Upphitun fyrir Fimmvörðuháls á Skálafelli Hellisheiði

Alls mættu 44 manns á 131. æfingu þriðjudaginn 30. mars í heiðskíru veðri, vindi og frosti eða N10 og -4°C.

Gengið var frá malarstæði við eina borholuna norðan við Skálafell.

Lilja B., Jóhannes, Anna Elín, Súsanna og Gylfi Þór með m. a. Stóra Meitil, Vífilsfell, Lambafell, Grímmannsfell? (fjærst) og Stóra Reykjafell í baksýn.

Gengið var um mosa og harða snjóskafla að fjallinu sem reis í fjarska og var aðkoman drjúgt löng.

Sirrý, Lilja Sesselja og Kalli með Stóra Reykjafell, Esjuna, Móskarðahnúka, Vörðuskeggja / Hengilinn í baksýn.

Upp var farið um góðan hálkulausan hrygg í haldgóðum mosanum.

Súsanna og Guðrún Helga með fjallasal Ölkelduhálss og Þingvallavatns og fjöllin sunnan Langjökuls í fjarska.

Ætlunin var að fá gott útsýni að Eyjafjallajökli og gosstöðvunum í ljósaskiptunum... það tókst harla þar sem mistur lá yfir suðurlandi en tærara útsýni var í aðra áttir og veltum við því fyrir okkur hvort gosið hefði þar eitthvað að segja.

En Anton með sunnlenska bændablóðið í æðum lét ekki segjast og benti okkur pent á það sem fyrir augu bar
gegnum mistrið:

Með góðum vilja mátti nefnilega sjá hvítan gosstrókinn hægra megin við miðja mynd og þetta kvöld sáu augun rétt grilla gegnum mistursmökkinn í hvíta tinda Tindfjallajökuls og dökka tinda Þríhyrnings vinstra megin við gosstrókinn svo þetta var augljóslega gosið í Eyjafjallajökli.

Þetta hefði verið mögnuð sýn í betra skyggni og á það reynandi í rökkri að sjá hvað fyrir augu ber ofan af Skálafelli...

Efri frá vinstri: Dóra, Inga Lilja, Guðrún Helga, Hrafnkell, Petrína, Inga Þóra, Jón Sig., Örn, Kári Rúnar, Björgvin J., Jóhannes, Alexander, Anton, Hrafnhildur T., Óskar Bjarki, Anna Elín, Sirrý, Kristinn, Hjölli, Kalli, Hanna Steina, Jón Júlíus, Leifur, Ketill, Lilja B.,

Neðri frá vinstri: Áslaug, Svala, Súsanna, Lilja K., Gylfi Þór, Fríða, Hildur Leifs?, Sigrún, Helga Bj., Valgerður, Reynir, Ásta H., Sæmundur, Auður, Lilja Sesselja, Sigga Sig., Heimir, Rikki og Bára tók mynd.

Día, Drífa og Þula eru svo líka búnar að læra að stilla sér upp fyrir hópmynd :-)

Næðingurinn var kaldur og lítið tómarúm til að fara yfir fjallasýnina sem t. d. blasir hér við til norðausturs.

Hengill, Botnssúlur (hvítar rétt við heiðina), Ármannsfell, Þórisjökull, Stóra Björnsfell, Skjaldbreiður, Hlöðufell, Kálfstindar, (Bláfell þetta hvíta ?). Nær eru Ölkelduháls með Dyrafjöllum Lakahnúk, Hrómundartindi o.fl.

Ákveðið var að fara sömu leið til baka þar sem þjálfarar voru komnir með bullandi móral yfir vegalengd göngunnar sem var orðin ansi löng svona tveimur dögum fyrir mjög langa göngu um Fimmvörðuháls... niðurleiðin hér með hraunið á Hellisheiði framundan og Hengilinn í fjarska.

Kvöldsólin farin að roða kvöldið fallegum lit.

Sjá ísinn sem lá yfir votasta svæðinu við fjallsrætur.

Sólin, frostið og ískaldur vindurinn gaf tóninn fyrir gönguna á Fimmvörðuháls eftir tvo daga þar sem allt getur gerst varðandi veður og færð

Þetta varð 8,4 km á 2:25 - 2:30 klst. upp í 581 m hæð með 222 m hækkun eða alls 470 m hækkun með öllu brölti miðað við 359 m upphafshæð... sem sé... hálf leiðin upp á fimmtudag :-)

Hugurinn kominn hálfa leiðina upp á Fimmvörðuháls og hinn hlutinn af manni á leiðinni þangað innan 2ja sólarhringa...

30
Árshátíð Toppfara
var haldin laugardaginn 27. mars með pomp og prakt.

Hist var í Iðnaðarmannasalnum Skipholti 70 þar sem okkar beið fordykkur.

Salurinn var skreyttur fögrum blómum og blómaskreytingum a la Soffía Rósa og er mikiol synd að eiga ekki til mynd af skreytingunum sem voru á borðunum og blómameistaranum...

Ágústa límdi nöfn á bakhluta allra sem mættu og máttu menn þar með spyrja hina út úr hverjir þeir væru...

Þetta var létt og skemmtileg byrjun á góðu kvöldi svona meðfram stöðugri umræðu um eldgosið...

Veislustjóri var Sigga Rósa og bauð hún mönnum til sætis og borðhalds um kl. 20:00.

Við gæddum okkur á köldu og heitu hlaðborði með matreiðslumanninn Lárus Loftsson á hnífnum
og smakkaðist maturinn einstaklega vel.

Undir borðhaldi fórum við í annan leik sem Ágústa kom með en þar var um nafnagátu að ræða þar sem leysa þurfti úr orðaþrautum um karlmannsnöfn og vinningsborðið vann írskan kaffilíkkjör.

