... 2. Hluti ...

Ferðadagur 6 - Göngudagur 3

Fimmtudagurinn 16. október 2014
Hvíldardagur í Namche
með morgungöngu og háfjallaverslunarferð
Alls 3,1 km á 2-3 klst. með lægstu hæð 3.394 og hæstu 3.576 m og alls hækkun 195 m.

"Rest day at Namche Bazaar (3440 m) for acclimatization. Namche is tucked away between two ridges amidst the giant peaks of the Khumbu and has an abundance of lodges, tea shops and souvenir shops as well as a magnificent outlook. It is an ideal place to spend a rest day for acclimatization to the high altitude before heading off towards Tyangboche. For the acclimatization you walk upto Khhumjung where you can visit monastery. Khhumjung is densely populated by Sherpa community. You can also enjoy the splendid views of Everest, Ama Dablam, Thamserku, Nuptse, Lhotse, Tawche, Kwangde and so on. Or you can have an hour walk up to the Syangboche (3800m.) where Everest View Hotel is situated above Namche for the outstanding view of Everest, Nuptse, Lhotse, Ama Dablam, Thamserku and Kusum Kangaru. There is also good views from the National Park Centre and Museum just above the town. This museum exhibits Sherpa culture."

Hvíldardagurinn í Namche var vel þeginn og vel nýttur...
og hófst með fagurbláum himni og fannhvítum hvössum tindum sem vinkuðu niður til okkar...

Nú sáum við þorpið eins og það liggur í boga inni í þessu litla himinháa dalverpi mitt í snarbröttum hlíðum Mjólkurárdalsins...
ótrúlega flott fyrirbrigði sem gleymist aldrei... í þessum snarbröttu fjallasölum var lítið undirlendi
og þetta þorp því engin tilviljun í þessu dalverpi lengst uppi í hlíðunum þar sem gafst smá skál í brattanum...

Morgunmatur kl. 7:00
Góður morgunmatur... eins og annar matur í þessum skála í Namche...
... steikt egg, ristað brauð og te... og nú bættist baunakássa við sem var gott :-)
þetta var besti veitingataðurinn á leiðinni upp í Grunnbúðirnar að mati ritarans...

Sólin hækkaði á lofti og allt varð svo óskaplega fallegt í samanburði við hráslagann frá því kvöldinu áður...

Við viðruðum okkur í rólegheitunum á pallinum fyrir utan hótelið og græjuðum fyrir morgungöngu upp í efstu brúnir
þar sem við ætluðum að horfa á sjálfan Everest með eigin augum í fyrsta sinn í lífinu...

Morgunsvalinn niðri í dalnum ennþá en við vorum á leið upp í sólina...

Namche Bazaar þorpið liggur í mörgum stöllum í bröttum hlíðunum... og hver staður er nýttur...
uxar á ferð um götuna eins og við... tómhentir... búnir að flytja vörur upp í þorpið og á leið niður að sækja meira...

Fullt af búðum...

Já, meira að segja keðjubroddarnir "okkar" voru til sölu þarna... fjallgöngubúnaður í röðum um allt...
á svo lágu verði að það er ekki annað hægt en hneykslast á verðinu heima...

Við vorum hins vegar á göngu... ekki að versla og gengum framhjá öllum gluggunum og vörunum sem raðað var um allt...
yfirgnæfandi tindar upp á tæpa 5 kílómetra hæð... hvílík stærðarinnar fjöll sem voru þarna...

Dýptin í þessum dölum sem skerast inn að Everest er sláandi mikil...

Smá hópmynd... þetta var svo ótrúlega mergjaður staður til að vera á...
búin að skoða myndir og veðurspána í Namche mánuðum saman fyrir ferðina... þar sem var spáð úrkomu alltaf upp á hvern einasta dag...
... greinilega ekki hægt að láta tölvurnar spá rétt fyrir um veðrið í þessum háu fjöllum... og loksins vorum við komin í þetta Namche Bazaar þorp... í þetta heimsþekkta og ævintýralega nepalska sjerpaþorp í Himalayafjöllunum...

Og ekki versnaði það... vorum við virkilega þarna... ? ... með skagandi fjallstindana um allt...
hæstu tinda heims eins og risa að horfa niður á okkur maurana...

Frost í jörðu... við vorum komin í 3.440 m hæð og því var kalt á nóttunni en sólin sá um að hlýja öllum og öllu yfir daginn...

Tjaldbúðir bresku ferðaskrifstofunnar Exodus... þeir eru alltaf með allt á hreinu...
og alls staðar þar sem þeirra merki sást mátti sjá að þeir höfðu valið besta gististaðinn og besta veitingastaðinn...

Formlegur inngangur að sléttunni fyrir ofan þorpið þar sem var safn...

Khumjung-fjallgarðurinn gnæfði yfir í vestri og gefur mikinn svip á svæðið...

Uppi á sléttunni tóku yfirþyrmandi fjallstindarnir við úr hinum áttunum...
Thamserku hér næst, Ama Dablam lengst til vinstri þessi hvíti...

...en fjær Lhotse og svo Everest... ásamt öllum hinum tindunum...
sem við áttum eftir að ganga undir og að næstu daga...
inn þennan dal hér á bak við...

... við trúðum varla okkar eigin augum ...

Og svo hófust myndatökurnar...

Allir vildu mynd af sér hér í tilefni af því að sjá Everest í fyrsta sinn með berum augum í lífinu...
hér eru fingurnir ekki alveg á rétta staðnum... ætluðum að benda á Everest...

Við gátum ekki hætt að horfa...

Já, magnaðir fjallstindar allan hringinn í kringum okkur...
Kusum Kanguru 6.367 m hátt vinstra megin og Gonglha 5.813 m...
ef ritari er að lesa rétt úr kortinu...

Sam vissi sem var að þetta tæki tíma... og settist bara í grasið á meðan :-)
Khumjung fjallgarðurinn fyrir aftan... en tindurinn sem trónir þar efst heitir  Khumi Yul Lha, "The Very Holy Mountain"...
fjallið þaðan sem "enginn hefur komið lifandi frá" og hefur því ekki enn verið klifið enda vilja heimamenn ekki að menn klífi það en Edmund Hillary virti ekki þá ósk og reyndi en sneri handleggsbrotinn við sem sannaði fyrir heimamönnum að það væri heilagt og enginn maður ætti þar erindi..
... nema þetta sé fjallið sem rís hinum megin ?... er ekki viss !

Já, það var ekki skrítið að við gætum ekki hætt að horfa... Everest þarna fyrir aftan efst vinstra megin og Ama Dablam hægra megin...
Sjá glitta í klaustrið í Thengboche ofan á brúna skógi vaxna hryggnum þarna neðarlega rétt vinstra megin við miðja mynd... þetta var næsti náttstaður... við vorum að fara að ganga inn þennan djúpskorna dal í áttina að Everest... alla leið að fjallsrótum... og áttum eftir að hafa þessa tinda í seilingarfjarlægð... gangandi meðfram þeim og undir þeim... og sjá fleiri svipmikla tinda sem maður gleymir aldrei í lífinu...

Þessi hópmynd var send til Íslands gegnum fésbókina... fyrsta hópmyndin með Everest í bakgrunni...
Rishi, Arnar, Kári Rúnar, Anton, Guðmundur Jón, Jón, Doddi, Örn, Jóhann Ísfeld, Hjölli, Gylfi, Sam.
Ambir, Þórey, Jóhanna Fríða, Katrín Kj., Steinunn, Valla, Rósa, Guðrún Helga og Bára.

... vorum við virkilega þarna ?

Ama Dablam 6.856 m... ekki skrítið að menn vilji klífa hann... sumir segjast fara á þetta fjall frekar en Everest þar sem "allir séu þar"...
... Íslendingarnir Ingvar Á. Þórisson og Viðar Helgason fóru ásamt Simon Yates,"manninum með hnífinn" úr kvikmyndinni "Touching the Void"
árið 2007... og fór ferðin öðruvísi en þeir ætluðu... en lesa má um þessa ferð hér:>
http://amadablam.blog.is/blog/amadablam/

Og gerð var kvikmynd um ferðina sem sumir horfðu á í flugvélinni á leið til Nepal...
ótrúlega gaman að geta einmitt gert það á þessu ferðalagi:
http://www.isalp.is/en/forums/topic/ama-dablam-kvikmyndin

Sjá fleira um þessa ferð hér:
https://unicef.is/g%C3%B6ngunni-%C3%A1-ama-dablam-loki%C3%B0

Á þessari magnaðri útsýnissléttu er verið að reisa minjasafn um Tenzing Norgay...
sjerpann sem fór fyrstur á Everest... hugsanlega allra fyrsti maðurinn á undan Hillary eins og lesa má um í ævisögu hans... minnir að það hafi aldrei fengist upp úr Hillary hvor var fyrstur, líklega var það Tenzing... hann var of hógvær til að skyggja á Hillary... svo má spyrja sig hvort það skipti máli... þeir voru báðir fyrstir allra manna...en þá ber líka að tala alltaf um það þannig, sem þá báða,
en ekki bara tala um Hillary eins og hann hafi verið sá eini...

http://www.tenzing-norgay.com/pages/tenzingnorgaysherpa.html

https://en.wikipedia.org/wiki/Tenzing_Norgay

... já, spurning hvort hann hafi verið skrefi á undan Edmund Hillary...

https://en.wikipedia.org/wiki/Edmund_Hillary

Flott stytta úr bronsi... verður áhugavert að skoða myndir af seinni tíma göngumönnum upp í grunnbúðir
þar sem búið verður að klára þetta safn...

To all those who walk this path: "Be Great, Make Others Great"...

Nokkurn veginn sú lífssýn sem einkenndi Edmund Hillary sem gerði allt sem hann gat til uppbyggingar á þessu svæði...
í sínu botnlausa þakklæti fyrir að fá að vera þarna, njóta samvistar við heimamenn
og aðstoðar þeirra við að vera fyrstur vestrænna manna til að sigra Everest...

Að lesa ævisögu hans er vel þess virði fyrir eða eftir Nepalferð því árangur hans við uppbyggingu á svæðinu er aðdáunarverður...

Nepölsku vinnumennirnir að höggva grjótið í ferninga til hleðslu á safninu...

Þekktir sjerpar sem lagt hafa sitt af mörkum...

Þessi leiðsögumaður var alltaf með bros á vör...
en við hittum þau nokkrum sinnum þar sem þau voru að ganga upp í Grunnbúðirnar á sama róli og við...

Á sléttunni var mjög áhugavert safn um fjallamennskuna í Sagarmatha þjóðgarðinum og um náttúruna...

Dýralífið...

... fjallgöngusöguna...

Broddarnir hér áður fyrr...  ekki beint stífir gönguskór þarna á mynd líklega :-)

Húsmunirnir...

Náttúruöflin á svæðinu... flóð, skriðuföll...

Við skrifuðum nöfnin okkar í gestabók safnsins og vorum auðmjúk að fá að vera á þessum stað...

Sjerpahúsin... 10-12 m löng og 4-5 m breið úr timburgrind með steinhlöðnum veggjum einöngruðum með leir og svo hvítþvegið.
Þakið er lagt breiðum furuplönkum og þungir steinar ofan á til að tryggja festu... þessi byggingarstíll er ennþá við lýði...

Sagan af fyrstu Everestferðunum er ótrúlega skemmtileg...
fyrstu sjö tilraunirnar voru farnar frá Tíbet þar sem aðgengi er mun betra og leiðin einfaldari
þar sem ekki þarf að fara yrir dauðadjúpan skriðjökulinn en ókostur Tíbetleiðarinnar er lengri tími í efstu hæð þar sem síðustu hundruð metrarnir á tindinn er flatari og því eru menn að ganga lengri vegalengd í þessari miklu hæð... en af tvennu myndi ritari halda að Tíbetleiðin væri léttari en Nepalleiðin þvert á það sem sumir hafa haldið fram... um þetta eru skiptar skoðanir og sorglegt og ósmekklegt að mati ritara
þegar því var haldið fram í íslenskum fjölmiðlum að Tíbetleiðin væri erfiðari þegar Leifur Örn fór hana fyrstur Íslendinga því það gerði lítið úr fyrri sigrum Íslendinga á Everest Nepalmegin... en það er engin leið að vita þetta nema prófa sjálfur...

