

"Fórum fyrir 6:30 í klaustrið, fengum ekki að taka mynd í klaustrinu... þeir hringdu inn bjöllunum þegar við gengum inn... sérstakt inni, munkarnir tíndust smátt og smátt inn. "Stjórnandinn", elsti munkurinn, eða sá næstelsti, var með lítil gleraugu og hann stjórnaði söngnum. Einn gekk á milli og gaf þeim heitt að drekka úr skál úr áli. Sumir voru í pimaloft-úlpum eða álíka innan undir kuflunum. Sumir löguðu sig til undir honum áður en þeir settust og þannig sá maður það. Fannst þetta ekki vera ekta. Voru margir bara að stara á okkur ferðamennina, vesenast í úrunum sínum (eða símum?) og ekki að syngja heldur horfa hver á annan og sendandi skilaboð. Sumir sungu eiginlega ekkert, aðrir voru alveg með á nótunum. Kannski hefur túrisminn skemmt þetta? Hvað ætli þeim hafi fundist um "fylleríssönginn" í gærkveldi? Líklega voru þeir á hassi samt... Vorum þarna í hálftíma til um kl. 7:00 og fórum þá hljóðlega í burtu. Merkilegt að upplifa þetta en eitthvert túrismabragð af þessu.

Köld nótt, versnaði af kvefi og hálsbólgu og var líklega með hita þennan dag, slöpp og utan við mig, leið ekki vel.
Mögnuð leið í dag. sáum gönguleiðina í báðar áttir, ótrúlega fallegt."

Löng brekkan niður úr klaustrinu í dalinn sem tók í...

Burðarmennirnir okkar duglegu... Kil kumar, Bibas, Santi Ram, Djid Bahadur, Dhurba, Roman, Satang, Diga Bahadur,
vantar bara Ram Rai ?

Allur hópurinn með burðarmönnum og leiðsögumönnum, Ambir, Rishi og Sam...
... tekin af þremur eldhressum Frökkum sem við mættum...

... þessum hérna sem voru á uppleið :-)

Gönguleiðin til baka sömu leið að hluta og á uppleið... stórkostleg leið...

Gengum gegnum sömu þorpin og fengum aðra upplifun en á uppleið...

... vorum sjóaðri að fara yfir brýrnar...

Munkur í kufli með bakpoka...

Ketilgarpa-bolirnir voru sko með í Nepal ! :-)

Áningarstaðir sem aldrei gleymast...

Mættum íslenskum gönguhóp sem var að fara upp í Grunnbúðirnar undir leiðsögn Leifs Arnar Everestfara
og við fengum mynd af okkur öllum saman sem var mjög gaman :-)

Hvorki meira né minna en fjórir hjúkrunarfræðingar, ein ljósmóðir og einn lífeindafræðingur í þessum tveimur hópum...
þrjár í okkar og þrjár í honum, ótrúlega skemmtilegt :-)

Við vorum farin að spá í þjórfé handa leiðsögumönnum í lok ferðar... hefðum þurft að vera búin að fá þetta hjá ÍTferðum
og þjálfari greip tækifærið og bar þetta undir Leif Örn sem ferðast hefur um Nepal oftar en einu sinni og nýttum okkur hans ráð;
15-20 þús á aðalleiðsögumann, 10-15 þús á aðstoðarleiðsögumann og 3500 þús á burðarmann. Þau ætluðu að borga í hærra lagi. Við reiknuðum út að það væri 20þús fyrir Rishi, 15þús fyrir Sam, 10þús fyrir Almir og 4 þús fyrir hvern burðarmann. Þetta gerði 81þús sem deilt á 18 manns var 4500 kr á mann eða 9000 kr á par. Við glöggvuðum þetta á veraldarvefnum um kvöldið, lásum í bókum og spurðumst fyrir til Íslands og niðurstaðan var sú að þetta var gott þjórfé.

Þótt við værum að fara niður í mót þá var heilmikil hækkun gegnum stígana þennan dag...

... upp úr dalnum aftur og enn hærra til að komast í Khumjung þorpið...

Sérkennilegt að upplifa að við vorkenndum íslenska hópnum sem átti eftir að fara upp eftir...
komin með eitthvurt óbragð í munninn yfir kuldanum á gististöðunum, salernisaðstöðunni, matnum, þunna loftinu...

En landslagið... það var ekki hægt að fá nóg af því... Ama Dablam aftur farið að tróna yfir okkur...
fjallstindurinn sem var "þarna niður frá" þegar við horfðum á það frá Kala Pattar tveimur dögum áður...

Bænirnar fylgdu okkur... á hægri hönd hér... og tíbesku áhrifin á gönguleiðinni voru áþreifanleg...

Hvernig fór um öll þessi þorp eftir jarðskjálftana vorið eftir okkar ferð?
Við veltum því ennþá fyrir okkur og tölum oft um það... þau voru mörg hver svo brothætt og hangandi nánast utan í hlíðunum...
mörg þeirra hljóta að hafa skaðast... eins og frásagnir báru með sér í fréttunum mánuðina á eftir...

Nú komum við að gatnamótum og í stað þess að halda áfram niður eftir í Namche sömu leið og við komum upp eftir
þá beygðum við til hægri upp í Khumjung þorpið sem var stórmerkilegt að heimsækja...