Þessu næst hélt Þjálfari ræðu og rifjaði stuttlega upp sögu Toppfara gegnum upprifjun á Toppförum ársins 2007 og 2008.
Þá verðlaunuðu þeir Toppfara ársins 2009 sem voru vel að viðurkenningum sínum komnir enda var yfirskrift ársins 2009 "hetjuskapur" og voru þetta þau Björn Matthíasson og Sigríður Sigurðardóttir.

Úr ræðu þjálfara:

 Björn Matthíasson fagnaði sjötugsafmæli sínu í desember síðastliðinn á sama ári og hann fer með okkur í nokkrar af erfiðustu göngum síðasta árs og nægir þar að nefna Tindfjallajökul og sjö tinda göngu í Eyjafirði sem báðar töldu yfir 20 km í vegalengd, með mikilli hækkun og krefjandi færi. En hann var þar að undirbúa sig fyrir göngu á hæsta fjall Afríku, Kilimanjaro sem hann kleif í júlí í fyrra án þess að veikjast eins og hámenntuðu læknarnir gerðu aldeilis árið á undan :-). Þess skal og getið að Björn fór einsamall í þessa ferð frá Íslandi með erlendri ferðaskrifstofu, hann fór ekki með Íslendingum eða félögum sínum sem er miklu auðveldara þegar farið er í svona langan og erfiðan leiðangur eins og þennan en nákvæmlega þetta finnst okkur sýna vel þann karakter, styrk og sjálfstæði sem einkennir þátttöku Björns í fjallgönguklúbbnum. Hann mætir og lætur sig hafa það sama hvað.

Hinn Toppfari ársins 2009 er Sigríður Sigurðardóttir, en hún er án efa mesta hetja Toppfara frá upphafi. Sigga sýndi óbifanlegt æðruleysi eftir slysið á Skessuhorni 28. mars, gekk eflaust í gegnum ólýsanlega erfiðleika án þess að kvarta nokkurn tímann eða gefa eftir. Slysið varð NB 28. mars og hún var mætt aftur á æfingu þriðjudaginn 5. maí á Hafnarfjall, eða rúmum mánuði eftir alvarlega áverka, þar sem hún gekk upp þessi bröttu fjöll með hvíta hvassa tinda yfirgnæfandi og alla leið að snjólínu. Hún hefur tekið þetta í nokkrum skrefum frá slysinu, sem öll verða að teljast stórsigrar, fyrst með því að ganga kringum húsið sitt, svo fara í lengri göngutúra, fara á lág fjöll, snjólaus fjöll, í góðu veðri, fyrst bara yfir sumarið en svo hélt hún áfram inn í veturinn og hefur smám saman yfirstigið snjóinn, brekkurnar og veðrið. Hún hefur tekið á stóra sínum í hverjum þessara áfanga en áfram heldur hún ótrauð og hefur gengið á nánast alla tindana eftir slysið og svei mér þá ef öll þessi sól og veðurblíða í vetur er ekki bara til heiðurs hennar hugrekki!

Björn flutti góða þakkarræðu þar sem hann sagðist ekki hætta á fjöllum fyrr en þjálfarar settu hann í hjólastól :-)

Hjartans þakkir fyrir að heiðra okkur með nærveru og þátttöku ykkar í fjallgönguklúbbnum og fyrir að vera góðar fyrirmyndir fyrir okkur öll með því að sýna okkur fram á að það er hægt að stunda fjallgöngur óháð aldri og sama í hverju maður lendir.

Þessu næst sýndu þjálfarar myndband af annál ársins 2009 þar sem stiklað er á stóru yfir viðburðaríkt ár 2009 í lífi Toppfara. Þjálfari tók fram að sá knappi tími sem myndbandið er, eða rúmar 6 mínútur, rúmar engan veginn allt sem á daga okkar dreif á síðasta ári, enda væri að slíkt ógerningur, verðmæti undangenginna fjallgangna rúmast hvergi nema í hjörtum okkar sem förum á fjöll með þessum klúbbi. 

Tvennt viljum við þó nefna sérstaklega sem upp úr stendur á síðasta ári til viðbótar því sem fram kom í ræðunni fyrr um Toppfara ársins. Það er annars vegar ítrekuð þátttökumet frá miðju ári sem endaði með því að klúbburinn fylltist og tók á sig endanlega mynd en þar með náðu þjálfarar því háleita og langþráða markmiði að gefa fjallgönguklúbbnum þrjú ár til að standa sig áður en þeir gæfust upp en slík uppgjöf kom blákalt oft til greina fyrsta eina og hálfa árið.

 Hitt er sú dýrmæta staðreynd að nýju félagarnar sem komu inn í klúbbinn á síðasta ári tókst með sínum heillandi og gegnheilu persónutöfrum að fullkomna klúbbinn að mati okkar þjálfaranna, því það er skoðun okkar Arnar að klúbburinn hafi aldrei staðið eins sterkur og þéttur sem Toppfarar eins og í lok ársins 2009. Við stöndum því í eilífri þakkarskuld bæði gagnvart þeim sem tóku með okkur fyrstu skrefin og yfirgáfu ekki klúbbinn þegar hann var sem fámennastur fyrstu tvö árin og um leið þeim sem fylltu hann á síðasta ári og hafa verið dyggir félagar síðan.

Sjá myndbandið á Youtube:

http://www.youtube.com/watch?v=ja0EJFg8R3M

Að loknu myndbandinu tóku fleiri skemmtiatriði við.