Tíbetleiðin lokaðist af pólitískum ástæðum árið 1950 sem er aðalástæðan fyrir því að Everestgöngur hafa aðallega verið farnar Nepalmegin
... og NB ekki út af hærra erfiðleikstigi eins og sumir hafa haldið fram,
og í framhaldi leyfðu nepölsk yfirvöld aðgengi erlendra leiðangra að Everest Nepalmegin...

Og þá hófst kapphlaup þjóðanna um hver þeirra væri fyrst á hæsta tind heims...
Mallory var fyrstur til að sjá Khumbujökulinn með eigin augum fyrir utan heimamenn...
Tveir svissneskir leiðangrar náðu tindinum næstum því árið 1952 en sneru frá rétt undir tindinum en í þeim leiðangri var Tenzing Norgay
sem var svo fyrstur á tindinn ásamt Edmund Hillary og þar með unnu Bretar keppnina...
síðan þá hafa menn keppst við önnur markmið eins og að vera fyrstir án súrefnis, fara aðrar leiðir, fyrsta konan, fyrstur í sínu landi, fyrsti heyrnarlausi... listinn er endalaus og enn að bætast við hann...

það er magnað að lesa þetta í ævisögu Hillary og fleiri slíkar bækur þar sem menn kepptust líka um pólana...
eða í raun ekki menn, heldur voru þetta þjóðir í raun sem kepptu sín á milli hverrar þjóðar fyrstur færi...

Í heildina hafa yfir 1.000 fjallgöngumenn á aldrinum 19 - 60 ára
frá yfir 20 löndum náð tindi Everest eftir ýmsum leiðum bæði norðan og sunnan megin

Að minnsta kosti 100 manns hafa farist á fjallinu, oftast vegna snjóflóða, falls ofan í jökulsprungur, kulda eða háfjallaveiki...

Þessar tölur breyttust vorið sama ár og við vorum þarna... og áttu eftir að breytast enn meira vorið á eftir árið 2015...
 

Myndir og gripir Nepalbúa Khumbusvæðisins...

Eftir sérlega notalegar stundir á brún Namche Bazaar héldum við aftur niður í þorpið í hádegismat...
og tókum eina hópmynd af Khumbufjallgarðinum í baksýn...
en myndirnar ná engan veginn utan um stórfengleikann á þessum stað...

Við vorum sannarlega undir ekki bara hæstu fjöllum heims heldur og fegurstu...

Efst í þorpinu... sjá þröngt dalverpið þar sem þorpið liggur í lítilli skál... neðar taka við snarbrattar hlíðarnar alla leið niður í nánast undirlendislausan botninn sem samanstendur eingöngu af jökulánni sem safnar smám saman öllum fallvötnum úr fjöllunum í kring...

Sannarlega sérstakasta þorp sem við höfðum nokkurn tíma komið í og eflaust flest okkar munu komast í í lífinu...

Það var auðvelt að afvegaleiðast þegar farið var gegnum þorpið... freistingarnar alls staðar...
en Rishi hafði ákveðna búð í huga handa okkur... "alvöru sjerpaútivistarbúð"...

Vörumerkið þeirra sést á pokanum hér... verðlagið var ekki nepalskt heldur hálf vestrænt...
naskir kaupsýslumenn Himalayjafjallanna voru greinilega búnir að komast að því
að vestrænum ferðamönnum finnst þeir vera að kaupa merkilegri vöru ef hún er verðlögð í hærri kantinum...

Namche Bazaar er "höfuðþorp" sjerpanna sem búa í fjöllunum... og því var þetta síðasti staðurinn þar sem hægt var að ná í reiðufé... en það var ekki sjálfgefið að hraðbankinn virkaði... né að það væri nægir peningar til í honum... þjálfarar lentu í vandræðum og fleiri sem þarna voru...

Eftir veglega verslunarferð í sjerpabúðinni var haldið niður þorpið í hádegismat
og eftir það var frjáls dagur til að skoða, versla eða hvíla sig eftir smekk fram að kvöldmat...

Einn lækur rennur gegnum þorpið... þar ná menn sér í vatn...

... og þvo þvottinn á grjótinu...

... og hengja til þerris á grjótveggnum sem varðaði þorpið neðan frá...

Sjerpajakki og sjerpaflíspeysa og sjerpahúfa...

Nepölsku peningarnir...

Við fengum mjög góðan hádegismat eftir ævintýralegan morgun...
mjög góð stemning í hópnum og allir glaðir...

Södd og slök héldu menn út í þorpið eftir mat og nutu þess að geta gert hvað þá langaði til...
það var heilt ævintýri að einfaldlega líta upp á húsin sem gnæfðu yfir hótelinu okkar sem var neðst í þorpinu
og sjá yfirþyrmandi fjallstindana allt um kring...
... vorum við virkilega þarna í 3.440 m hæð?... með tinda sem voru kílómetrunum hærri en við ?

Fátæktin í Nepal var stundum sláandi...
iðjusemin... naumhyggjan... nægtarsemin... einfaldleikinn... nýtnin... vandvirknin... fegurðin...

Þau sem höfðu lent í mælingahópnum í Lukla fengu mælingar á sér aftur í Namche af teyminu sem rannsakar háfjallaveiki...

Þjálfarar lentu ekki í þessu úrtaki en gátu fengið mælingu á sér:
Bára var 130/90 í blóðþrýstingi, púls 115 og súrefnismettun 92...
Örn var 80 í púls og 88 í súrefnismettun en náði ekki að fá blóðþrýstingsmælingu.

Væri frábært ef ritari gæti fengið mælingar fleiri úr ferðinni þar sem við náðum ekki að vera viðstödd þegar aðrir voru mældir !

Og þá var verslað... minjagripi eins og þennan sem fékkst líka appelsínugulur og rauður
 og fór á vegg á heimili þjálfara þegar heim var komið...
...tíbesk bæn sem gefur góðan anda...

Menn fundu aðra sjerpabúð... mun ódýrari... og þá vorum við strax komin í að kalla dýru búðina "alvöru sjerpabúðina" og þessa "eftirlíkinguna"... af því markaðsvæðingunni hefur tekist að greipa það inn í okkur greinilega að hlutirnir geti ekki verið í lagi ef þeir eru ódýrir... og þeir séu eingöngu einhvers virði ef þeir eru dýrir... sama hversu lélegir þeir svo reynast...
og gagnrýnin hugsun um að verið sé að blekkja og græða á okkur með því að verðleggja langt um fram eðililegheit
virðist enn ekki vera okkur eðlislæg... það er í raun drepfyndið að okkur skuli hafa fundist sumt vera "alvöru sjerpa" og annað "eftirlíking"...

Reynslan af fatnaðinum var eina alvöru leiðin til að meta hvor búðin var með "alvöru" eða "ekta" og hvor "eftirlíking"... og niðurstaðan var hvergi að sýna fram á að önnur varan væri betri en hin... allt framleitt í sömu verksmiðjunum... og svo er bara sett ákveðin vörumerki á fatnaðinn og þaðan ræðst verðið... þörf vesturlandabúa á að kaupa "alvöru vöru" með því að borga hátt verð kallar fram þá verðlagningu sem ríkir í útivistarfatnaðarbransanum því miður... einfaldlega lögmál framboðs og eftirspurnar... verð teygist eins hátt og kaupandinn er tilbúinn til að greiða alveg óháð virði vörunnar í raun... það er til hugtak yfir þetta í hagfræðinni... "teygni" eða eitthvað álíka... man það ekki !

Þegar húmaði að og sólargeislarnir yfirgáfu þorpið en héldu áfram að lýsa upp fjallatindana yfirgnæfandi
mátti vera ljóst í hvaða heimi við vorum stödd...

Engu líkt að upplifa þetta...

... og þegar sólin hvarf tók tunglið við að lýsa fannhvíta tindana upp í myrkrinu...

Inni skoðuðum við þjálfararnir allt sem við höfðum keypt... nánast allt í Namche... primaloft úlpu og vesti, jakka, húfur, ennisbönd,
minjagripi og gjafir handa sonunum...

... keyptu sér líka sjerpa-poka (duffelbag) og gátu þar með sett allt sitt í hann það sem eftir var ferðar...

... og settu sig í spor burðarmannanna sem  þurftu að bera þetta fyrir okkur alla leið upp í grunnbúðirnar
en leiðsögumennirnir báðu okkur að kaupa ekki of mikið fyrr en í bakaleiðinni því annars þyrftu þeir að bera þetta alla leiðina
upp og niður en samt náðum við ekki að spara kaupin meira en sjá má af ofangreindum myndum... æj, agalegt alveg..

Skák og spil fylgdu okkur í ferðinni og styttu stundirnar á kvöldin...
Arnar er mikill skákmaður og smitaði fleiri með sér sem eitthvað gátu...
aðallega Jóhönnu Fríðu sem er einnig mikill skákmaður :-)

Kvöldmaturinn var mjög góður... Chow Mein og vorrúllur
og nú var smakkað innbakað Snickers eftir ógleymanlegt Marsið í gærkveldi...
vá, hvað það var gooooootttt !!!

Þetta kvöld datt Katrín niður 1 m af pallinum fyrir framan útidyrnar en varð ekki alvarlega meint af en meiddist þó talsvert...
hún gat haldið áfram göngunni en glímdi við eymsli eftir þetta og leið ekki vel það sem eftir var göngunnar..

Menn reyndu að ná símasambandi heim til Íslands en það gekk erfiðlega...
söknuður til fjölskyldunnar hjá öllum meira og minna en í dagbók þjálfara má lesa eftirfarandi:

"Heyrði í Arnari smá í kvöld gegnum Viber, mjög lélegt samband og enduðum á að sms-ast gegnum Viberinn. Allt ok heima en Hilmir (9 ára) lítill í sér. Þeir höfðu haft áhyggjur af okkur enda versnandi fréttir af snjóflóðinu og óveðrinu.  250 manns saknað, margir látnir og allir slegnir hérna en ákveðnir í að láta allt ganga sinn vanagang samt. Mjög góð veðurspá á morgun og næstu daga. Kalt hér á kvöldin og nóttunni. Kvíði kuldanum ofar en verður vonandi ok. Sakna Hilmis mikið og strákanna. Finn til að skilja hann svona eftir þó hann sé í góðum höndum. Er búin að ákveða að fara ekki aftur í svona langa ferð í burtu. 1 vika er fínt og skaðar ekkert, 2,5-3 v. er fyrirhöfn og sársaukafull fjarvera frá Hilmi, heimilinu og fjölskyldu".

Tilvitnun lýkur.

Já, þetta er meira en að segja það en þetta var önnur ferð þjálfara erlendis með Toppfara sem tekur svona langan tíma...
Perú var 22 dagar, Nepal 18 daga, MontBlanc-fjallahringurinn 1 vika og Slóvenía 1 vika.
 Í Perú var söknuðurinn líkamlegur sársauki eins og í Nepal...

--------------------------------------------------------------------------

Ferðadagur 7 - Göngudagur 4

Föstudaginn 17. október 2014
Frá Namche Bazaar 3.440 m til Tyangboche 3.867 m.
Alls 11,8 km á 7:40 klst. með lægstu hæð 3.284 og hæstu 3.870 m og alls hækkun 979 m.

"Trek from Namche Bazaar to Tyangboche (3867 m.) which takes about five hours. Leave the village for a climb to the top of a ridge and level mountain path that offers an excellent panorama of Thamserku, Kantega, and Kusum Kangrib. To the right there is a steep cliff that drops down to the Dudh Koshi, faintly visible on the valley floor below. Make your way around a branch ridge, and Ama Dablam (6812m) Everest, Lhotse, Nuptse (7855m) and Tawoche (6501m) suddenly appear. After a gentle descent the mountain path ends; you will come to the fork leading to Gokyo. You descend past two tea houses through the village of Trashinga. Though you cannot see it, you can hear the Dudh Koshi and soon you descend to the river and arrive at Phunki Tenga. It is a long climb to Tyangboche; the first half is especially steep. As you climb through the forested zone, the incline eases and a splendid view appears. You continue climbing the mountainside diagonally until you come to the stone gate built by lamas which marks your entry into Tyangboche (3860m). You may use the large plateau in front of the splendid monastery as your campsite. There are a lodge and hotel managed by the National Park Service. Tyangboche is an important lookout point on this course, and the sunset on Everest and Ama Dablam is especially beautiful".

Morgunmatur kl. sjö... hafragrautur í það sinnið sem smakkaðist vel...