Við tók brött brekka og heilmikil hækkun sem var ekki alveg að okkar smekk svona eftir allt saman...

... en hér þurftu síðustu menn að vara sig og þeir næst síðustu að gæta þess að þeir beygðu inn þessa leið
 í stað þess að halda bara áfram... það munaði ekki miklu að hópurinn yrði viðskila hér því Rishi og Sam gleymdu sér aðeins :-)

Svo við þéttum hópinn og pössuðum að allir væru með...

Falleg leið og útsýnið með ólíkindum í dýptinni og stórfengleikanum... varla til orð sem lýsa þessu nægilega í raun...

... slík voru lygilegheit þessa landslags sem við gengum í...

Nepölsku börnin voru algert yndi... 
alls staðar að leika sér og vön að snúa sér undan þessum herskara ferðamanna sem endalaust gláptu á þau...

Brátt vorum við komin að þorpinu sem dreifði vel úr sér í þessum afdal...

... og kominn tími á hádegisáningu í þessari "litlu" hæð upp á 3.790 m :-)

Tærnar fengu smá fótabað í sólinni... hvað það var gott !

Hádegismatur... gott að hvílast og nærast...  það var merkilega kalt á niðurleiðinni, eins og það hefði í raun kólnað...

Samlokur og franskar... vá hvað það var gott að fá vestrænt ruslfæði !

Salernið... hola ofan í jörðinni inni í grjóthleðslu...

Taðið þurrkað að utan í sólinni... allt mögulegt yfirborð nýtt til þess arna...

Þessi drengur fékk íslenska fánann að gjöf frá Jóni...

... og hann var himinlifandi með hann :-)

Móðirin og amman... glaðar og skemmtilegar... þetta var góður staður að heimsækja...

Haldið áfram... já, það var svalara en á leið upp eftir fannst okkur þrátt fyrir sólina...

Hann var ennþá að leika sér með fánann...

Stelpurnar skoðuðu þessa skrítnu ferðamenn sem voru í engum takti við hversdagslífið í þorpinu...

Khumjung þorpið...

Grjóthleðslur um það allt og láglendið nýtt vel sem og hlíðarnar...

Börn að leika við hundinn...

Stígarnir voru allir milli grjóthleðslna...

Bakaríið í þorpinu...

Veglegar byggingar þarna og mikil uppbygging átt sér stað árum saman frá tímum Hillary...

Sjá til baka... þetta þorp lá á syllu í fjöllunum og á þrjá vegu voru snarbrattar hlíðar niður og ein upp hér...

Ægifagrir tindarnir yfirgnæfandi og snjólausir að mestu... þetta var það "lágt" yfir sjávarmáli...

Við ætluðum að skoða tvennt mjög áhugavert í þessu þorpi...

... og þræddum okkur um grjóthleðslurnar upp í efri hluta þorpsins...

... og virtum fyrir okkur lífið í leiðinni... taðþurrkun...

Blómakerin í gömlum áldósum...

Sjá grjótið ofan á þakplötunum...

Ryðgaður gervihnattadiskur úti í garð...

Konurnar voru með svona körfur og plast ofan í... og báru alls kyns byrðar í þeim...

Fallegur og snyrtilegur garður hér... og alls kyns ræktun í gangi... vatni safnað ofan af þakinu í þessa tunnu...
gervihnattadiskur á húsinu !

Börnin almennt vel klædd en skítug af leik í leirnum og moldinni allan daginn...

Konur að þvo þvotta á svölunum...

Við fórum inn í Khumjung  bænahúsið...

... þar sem við biðum eftir því að fá að sjá Yeti skalp...
eða höfuðleðrið af snjómanningum sem óteljandi sögur fara af á þessum slóðum að sé á þvælingi í fjöllunum...

Þarna inni átti það að vera... við biðum eftir gestgjafanum...

Lokaður inni í þessum kassa...

Sagan af Yeti scalp... https://en.wikipedia.org/wiki/Yeti

http://www.atlasobscura.com/articles/objects-of-intrigue-yeti-scalp

Líkneskin í bænahúsinu...

Æj, búin að gleyma hvað þetta var aftur...

Við fengum að kíkja á höfuðleður snjómannsins... og áttum að setja þjórfé í kassann þar við...
megn túristabragur á þessu og erfitt að finnast þetta í raun eitthvað merkilegt...
þorpið sjálft var í huga ritara langtum merkilegra að skoða...

Heimilislegt í bænahúsinu... hálfkláruð kókflaska og alls kyns dót í gluggakistunni...

Fyrit utan biðu krakkarnir og virtu okkur fyrir sér... og Rishi gaf þeim gjafir?... búin að gleyma því...

Rennandi vatn... þökk sé Edmund Hillary eins og skjöldurinn bar með sér...

Yrkja jörðina...

Hitt sem við vildum skoða var barnaskóli Edmunds Hillary...

Virkilega fallegur og merkilegur skóli...

... og stórmerkilegt að koma hingað en Rishi fannst þetta ekki merkilegt og dró úr því að við eyddum tíma í að skoða hann
en við þrjóskuðumst við og vildum endilega ganga um skólann...

... sem var vel þess virði...

Heiðursskjöldur Edmunds Hillary...

Litið til baka með þorpið og fjallið á einu hliðinni...

Hillary gaf mikið af sér til svæðisins og þakkaði þannig fyrir alla þá upplifun sem hann fékk fyrir að fá að ganga um fjöll Nepala...