Valgerður var með leik þar sem reyndi á ræktarsemi eða vökvunartækni þeirra Önnu Elínar, Áslaugar og Guðrúnu Helgu
og stóð Anna Elín uppi með reisn sem sigurvegari ! :-)

Þá frumfluttu Rikki og Sigga Rósa með aðstoð salarins nýjan texta við lagið "Bjartir dagar"
(vantar mynd af þeim):

"Langar göngur"

Langar göngur, bjarta fagra daga
Það er lífið, það er okkar saga
Finnum gleði við óma fjallalaga
Áfram Toppfarar, Toppfarar

Heiðurshjónin, Örn og Bára heita
Okkur öllum, mikla gleði veita
Nýrra fjalla, stöðugt eru að leita
Fyrir Toppfara, Toppfara

Ávalt fremstur, Örninn leiðir
Fjallasýnin, glaðar sálir seyðir
Aukakróka, alla upp hann veiðir
Áfram Toppfarar, Toppfarar.

Bára passar, alla unga sína
Tryggir vel að, hér sé allt í fína
Verndarengill, tryggir velferð mína
Allra Toppfara, Toppfara

Langar göngur, bjarta fagra daga
Það er lífið, það er okkar saga
Finnum gleði við óma fjallalaga
Áfram Toppfarar, Toppfarar

Duri, duri, duri,duri...
Áfram Toppfarar, Toppfarar

Áður en dansinn tók svo að duna á gólfinu undir stjórn Diskóteksins Dollý kenndi Harpa okkur "salsa" við stormandi lukku veislugesta og gaf þar með góðan tón fyir dansgólfið sem svitnaði fram að síðasta manni út úr húsi...

 Það var nákvæmlega vika liðin frá eldgosinu í Eldfjallajökli við Fimmvörðuháls og hugur okkar var þar frekar en í bænum enda höfðu nokkrir félagar farið gangandi eða akandi eða á annan hátt upp að gosstöðvunum þennan dag eða ætluðu daginn eftir. Eldgosið var stöðugt í umræðunni og margir farnir snemma heim þar sem spennandi ferðadagur beið sumra á sunnudeginum. Við hin dönsuðum fram yfir miðnætti en árshátíðinni lauk í fyrri kantinum eða rúmlega eitt eftir miðnætti. Eitthvað hafði eldgosið eflaust áhrif á lélega endingu okkar þetta kvöld, en eins er þetta stór árshátíðarmánuður og þjálfarar hallast að því að næsta árshátíð eigi að vera í vetrarferðinni í febrúar ár hvert, enda áttum við þar dúndurkvöld fyrir mánuði síðan þar sem dansað var til hálfþrjú eftir erfiðan göngudag og Toppfarar hafa gegnum tíðina sýnt fram á að þeir eru í mesta stuðinu kvöldið eftir góða göngu... enda "high" af háfjallavímunni margnefndu sem ekkert skákar :-)
 

Stormandi góð ganga
á Stóra Reykjafelli

Skilaboðin voru skýr þegar hópurinn hittist á Olís bensínstöðinni við Rauðavatn... ekki hætta við þó vindar blésu... og hópurinn lét slag standa... veðrið virtist ekki eins slæmt og við óttuðumst, skyggni var gott, útkoma lítil sem engin og þjálfunarlega séð er best að hætta ekki við heldur halda sig við planið... fara þá styttra og annað en áætlað var...

Ástandið í fjöllunum er samt allt annað en í borginni og þó gott veður sé í bænum getur verið óveður á fjöllunum í nágrenni borgarinnar eins og veðurspáin sagði einmitt til um. Við veltum vöngum á Olís og flestir voru ákveðnir í að taka slaginn.  Anton var nýkominn yfir heiðina (eftir könnunarleiðangur að Eyjafjallajökli þar sem skyggni var því miður lítið) og sagði heiðina í góðu standi og það varð úr...

Við vorum alls 26 manns sem lögðum í hann þennan þriðjudag 23. mars á æfingu nr. 130... og gátum ekki kvartað því bæði hafa þjálfarar og sumir nýlegri félagar kvartað yfir "allt of góðu veðri í vetur" og voru menn tilbúnir til að prófa búnað, líkama og sál í krefjandi veðri.

Þetta voru þau...

... frá vinstri: Jóhannes, Kristinn, Anton, Ásta H., Lilja B., Kári Rúnar, Vallý,  Sigrún, Helgi Máni, Jón Júlíus, Ágústa, Irma, Dóra, Björn, Sif, Áslaug, Sirrý, Örn, Súsanna, Helga Bj., Snædís, Rósa, Elsa Inga, Reynir, Óskar Bjarki og Bára sem tók mynd.

Skyggnið var kristaltært eins og oft þegar miklir vindar blása og manni fannst eins og að engin ský gætu tollað á fjöllunum í þessu roki...

Lagt var af stað frá skíðaskálanum í Hveradölum í "venjulegum vindi" en þegar upp var komið á fyrstu hnúkana í suðri blés vindurinn hvasst, það var enginn venjulegur vindur og menn áttu misauðvelt með að fóta sig og koma sér úr fyrstu skörðunum. Ofar var skárra veður en hvar sem vindur gat þrengst um og eflt sig urðu hviðurnar hvassari og við fukum af stað...

Flestir tóku þessu fagnandi, nutu þess að takast á við vindinn eins og við höfum áður upplifað í fyrri göngum (og mun verra en þetta) en á köflum leiddust sumir til að mynda stöðugra göngulag sem varð nú samt jafnvel bara óstöðugra þegar menn flæktust hver fyrir öðrum...

Uppi var tekin ákvörðun um að þræða sig niður að klettaborgunum og fara um dalinn í skjóli til baka til að vera sem minnst í vindinum í stað þess að ganga um vestari hnúkana þar sem slíkt klöngur var ekki æskilegt í óútreiknanlegum vindhviðum.

Sjá Hengilsvæðið í fjarska og Vörðuskeggja til enda.

Þessi átti skilið að kallast "steinninn" þar sem hann stendur stakur á Stóra Reykjafelli og er ágætis kennileiti úr fjarska.