Rjómablíða í morgunsvalanum... heiðskírt og dásamleg fjallasýn...

Katrín spræk eins og alltaf þrátt fyrir að hafa fallið einmitt hér niður kvöldið áður í myrkrinu undir stjörnunum og tunglinu...
ótrúlegt alveg... einhver verndarengill þar dregið úr fallinu fyrir hana án efa !

Burðarmennirnir voru augljóslega áhyggjufullir yfir aukningunni á farangrinum eftir verslunina deginum á undan
og þurftu að skipuleggja burðinn upp á nýtt þannig að sanngjarnt væri fyrir alla...

Ambír Rri yfir-burðarmaður...
...alltaf glaður og mjög hjálpsamur... hann hugsaði vel um burðarmennina sína...

Shanti Ram Nepali
Ungur og feiminn töffari sem blandaði ekki mikið geði við okkur en sterkur og sprækur...

Ég bað þá alla um að skrifa nafnið sitt í bókina mína... og skrifaði sjálf framburðinn við hliðina...
til að læra nöfnin þeirra og kynnast þeim betur og þeir skildu ekkert í þjálfaranum...
ekki vanir þessari persónulegu nálgun og voru ansi feimnir...

Dhurba Nepali
Hógvær en líflegur og sterkur...

Diga Bahadur
Elstur burðarmannanna en einna duglegastur, hugsanlega til að sanna að hann væri ekki síðri en ungu mennirnir,
því það var slegist um að fá verkefni á hverjum degi í Lukla þar sem göngumenn leggja af stað...
samviskusamur, auðmjúkur og vingjarnlegur og alltaf boðinn og búinn...

Satang Nepali
Opinn, glaður en smá feiminn og duglegur...

Fleiri nöfnum náði þjálfari ekki í bili... þeir urðu að rjúka af stað enda löng og ströng leið fyrir höndum...
æj, elsku skinnin... með allan þennan aukaburð út af verslunaræðinu í okkur...

Rishi lét okkur hita vel upp í byrjun göngunnar...
og við vorum fljót að komast upp á bragðið með svona morgunæfingar...

Farið var svipaða leið og morguninn áður gegnum þorpið og verslanirnar allar...

... beint upp stígana ofan við þorpið...

Við kvöddum þetta ógleymanlega þorp sem við áttum svo eftir að sofa aftur í í bakaleiðinni...
ef allt gengi vel...

Hæðin sagði aðeins til sín... súrefnið ekki hundrað prósent og mikilvægt að fara rólega upp þéttar brekkurnar...

Nepölsku börnin alltaf glöð og til í að gefa fimmur eða hvað annað skemmtilegt :-)

Mörg nafnanna á veitingastöðunum og gististöðunum voru ansi krúttleg...

Khumjung fjallgarðurinn í baksýn og eitt tehúsið af fjöldamörgum á leiðinni...

Litið til baka út eftir dal mjólkurárinnar miklu... hvítu jökulárinnar Dudh Khosi...
djúpur og þröngur dalur varðaður fjöllum sem manni fannst ekki vera af þessum heimi...

... en til þess að komast inn með þessum dal var annað hvort að ganga utan í hlíðunum eða niðri í botninum sem oft var ekkert annað en áin eftir því sem ofar dró, ólíkt fyrstu dögunum þegar láglendið var svolítið í botninum þó við værum sífellt að fara yfir brýr á milli hlíðanna eins og þurfti til að komast áfram inn eftir...

Algerlega mögnuð gönguleið sem kom ánægjulega á óvart þar sem fegurðin, dýptin, litadýrðin, stórfengleikurinn
hreinlega sést ekki á myndum og neikvæðar gagnrýniraddir gagnvart gönguleiðinni átti hreinlega ekki við nein rök að styðjast...

Að ganga utan í þessum hlíðum... með þessa fjallstinda allt í kring ofan við okkur... svona langt uppi...

... svo smá og berskjölduð fyrir náttúruöflum sem við skynjuðum mjög sterkt að væru margfalt sterkari en við...

Litið til baka í áttina að láglendinu mörgum dagleiðum neðar... þaðan sem við komum dagana á undan...
hér sést áin sem rennur eftir öllum dalnum og safnar öllu jökulvatninu frá fjöllunum í kring...

Það var ekki hægt annað en staldra endalaust við og horfa og mynda...

Smátt og smátt nálguðumst við Everest... vinstra megin... og Ama Dablam... hægra megin...

... grunlaus um að þetta var bara byrjunin...

Litið til baka eftir stígnum okkar með Khumjung fjallgarðinn sérkennilega í baksýn...

Stupha... bænahús þar sem við áðum og fórum á vafasamt salerni af náttúrunnar hendi...

Heilagur andi á þessum stað og andrúmsloftið sérstakt...
eftir á sér maður stundum myndir af þessum bænastað og man eftir töfrunum...

Stundum áðum við á sama stað og burðarmennirnir... þeir sóttu ekki í okkur sérstaklega enda eflaust léttara að spá sem minnst í þessa ofdekruðu vesturlandabúa sem létu bera allan farangurinn sinn...
því þó það gæfi þeim viðurværi og laun...
þá er samband þeirra við okkur líklega blandað jákvæðum og neiðkvæðum tilfinningum...

Ama Dablam var í huga margra okkar allra fegursta fjall sem við höfðum augum litið...

Dýptin sést aðeins hér... já, við vorum sannarlega á ævintýralegum slóðum...

Bræðurnar hennar Dimmu... englarnir Hjölli og Anton með Thamserku 6.608 m...

Sjá dökka hrygginn sem liggur brúnn og skógi vaxinn þvert yfir dalinn... þangað ætluðum við...
þarna var musterið í Tyangboche eða Tengboche...

Hér sést leiðin betur sem var framundan... niður hér vinstra megin... alveg niður í dalinn því miður...
eingöngu til þess að þurfa að hækka sig alla leiðina upp skógi vaxna hrygginn þarna fyrir miðju...

Taboche Peak 6.367 m... sjá þorpin á láglendishillunum utan í hlíðunum...
minnti á Perú þar sem þorpin lágu einnig svona á því litla flatlendi sem gafst í hlíðunum...

Everest þarna í fjarska innst... við urðum að taka aftur mynd af okkur á þessum magnaða stað...

Ambir, Gylfi?, Steinunn Sn., Anton, Katrín Kj., Jóhann Ísfeld og Sam.

Þarna á leiðinni var ný tegund af "betli" sem leiðsögumennirnir bönnuðu okkur að taka þátt í...
Reglan um að betl viðgangist ekki í Nepal gilti líka í fjöllunum og þeir lögðu mikla áherzlu á að gefa aldrei til betlara
sama hvaða nafni það nefndist, því þar með myndu margir Nepalir leggja betl fyrir sig í stað þess að vinna fyrir sér
sem á endanum myndi hægja á allri framþróun á svæðinu... því sá sem berst við að reka veitingastað á gönguleiðinni og þénar sæmilega
 eftir annasaman dag... er fljótur að freistast til að betla ef félagi hans úti á götunni þénar helmingi meira eingöngu við að betla...
rökrétt og heilbrigð sýn...

Við vorum í október... sem þýddi haustlitir um allt... sem gaf leiðinni töfrandi ljóma...

Alls kyns fólk og fénaður fór um göngustígana aðrir en við... jakuxarnir eru megin burðardýr svæðisins...
þetta er hæð sem þeim líður vel í...

Stundum ansi mikill bratti á hægri hönd og mikilvægt að muna að halda sig alltaf fjallsmegin
því jakuxarnir geta auðveldlega rutt manni úr vegi við að mætast... alla  leið niður dalinn ef því er að skipta...

Já, aftur hópmynd... þetta var svo magnað að vera þarna...

Smá götusala á áningarstað á leiðinni... hér keyptum sumir Nepalmerki sem enduðu á bakpokunum...

Nú komum við að gatnamótum... áfram upp að Tyangboche (Tengboche) eða upp að Gokyo sem er önnur þekkt leið eða til baka til Namche sömu leið eða efri leiðina gegnum Khumjung... en þá leið áttum við eftir að fara í bakaleiðinni og skoða Yeti-höfuðleðrið og Hillary skólann og fleira... mjög merkilegur staður...

Fljótlega tók stígurinn að lækka niður í dalinn...

... smátt og smátt og þá jókst brattinn á hægri hönd... hvílík leið...

Nú mættum við burðarmönnum með stórmerkilegan farangur... en farangur þeirra átti oft eftir að láta okkur taka andköf...
hurðir... tvær á mann á baki þessara lágvöxnu manna... og þakjárn á milli þeirra...
gangandi upp í mót á göngustígum í þrengslum í þunnu fjallaloftinu... geri aðrir betur...

... maður skammaðist sín fyrir að vera bara með bakpokann sinn á bakinu...

Ekki annað hægt en taka ofan fyrir þessum mögnuðu mönnum...

Hvíldarpásur útpældar svo þeir gætu haldið áfram kílómetrunum saman...

Ekki stórir og miklir menn sem manni fyndist meira við hæfi að bæru þessar hurðir...
100 kg hjá einum sem hvíldi sig um leið og við...

Sjá höldurnar yfir höfuðið til að geta haldið á þessu og haft þær stöðugar á göngu...

Það var hreinlega erfitt að horfa upp á þetta en umræður leiddu í ljós ýmis sjónarmið... þetta er vinna og tekjulind fyrir menn sem hugsanlega fengju ekki aðra vinnu... um leið voru þetta hálfgerðar misþyrmingar og misnotkun á líkömum manna sem ekki entust lengi í þessu...
ekki frekar en burðarmennirnir okkar... því endingartími þessara manna er ekki langur að sögn Rishi..

Eftir á grunaði mann að þeir væru að fara upp í Dingboche þar sem við áttum eftir að sjá heilmiklar smíðar...
eða ofar eða neðar... erfitt að segja... hefðum átt að spyrja !

Botninn á dalnum nálgaðist óðum... vá, sjá gljúfrið neðst... ekki mikið um láglendi þarna...

Sjá manninn hér á vinstri hönd sitjandi á hestinum... hann var augljóslega veikur... háfjallaveikur sögðu leiðsögumennirnir...
en þá geta menn annað hvort keypt sér flutning á þennan hátt niður, með asna/hesti... eða ef menn eru vel tryggðir eða vel fjáðir þá með þyrlu.... og já, þyrlan flaug inn og út úr dalnum mörgum sinnum á dag... með ferðamenn að skoða og aðra að láta flytja sig veika til byggða...

Svo óskaplega fallegir litir þarna... tandurhreinir eins og af upprunanum sjálfum væru...

Áning reglulega á leiðinni... og þá var gaman að fylgjast með umferðinni fara framhjá...

Sam, Rishi, Guðrún Helga, Katrín Kj., Hjölli og Doddi... magnaðir ferðafélagar eins og allir í þessari ferð...

Jóhanna Fríða og Valla sáu um að flagga íslenska fánanum í ferðinni...

Doddi var með smáforrit sem slóðaði okkur alla leiðina og menn gátu fylgst með heima á veraldarvefnum...

Jahá... Ama Dablam...

Hádegismatur í þorpinu Trashinga...

Við gátum setið úti í sólinni meðan verið var að elda matinn sem við pöntuðum...

Drykkirnir kenndir við Ama Dablam...

... skemmtilegt hvernig nöfnin á vatninu breyttust eftir því sem ofar dró í samræmi við landslagið hverju sinni :-)

Maturinn... eigum við eitthvað að ræða hann... hann var mjög góður til að byrja með...
svo þegar ofar dró og hæðarveikin var farin að banka á dyrnar og maginn að spillast... þá fór ljóminn af öllu saman...

... sjáiði bara svipinn á Rósu ! :-) :-) :-)

Dæmigerð uppröðun á veitingastaðnum... stórar borðkistur upp með veggjunum og stólar og bekkir bak við
og allir sneru inn í herbergið...

Eftir góðan hádegismat var kominn tími á að halda aftur af stað niður að ánni...
til þess eins að þurfa að hækka okkur aftur upp í Tengboche...

Við þveruðum mjólkurána á brú...

... og gátum skoðað landslagið niðri í dalnum sem var ekkert nema áin og svo brattar hlíðarnar aftur upp...
stórskorið og svo stórt allt saman að ekki sést í nokkru samhengi á ljósmyndum...

Skugginn af brúnni og okkur á henni hér...