Skólabörnin voru með listasýningu...

... þar sem hægt var að kaupa myndir eftir þau...

... ljóð og sögur...

... og Arnar féll fyrir einni teikningunni af snjómanninum...

... og keypti hana...

Svo var síðasti kaflinn eftir...

...að ganga upp úr fjalladalverpinu að brúnunum niður að Namche Bazaar...

Hörkutröppugangur þar sem vel reyndi á...

... og við vorum móð og másandi þegar við komum upp...

Uppi var þoka og lítið útsýni til að byrja með enda var degi tekið að halla...

Við gengum eftir brúnunum í sveitastemningu...

... og komum niður að flugvellinum sem er ofan við Namche...

Gömul grafa...

Burðarmaður með plötur...

Svo vorum við komin fram á brúnir sjerpaþorpsins Namche Bazaar...

Gaman að koma hérna niður...

Ótrúlega mikill bratti og dýpt í þessu landslagi...

Algerlega magnað þorp sem skipar sérstakan sess í huga manns út lífið...

Við þræddum okkur niður stígana... og gleymdum okkur í að skoða og upplifa og pössuðum ekki nægilega vel að halda hópinn
svo Jóhanna Fríða var skyndilega viðkskila við hópinn á öðrum stíg... þetta var eins og völundarhús.. en Rishi náði í hana...

Við mættum alls kyns ferðalöngum á leið upp í Khumjung þorpið...

Brattinn og dýptin... þetta var lygilegur staður til að vera á...

Mjög skemmtileg og öðruvísi aðkoma að þorpinu ofan frá...

Blár, rauður og hvítur voru litir Namche...

Við vorum lent um fjögurleytið í þorpinu svo við höfðum smá tíma til að versla seinnipartinn...

... og upplifa þorpið aftur... núna í helgarfrísgleði... hátíð í gangi og fólk úti að syngja og leika sér...
það var föstudagskvöld og markaðurinn daginn eftir svo margir sjerpar voru mættir í sína vikulegu heimsókn í þorpið...

Gistum á sama stað og á leið upp eftir... en nú fengum við flott herbergi með sérbaðherbergi sem var alger lúxus...
og það mikilvægasta... hiti var á herbergjunum sem var sannarlega kærkomið fyrir kvefið og hálsbólguna...

Ganga dagsins var 15,3 km á um 8 klst. niður í 3.440 m úr 4.095 m og lægst 3.246 m...
með alls hækkun upp á 1.458 m engu að síður !

Nafnið á vatninu í Nepal var sérkapítuli út af fyrir sig !

Náttborðið...

Gangurinn... þarna var alltaf dimmt...

Hinum megin við lúguna frægu þar sem hægt var að fá allt... matinn, drykki, símahleðslu, netsamband...

Um kvöldið kom nepölsk fjölskylda að syngja í salnum og betla...

Mikið fjör og mikið hlegið og sungið... en þegar þau komu svo fyrir framan okkur í matsalnum, þrjár kynslóðir syngjandi og betlandi og horfandi á okkur með opna peningahúfuna... amman, pabbinn, mamman með ungabarn sofandi á öxlinni og þrjú börn á mismunandi aldrei... krakkarnir augljóslega að reyna að skilja hvað var í gangi... starandi á okkur vestræna fólkið sem var ekki að gefa þeim neitt fyrir að syngja... það var erfitt... þá runnu á mann tvær grímur... en við gáfum þeim ekkert að fyrirmælum Rishi... sem hló bara og sagði okkur að horfa bara og gera ekkert... "því þá myndu menn hætta að vinna eðlilega fyrir sér og bara gera þetta til að eiga ofan í sig og á"...
sem var rökrétt... en erfitt var það...

Við fórum inn á herbergi um kl. 20:30 og pökkuðum niður fyrir  síðasta göngudag ferðarinnar á morgun...
í dagbók þjálfara mátti meðal annars lesa hversu mikil forréttindi það voru að fara að sofa í hita í fyrsta sinn í langan tíma ! :-)

--------------------------------------------------

"Trek from Namche Bazaar to Lukla (2886 m.) and it takes about six hours. The last day of your trek leads from Namche Bazaar via Monjo to Lukla. The trek is pleasant, except for few short uphill climbs and then down to the Bhote- Koshi River crossing it three times. The last uphill climb of 45 minutes will bring you to Lukla for your overnight stay."

Ekki hrím á gluggunum... nú var bara móða...

Við vöknuðum kl. 7:00... langur göngudagur framundan alla leið til Lukla... og eins gott að nærast vel fyrir það verkefni...

Hvílíkur lúxus að vera með sérbaðherbergi !

Örninn að græja sig... þetta var frábær staður eins og reyndar allir gististaðirnir...
alltaf 2ja manna herbergi sem var einstakt í raun... þar sem slíkt er ekki í boði í fjöllunum í Evrópu né á Íslandi...

Þetta var fallegur morgun en svalari en áður og skýjaðri...

Við byrjuðum á smá morgunleikfimi eins og alltaf...

Mjög gott  að byrja daginn svona þegar gengið er dögum saman...

Svo var farið upp í markaðinn sem alltaf er í Namche á laugardögum...