Þarna var gott skjól og menn fengu sér vatnssopa.

Áfram var haldið að hinum ýmsu klettaborgum þar sem menn gátu klöngrast um ef þeir vildu spreyta sig en þjálfarar gáfu þó lítið svigrúm til þess vegna veðursins. Þarna eru flottar geilur til að æfa sig í klöngri en við gerum það bara næst...

Íslensk útgáfa af steininum milli klettaveggjana í norska Geirangursfirðinum er þarna meðal annars... nema það er ekki hengiflug neðar...

Jú, detour um dalinn... hljómaði vel en þýddi snarbratta brekku til að komast niður í hann og stóð valið um að klöngrast um grjótið með Erni eða þvera snarbratta brekku í snjóskafli sem var ágætlega mjúkur en vakti samt óöryggi með sumum og fóru flestir um hann þar sem Örn beindi mönnum frekar þangað.

Þarna var skjól fyrir utan einstaka hviður sem greinilega náðu að endast framhjá fjöllunum og inn dalinn,
og við gátum því tekist á við brekkuna nánast alveg í ró og næði.

Menn hjálpuðust óhikað að og réttu fram góðar hjálparhendur á þessum kafla.

Innar í dalnum tók svo við þverun brekkunnar yfir í skarðið sem er lengst til hægri á myndinni... hinum megin við það lá dalurinn útbreiddur þar sem skálinn og bílarnir biðu.

Við bókstaflega fukum upp skarðið og inn í tómarúm skjólsins sem tók við bara einum metra neðan við skarðið eins magnað og það er nú alltaf þegar vindarnir blása um fjallaskörð.

Við tók lygnt veður að bílunum og menn fór alsælir heim eftir góða baráttu við veðuröfl og færð sem skilaði af sér knappri gæðaæfingu eða 4 km á 1:51 - 1:58 klst. upp í 541 m hæð með 210 m hækkun miðað við 331 m upphafshæð. 

Stormandi lukkuleg frammistaða og takk fyrir hjálpsemina :-)

Um Gullna hliðið á Helgafelli

129. æfing var þriðjudaginn 16. mars og mættu 36 manns til að ganga á Helgafell Hafnfirðinga í dumbungsveðri en lygnu og hlýju eða SA3 og 8°C skv. veðurstofu. Helgafellið er án efa næst vinsælasta fjallgangan kringum Reykjavík á eftir Esjunni, en engu að síður voru fimm manns að fara þarna um í fyrsta sinn en aðrir orðnir ansi kunnugir svæðinu.

Mættir voru:

Efri frá vinstri: Inga Þóra, Rikki, Örn, Hrafnkell, Reynir, Bára, Kalli, Rósa, Súsanna, Óskar Bjarki, Kristinn, Björn, Anton, Leifur, Birna, Lilja Sesselja, Björgvin J., Gísli, Stefán A., Hermann, Sirrý, Jón Júlíus og Kristín G.

Neðri frá vinstri: Nanna B., Áslaug, Fríða, Bára, Ágústa, Helga Bj., Sigga Sig., Hildur vals., Sigrún, Dóra, Helgi Máni, Ketill og Helga E.

Þar af voru Helga E., Kristín G. og Jón Júlíus að ganga í fyrsta sinn með hópnum.

... og Dimma, Día, Drífa, Tinni, Tína, þula og... (Helgu Bj.?) fetuðu líka með...

Gengið var upp Gvendarselshæðina í vestri til að auka gæði æfingarinnar og svo inn á hefðbundna leið upp slóðann norðvestan megin frá en ekki farið um skarðið í vesturhlíðum sem er einnig vinsæl uppgönguleið en styttir leiðina og því ekki að skapi þjálfara :-)

Frá tindinum var ekki farið til baka sömu leið heldur að suðurbrúnum og niður um steinbogann sem hópurinn fór um í september árið 2007 þegar Einar nokkur sýndi okkur þennan fallega stað. Sumum leist ekkert á blikuna á þessum slóðum en leiðin var greiðari en áhorfðist og menn voru alsælir með nýja gönguleið á Helgafellið.

Því miður náðust ekki betri myndir af göngunni í þessu dimma og blauta skyggni...

Niður á sléttlendinu sunnan við Helgafell var svo gengið um malarveginn vestan megin sem var eitt drullusvað á köflum og stefnan því tekin beint yfir sundurskorið hraunið að bílunum í stað þess að þræða malarveginn sem liggur kringum Helgafellið en sú leið hefði orðið 1 km lengri en þetta kvöld (8,4 km skv. göngunni 11. sept 2007).

Þjálfarar eru þegar búnir að ákveða að þegar við förum á Helgafellið á næsta ári þá göngum við norðvestan megin inn dalinn hálfan hring um fellið, upp suðurhlíðina og steinbogann að tindinum og niður hefðbundna leið... þá verðum við búin að taka allan hringinn kringum Helgafell með spennandi útúrdúrum...

Það var fjölskyldustemmning í þessari göngu eins og oft áður og hundarnir létu ekki sitt eftir liggja á því sviði frekar en öðrum...
Drottningin Día hér með prinsessunni Drífu systur sinni á hoppi og skoppi.

Þeim munaði heilmikið um að stoppa eina sekúndu fyrir myndatöku... en þeim munaði ekkert um að fara með tvífættum fjallamannvinum sínum alls 7,5 km á 2:18 - 2:25 klst. upp í 353 m hæð með 268 m hækkun miðað við 85 m uphafshæð skv. gps.

Skínandi glöð æfing frá toppi til fjalla-táar
 

Leðjuslagur á Mosfelli

Alls mættu 55 manns á æfingu nr. 128 á Mosfell þriðjudaginn 9. mars og gengu í þungskýjuðu veðri, lítilsháttar rigningu en aldeilis miklum hlýindum sem boðuðu vorkomu eða S5 og 8°C.