Fallandi klettur...

Þar sem eitthvurt láglendi gafst... var komið hús og stétt og smá þorp jafnvel... hvernig skyldi öllum þessum húsum og þorpum reiða af eftir jarðskjálftana sem urðu svo vorið eftir okkar ferð? ... við vorum enn að spá í það okkar á milli nú árið 2017
þegar ég er að skrifa þessar línur í átaki við að klára ferðasöguna af þessari mögnuðu ferð...

Nú tóku burðarmenn með undirstöður fram úr okkur...

Fyrir þjálfara og aðra Toppfara sem hafa byggð sér sumarbústað síðustu ár
þá var sérstakt að sjá þá bera allt efnið upp eftir dalnum á bakinu...

... við vorum farin að smíða heilu húsin við að fylgjast með burðarmönnunum...
og spegla burðinn í vörubílnum sem við fengum með heilu tonin í einni ferð upp í sveitina okkar...
ekki allt borið á bakinu kílómetrunum saman í súrefnissnauðu loftslagi...

Fjallasýnin breyttist sífellt eftir því sem innar dró og nýir tindar litu niður á okkur...

Stórfengleikurinn framundan kom smám saman betur í ljós...

Hjarta í skýinu... og við okkur blasti snarbrattur klettaveggur Tawoche (6.501 m) ?

Við fengum okkur öll mynd með þessari sýn...

Örn mældi hitann...

... 26,6 gráður... já, það var heitt niðri í dalnum við ánna...

Upp úr dalnum þurftum við að ganga upp þéttar brekkurnar upp að klaustrinu Tengboche / Tyangboche
sem við sáum í upphafi dags gnæfa yfir dalnum eins og hryggur sem þverar hann...

Þarna tóku skýin að hrannast upp yfir fjöllunum...

Asnar á ferð en ekki uxar... við vorum það neðarlega í dalnum að uxarnir réðu ekki ríkjum hér...

Nauðsynlegt að hvíla sig í hverju stoppi og hlaða sig af orku...

Þyrlur reglulega á ferðinni með ferðamenn sem borga fyrir útsýnisferð... og sjúklinga sem hafa veikst á leiðinni...

Einn af þeim sem bar undirstöðurnar þurfti að hvíla sig... það var erfitt að horfa upp á þá bera svona byrðar...

Ekki mikið rusl á leiðinni en þetta var alltaf öðru hvoru...
þegar við spurðum leiðsögumennina þá sögðu þeir þetta vera tóbak sem burðarmennirnir gengju á...

Doddi skrifaði leiðina með spot-tækinu sínu allan tímann...

Frábær hópur í þessari ferð... gleðin, samstaðan og stemningin sérlega góð...

Nokkrir keyptu sér bakpoka fyrir þessa ferð.... m. a. Osprey pokana frá GGSport...

Þegar skýin fóru af hæstu tindunum komu svona dýrðarinnar tindar í ljós...

Eftir um 11,8 km göngu á 7:39 klst. komum við loksins í "Hótel Himalayan" í Tengboche...
í 3.870 m hæð með alls 979 m hækkun þann dag...

Gott að vera komin... þetta var strembinn dagur...

Þarna fjær ómaði sjálft munkaklaustrið sem átti eftir að gefa okkur einstaka upplifun...
Mjög þekkt klaustur... sjá wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/Tengboche_Monastery

Gott að hvíla sig :-)... og spjalla og anda og drekka...
og fara á veraldarvefinn... það var mjög gott netsamband hérna...

Og fara í sturtu maður !... það var löng biðröð en sannarlega þess virði ! ...en í dagbókinni hafði ritari skrifað:

 "yndisleg sturta sem var sú fyrsta í þrjá daga, kostaði 420 rps eða 400 isk,
15 mín svo við náðum að fara saman, ein besta sturta nokkurn tíma".

Flott 2ja manna herbergi með glugga og fallegu útsýni annað hvort niður eftir dalnum yfir farinn veg...

 eða upp eftir honum yfir það sem var framundan...

Gps-bókhaldinu haldið til haga...

Við vorum á annarri hæð... þetta var flottur gististaður þó fábrotinn væri...

Langskemmtilegasti afgreiðslumaður ferðarinnar var þessi kona hér... í Tengboche...
en sá sem afgreiddi í Namche Bazaar komst samt ansi nálægt henni í almennilegheitunum :-)

... alltaf glöð og brosandi og alúðleg... eins og sá í Namche... gleymum aldrei þeim tveimur allavega :-)

Heitt og blautt handklæði til að þvo sér fyrir matinn... hvílíkt gott maður !

Núðluréttur og súpa... flottur matsalur og þétt stemning...

Farið á veraldarvefinn og reynt að setja inn færslu af ferðinni á hverjum degi...

Spjallað...

... og spilað...

... og spáð í fjallaspilin framundan...

Eftir matinn og kvöldspjall var farið snemma í rúmið... skrifað í dagbókina og svo lagst á koddann um tíuleytið...
svalt á herbergjunum en ekki svo kalt...

Í dagbókina skrifaði ritari meðal annars:
 
"Á morgun er 5,5 klst. ganga upp í 4.400 m hæð þar sem við hvílumst í tvær nætur
og megum eiga von á hæðarveikieinkennum og eigum að taka Diamox ef við sofum illa seinni nóttina.
Í dag stendur upp úr mögnuð fjallasýn og góður gististaður".

--------------------------------------------------------

Ferðadagur 8 - Göngudagur 5

Laugardagurinn 18. október 2014
Frá Tiangboche/Tengboche til Dingboche
Alls 13,8 km á ? klst. með lægstu hæð 3.706 m og hæstu 4.310 m og alls hækkun 941 m.

"Trek from Tyangboche to Dingboche (4260 m.) which takes approximately five hours. Leave Tyangboche and the Khumbu mountains as a backdrop-and descend a rhododendron covered area to emerge to a pleasant level area. Being welcomed by a long Mani stone wall you enter the village of Deboche. You continue to Minlinggo and leave the mountain path to cross over a suspension bridge to the left bank of the Imja Khola. Climb the mountain path while looking up at Ama Dablam and Kantega (6779m) as they appear on the opposite bank. Ascend the chorten-lined route, come to a fork, the upper path passes Pangboche and a monastery, take the lower path to Pangboche Olin and its stone wall-enclosed potato field. Pass through the village and cross a stream to a path skirting a rocky area to terraced hills along the riverbank. The trails climb slowly, winding above the

Salernið svolítið sérstakt... maður horfði niður í gegnum gluggann þegar maður var að athafna sig...
þannig að þegar það var myrkur úti og ljós inni þá blasti maður við öllum sem horfðu upp í gluggann neðan frá :-)

Vindvarnirnar á þakjárninu... grjótpokar... já, spurning...

Útsýnið úr gluggunum á stigaganginum...

Daginn eftir var kuldalegt út að líta en mjög tignarlegt...

Klaustrið löngu vaknað og söngurinn ómaði...

Það var gott að rjúka aðeins út áður en maður fengi sér morgunmat og taka stöðuna á veðri og vindum...
Svalt úti í byrjun en sólin átti eftir að verma vel...

Ferðalýsingin, Everestbókin, lyklarnir af hótelherberginu og gms-síminn...

Morgunmaturinn var jafn góður og kvöldmaturinn... þjálfari stalst til að smella af mynd inn í eldhúsið...

Egg, ristað brauð, hafragrautur, grænmeti, vatn...
vatn fyrir daginn keypt á hverjum stað eftir því sem hentaði...

Sólin að koma upp og heiðskíran blasti við okkur ofan fjallatindanna...

Burðarmennirnir græjuðu sig um leið og við úti...

Ram Rai
...hlédrægur og auðmjúkur... og mjög sterkur... með þyngstu byrðarnar að sumum fannst...

Jit Bahadur
... sterkur, duglegur og alltaf tilbúinn...

Bibas Nepali
... alltaf glaður og brosandi... hann átti eftir að fá háfjallaveiki í efstu búðum
og var fluttur niður í hasti mjög langa og erfiða leið um miðja nótt í myrkrinu...
en náði sér og tók brosandi á móti okkur í Pherishe síðar í ferðinni...

Roman Nepali
... glaður töffari...

Kil Kumar
... feiminn og hlédrægur...

Þjálfari skrifaði niður nöfn allra eins og þau hljómuðu og bað þá um að skrifa þau líka svo þetta væri rétt skrifað...

Allir að græja sig í morgunsvalanum...

Fjallasýnin var lygileg í þessari dýpt sem þarna er í landslaginu... sjá niður í dalinn....

Hótelið okkar og allir fyrir utan...

Rishi lét okkur alltaf teygja vel og taka smá upphitun í byrjun hvers göngudags...

Eina teygjumynd af hópnum já takk :-)

Bænaletrið á tíbesku...

Þetta var fallegur dagur...

Hótelið okkar... netfang og allt saman...

Nepalhúfur og vettlingar... það dugði ekkert annað ! :-)

Sólin var komin til okkar þegar við lögðum af stað...

Hópmynd fyrir utan klaustrið sjálft í Tyangboche... Rishi lofaði að segja okkur frá því í bakaleiðinni...

https://www.youtube.com/watch?v=ncLUZvTYFKo

Tyangboche er trúarleg og menningarleg miðstöðu Khumbusvæðisins...
í klaustrið eru drengir sendir af öllu svæðinu til náms í Buddha-fræðum...
skírlífi er krafist af þeim og þeir mega ekki giftast eftir útskrift...

Litið til baka á hótelið okkar sem við áttum eftir að gista í einnig á heimleið...
Thamserku fjallgarðurinn á bak við...

Burðarmennirnir... lengst til vinstri ekki okkar maður en svo:
Diga Bahadur, Jith Bahadur, Kil kumar og Satang...

Já, þarna var burðarboki þjálfaranna ! :-) ... sjá burðarbeltið utan um hann...

Við gengum frá klaustrinu og niður í dalinn aftur... undir skemmda brú...

... sem hafði fallið hér... ofan í ána...

Niðri dalnum... já, þetta var allt láglendið... rann mjólkuráin og hérna náðum við einum fallegustu myndum ferðarinnar...

... þ.á.m. myndinni hans Gylfa sem er táknmynd ferðarinnar að okkar mati...

Mynd þjálfara af Ama Dablam... hvílík fegurð... þetta var engu líkt að vera við þetta fjall...

Sjá hópinn þarna niðri hægra megin...

Farið var yfir þessa brú...

Sjá stærðina í samanburði við hópinn...

Allir fengu mynd af sér með Dablam !

Upp úr dalnum gengum við framhjá bænahúsum með vökul augu...

Hvílík gönguleið... hvílík fegurð...

Haustlitirnir nutu sín vel... þetta er góður árstími til að ganga þessa leið...

Við gengum upp úr trjálínunni og inn í grjótið þennan dag...

... þar sem útsýnið jókst með hverjum metranum upp í mót...

Hleðsla kostaði á hverjum gististað... og þá var ansi sniðugt að vera með hleðslubatterí í sólinni eins og Anton og fleiri...

Komin nær... þýðing á nafni þessa fjalls Ama Dablam - "Amai Dablang" er margs konar skv. "Trekking in te Everest Region" hans James McGuinness... ein skýringin er að þetta sé túrkísblá hálsfesti sem giftar konur bera í Nepal... efsti tindur sé höfuðið og svo koma axlirnar og hálsfestin liggur þarna á milli...

Fjölnishlaupararnir í Grafarvoginum með Ama Dablam :-)

Litið til baka á klaustrið í Tyangboche... liggjandi þarna á smá hrygg sem liggur út í dalinn
og beygir hann áður en hann heldur áfram niður á láglendið þarna mörgum dagleiðum neðar...

Við héldum áfram inn eftir og smám saman dró úr öllum gróðri...

Jakuxarnir mættu okkur og voru stundum óþekkir við hirðingjana...

Brátt vorum við komin í annað þorp sem lá í uppþornuðum farvegi fyrrum skriðjökuls eða jökulár...

Salerni á leiðinni...

...þetta var ekki svo slæmt...

Nepölsk stúlka heillaði okkur upp úr skónum...

Mamma hennar vann í sjoppu einni á leiðinni...

Við gengum gegnum þorpið og þar var margt að sjá...

Búðir hér eins og annars staðar...

Sjá hleðsluna... stærri og smærri grjór raðað haganlega... þetta var samt ekkert í líkingu við Perú...