Síðasta sinn sem við myndum horfa á þetta þorp...
að hugsa sér að í hvert sinn sem maður hugsar hingað þá er lífið að ganga sinn vanagang hérna...

Nepalskur strákur að leika sér í North Face flíspeysu og Adidas strigaskóm...
og eitthvað frægt merki á buxunum hans sýnist manni líka
... voru ferðamennirnir gjörsamlega búnir að vestrænisvæða meira að segja Namche ?

Markaðurinn raðaðist efst og niður með hlíðum þorpsins...

Sjá vatnsheldnina í þökunum...

Allt mögulegt og ómögulegt í boði...

Hér skiptast heimamenn á vörum...

... við vorum bara að þvælast fyrir og áttum ekkert erindi með að vera þarna í raun...

Ótrúlega gaman að sjá þetta...

Við stoppuðum í raun ekki... gengum bara í gegnum markaðinn á leið út úr þorpinu...

Föt... líklega stundum föt sem ferðamennirnir hafa gefið heimamönnum...

Hæsti markaður sem við höfum farið á... í 3.440 m hæð...

Sjá þorpið í baksýn...

Kjötið...

Já, verkað frá byrjun á staðnum...

Sjá dýptina í fjallaskorningnum...

Krakkarnir fylgdust með...

... og voru afskaplega still í þessum bratta og mannmergð og látum...

Langur vegur framundan... það var eins gott að byrja bara á þessu...

Veitingastaðir og krár á leiðinni...

Hér fengum við stimpil fyrir að hafa komist upp í Grunnbúðirnar...

Litirnir í þessari ferð...

Við hittum margt stórmerkilegt fólk í þessari ferð... hér þrjá japanska göngufélaga á áttræðis- og níræðisaldri...

Það hitnaði fljótt með rísandi sól og lækkandi hæð þennan dag...

... og það var svo gaman að koma aftur þar sem við höfðum gengið á leið upp eftir... sjá burðinná fólkinu !

Áfram mættum við hvunndagshetjum Himalayafjallanna... burðarmönnum með svakalegar byrðar...

Brýrnar voru ekkert mál til baka... eða þannig...

Hvílt reglulega og áð... þetta var alvöru göngudagur eftir allt sem á undan var gengið !

Komin aftur á bleika salernið...

Mikið var þessi dalur fagur...

... og gott að ganga í og úr skugga trjánna...

Fengum blóm frá heimamönnum...

... og upplifðum þennan kafla jafnvel enn betur en á leið upp eftir...

Burðarmennirnir brugðu á leik þegar þeir sáu stelpurnar ganga framhjá...

... þ.e.a.s. ungu innfæddu stelpurnar... sko ekki okkur kerlingarnar :-)

Mannlífið á leiðinni var blómlegt og áhugavert... þvotturinn úti á snúru við göngustíginn...
svo lítið pláss og lítið láglendi að hver blettur er nýttur...

Auglýsingin á þessum veitingastað farin að mást af stólpunum...

Hver einasti göngudagur...
hver einasti staður á þessari leið var ægifagur svo taka mátti andann á lofti mörgum sinnum á dag...

Snyrtimennskan og ljúflegheitin komu með mýktinni í lækkandi hæð...

Nepali og Íslendingur með hvor sína byrðina... sjá muninn á skóbúnaðinum einum og sér...
Hey, þetta var farangur þjálfara þarna vinstra megin í sjerpapokanum !
... og burðarmaðurinn var að fara fram úr þessum vestrænu vesalingum :-)

Hér var verið að smíða tröppur að mjög flottum gististað sem var í smíðum við ánna...

Sjá hér... þetta verður flottur staður... við verðum kannski að koma aftur og bera saman milli tímabila... :-)

Þessi þýska fjölskylda var með börnin með sér... þau sneru við í Namche eða Tengboche... man það ekki...
voru allavega búin á því og fóru styttra en þau ætluðu sér... það var meira en að segja það að ganga í þunnu háfjallaloftinu
en maður gat ekki annað en dáðst að svona fólki...
fyrir eljuna og áræðnina að leggja í svona flókið ferðalag með alla fjölskylduna sína...

Við með okkar farangur... og þeir með sinn... Nepalarnir tóku sífellt fram úr okkur !
... þó þeir væru bara á sandölum...

Kisulórurnar í Nepal eru alveg eins og heima...

Algert krútt og treysti okkur alveg...

Já, við vorum komin hingað... Phakding !

Hádegismatur á miðri leið...

Egg og franskar... það var matur þjálfara síðustu dagana
en sumir voru ekki svona miklir vesalingar og voru enn að fá sér nepalska matinn og nutu þess
stundum vældu þjálfarar yfir einhverju sem aðrir vældu aldrei yfir... og öfugt :-)

Strákarnir voru búnir að safna skeggi dögum saman... það varð nú að taka mynd af því... hvílíkir töffarar !

Já, heil rúmdýna ofan á burðarpokanum hjá þessum Nepala !

Hátíð í þorpunum... það var jú laugardagur og andrúmsloftið bar þess merki...

Allir glaðir og söngur og gleði um allt...

Við hvíldum okkur reglulega...

Undanfararnir Örn og Rishi...

Eftirfararnir Sam og Bára...

Nú var Lukla tekið að nálgast...

Sjá húsið þarna uppi í klettunum !

Magnað að það skyldi yfirleitt vera hægt að byggja það þarna en svona er þetta oft í Himalaya fjöllunum...