Þetta var leðjuslagur ársins... gönguleiðin drullug frá jarka eða upp að ökkla milli grjóts og mosa en lítið við því að gera þegar frost er neðar í jörðu og jarðvegurinn farinn að þiðna ofar... einn af vorboðunum á fjöllum...

Gengið var frá kirkjunni og upp suðurhlíðarnar um fjölbreytt landslagið meðfram gljúfrum og giljum og áleiðis á einn af tindunum í suðvestri með viðkomu á nokkrum góður útsýnisstöðum.

Útsýnið var ágætt til suðurs um lágu fjöllin Grímmannsfell, Æsustaðafjall, Reykjafell, Reykjaborg, Helgafell Mosó og Úlfarsfell og svo til borgarinnar og sjávar. Neðan við tindinn í vestri sást gljúfur Leirvogsár vel en Esjuhlíðarnar földu sig bak við skýjaþykkni sem lá yfir hærra landslagi en 400 m og því gafst ekki færi á góðri sýn á Kistufellið sem nýtur sín sérlega vel ofan af Mosfelli.

Mættir voru:

Efri: Ólafur, Hildur L., Örn, Leifur, Sirrý, Stefán A., Halla, Ingi, Petrína, Rikki, Anton, Heiðrún, Eyjólfur, Nanna B., Hjölli, Hanna, Björn, Lilja K., Kalli, Harpa, Kristinn, Hrafnhildur, Björgvin J., Gísli, Hrafnkell, Reynir, Hermann, Inga Lilja, Jóhannes Svavar, Lilja B., og Birna.

Neðri: Aníta, Valgerður, Svala, Súsanna, Auður, Irma, Kári Rúnar, Áslaug, gerður, Sigga Rósa, Inga Þóra, Sigrún, Sif, Fríða, Snædís, Helga Bj., Hildur V., Ingibjörg M., Elsa Inga, Áslaug, Inga Lilja, Halldóra Kristín og Bára tók mynd

Dimma, Día, Dofri, Tinni og Tímon sýndu svo mismikla tilburði til þess að smala fé á leiðinni
en fengu það ekki svo vælt var undan.

Rikki átti afmæli á æfingunni og var tekinn í gullstól af strákunum að skipun þjálfara... :-)
Hér í góðum höndum Leifs, Stefáns Alfreðs, Inga, Antons, Óskar Bjarka, Kára Rúnars og Hjölla.
Stelpurnar veittu móralskan stuðning...

Sunginn var svo afmælissöngurinn og honum færðar hamingjuóskir en Rikki er einn margra Toppfara frá síðasta ári sem komið hafa inn með stæl og látið til sín taka frá upphafi.

Það var einbeittur ásetningur þjálfara að ná æfingunni upp í 5 km á þessu hógværa fjallli og því var klöngrast niður um hnúka og skriður og upp aftur í norðurhlíðum á leiðinni til baka. Þar fengum við nasasjón af aurskriðum á leiðinni en engin leið er að forðast slík fyrirbæri í vorleysingum nema sleppa brekkum alveg sem hentar okkur auðvitað ekki en þarna var um forvitnilegar og saklausar smáskriður að ræða og engin hætta.

Við tók þvottur á gönguskónum í snjóskaflinum upp aftur sem hentaði aldeilis vel eftir aurinn og vetrargalsinn frá því í síðustu viku hljóp í menn sem sumir tóku snjóskaflinn beint upp í klofandi kátínu.

Farið var að rökkva í lok æfingarinnar þegar snúið var til baka og veðrið enn með blíðasta móti... logn eða gola og smá dropar öðru hvoru... ekkert í líkingu við slagviðrið sem menn bjuggust við... sem hefði nú verið góð búnaðaræfing...

Síðasta klöngrið á leiðinni til baka og svo tók leðjan við og loks blautt grasið að bílunum svona til að gefa okkur færi á að þrífa skóna fyrir bílferðina heim... landslagið var alveg að okkar hentugleika þetta kvöld...

Fyrsta vorið í lofti á árinu ...

... með göngu sem var 5,1 km á 1:51 - 1:53 klst. upp í 293 m hæð með 213 m hækkun. Fjallið því 100 m lægra en þjálfari hefði slegið inn fyrir æfingu fyrir mistök (389 m í stað 289 m) en það kom ekki að sök því kosturinn við 300 m yfir sjávarmáli þetta kvöld var skyggni alla leið og skal þess getið að klöngrið gaf svo alls 353 m hækkun ef talið er milli gilja og hnúka. Almennt látum við hækkunina frá upphafsstað að hæsta tindi gilda sem hækkun hverrar göngu, en ef um fleiri en eitt fjall/tind er að ræða eða mjög ójafna gönguleið, þá látum við samtals-hækkunartöluna gilda sem er oft mun hærri en almenna hækkunar-talan þegar mikið er farið upp og niður á leiðinni.

Ætli við fáum einhvern snjó úr þessu... aldrei að vita... í fyrra gengum við í snjóbyljum út marsmánuð...
Sjá sama tíma í fyrra : http://www.fjallgongur.is/aefingar/7_aefingar_jan_mars_2009.htm
 

Loksins kom veturinn...
á Drottningu og Stóra Kóngsfelli

Eldborg

Já, ekki fyrr en í byrjun mars...

Fyrsta alvöru vetrarganga hópsins á æfingu í allan vetur (fyrir utan Akrafjallið í desember og Valahnúka í byrjun október) var þriðjudaginn 2. mars á æfingu nr. 127 og mættu 32 manns upp í Bláfjöll að ganga á Eldborg, Drottningu og Stóra Kóngsfell.  Vegna ófærðar var hætt við að fara í Grindaskörðin og Bollana sem færð voru aftur í september á dagskránni í staðinn.