Smá snjóskafl í einum skugganum... sem sagði okkur að við vorum bara að fara upp í meiri kulda...

Við vorum að nálgast 4.000 m hæð... 3.937 metrar...

Nýbygging... skyldi byggingarefnið sem strákarnir báru fyrr um daginn hafa farið í þetta hús?
... gat verið... en það var enn meiri uppgbygging ofar...

Við héldum áfram gegnum þorpið...

Landslagið varð smátt og smátt hrjóstrugra...

Lækurinn virkjaður hér í gegn...

Pangboche í 4.000 m hæð... í þessu þorpi gista menn gjarnan ef ekki er laust í Tyangboche...

Verið að þurrka taðið...

Kaffistaðir og bakarí...

Haustlitirnir óskaplega fallegir...

Hæðin reyndi vel á... og það var eins gott að muna að drekka vel í öllu þessu vökvatapi gegnum öndunarveginn...

Sjá ánna og þorpið innar uppi vinstra megin...

Jakuxarnir mættu okkur í hrönnum í bakaleið sinni ekki með byrðar og fóru því rösklega yfir léttir á sér...

Falleg og heillandi dýr... við pössuðum okkur að vera fjallsmegin...

Þessi litli strákur var að reka þá ásamt fleirum...

Verið að þurrka þvottinn í sólinni á einum viðkomustaðnum...
og burðarmennirnir að hvíla sig eins og við á leiðinni...

Snjófölin niður hlíðarnar og vaxandi kuldinn minntu okkur á að við vorum að hækka okkur
og fara í grimmari veröld en þá sem var neðar...

Dásamleg nöfnin á veitingastöðunum... hér fengum við okkur að borða í hádeginu :-)

Fleiri göngumenn en annars urðum við lítið vör við aðra en okkur...

Vinkonurnar ótrúlega flottar og frábærir ferðafélagar...

Salernin á veitingastaðnum voru úti við...

Notalegur staður... og þá hófst höfuðverkurinn að velja tvo rétti sem hentaði sem flestum...

Svolítið langt á milli borða ef menn sátu sitt hvoru megin í salnum... sérstakt...

Sagan á veggjunum... staðarhaldari á hæstu tindum heims...

Fjölskyldan sem rak þennan stað...

Nú voru Jóhann og Valla orðin ansi nepölsk... mjög gaman að eiga þetta þegar heim var komið...
þá sá maður mikið eftir því að hafa ekki keypt meira nepalskt... alls konar !

Meðan við borðuðum breyttist veðrið úr sólríku og mildu í svalt og snjókomu og smá vind ofar...

Já, það var allt í einu orðið kuldalegt... og þarna kynntumst við loftslaginu... heiðskíra að nóttu og morgni...
en skýin hrönnuðust upp er leið fram yfir hádegið...

Við klæddum okkur betur... kvenkyns burðarmaður...
við sáum nokkrar slíkar og vorum alltaf svolítið hissa en afhverju ekki á tímum jafnréttisbaráttu vesturlanda?

Á þessum kuldalega kafla mættum við Bandaríkjamanni sem sá íslenska fánann og kallaði á okkur...

Hann ætlaði ekki að trúa þessu og réð sér ekki fyrir gleði...
"Íslendingar" ! Hann bjó á Íslandi í nokkur ár og mundi ennþá heimilisfangið í vesturbænum...
þótti greinilega vænt um veru sína þar og saknaði margs...

Við tókum að sjálfsögðu mynd af Antoni og Hjölla með Bandaríkjamanninum þar sem þeir bræður eru mjög hrifnir af þeirri heimsálfu
og eiga eflaust eftir að koma okkur þangað í flotta gönguferð einn daginn...

Já, þetta var framundan... grjót og kjarr... við vorum skyndilega komin í mjög hrjóstrugt landslag
sem naut sín ekki sérlega vel í skýjuðu og köldu veðrinu...
þetta var allt annar heimur en sá sem við vorum í fyrr um daginn...

En, það var einhver sjarmi yfir þessu...

Konan teymdi karlinn á hesti...

... hann virtist vera veikur... ekki sá fyrsti né sá annar sem við sáum borinn niður veikur úr fjöllunum...

Aftur yfir ánna...

Smá hópmynd áður en þokan kemur...

Þetta var kuldalegasta aðkoman í ferðinni... eða hvað?
Þokan grúfði reyndar svona líka yfir Namche þremur dögum fyrr...

Grjótgarðar allt í kringum húsin... mjög sérstakt þorp... flatt og girt af með grjóti... kuldalegt... fátæklegt... eins og það vantaði einhverja sál í það... kannski var það bara gróðurleysið... eða sú staðreynd að það er eingöngu starfrækt hluta úr ári en ekki búið í því allt árið...
ekki á veturna... það er of kalt... líklega er það það...

Hótelið okkar var neðarlega í þorpinu... þarna var búið að blása svolítið og var kalt... og því var gott að lenda í húsi... 

Sjá skaflana við innganginn...

Herbergin voru í væng á bak við aðalbygginguna...

2ja manna rúmgóð herbergi en fábrotin og hvert herbergi var merkt einum háum tindi svæðisins...
Kári Rúnar og Þórey fengu Everest-herbergið...

Katrín knúsaði Ambir... sem hélt á bakpokanum hennar þennan dag þar sem hún var eitthvað slöpp...

Fábrotin herbergi en ágætis rúm... og sérsalerni sem var mikils virði...

Salernin með vatnstunnu við hliðina á og fötu til að hella vatni ofan í til að sturta niður...
enginn pappír mátti fara ofan í heldur skyldi hent í sér ruslatunnu og ef hann var illa lyktandi átti hann að fara ruslafötu úti við...

Bakgarðurinn við álmuna okkar... þarna var þvottasnúra sem menn nýttu sér...

Það tók að snjóa þegar við komum í þennan kuldalega náttstað... og það snjóaði stanslaust í um eina klukkustund...

... en það var samt gott að fara í sturtu...  og þessi var geggjað góð ! :-)

Jú, við vorum komin í rúmlega 4 þúsund metra hæð og ekki við öðru að búast...
en þetta reyndi aðeins á því það var engin hitun á herbergjunum né á ganginum og allt því mjög kalt...

Matsalurinn var heldur ekki upphitaður nema með þessari einu kamínu á miðju gólfinu
sem þýddi að það var kalt í salnum nema við kamínuna... svo menn sátu gjarnan við hana eða klæddu sig vel...

Síðdegislúrinn í 30 mín fyrir matinn var því tekinn með því að kappklæða sig ofan í svefnpoka til að lifa af...
eftir að búið var að pakka öllu upp og koma sér fyrir... hér áttum við að gista í tvær nætur...
kvenþjálfarinn er jú alger kuldaskræfa !

Útsýnið út um gluggann... allt orðið hvítt en það tók svo að rofa til og tindarnir birtust smátt og smátt...

Sólin kom aftur...

... og það varð bjart og fallegt...

Við fórum út og heilluðumst af þessum sérstaka heimi sem við vorum lent í...

Garðurinn hvítur af snjó...

Þvotturinn.  í snjó..

Alltaf sama veðrið... heiðskírt á daginn,
 svo hrannast upp skýin upp úr hádegi, þoka og svo aftur heiðskírt um kvöldið og nóttina...

Fjallavörðurinn inn dalinn sem við áttum eftir að ganga inn eftir daginn þar á eftir...
þarna beið okkar mögnuð gönguleið sem við höfðum ekki hugmynd um ennþá...

Í Dingboche voru heilsufarsmælingar hjá þeim sem lentu í því úrtaki... menn mældust misvel og sumir ekki með mjög góðar tölur..

Hverjar voru þær aftur ?

Rósa var 82 % í súrefnismettun og 96 í púls...

Matsalurinn orðinn pakkfullur af göngumönnum... þetta var orðin meira alvöru stemning þarna...
og engir hér á ferð sem ekki voru að meina það með að fara alla leið þarna upp eftir...

Við skoðuðum veðurspánna á hverjum degi og alltaf var spáð sól og blíðu...
nema á yr.no þar sem var alltaf snjókoma hvern einasta dag...

Arnar og Jóhanna Fríða hafa bæði keppt í skák,
Arnar er vakinn og sofinn í skákheiminum og var steinhissa á færni Jóhönnu Fríðu sem náði samt ekki að vinna karlinn :-)

Netsambandið ekki sérlega gott hér og orðið mun dýrara en neðar... eðlilega...

Úr dagbók þjálfara:

" Hringdum í Arnar (elsti sonurinn 25 ára sem passaði heima) og Hilmi (9 ára) um leið og við komum á hótelið. Netið kostaði
500 rps eða um 600 isk fyrir 1 klst. en 2.000 rps fyrir ótakmarkaðan aðgang. Keyptum bara 1 klst. til að geta heyrt í strákunum sem var yndislegt en lélegt netsamband og við klaufar í þessu. Fann til að sjá Hilmi á skjánum, hann sagði okkur frá Masterchef (þættir á Skjáeinum sem mæðginin horfa alltaf á) og það nýjasta sem gerðist í "Hrauninu", íslensku sjónvarpsþáttunum. Gengur vel hjá þeim en ég fann að Hilmir var eithvað umkomulaus og Arnari vantaði pössun en Ágúst besti vinur hans var fyrir norðan og Írunn systir í Mexicó með Taikwondo-landsliðið á heimsmeistaramóti og þá voru bara Gunnar afi eftir og Gunnar Máni miðbróðirinn sem var mjög upptekinn...
fann hvað Hilmir var lítill í sér, hlakka til að koma heim..."

Matur kl. 18:00 og fórum í rúmið kl. 20:00...

Úr dagbókinni:

"Okkur kveið fyrir að fara í rúmið enda ískalt á herbergjunum og mælirinn sýndi hitastigið þar við frostmark... sem þýddi að maður varð að klæða sig ofan í svefnpokann til að ná upp hita... náðum samt að skrifa, lesa og stilla gps til kl. 21:00  áður en við fórum að sofa..."

Þjálfari... ritari... hélt dagbók á hverjum degi... og nú er hver lína sem hún nennti að skrifa dýrmæt... því þetta gleymist allt nema það sé ekki skrifað niður... ljósmyndir varðveita ýmislegt en það er ótrúlegt hvað margt er gleymt sem svo er lesið núna við þessi skrif... sem segir manni að menn verða að halda dagbók í svona viðburðaríkri ferð þar sem hver dagur er stútfullur af nýjum upplifunum og ævintýrum..

Úr dagbók þjálfara:

"Mjög flottur dagur í dag. Mjög kuldalegt hér þegar við vorum búin að fá herbergið og þungt yfir með snjónum en svo fór að rofa til og fjallasýnin var mögnuð í allar áttir. Tók myndir og setti á Toppfarafésbókina. Ætla að setja eina mynd á hverjum degi en næ því líklega ekki með lélegu netsambandi. Keyptum eina klst. en erum ennþá á netinu svo líklega erum við með samband ótakmarkað. Nutum góðs af því í dag. Allir hressir almennt en þó sumir aðeins slappir og ég með höfuðverk og allir að finna eitthvað en ótrúlega gott ástand á öllum..."

... og síðar:

"Leiðsögumaðurinn sagði þessa nótt verða erfiða og ef næsta væri það líka þá ættu menn að byrja á Diamox, annars væri óþarfi að taka það. Við Örn ætlum að reyna að sleppa þeim. Búin að vera með talsverðan höfuðverk í dag og í kvöld og er utan við mig. Fín í lungunum þannig að ég virðist fá heilabjúgseinkenni frekar en lungna..."

Þetta kvöld byrjuðu nokkrir að taka Diamox þar sem hæðin var farin að segja til sín...
m. a. Hjölli og Anton sem fengu óopnaða Diamoxið frá þjálfurum frá Perúferðinni 2011 :-)

Ganga dagsins var 13,8 km á ? klst. upp í 4310 m hæð með alls hækkun upp á 941 m og lægsta hæð var 3.706 m.

--------------------------------------------------------

Ferðadagur 9 - Göngudagur 6

Laugardagurinn 19. október 2014
Hæðaraðlögunardagur í Dingboche - gengið á Chukuum
Alls 6,4 km á ? klst. með lægstu hæð 4.282 m og hæstu 4.913  m og alls hækkun 773m.