Lukla var einhvern veginn alltaf næstum því að koma...

Við vorum orðin ansi óþreyjufull og vildum komast í hús og einn kaldan :-)

En það var alltaf eitthvað smá eftir...

Everest-bjór-mini-djós !

Drepfyndið... við hlógum okkur vitlausa af þessu... hvílík sóun á umbúðum !

Loksins vorum við komin að hliðinu inn í Lukla !

Hvílíkur sigur... við fögnuðum innilega :-)

Hér lauk formlega göngunni upp og niður Grunnbúðir Everest !

Hópmynd... þetta var sannarlega sætur sigur... allir komust upp í Grunnbúðirnar... einstaklega flottur og góður hópur á ferð...
mergjað landslag... geggjað veður... frábærir leiðsögumenn... bókstaflega allt var fullkomið í þessari ferð:-)

Já, bara aðra mynd frá öðru sjónarhorni... þetta var svo gaman !

Nú var bara eftir að ganga gegnum þorpið í gististaðinn...

Þetta mátti ekki seinna vera... það dró fyrir sólu og tók að rökkva...

Ganga dagsins endaði í 19,6 km á 9:11 klst. með lægstu hæð 2.569 m og hæstu 3.426 m og alls hækkun 784 m.

Gististaðurinn okkar Khumbu Resort var allur baðaður í ljósum...

Við vorum eftirvæntingarfull þar sem Rishi lofaði góðum gististað og góðum mat...

... það rættist ekki alveg fyrir alla... þjálfarar fengu herbergi sem var eiginlega opið út í bakgarð með lélegri bakgarðshurð án hurðarhúns svo það var eiginlega opið út... meira eins og þetta væru svalir en herbergi...  dýnurnar nánast blautar af raka... allt herbergið ískalt og óþétt... og salerni tveimur hæðum ofar svo það var langt að fara... svo Báran sem slóst við kvef og hálsbólgu síðustu daga ferðarinnar
var ekki alveg upp á sitt allra besta þetta kvöld...

... en flestir fengu góð herbergi sem var mikilvægast því menn átti það svo sannarlega skilið eftir allt sem var að baki...

Þjálfarar drifu í að skipta þjórfénu, pakka því inn og merkja hverjum og einum...

... rúlluðum upp seðlunum og pökkuðum inn í servíettur og límdum með plástri... og hnýttum með niðurrifnum íslenska fánanum
sem Jóhanna Fríða átti en var allur rifinn eftir ferðalagið... því það var ekki beint bókabúð á staðnum... bara nilld :-)

... og merktum hverjum og einum með nafni... það var gaman að geta gert það persónulegra en oft áður í svona ferð...
og því kom sér vel að þeir höfðu allir fengist til að skrifa nafnið sitt í bók þjálfara...

Í matsalnum var sko fengið sér Everest bjór á línuna takk !

Mikið að gera í matsalnum og frábær stemning...

Sagan á hverju strái í Lukla..

Margir koma í þetta þorp með flugi og skoða sig bara um og fljúga til baka...
eru ekki endilega að fara í gönguferð þó flestir geri það...

Þar sem við vorum svona mörg vorum við færð í hliðarsal sem var miður fannst okkur...
en við létum það ekki slá okkur út af laginu heldur gerðum gott úr því enda allir hífaðir og glaðir með lok frábærrar ferðar...
kalt í salnum til að byrja með en það hitnaði fljótlega með okkur öllum svona á háa-C-inu...
Já 18 + 12 = 30 manns eru ekki lengi að hita upp svona sal :-)

Við splæstum í bjór handa burðarmönnunum sem voru þakklátir og í banastuði !
Rishi sagði okkur að gefa þeim ekki, en við hreinlega gátum ekki annað en farið á barinn fyrir þá...
og þeir voru sko alveg stilltir og prúðir þessar elskur...

... og bara glaðir og kátir í matnum eins og við... en vá, maturinn sem átti að vera voðalega góður...
reyndist vera súpa með kjúklingabeinum ofan í og jú, smá kjöttægjur utan á beinunum...
en við skemmtum okkur samt konunglega þetta kvöld :-)

Bára hélt tölu til Nepalanna og gaf þeim þjórféð með því að kalla hvern þeirra upp með nafni með tilheyrandi fögnuði í hvert sinn...
 og Jóhanna Fríða gaf þeim hverjum og einum völusmádómsskel sem var virkilega falleg gjöf...

Hún útskýrði virkni völunnar... maður spyr ákveðinnar spurningar... og valan svarar já eða nei...
og það var nokkrum örlagaríkum spurning svarað á þennan hátt þetta kvöld :-)

---------------------

Ferðadagur 16

Sunnudagurinn 26. október 2014
Flug frá Lukla til Kathmandu - kveðjukvöldverður

"Fly from Lukla to Kathmandu which takes 30 minutes. You take an early morning flight back to Kathmandu.
Stay overnight at 3 star hotel in Kathmandu on twin sharing basis with breakfast. Our Sweet Service: Farewell dinner at typical Nepali cultural heritage restaurant where you can enjoy the typical Nepal food along with Nepal cultural musical dance program."