Farið var úr bænum í ágætis veðri og ekið upp í Bláfjöll í mun kuldalegra veður (dæmigert fyrir Bláfjöll, Skálafell, Þingvelli o.fl.)eins og oft vill verða þegar farið er frá nánast sjávarmáli inn í land og upp um nokkur hundruð metra... í stanslausri umferð skíðamanna sem göptu af undrun þegar göngumenn fóru að leggja bílum sínum við Eldborgina en ekki skíðaskálann og taka upp göngustafi en ekki skíðastafi... hvaða furðufólk var nú þetta... manni fannst maður vera með átroðning á svæði skíðamanna... en um leið var skakið af skíðasvæðinu hvetjandi, veitti ákveðið öryggi og var meira að segja birtugefandi síðasta kaflann... það getur nefnilega verið ansi einmanalegt þarna upp frá í vondu veðri, myrkri og enginn nálægt...

Lilja K. og Hanna frá Akranesi voru í seinna lagi á æfingu en náðu hópnum galvaskar á Eldborginni og mega eiga það að hafa ekki gefist upp eða snúið við í þessu veðri... og voru aldeilis alsælar eftir á eins og alltaf... maður sér aldrei eftir því að mæta...

Drottning

Gengið var um gígbarma Eldborgar fyrst og svo upp snarpa brekku Drottningar þar sem útsýnið var skoðað ofan af báðum tindum hennar (514 m og 522 m)... svona þegar það gafst á milli snjóhríða...

Sjá hópinn stefna á móbergsklappirnar  sem voru betur færar í snjónum en eru allajafna of sleipar í sumarfæri, en við förum vanalega upp skriðuna þar sem skaflinn er vinstra megin.

Spáð hafði verið sunnanátt en úr varð austsuðaustanátt fannst manni eða NA12  og 2°C á Sandskeiði skv. Veðurstofunni með 17 m/s í verstu hviðum sem gat vel verið rétt þegar verst lét, en þær voru þó ekki margar hviðurnar þetta kvöld og aldeilis góðar lognstundir á milli.

Ofan af Drottningu var farið niður um góðan skafl sem var ansi góð tilbreyting frá möl og grjóti ...

Var snjóflóðahætta þarna?

Halli snjóflóðahættu er 30° - 45/50° svo brekkan féll undir það en var líklega um 50° efst sem er almennt of bratt fyrir snjóflóðasöfnun (nær ekki að safnast að ráði saman, en getur safnast saman neðar og myndað hættu). Blautur snjór var í gegn en ekki veikur undir miðað við lögin sem sáust af þversniði mjög djúpra spora göngumanna (skrefa/skóflupróf) - í ekki miklu magni - á litlu svæði - án snjóalaga... líkur á snjóflóði voru því almennt ekki til staðar.
Hengjan efst þó ekta snjóflóðaaðvörun (skafrenningur og hengjur - gil og skorningar/hvilftir eru lykilorð snjóflóðahættu þar sem snjó skefur þá ofan í gil úr öllum áttum og safnast þar fyrir án þess að bindast nægilega snjónum sem fyrir er (hengjur benda til mikils skafrennings)), veðrið síðustu daga ekta snjóflóðahættumerki (skafrenningur) og hláka dagsins ekta hættumerki (aukin snjóflóðahætta fyrst eftir að hlýnar) þar sem oft þyngist efsti snjórinn við hláku og rennur af stað á léttara undirlagi, þó hláka dragi líka að endingu úr styrk snjóþekjunnar með öllu og þyngir lagið niður í gegn.

Öruggast er ef veikast snjórinn er efst og þéttari neðar (sést með skófluprófi - með því að skoða lagskiptingu snævarins með því að stinga niður holu (helst 1,5 m djúpa), helst nokkrar til að fá réttasta mynd af snjóalögum) öfugt við snjóflóðahættu þar sem efsta lag er þétt og þungt og veikara lag er neðar (þungi snjórinn binst þá illa snjónum (gerist dæmigert við hláku og frost til skiptis til viðbótar skafrenningi) sem liggur neðar og rennur þá af stað á veikara laginu sem virkar eins og færiband og eins við flekaflóð þar sem þyngri og þéttari snjór binst svo saman að hann rennur af stað á mýkri, veikari snjó (veika lagið getur t. d. verið í miðju snjóalaginu, ekki endilega neðst)).

Nánar... og skipulagðar... síðar um mat á snjóflóðahættu... þetta var útúrdúr !

Niðri beið okkar sundurskorið hraunið milli Drottningar og Kóngs sem allt liggur í gjám og gjótum og ítrekaði þjálfari að fara varlega og fylgja slóða fremsta manns og ekki að ósekju því fyrr um daginn hafði kona fallið ofan í hraunsprungu milli Valahnúka og Húsfells... á þeirri nú annars saklausu leið...
Sjá fréttina á mbl:  http://mbl.is/mm/frettir/innlent/2010/03/02/buid_ad_bjarga_konunni/
Og myndir á Vísi: http://visir.is/article/20100302/FRETTIR01/472354843

Takið eftir snjóræmunni sem liggur á svæðinu þar sem gjótan opnaðist á myndunum - alltaf gera ráð fyrir dýpi þar sem snjórinn nær að mynda svona samfellt svæði á milli jarðvegar sem stendur upp úr - eftir á er sprungan augljós í landslaginu í fréttinni þó sprungan hafi ekki verið augljós þegar þær gengu þarna um - mjög saklaus snjóræma.