"Rest day at Dingboche (4260 m.) for acclimatization. This is a remarkable day for acclimatization. There are some breathtaking views of the North face of Ama Dablam and the Lhotse-Nuptse ridge as you explore this beautiful valley that leads up to Island Peak. The walk is short with a good chance to relax in the afternoon. You have another option as you can hike upto Chhukum. From here you can enjoy the panoramic view of Island peak, Ama Dablaml, Makalu, Tawoche peak and others. On the same day you come back to Dingboche and have rest."

Í morgunsárið var annað hljóð í skrokk ritara sem barðist við höfuðverk og utangáttarhátt kvöldið á undan:

"Svaf extra vel í nótt en Örn svaf laust seinnipart nætur.
Besta nóttin mín til þessa. Líður einhvern veginn alltaf vel í þunnu lofti, svo skrítið. Endurnærð í morgun... "

... greinilega búin að steingleyma vanlíðaninni kvöldinu áður :-)

Ama Dablam 6.586 m og Ombigaichan 6.340 m... skarðið á milli þeirra er 6.282 m hátt...
Endilega sendið mér leiðréttingu er þetta er ekki rétt !

Úr dagbókinni:

"Heiðskírt. Vaknaði við dagsbirtuna fyrir sex eða um kl. 5:50 og leit út og sá sólarupprásina á Tabuche-tindinum (6.367 m)
sem gnæfði yfir í vestri. Hljóp út til að taka myndir og skreið aftur upp í rúm til 7:00. Örn varð ekki var við þetta brölt í mér..." :-)

Já, það var þess virði að rjúka út fyrir myndir af fyrstu sólargeislunum á tindunum á Ama Dablam og Ombigaichen...

Litið niður dalinn... sjá skafrenninginn af tindunum vinstra megin...

Thamserku (6.608 m), Kantega (6.685 m) og í hvarfi þarna Malanphulan (6.573 m).

Brattir tindar allt í kring...

Ótrúlega fallegt...

Og svo færðust sólargeislarnir neðar...

Sturtan... heit og fín... ekkert rennandi vatn á herbergjunum og enginn vaskur... bara wc og smá vatnsfata til að sturta niður...
og bara vatn í flöskum... svo við þurftum að tannbursta okkur ofan í wc-skálina... eitthvað sem maður hafði aldrei áður gert í lífinu...

Gashitunin á sturtunum...

Spegillinn og veggirnir klæddir með teppum...

Hrímið á rúðunni á herberginu...

Stuttu síðar sólin komin niður í dalinn...  og skafrenningurinn frá því um kvöldið orðinn verri á tindunum...
Allt fljótt að hitna í sólinni eftir frost um nóttina...

Vatnið á þessum stað var m. a. kennt við Kala Pattar... sem var hæsti punkturinn sem við stefndum á í þessari ferð...
Sjá te-ið, símann, kortið og gleraugun... minningar...

Hafragrauturinn var góður á þessum stað, líkur okkar íslenska... og svo var egg, ristað brauð, baunir... eins og vanalega...

Staðarhaldarinn... en hún og maðurinn hennar voru í einu og öllu á gististaðnum...

... og börnin þeirra unnu líka...
Notalegur morgun þar sem þetta var ekki ferðadagur og bara stutt hæðaraðlögunarganga á dagskránni...

Hinn hópurinn sem gisti á þessum stað var frá Ameríku...

Meðlimir í Apalaysian hópur sem var að leigja sér skó fyrir göngu á ...

Herbergið... við ætluðum í létta göngu í rólegheitunum upp á hrygginn ofan við Dingboche sem aðskilur það þorp frá Periche þar sem við áttum eftir að gista á niðurleiðinni, en þar eru alþjóðlegu læknarnir með miðstöðina sína fyrir svæðið... HRA Nimalayan Rescue Center...
þar sem alltaf eru 2-3 læknar frá október til desember og mars til maí þegar aðlögunartíminn á Everest er...

Óskaplega fallegur morgun... en snjórinn og kuldinn sagði okkur að við vorum að nálgast mun erfiðari skilyrði en neðar...
þetta var ekki lengur notaleg haustganga heldur vetraraðstæður í þunnu lofti og kulda...

Hótel Moonlight... svolítið sérkennilegt að gista á hóteli í 4.358 m hæð... :-)

Auðvitað klæddust menn Sjerpa-fötunum sínum !

Guðrún Helga og Rósa :-)

Tindarnir toguðu okkur sífellt til sín...

Við lögðum af stað um 8:30 afslöppuð og glöð með einfaldleika dagsins...

Snjórinn sem lá yfir öllu bráðnaði smám saman í sólinni... til þess eins að koma aftur kvöldið á eftir...

Menn voru missterkir þennan dag á göngu... einhverjir slappir og Jón orðinn veikur í maganum...

Engin leið að lýsa fjallasýninni sem umvafði okkur á þessum stað...

Komin upp á brún á brekkunni... sjá þorpið hægra megin stallað niður gamlan farveg skriðjökulsins...

Litið inn eftir...
leiðin okkar á morgun eftir þessum dal öllum og upp skarðið þarna í fjarska og ofan þess var leiðin að efstu búðum...

Cho Oyu var þarna innst inn eftir... þar sem hinn Everest-farinn á síðustu árum gekk á...
Leifur Örn Svavarsson... flottur en um leið hógvær fjallamaður:
http://framandifjoll.fjallaleidsogumenn.is/leidsogumenn/leifur-orn-svavarsson/

http://www.mbl.is/greinasafn/grein/1174241/

Komin nálægt tindunum sem gnæfðu yfir þorpið í gærkveldi og í morgun...

Í dagbókina skrifaði þjálfari:
"Annars ótrúlega gott ástand á fólki, hef þá trú að allir komist alla leið"...

Séð inn dal morgundagsins...

Ambir, Doddi, Arnar, Jóhanna Fríða og Rósa...

Litið til baka með þorpið fyrir neðan og tindana frá öðru sjónarhorni svona ofar...

... þetta voru tindarnir sem tóku fyrstu geisla sólarinnar snemma um morguninn...

Hópmynd með þessi óskaplega fallegu fjöll í kringum okkur:

Jón, Jóhann Ísfeld, Steinunn Sn., Katrín Kj., Guðmundur Jón, Jóhanna Fríða, Arnar, Guðrún Helga, Rósa, Hjölli, Þórey og Hjölli.
Valla, Doddi, Rishi... vantar Örn og Kára á mynd

Jú, aðeins lengra... þetta var hollt og gott...

Þorpið fyrir neðan og leiðin sem við komum í gær...

 Kantega (6.685 m) og  Thamserku (6.608 m) ?

Hingað upp fór hópurinn... í 4.587 m hæð á 1,8 km göngu á 1:36 klst... sjá 52 mín á hreyfingu og 44 mín stopp...
svo sannarlega var þetta hægt og rólegt í þunnu loftinu...

Mergjaður staður til að vera á og allir enduðu á að taka mynd af sér hér...

Og auðvitað enduðum við á hópmynd með Taboche 6.367 m í baksýn ! :-)

Þjálfarar, Doddi, Rósa og Jóhanna Fríða vildu halda áfram upp... og fengu eftir smá rökræður við Rishi...

...sem var þess virði til að ná enn meiri nálægð við þessa tinda...
Ama Dablam og Ombigaichan

Taboche (6.367 m), Cholatse (6.335 m) og Arakam Tse 6.423 m ?

4.911 m hæð á 3:03 klst. :-)

Við tókum smá krók inn eftir þessari hlíð til að sjá betur inn eftir dal Dingboche...

... sem leit svona út...

Litið niður á þorpið þar sem við gistum þessar tvær nætur...

Erfitt að henda reiður á öllum þessum tindum og rýna í kortin eftir á...
endilega sendið ritara leiðréttingar ef eitthvað er rangt skrifað inn ! - bara(hjá)toppfarar.is.

Við hefðum viljað fara lengra... þjálfari vildi ná 5.000 m... en vorum með lítið nesti og vatn...
svo vatnsskortur og tímaleysi stoppaði okkur því miður af...
svo við rúlluðum úr 4.911 m hæð niður í súrefnið... nánast hlupum á kafla... og vorum því ekki lengi að koma okkur...
náðum að svitna aðeins sem var ekki vanalegt í þessari ferð...
og náðum hádegismatnum kl. 13:00 á slaginu sem var ótrúlega fyndið að ná fannst okkur :-)

Niðri stóð Sam í stórþvotti :-)

... fínt að nýta snúruna í garðinum :-)

Í hádegismat var "shepastew"... sjerpa-kjötsúpa... eins og sú íslenska nema án kjöts... mjög bragðgóð og næringarrík...

Sátum og spjölluðum eftir matinn í rólegheitunum... lásum, fórum á veraldarvefinn og hvíldum okkur á herberginu...

Verðlistar, dagatal og minningar...

Everest maraþonið... frá Grunnbúðum um Gorakshep, Lobuche, Pheriche, Tengboche og Namche Bazaar
eða úr 5.364 m niður í 3.440 m... á 4 klst. 41 mín og 08 sekúndum... 42,195 km
sum sé leiðin niður frá grunnbúðunum sem við áttum eftir að ganga alveg eins og þessa :-)

Afgreiðslan...

... matur, vistir, brodar, hjálmar, axir...

Garðurinn okkar í sólinni... snjórinn nær ekkert endilega að bráðna ef hann nær ekki sólinni almennilega...

Keyptum okkur þetta súkkulaði í sjoppu matsalarins... það var löngu útrunnið og mjög skrítið á bragðið :-)

Smá sólbað í garðinum :-)

Arnar og Guðrún gistu í Amadablam herberginu :-)

Þann 29. maí 1953 gengu þeir á Everest félagarnir... og haldið var upp á það þegar fimmtíu ár voru liðin frá þeim sigri...

Við vorum minnt á að hugsa vel um burðarmennina okkar... ekki bara um okkur sjálf... mjög umhugsunarvert...

Eftir hvíld og rólegheit fóru þjálfarar í göngutúr um þorpið...

... og hittu nokkra í hópnum sem höfðu kíkt inn á franska kaffihúsið sem er frægt í Dingboche...

Virkilega smart kaffihús sem skýtur ansi skökku við í fábreytninni í þorpinu...

Drykkirnir í  boði...

Og kakan maður !

Þórey og Kári Rúnar.

Rósa, Doddi, Jóhanna Fríða og Gylfi.

Sjá fráganginn á stéttinni... hvað var þetta aftur þarna á pokanum ?

Fjallasýnin virkilega falleg þetta kvöld...

Bakaríið var ekki síðra og þar inni sátu aðrir Toppfarar sem höfðu þvælst um þorpið og hitt hvort á annað...

Ein af nokkrum búðum í þorpinu...

Heimamenn að gera stétt fyrir utan húsið með grjóti...

Krakkarnir að leika sér með gamla barnagöngugrind...

Ný hús í smíðum um allt... þjálfarar sem byggja bústaðinn sinn þessi árin horfðu mjög áhugasamir á...

Voru þetta stoðirnar og þakjárnið og hurðirnar sem þeir gengu með á bakinu tveimur dögum áður?

Efst í þorpinu voru upplýsingar um svæðið...

Tindarnir allt í kring...

Grjótið sem átti eftir að tilhöggva og raða í veggi eða gólf...

Sólin settist í rólegheitunum og það þykknaði ekki upp eins og kvöldið áður...

Ótrúlega fagrir fjallatindar sem gáfu innsýn inn í það sem beið okkar ofar...

Svo var að velja sér kvöldmatinn... ótrúlega flóknir matseðlar miðað við bágar aðstæður... reynslan einhvern veginn kennt þeim að menn vilji hafa þetta allt í boði... en þetta var mun flottari matseðill í öllum þessum þorpum í þessari óskaplega miklu hæð í þessari sárafátækt í Nepal - heldur en í fjallaskálunum í t. d. Slóveníu, Frakklandi, Ítalíu og Sviss sem við höfðum áður heimsótt og eins síðar í Póllandi...

Alltaf eitthvað vesen með netsambandið... sendirinn var hér uppi... eigandinn brosmildur og glaður fór að gera við sambandið :-)

Jú, þokan skreið inn með síðdeginu...