Gleðin um kvöldið gat því miður staðið heldur stutt þar sem framundan var óvissa með flug til baka úr fjöllunum...
svo við vorum farin að sofa kl. 21:55... þurfum að vakna kl. 5:30... leggja af stað út á flugvöll kl. 6:00, taka flug kl. 6:40...
Það voru 99% líkur á að það yrði flogið eldsnemma um morguninn,
en spáin var ekki góð þegar liði á daginn, svo það var eins gott að vera mættur snemma...
annars yrðum við einn dag til viðbótar í Lukla og ef það dygði ekki þá yrðum við að kaupa okkur þyrlufar með tilheyrandi kostnaði
svo við gætum haldið ferðaáætlun áfram heim gegnum Abu Dhabi og London...

Eini burðarmaðurinn sem var mættur til að hjálpa okkur með farangurinn svona snemma morguns var Diga Bahadur...
annar af eldri bræðrunum... brosandi og liðlegur...

Við héldum nokkurn veginn áætlun og drifum okkur gangandi með allan farangurinn út á flugvöll...
enginn burðarmaður svo það var bara að koma öllu draslinu sínu á eigin vegum...

Flugið virtist á áætlun... brjálað að gera við að koma öllum til og frá...
en við höfðum séð það á flugvellinum á leið upp í fjöllin hversu oft það var aflýst flugi vegna veðurs/þoku svo við vorum áhyggjufull...

Edmund Hillary á flugvellinum...

Og Tenzing Norgay líka...

Fjöldi manns á flugvellinum og allir með þennan sama örvæntingarfulla svip um hvort flugáætlun myndi halda...
biðröð myndaðist við útganginn út að vélunum... við fórum í tveimur hópum eins og á leið upp í fjöllin...

Seinni hópurinn beið bara rólegur í salnum eftir seinna flug-búmminu...

Skyldi vera flogið ?... allir þarna eins og við... eins klæddir og með sömu veðurbörnu andlitin...

Jú, þarna var okkar vél... okkar nafn á flugfélaginu... "Sita Air"... þeir voru á áætlun nokkurn veginn
og við flýttum okkur út.. ætluðum sko ekki að missa af tækifærinu á að komast til byggða...

Þröngt en stemningin þétt og skemmtileg...

Allir með gluggasæti... það var sér veisla út af fyrir sig að fara í þetta flug...

Hrikaleikurinn á leiðinni er einstakur... sjá þorpin lúra á syllunum í þessum háu fjöllum og árnar renna niðri á eina láglendinu sem gefst...
ekki skrítið að það sé eingöngu flugfært og svo göngufært á þessum slóðurm og engin leið fyrir farartæki að komast...

Allt stórskorið, bratt og djúpt...

Hvítt í hærri fjöllunum... og við fjarlægðumst enn frekar hæstu fjöll heims þarna inn frá
þaðan sem við komum gangandi til baka á þremur krefjandi göngudögum...

Já, við gengum um öll þessi fjöll... gegnum þennan fjallgarð alla leið upp að hæsta fjalli heims...
það var strax þarna orðið óraunverulegt og mjög áhrifamikið að líta yfir farinn veg...
í hjartanu vissi maður að svona ferð yrði aldrei toppuð og myndi varðveitast í óteljandi minningabrotum af botnlausri fegurð...
krefjandi aðstæðum... og einstakri stemningu leiðangursmanna...

Við tók láglendið með gróðri sínum, grænu lautum og spilltu mannabyggðum...

Kathmandu... að horfa á hana úr flugvél er ævintýralegt...

Við lentum í sól og sumaryl... allt annað veður... funheitt og áþreifanlegur munur frá loftslaginu í fjöllunum...
mjög sérstakt að upplifa þetta...

Brjálað að gera hjá flugvallarfólkinu og aðdáunarvert hvernig þau unnu öll sitt verk snurðulaust
í því öngþveiti sem ríktí á flugvellinum að manni fannst... þetta var allt undir stjórn greinilega...

Farangurinn okkar kominn allur, ekkert vesen...

Rúta flutti okkur upp á hótel... og það var mál að koma öllum farangrinum fyrir... maður hálf skammaðist sín fyrir að vera með svona mikinn farangur komandi úr margra daga göngu þar sem lögð var áhersla á að ferðast létt þar sem burðarmenn yrðu að bera allt...

Kathmandu... öllu úir og grúir þarna... heillandi og töfrandi þrátt fyrir ólyktina og óhreinindin og skipulagsleysið og örbirgðina...

Uppbygging og niðurníðsla... velmegun og fátækt á sama punkti í borginni...

Dásamlega nepalska sögulega hótelið okkar... Hótel Manaslu...

Já, við vorum nokkur komin í reiðufésþurrð eftir vandræðaganginn í hraðbankanum í Namche...
Bazaarinn var strax orðinn óraunvegulegur staður til að vera á...

Hér var fleira fólk og meiri fjölbreytni
en áþreifanleiki örbirgðarinnar og um leið sjálfsbjargarviðleitninnar var jafn sterkur...

Menn þvældust um borgina eftir smekk það sem eftir leið þessa dags og það var gott að bara rölta og upplifa
og þurfa ekki að fara á neinn ákveðinn stað innan ákveðins tíma... bara vera til í þessari sérstöku höfuðborg Nepal...

Hótelið við hliðina á okkar... Radisson... vestrænt velmegunarhótel...

Við fórum í bakaríið og fengum okkur alls kyns gúmmelaði...