Þess skal getið að gjótur leynast víða á þeim svæðum sem við göngum reglulega um án þess að vera almennt hættulegar en varasamasta svæðið sem við þekkjum til er á svæðinu kringum Geitafell í Þrengslunum þar sem hraunbreiðan er ansi stór og skorin og utan alfaraleiðar. Þá er svæðið þetta kvöld nokkuð varasamt ef maður þekkir það ekki og eins Bollarnir við Grindaskörð og hraunið kringum Húsfell, Búrfellsgjá, Valahnúka og Helgafell (og sjálfsagt fleiri svæði sem mig rekur ekki minni til í fljótu bragði nú). 

Mikilvægast er að fara slóða ef hann er til staðar (oft samt hulinn snjó að vetri til) eða allavega fara leið þar sem maður þekkir landslagið vel (ótrúlegt hvað landslag greypist í minni ef maður á annað borð hefur áhuga á því). Hraunsprungur eru varasamastar þegar líður á veturinn þar sem snjóbrýr hafa náð að safnast og harðna ofan á gjótum (en geta samt myndast fljótt í snjókomu, skafrenningi og frosti) og geta þá virst fast land undir fótum en gefið skyndilega eftir við mikinn þunga. Almennt skal alltaf hafa varann á þegar farið er ofan í snjóskafl á þekktu hraunsprungusvæði, halda sig á "föstu landi", lesa umhverfið og reyna að sjá sprungulandslagið og stíga varlega til jarðar... Helst ferðast með öðrum eða ef einsamall þá láta reglulega vita af sér, vera með síma (best ef hann gefur gps-staðsetningu því þá er hægt að finna viðkomandi ef kveikt er á honum þó ekki sé hringt (ef meðvitundarlaus eða misst símann/pokann frá sér úr seilingarfjarlægð - gsm-sími framtíðarinnar!)) og vera alltaf þannig búinn að maður geti hafst við í einhverja klukkutíma í óbyggðum (eftir eitt slys á fjöllum er maður alltaf með allt með sér).

...en nóg um alvarleika slysahættu á fjöllum...
Mesta hættan í fjallgöngu er akstursleiðin á staðinn! (umferðin) ef marka má slysatölfræðina...
(reyndar eru miklu fleiri í umferðinni en á fjöllum svo þetta er spurning...).
Kosturinn við að ganga í hópi er sá að þá kemst maður slóðir sem maður annars færi ekki einsamall um við krefjandi aðstæður og hefur marga til að leggja fram hjálparhönd ef eitthvað kemur upp á...

... NÚ er ég hætt að prédika... þetta var allt of skemmtileg æfing til að eyða allri þessari orku í svona alvarlegar pælingar...

Þessir Toppfarar fengu veturinn beint í æð...
(mynd tekin í hlíð Stóra Kóngsfells í vindi og engu skyggni):

Efri: Reynir, Örn, Rósa, Hermann, Óskar Bjarki, Kristinn, Lilja Sesselja, Rikki, Sigrún, Kári Rúnar, Sirrý, Hjölli, Gerður, Hanna, Hildur V., Kalli, Lilja K., Inga Þóra, Halldór, Hrafnhildur.
Neðri: Inna, Aníta, Sigga Rósa, Irma, Nanna K.,Gylfi Þór, Leifur, Hildur L., Ágústa og Jón Sig.
Bára tók mynd og á mynd vantar Soffíu Rósu sem þurfti að snúa fljótlega við...

Þar af voru Inna Antonsdóttir, 15 ára og Nanna Kristinsdóttir, 16 ára að ganga með feðrum sínum...
...ekki ónýtt að eiga svona pabba sem kemur manni í hörkufjallgöngu á þriðjudagskveldi... og geta þar með bætt "krefjandi vetrarævintýri" á saklausu þriðjudagskveldi í reynslubankann á unga aldri...

Ofan af Stóra Kóngsfelli langaði fararstjóra að fara aðra leið niður í stað þess að fara sömu leið til baka og spann niðurleiðina til austurs. Þar ætlaði hann sér að fara niður með okkur norðaustan megin um snjóskafl þar sem slík niðurganga er auðveld, mjúk og greiðfær... en snjóskaflarnir létu standa á sér enda ekki mikil snjósöfnun á svæðinu þennan veturinn og við klöngruðumst niður bratta skriðu í austri og tókum hluta leiðarinnar í kærkomnum snjóskafli. Skyndilega birtist skíðasvæðið fyrir framan okkur í fjarska og Drottningin... við höfðum farið heldur lengra til suðausturs en ætlunin var (þess vegna fannst góði skaflinn ekki) en engu að síður góð leið og afskaplega hollt að fást við snarpa niðurgöngu í krefjandi veðri.

Fararstjórinn fór alla leiðina þetta kvöld eftir minni og notaðist ekki við gps (þó það væri til staðar til öryggis m. a. með punktum af bílum og fjallstoppum) en þegar maður gengur þannig í engu skyggni er maður fljótur að tapa áttum (eins og gerðist meðal göngumanna sem bentu á Drottningu og spurðu hvaða fjall þetta væri og fannst þeir vera komnir niður vestan megin af Kóngnum)... nema kennileiti í nánasta umhverfi vísi manni leið og er þá algengast að maður beygi of fljótt af (til hægri eða vinstri og fari jafnvel í hringi) og vanmeti umfang svæðisins eins og gerðist í þessu tilfelli (umfangið ofan af Stóra Kóngsfelli).