Í kvöldmatnum spjallaði þjálfari við forsprakka Ameríkananna... Philip sem var í forsvari fyrir 11 manna hóp að ganga í Grunnbúðirnar og upp á Lobuche East 6.119 m hár tindur á leið okkar á morgun... og krefst brodda, ísexi og línu... þau voru að fá allan búnað lánaðan í skálanum og bara örfá skópör voru til sem pössuðu þeim svo þau þurftu að fara í Chukung-þorpið sem er ofar og fá þar leigða jöklaskó...

Þegar ég spurði hann hvert við ættum að ganga ef við færum bara eina ferð til BNA...
...og svarið var "Mt. Rainier" og við ákváðum að ef við myndum fara þangað þá myndum við vera í sambandi við þau :-)

Þau tilheyrðu nokkurra hundruð þúsunda manna gönguhóp kenndur við Appalachian Trail...

Appalachian Trail er fræg gönguleið í Ameríku: http://www.appalachiantrail.org/

Við áttum eftir að hitta þau ofar og á leið niður og vorum í sambandi við þau eftir ferðina
en þau sendu þjálfara fréttir og myndir af Lobuche tindinum:

MYND !

"Dear Bára 

Before too much time passes, I want to make contact with you.
 It was a treat to meet you and your group and learn about your hiking group.

Five of our group did make it to the summit of Lobuche East peak, Bill A, Dale, Dean, Margaret and Mark.
See the attached photo for them on the summit. 
I did not try an attempt because of a case of diarrhea.

In spite of not making the climb, I as the rest of our group, had a trip of a life time.
Being at the high altitude and being a part of the snow peaks really did something to us.
I praise God for the experience. Hopefully your group had a similar experience.

As time goes on, I will send more photos and information. Hope to hear from you.

Phill Hunsbeerger
Bath, PA  USA"

Úr dagbók þjálfara um kvöldið:

"Algerlega mögnuð fjallasýn í dag. Sáum Cho Oyu í fyrsta sinn og Island Peak og Madalu og áfram Ama Dablam og Thamserku og Lobuche o.fl. Við sem gengum lengra sáum tvö fjallavötn, eitt í miðjum hlíðum Dablam og hitt í vestri í átt að Cho Oyu sem leiðsögumaðurinn sagði vera léttasta fjallið á því svæði, svæðinu sem var framundan að upplifa á morgun... Hálfskýjað veður og ískaplega falleg fjallasýn í sólarlaginu, svo stjörnubjart í kvöld. Ekki eins kalt og í snjónum í gær en samt kalt og finnst það erfitt. Meiri hrollur í mér núna, líklega af því mér hitnaði aldrei almennilega eftir sturtuna. Vonandi næ ég að sofa í nótt. Léttur dagur á morgun svo kannski náum við að fara eitthvað aukalega, bara 4,5 klst. upp í 4.910 m hæð. Förum að sofa kl. 21:45..."

Alls ganga þennan dag fyrir utan rölt um bæinn var
6,4 km á ? klst. með lægstu hæð 4.282 m og hæstu 4.913  m og alls hækkun 773m.

--------------------------------------------------------

Ferðadagur 10 - Göngudagur 7

Sunnudagurinn 20. október 2014
Dingboche til Lobuche
Alls 9,1 km á 6:35 klst. með lægstu hæð 4.297 m og hæstu 4.938 m og alls hækkun 773 m
og svo aukaganga um kvöldið: 1,9 km á 2:22 klst. upp í 5.006 m með alls hækkun upp á 167 m...

"Trek from Dingboche to Lobuche (4930 m.) which takes about five and half hours. The onward journey leads north for up to 50-minutes until you come to a mani-prayer Stupa. The trail is gentle looking down to Pheriche village below. Today's walk offers views of the Mt.Tawache, Ama Dablam and to the north-Pokalde (5741m), Kongma-tse (5820m) and the great wall of Nuptse. After two hours walk, the trail from Pheriche joins near Dugla (4595m) before a small wooden bridge over the river of Khumbu glacier. You stop at Dugla, for lunch, before continuing for an hour up a steep hill to the top, where there are views of Mt. Pumori and other peaks west of Everest. After a short break, continue trekking up to Lobuche, hidden and sheltered from the wind."

Tannburstað ofan í salernisskálina... það var einfaldlega ekkert annað í boði en að gera það...
enginn vaskur og enginn krani... bara vatn í flösku og wc-skálin...

Helmingur okkar hóps var með í þessari rannsókn þar sem læknarnir á svæðinu voru að kanna
hvort það væri merkjanlegur árangur af því að taka Íbúfen eða Parasetamól fyrirbyggjandi við hæðarveikieinkennum...
mjög áhugaverð rannsókn.

Vöknuðum 6:30. Hafragrauturinn og annar morgunmatur góður...

Fjölskyldan önnum kafin í eldhúsinu... móðirin, faðirinn og sonurinn...

Ameríski hópurinn sprækur... þau gáfu sér 4 daga til að ná Grunnbúðunum, Kala Pattar og Lobuche tindinum...
þau voru eldri en við og virtust lasnari... og því ágætis dæmi um hversu langt menn fara á hugarfarinu og ákveðninni...
þau voru komin til að gera þetta allt þrennt... og þeim tókst það nánast öllum...

Öllu pakkað fyrir næsta náttstað... næstefsta skálann í Lobuche sem við áttum ekki eftir að gleyma...

Úr dagbók þjálfara:

"Óskaplega fallegt veður þennan dag, heiðskírt og mergjuð fjallasýn.
Mjög flottur dagur, sérstaklega þegar leið á og Pumori, Nuptse og Lobuche gnæfðu yfir..."

Við lögðum af stað gangandi kl. 8:00 frekar vel klædd í morgunkulinu...

... en áttum eftir að afklæðast fljótlega þar sem brekkurnar tóku strax við og sólin bakaði okkur í hlíðunum...

Fyrst var farið sömu brekkuna og í stutta göngutúrnum deginum áður...

... en svo var haldið áfram inn dalinn í átt að Cho Oyu og Lobuche...

Burðarmennirnir tóku fram úr okkur á leiðinni og Ameríkanarnir voru á svipuðu róli og við
en það greiddist miklu meira úr þeirra hópi...

Þeim fannst stórmerkilegt hversu mikið við héldum hópinn og skildu ekkert í okkur...

Þennan dag voru nokkur okkar slöpp og orkuminni en áður... og niðurgangur herjaði aðeins á hópinn...
en allir skiluðu sér samt vel þegar hópurinn var þéttur og stemningin var góð...

Steinunn og Jóhann með Taboche Peak (6.367 m) og Cholatse (6.335 m) í baksýn...
...dásamlegir ferðafélagar eins og aðrir í þessum frábæra hópi í Nepal...

Litið til baka í átt að Thamserku sem skreytt hafði leiðina síðustu daga en var nú að verða liðin tíð í bili...

Frost í jörðu eftir nóttina... já, það var svalt loftið og það eina sem bjargaði var sólin þegar hún reis...
þetta hefði verið ansi kuldalegt í skýjuðu veðri, hvað þá vindi eða úrkomu...

Við gengum ofan á lágum hrygg inn dalinn... með þorpið Pheriche á vinstri hönd... þarna áttum við eftir að ganga í bakaleiðinni...
þarna var miðstöð læknanna á Everest svæðinu... og þarna var líklega besti gististaðurinn á gönguleiðinni?

Inn dalinn... sjá hversu troðinn stígurinn er... og hversu hrjóstrugt landið var smám saman að verða...
við vorum komin í ríki þar sem fannhvítir himinháir fjallatindar ríktu og lítið í boði fyrir gróður og dýr að njóta sín...

Arakam Tse (6.423 m) lengst til vinstri og tindaröðin svo lægri alla leið í áttina að Cho La skarðinu?
 Awi Peak (5.245 m) dökkur hægra megin neðan við Lobuche East (6.119 m) hæstur hægra megin ?

Áning öðru hvoru á leiðinni... hér við grjóthleðslur og gömul hús...
Cholatse (6.335 m) og Arakam Tse (6.432 m).

Litið til baka... þennan dag fór orkan í að koma sér áfram og láta sér líða vel...
hæðin var farin að taka í og það var mikilvægt að ganga rólega og njóta umhverfisins...

Jakuxar að flytja birðir, ísköld áin fyrir neðan og hvítir tindarnir yfirgnæfandi...

Þeir fóru hraðar en við...

Flottur hópur á ferð...

Nú vorum við komin innarlega í dalinn og hér skildu leiðir í nokkrar áttir eftir því hvert var stefnt...

Ama Dablam þarna vinstra megin...

Hvíld og sólbað hér...

Pumori var farið að stingast upp úr landslaginu eftir því sem nær dró Everest... hvílík sýn... gleymist aldrei...

Lobuche East hér framundan og Lobuche West í hvarfi... það var gott að hvíla sig og dotta jafnvel... eða taka myndir :-)

Framundan áður en haldið yrði upp brekkuna þarna sem virðist saklaus en er heilmikið mál þegar maður er í rúmlega 4.000 m hæð...
var smá húsaþyrping þar sem við ætluðum að fá okkur hádegismat...

Nærmynd af Dughla sem er í 4.595 m hæð og var góður áningastaður...

Brú yfir grýtta ánna sem rennur til suðvesturs niður í dalinn...

Stórfenglegt landslag þar sem við vorum svo smá...

Eina brúarmynd... ekki oft sem við eigum eftir að ganga yfir brú í 4500 m hæð í lífinu :-)

Bænafánarnir blaktandi á brúnni... og Arakam Tse 6.432 m yfirgnæfandi...

Bænirnar... þjálfarar geymdu þann gula vel í bakpokanum og áttu eftir að ramma hann inn þegar heim var komið...

Litið til baka með hverfandi Ama Dablam og félagar..
sem nú féllu í skuggann af enn hærri fjöllum sem kölluðu á athygli okkar eftir því sem ofar dró...

Frá ánni var smá kafli upp á fjallstunguna í átt að Dughla...

Litið til baka að brúnni...

Cholatse og Arakam Tse með Dughla í forgrunni...

Bænafánarnir og hvítu fjallstindarnir voru það sem síðan skiluðu sér á pils þjálfara...

...sem prjónaði sér loksins pils og vildi fanga töfra Nepal í því...

Þorpið Dughla í 4.620 m hæð skv. korti en 4.595 m skv. leiðarlýsingu RajBala Treks...

Sjá veraldarvefinn um þennan stað: https://en.wikipedia.org/wiki/Dughla

Mjög sérstakur staður og fagur þennan dag...

Alltaf jafn gaman að skoða það sem hékk á veggjunum á gististöðunum og veitingastöðunum... hvílík saga...

Alls kynd fyrirtæki heimamanna og aðkomumanna...

Það var smá sjoppa þarna...

Matsalurinn okkar í hádeginu... sami stíllinn en notalegra þar sem það var ekki svona langt á milli borða eins og áður...

Grínast endalaust og Rishi og Sam algerir englar...

Súpa og flatbrauð... orkuríkur og næringarríkur matur sem við þurftum á að halda fyrir það sem var framundan þennan dag...

Rishi, Sam og Ambir... mjög ólíkir en allir frábærir einstaklingar :-)

Húmorinn hér eins og annars staðar...

Úti iðaði allt af lífi og menn nutu þess að sitja úti í sólinni...

Þetta salerni...

... var eins og þau gerast verst í Afríku og Perú...

Læddist inn í eldhúsið og smellti af einni...

Sjóaravettlingarnir hans Hjölla voru alger snilld :-)

Annar veitingastaður ofar í þyrpingunni...

Toppfararnir mínir... afreksfólk og einstaklega flottir persónuleikar...

Ama Dablam þarna í fjarska... ekki alveg tilbúinn til að afsala sér alveg völdunum á svæðinu...

Brekkan frá Dughla tók í þó saklaus væri og við pössuðum okkur að fara hægt upp...

Naut með birgðir...

Hvílíkur staður til að vera á...

Í þessu nestishléi tóku margir myndir af sér með Ama Dablam...

Enda sérstakur myndatökusteinn til þess arna...

Við gengum upp í snjólínu og kuldann þar með...

Dughla skarðið er mjög sérstakur staður... hér eru minnismerki fallinna fjallgöngumanna á Everest...

... margra frægra og þekktra eins og Scott og Rob sem voru aðal leiðsögumennirnir í banaslysinu 1996
og Everestmynd Baltasars fjallaði um...

Magnaðir sjerpar voru einnig á sumum skjöldunum...