Dásamlegt að sitja á hótelinu og bara njóta...

... og komast aðeins á veraldarvefinn...
við þurftum að bíða eftir herbergjunum sem yrðu ekki tilbúin fyrr en síðar um daginn...

Herbergin voru svo loksins afhent þegar leið á daginn...

Íburðarmikil herbergi og mun flottari en þau sem við vorum með fyrir ferðina...

Engu líkt að leggjast bara í rúmið og slaka á í notalegu loftslagi... og nægu súrefni...

... og horfa bara á enska boltann...

Útsýnið niður af herberginu út í yfirbyggðan garð hótelsins...

Út að borða um kvöldið... kveðjuhóf með leiðsögumönnum og Lönu og Geetu
forsvarsmönnum ferðaskrifstofunnar sem Ítferðir versluðu við...

Þá var að græja þjórféð fyrir leiðsögumennina...

Allir hittust í garðinum með kaldan drykk við hönd...

Frábær stemning... allir glaðir með magnaða ferð og ákveðinn feginleikur í öllum með afrekið...
 og heimferðina sem var framundan á morgun...

Lana og Geeta sóttu okkur...

Við gengum frá hótelinu á veitingastaðinn í myrkrinu frekar langa leið í ysi og þysi umferðarinnar...

Nepalskur staður sem lofaði góðu...

Jú, það var auðvitað lang skemmtilegast að enda þetta á nepalskri stemningu...

Undir borðhaldinu voru nepölsk skemmtiatriði af ýmsum toga...

... þar sem við þurftum stundum að fara upp og dansa eða vera með í skemmtiatriðunum...
svo var haldið aftur upp á hótel og flestir settust niður á bar hótelsins þar sem var spjallað um komandi ævintýri næstu árin...

En þjálfarar fóru beint í rúmið þar sem Örn missteig sig illilega á göngunni á veitingastaðinn í myrkrinu
enda vegabrúnirnar miklu hærri en við eigum að venjast...

Hann var stokkbólginn og illa tognaður á ökklanum...

Ferðadagur 17 og 18

Mánudaginn 27 og þriðjudagurinn 28. október 2014
Flug frá Kathamdu til Abu Dhabi - áfram til London og loks heimkoma í Keflavík

"Fly out from Kathmandu to Iceland."

Við áttum ekki flug fyrr en um kvöldið daginn eftir svo allir nýttu síðasta daginn í bæjarferð í Kathmandu
nema þjálfarar sem héldu kyrru fyrir á hótelinu með bólginn ökkla... og fengu sér bara pizzu og snakk og bjór og kók...

Báran fót reyndar í smá verslunarleiðangur frá hótelinu til að kaupa minjagripi og gjafir handa sonunum...

... og náði að finna apótek þar sem þessi fíni vafningur var keyptur...
skipti öllu fyrir alla flugferðina heim sem var framundan...

Um kvöldið sótti þessi minirúta okkur og keyrði út á flugvöll...

Komið myrkur en við vorum spennt að komast heim...

Borgin ekki upplýst í myrkrinu svo ljósin af bílunum og stöku ljós í byggingunum voru það eina sem lýsti leiðina...

Lögreglan að reyna að halda uppi umferðarreglum... sjá mótorhjólin fyrir aftan... algengur ferðamáti...

Á flugvellinum var mannmergðin mikil og við fórum inn í langar biðraðir til að komast inn til að geta innritað okkur...

En allt gekk vel... það var einstaklega gott að ferðast með Etihad...

Í flugvélinni var þessi sama dáleiðandi óhugnalega bæn meðan öll ljós voru slökkt...
undirgefni og ótti voru tilfinningar sem komu fram þó maður skildi ekki orð...

Flogið var til Abu Dhabi... sem svo sannarlega er ævintýralegur staður...

Þar horfðum við á alla halda áfram eftir lendingu í flug til London og annarra borga... en hér beið okkar 8 klst. bið... um miðja nótt...
og við reyndum að sofa á bekkjunum í biðsalnum... ekki alveg aðstaðan sem Lana og Geeta höfðu lofað þegar ferðin var samin...

Og sumir gáfust upp á bekknum og lögðust bara á gólfið... þetta munum við passa að gerist aldrei aftur...
munum liggja yfir flugtímunum og ekki samþykkja hvaða samsetningu á millilendingum sem er... 
því í London beið okkar önnur 8 klst. bið...

Brottför frá Kathmandu kl. 20:30 - Lending í AbuDhabi kl. 00:10.
Brottför frá AbuDhabi kl. 08:30 - Lending í London kl. 12:25.
Brottför frá London kl. 20:35 - Lending í Keflavík kl. 23:35.

Sum sé brottför seinnipartinn 27. október frá Manaslu hótelinu og heimkomin á Íslandi um kl. 1:00 um nóttina...
nánast einn og hálfur sólarhringur... hvílík sóun á tíma, uss !

...en það var einstaklega gott að komast heim og knúsa fólkið sitt, landið sitt, félagana... koddann sinn og sængina vikum saman eftir ferðina... vöknandi eiginlega um augun í hvert sinn sem maður rifjaði upp ferðina... grátandi í hjartanu við fréttirnar af jarðskjálftunum og mannfallinu í Grunnbúðunum vorið á eftir... og maður fyllist ennþá auðmýkt og djúpu þakklæti fyrir að hafa fengið að upplifa þessa ferð...
með þessum leiðangursmönnum sem þarna voru...