Fór á tind Everest tvisvar á tveimur vikum vorið 1995... var 21 klukkustund á tindinum án súrefnis vorið 1999...
hraðastur upp á tind Everest á 16:56 klst. vorið 1999...

Scott Fisher sem lést í maí 1996...
bandarískur leiðsögumaður sem var þekktastur fyrir sigra sína á hæstu fjallatindum heims án súrefnis...
hann ásamt Wally berg var fyrsti Bandaríkjamaðurinn sem sigruðu Lhotse (8.516 m)
og hann ásamt Ed Viesturs (sem hélt fyrirlestur fyrir nokkrum árum á Íslandi) voru þeir fyrstu sigruðu K2 án súrefnis...

https://en.wikipedia.org/wiki/Scott_Fischer

Sársauki aðstandenda lak af þessum minningarreitum og maður viknaði hvað eftir annað...

Fingraför og handarför barna eins kvenkyns göngumannsins... úff... þetta var virkilega átakanlegt að skoða...

Göngumenn frá öllum heimshornum...

Hvert með sínu lagi þessi minnismerki og sum ansi nálægt okkur í tíma...

Andrúmsloftið sérstakt á þessum stað...

... og allir hljóðlátir að skoða minnisvarðana...

Eftir lestur "Into Thin Air" eftir Krakauer og "The Climb, Tradic Ambitions on Everest" hallast ritari að sjónarmiði Scotts frekar en Rob Halls... Everest er of hættulegur staður til að leiða fólk nánast ósjálfbjarga þarna upp... menn verða að vera sjálfbjarga og sterkir og eiga ekki að fara nema þeir geti þetta nánast án efasemda... en þessi ólíka sýn kom berlega í ljós í kvikmynd Baltasars Kormáks og þar hallaði á Rob Hall sem var ´svo hjálpsamur við leiðangursmenn sína að það kostaði hann og fleiri lífið...

Og það hallaði einnig á Krakauer sem skrifaði Into Thin Air í myndinni þar sem hann virtist ekki hjálpa mikið til... kannski ekki hægt að ætlast til þess við þessar aðstæður... en allavega var hann ekki sáttur við útkomuna á sér í myndinni og vann líklega gegn vegsemd kvikmyndarinnar
því miður...

Þarna hefðum við getað gleymt okkur lengi...

En Lobuche kallaði... ekki tindurinn Lobuche reyndar sem hér sést... heldur skálinn Lobuche...
því þaðan ætluðum við í hæðaraðlögunaraukakvöldgöngu til að ná upp í 5.000 m hæð
sem yrði gott fyrir sálina fyrir sjálfar Grunnbúðirnar sem biðu okkar daginn eftir...

Takmark ferðarinnar var í seilingarfjarlægð
og átakanleg saga Everest lak af grjótinu á þessum stað svo við vorum andaktug af áhrifunum...

Philip hinn bandaríski barðist við niðurgang þennan dag að eigin söfn en hann náði samt að vera á undan nokkrum í sínum hóp...
þau dáðust að okkur að halda svona hópinn... sem kom okkur á óvart... enda tókum við eftir því þar með að hver og einn þeirra gekk á eigin hraða og var lítið að spá í félaga sína...

Þarna urðu ákveðin þáttaskil... hráleikur landslagsins náði hámarki og við fundum nálægðina við hæsta tind jarðar...

Vikið fyrir jakuxa á ferð...

Grjótið varð stærra... klettaveggirnir ógnvænlegri... og hlíðarnar brattari...

Pumori reis upp í fjarskanum fyrir framan okkur...

Nú var gengið í snjó og landsklagið allt kuldalegra en samt bjart um leið þar sem sólin skein í heiði...

Hópmynd með magnaða fjallstindana sem framundan voru...

Þessi kafli var skemmtilegur inn snjóugan dalinn...

Menn í ullarpeysum eða dúnúlpum eða primaloftúlpum...

Stígurinn lá inn með dalnum og ánni...

Ævintýralega fallegt landslagið þarna...

Rishi, Guðrún Helga, Jón, Arnar, Gylgi, Ambir, Anton, Steinunn, Jóhanna Fríða, Valla, Þórey, Doddi og Örn... vantar nokkra...

Innst lá Lobuche þorpið í skjóli við fjöllin og smá fjallgarð norðan megin...
við lentum þarna um tvöleytið og höfðum því um fjóra tíma enn í dagsbirtu...

Úff... já, kuldalegt og hráslagalegt að sjá... fátæktin og harðneskjan lak af húsunum...

En gististaðurinn okkar var í mjög góðu standi....

Við fengum 15 mínútur til að fá herbergin okkar, setja farangurinn inn og koma okkur aftur út
því við ætluðum í síðdegisgöngu upp í 5.000 m hæð...

"Hús Móður Jarðar" í Lobuche... í 5.000 m hæð sagði skiltið...

Fín herbergi... enn og aftur 2ja manna... ótrúlegur lúxus á þessum slóðum...
hér var hlýrra en í Dingboche enda í stóru húsi á efri hæð..

Já, þetta var sannarlega í lagi... hlýjar yfirbreiðslur sem nýttust vel ofan á svefnpokann...

Fáninn sem þjálfari fann liggjandi á jörðinni snemma í brekkunum ofan við Dingboche og hann hirti skítugan af göngustígnum...
það var einhver blessun yfir þessum fána...

Vaskur innst á ganginum þar sem salernin voru... gott að fá aftur vatnssalerni...
Dingboche þar sem við gistum tvær nætur var kuldalegasti staðurinn í ferðinni...
þessi var mun betri þó hærra væri og í hrjóstugra umhverfi...

Litið inn ganginn í hina áttina... stigagangurinn vinstra megin... þetta var skínandi flottur staður...

Matsalurinn líka fínn... en hér átti maturinn ekki eftir að standa undir væntingum...
enda aðstæður mun erfiðari hér til eldunar en neðar...

Nóg af fólki og troðið um kvöldið...

Aftur út að ganga klukkan 14:39 eftir hitann og notalegheitin í skálanum...
búið að vera heiðskírt allan daginn en þarna dró ský við Lobuche fyrir sólu og það snarkólnaði strax við sólarleysið...

Menn voru mis sprækir þegar lagt var í þessa göngu seinnipartinn...
Gylfi og Anton ætluðu að sleppa þessari göngu og vildu hvíla sig en fengu það ekki...
Þegar í ljós kom að Gylfi var ekki með í för sneri Rishi við með Dodda herbergisfélaga hans til að sækja hann,
honum var gefið Diamox og þeir eltu okkur uppi aftur og voru ansi fljótir að því og Gylfi var í lagi :-)

Ambir... yfirleiðsögumaðurinn... duglegur og flottur drengur...

Við gengum á jökulruðningi úr Khumbu-jöklinum... hinum sama og lífshættulegu sprungurnar eru ofar við Grunnbúðirnar...
en þessi ruðningur nær marga kílómetra niður af Everest... jökullinn hefur því hopað hér fyrir löngu síðan...

Pumori... 7.145 m hár glæsilegur og snarbrattur tindur sem tók líf tveggja Íslendinga árið 1988
og ári síðar 1989 fórst vinur þeirra á sama fjalli:

íslendingarnir tveir sem fórust fyrst 1988:
http://timarit.is/view_page_init.jsp?pageId=1691434

Þriðji fer í fótspor félaga sinna árið 1991, Ari Kristinn Gunnarsson, en fórst einnig:
http://www.mbl.is/greinasafn/grein/76649/
... sársauki aðstandenda sem eftir sitja þegar fjallgöngumenn farast er áþreifanlegur...

Ein íslensk kona hefur reynt við þennan tind en þurfti frá að hverfa
en hún var fyrst íslenskra kvenna til að ná fjallstindi yfir 8.000 m þegar hún kleif Cho Oyu:
http://www.mbl.is/greinasafn/grein/1041929/

Enn annar Íslendingur gerir tilraun, Ívar Finnbogason, en varð að snúa við og fór á Island Peak í staðinn:
http://www.mbl.is/greinasafn/grein/1048647/

Já, veðrið snarversnaði frá því við lögðum af stað... sjá þorpið þarna niðri...

Leiðin okkar upp... mjög hált og erfitt færi og við hefðum verið á keðjubroddunum ef við hefðum haft þá með !

En... það var stutt í sólina ef skýin bara vildu aðeins færa sig...

Við fengum smá útsýni uppi... og sáum á hvílíkum ógnarstórum jökulruðningi við vorum...
heilu dagleiðirnar eftir honum úr Everest tindi...

Við fórum á efsta punkt til að ná rúmlega 5.000 metrum...

Litið til baka... kúveltandi grjóthrúgurnar í tonnatali þarna niðri...
svona var leiðin upp í grunnbúðirnar það sem eftir var ferðar...

Mjög gaman að ná upp í þessa hæð. Allir að slá hæðarmetið sitt nema Perúfararnir...
hér skyldum við vera í 15 mín lágmark áður en snúið væri við til að hæðaraðlagast...

Pumori... ógnvekjandi flottur tindur...

Gps-tækin hjá Guðmundi vinstra megin og Erni nokkuð sammála :-)

5.006 eða 5.005 m hæð... sögulegt... þar til á morgun þegar við ætluðum að slá þetta hæðarmet...

Sam bauð upp á fjallajóga efst uppi í þokunni, kuldanum og síðdegisrökkrinu... og gat ekki hætt... þó allir væru búnir að ræskja sig, hoppa, Ríshi búinn að pikka í hann... þar til Báran sagði einfaldlega hingað og ekki lengra... nú skyldi haldið niður... og allir önduðu léttar... elsku Sam, krúttið okkar var einhvern veginn svo takmarkalaus... gat aldrei hætt... hvorki að tala, segja frá né að hafa jóga í fimm þúsund metra hæð og nístandi kulda... en okkur þótti samt vænt um hann og sérstöðu hans sem gaf svo skemmtilega sýn á þessa upplifun...

Farið að rökkva og ráð að koma sér niður í byggð aftur... mjög sleipt og hált á stígnum...
kalt þegar við komum í húsið en þá bjargaði lopinn manni um leið...
og sumir hlýjuðu sér í matsalnum og slepptu hvíldarstund á herberginu þar sem var svalara...

Mikil læti í skálanum sem var troðfullur af fólki, þungt loft og léleg lýsing

Úr dagbók þjálfara:

"Hræðilegur maturinn, fékk eggja chow mein, bragðaðist eins og skítugur skáli. Gat ekki borðað þetta og fékk afganginn hjá Völlu. Fínasta pönnukaka með lemon sugar í eftirrétt. Gat með engu móti borðað matinn minn sem var ólíkt mér. Örn smakkaði hann og sagði svon þegar við gengum út matsalnum í gegnum mjög vonda klóaklykt að maturinn smakkaðist akkúrat þannig, eins og klóak. Skíthrædd um að fá í magann af þessu!"

Jahá, ekkert verði að skafa utan af því, hmmm :-)

... og áfram úr dagbókinni:

"Þetta er alveg mergjað landslag og flottara en ég hélt.
Grunnbúðirnar á morgun og svo niður á fjórum dögum og flug í tvo daga heim."

Frosnar rúðurnar á gluggunum á herbergjunum... við fórum snemma í háttinn... ekki spennandi að sitja lengi í matsalnum í þessu kraðaki og þunga lofti... fórum í rúmið kl. 20:15 eftir að vera búin að skrifa í dagbókina og undirbúa erfiðasta dag ferðarinnar framundan í fyrramálið...

Alls 9,1 km á 6:35 klst. upp í 4.938 m með 776 m hækkun alls miðað við 4.297 m lægstu hæð.

Og síðdegisgangan var 1,9 km á 1 klst. upp í 5.006 m hæð með alls hækkun upp á 167 m.

Hér lýkur hluta 2 af 3 í ferðasögu Toppfara til Nepal 2014

Ferðasaga þriðja og síðasta hluta er hér: http://www.fjallgongur.is/tindur112_everest_base_camp3_211014.htm

Ferðasaga af fyrsta hluta er hér: http://www.fjallgongur.is/tindur112_everest_base_camp_111014.htm

Við erum á toppnum... hvar ert þú?
www.toppfarar.is

Toppfarar ehf - Viðarrima 52 - 112 Reykjavík - Kt: 581007-2210 - Sími: +354-867-4000 / -899-8185 / -588-5277 - Netfang: bara(hjá)toppfarar.is
Copyright: Höfundarréttur: Bára Agnes Ketilsdóttir