Hvílíkt ævintýri !

Bréf þjálfara sem fór á hópinn eftir ferðina:

Elsku Nepalfarar

Hjartansþakkir fyrir einstaklega flotta ferð sem heppnaðist framar vonum að okkar mati :-)

Leiðin var meira krefjandi en við áttum von á og um leið fallegri en við vorum búin að gera okkur í hugarlund af myndum... stórfengleikur þessarar leiðar skilar sér greinilega ekki nægilega á myndum heldur eingöngu með því að vera á staðnum :-)

Veikindi og erfiðleikar voru í minna mæli en við máttum búast við og jákvæðnin í hópnum gegnum allt allan tímann var einstök.

Mikill samhugur og samhjálp einkenndi ferðina þar sem hver og einn lagði sig í líma við að hafa gaman og sjá það jákvæða þrátt fyrir erfið verkefni á köflum og það áttu allir nokkra "hauka í horni" eins og Toni orðaði það svo vel en slíkt er ekki sjálfsagt í svona erfiðri ferð :-)

Hótelmálin, flugmálin og mörg önnur atriði sem betur máttu fara í þessari ferð af hálfu bæði Ít-ferða og Rai Bala Treks voru rædd milli okkar þjálfaranna og nokkurra í hópnum af og til í ferðinni en líklega ræddum við þau mál ekki við alla enda má spyrja sig hvort við þjálfararnir áttum yfirleitt að leyfa okkur að ræða þau og tjá okkar óánægju svona opinskátt innan hópsins, en við gerðum það af þeirri einföldu ástæðu að við gerum miklar kröfur á þá sem "við Toppfarar" verslum við og viljum eingöngu það besta fyrir hópinn.

Svo það sé á hreinu gagnvart öllum þá vorum við Örn mjög ósátt við skort á lausnum frá Ítferðum varðandi hóteli-málin í AbuDhabi og stóðum í ströngum samskiptum við Ítferðir varðandi þau mál fyrir ferðina. Við tókum því þá ákvörðun fyrir brottför að skipta ekki aftur við Ítferðir þrátt fyrir að vera ánægð með viðskipti okkar við þau fram að þessari ferð og þykir okkur það ansi leitt.

Ég mun senda þeim okkar athugasemdir með þökkum fyrir það sem vel var gert og deila því með ykkur.

Endilega sendið Ítferðum ykkar skoðun á ferðinni ef þið hafið þörf á því, mjög gott að Kári lét þá vita sína sýn á hlutina
enda mikilvægt að menn viti hvað betur má fara til að geta gert enn betur :-)

Eitt mikilvægt að lokum: Svona krefjandi og flókin ferð fer alltaf eitthvað öðruvísi en ætlað er
og smá hnökrar hér og þar er eðlilegur hluti af ferlinu.

Við sendum frá okkur þessar athugasemdir en látum þær ekki fella skugga á nokkurn hátt á ferðina sjálfa sem var frábær...

Það er eftir á bara ansi áhugavert að hafa fengið að upplifa nasaþefinn af þeim erfiðleikum sem steðja að Everest-förum sem ganga alla leið á hæsta fjall heims og aaaaaansi sætt að við skyldum öll 100% komast í grunnbúðirnar klakklaust og í góðri stemningu.

Við NB náðum að njóta þess að ganga innan um hæstu fjöll í heimi í fallegu veðri og frábær skyggni allan tímann ! :-)

Takið vel eftir einu: það skapast gjarnan sterk bönd milli fólks sem gengur í gegnum krefjandi ferð saman, þið eigið eftir að finna þetta áþreifanlega næstu vikurnar þegar við hittumst í göngunum.

Þessi tengsl eru dýrmæt og mikils vert að rækta þau einmitt með upprifjunum og samveru áfram eftir ferðina :-)

Takk öll hjartanlega aftur, þið eruð mögnuð í einu orði sagt - það var heiður að ganga með ykkur :-)

Ykkar Bára og Örn...

-----------------------

Hér lýkur hluta 3 af 3 í ferðasögu Toppfara
til Nepal 2014

Eftirmálar hamfaranna í Nepal halda hins vegar áfram...
 og þegar þessi ferðasagan var loksins káruðí mars árið 2017...
 voru þessar fréttir í Morgunblaðinu...

Við erum enn í reglulegu sambandi við Rishi og Lönu og Geetu
og verðum ávalt ævarandi þakklár ÍTferðum fyrir að gefa okkur svona magnað ævintýri að upplifa...
ekki bara í Nepal eins og hér... heldur og í Perú árið 2011 sem var enn stærri ævintýraferð en þessi...

Ferðasaga af fyrsta hluta er hér:
http://www.fjallgongur.is/tindur112_everest_base_camp_111014.htm

Ferðasaga annars hluta er hér:
http://www.fjallgongur.is/tindur112_everest_base_camp2_161014.htm
 

Við erum á toppnum... hvar ert þú?
www.toppfarar.is

Toppfarar ehf - Viðarrima 52 - 112 Reykjavík - Kt: 581007-2210 - Sími: +354-867-4000 / -899-8185 / -588-5277 - Netfang: bara(hjá)toppfarar.is
Copyright: Höfundarréttur: Bára Agnes Ketilsdóttir