Með því að venja sig á að notast við eigin tilfinningu og minni af umhverfinu þjálfar maður hins vegar rötun best og jú, fer stundum aðra leið en maður ætlar sér (betra þá að vita að það er í lagi landslagsins vegna eins og við vissum að skriðurnar niður austan megin væru færar) en lærir um leið hvernig ákvarðanir maður tekur í engu skyggni. Þá er það oft kostur við svona þreifingar að maður uppgötvar nýjar leiðir sem maður hefði annars ekki farið um. Ókosturinn er sá að villast eða lengja gönguna of mikið (varasamt í erfiðu veðri, ef illa búinn og yfirvofandi myrkri eins og þetta kvöld), en þá er nauðsynlegt að hafa gps og áttavita til að koma manni aftur á rétta leið. Í göngum þar sem maður fer óvart eða viljandi aðra leið en maður ætlar sér og uppgötvar ný svæði getur oft verið mjög spennandi að koma heim, hala niður gps-slóð dagsins og skoða á korti hvar maður fór og hvaða ákvarðanir maður tók (sérstaklega gefandi ef maður þekkir svæðið vel og kynnist þá sjálfum sér við villandi aðstæður...)

Í tilfelli kvöldsins þekktum við svæðið mjög vel, leiðin reyndist góð á hólminum, skemmtilegt var að hafa farið þarna niður (næst þegar við göngum á Drottningu getum við skoðað hvar niðurgönguleiðin okkar blasir við) og lexían var sú enn og aftur að maður hefur tilhneigingu til að reikna vegalengdirnar styttri en þær eru almennt í engi skyggni og taka beygju of fljótt eða án þess að ætla það (í þessu tilfelli til hægri/austur). Fari maður alltaf merktan slóða og þekkta leið og/eða gengur stöðugt eftir gps lærir maður síst að rata og glatar hæfileikanum til að lesa í umhverfið og rata við alls kyns aðstæður. Að þessu leyti til eiga menn að taka því fagnandi í hvert sinn sem þeir villast án þess að lenda í alvarlegum vandræðum (í stað þess að finnast það hafa verið ósigur eða klaufaskapur) því sú reynsla er svo lærdómsrík og við mælum með því að taka villu/rötunargöngur með öðrum eins og reyndar menn hafa gert innan þessa hóps (og við Örn lent óvænt í með hópnum stundum gegnum tíðina í mikilli þoku) og við áætlum að taka í framtíðinni með hópnum.

Við fjallsrætur Stóra Kóngsfells fórum við aftur yfir hraunið og komum fljótlega á slóðann okkar fyrr um kvöldið en strax var farið að fenna yfir hann og gott að vera meðvitaður um það að í úrkomu og skafrenningi er maður fljótur að tapa slóðinni til baka. Það var farið að rökkva á þessum kafla en kennileiti skýrt af Drottningu og brátt tók fallegur appelsínugulur bjarminn af ljósum skíðasvæðisins við og umferðin af Bláfjallaafleggjara fór ekki framhjá manni (þetta eru allt góð kennileiti i slæmu skyggni, jafnvel bara hljóðin af bílunum getur verið nægt kennileiti í myrkri, þoku, slæmu skyggni þegar ekkert sést og maður getur notað heyrnina).

Annað gott "óáþreifanlegt kennileiti" en heyrnin er vindáttin... ef maður er meðvitaður um hvaða vindátt ríkir þegar maður leggur af stað og er á göngunni (muna að veðurspáin er ekki alltaf að segja rétt til eins og þetta kvöld) getur maður notast við hana þegar maður villist og þarf að fara í ákveðna átt. Þetta er auðvitað háð því að maður þekki áttirnar og að vindátt breytist ekki, en það er mikilvæg regla í öllum fjallgöngum að vera alltaf meðvitaður um áttirnar, hvað snýr í norður/suður etc... og þeir allra áttuðustu eru meðvitaðir um þetta 24t sólarhringsins, hérlendis og erlendis... en það eitt og sér einfaldar oft málin og menn búa ánægjulega óvænt að þessari tilhneigingu þegar þeir  t.d. villast í erlendri stórborg... "þetta er norður og þess vegna hljótum við að vera austan við Eiffelturninn sem þýðir að Montparnasse er..." !

Reynir er nýlegur meðlimur í Toppförum og er hér að moka undan bílnum sínum..

Æfingin byrjaði á því að menn skutluðu bílunum sínum utan með Bláfjallaafleggjara beint í snjóskafl og ypptu öxlum yfir því hvort þeir sátu fastir eður ei... það var seinni tíma vandamál, ha, ha... fjallganga var málið...:-)
Við tók því það þarfaverk að lokinni göngu, að losa bílana með kankvíst bros á vör til að komast nú heim og var það nú ekki lengi gert í krafti hópsins...

Sigga Rósa, Rikki og Aníta sem kemur alla leið frá Colorado á æfingu með Toppförum :-)

Sumir létu ófærðina ekkert á sig fá og fengu sér bara heitt kakó í tómri gleði og hamingju að lokinni göngu... bara gaman saman.. þetta hafði verið svolítið ströng æfing í kapphlaupi við veður, færð og birtu og þjálfarar höfðu ekki gefið neitt svigrúm fyrir nesti... svo menn björguðu bara lífi sínu í lok æfingar :-)

"Jæja, strákar, Bára er búin að taka myndina, nú getum við sleppt..."

Kári Rúnar var ekki lengi að draga bíl Reynis upp úr skaflinum með hjálp Arnar, Kalla, Óskars Bjarka og Báru... og hlustaði ekki á það að Reynir væri búinn að fá bróður sinn til að koma úr bænum að draga sig upp... svona eiga menn að vera... :-)... og fleiri björgunaraðgerðir fóru fram þetta kvöld sem ekki náðust á mynd...

Kvenþjálfarinn gaf sér stund milli stríða til að taka myndir
og var svo óforskömmuð að vera á veiðum eftir jeppum fyrir Eiríksjökul í leiðinni...
"Reynir, kemurðu ekki með á Eiríksjökul í apríl... ég er að reyna að fiska svona stærri jeppa... " :-)
Reynir: (Upptekinn við að losa bílinn sinn úr skaflinum)... "jú, ja, ég"... og hélt áfram að sinna því sem brýnast var...

Þjálfarar fylgdu auðvitað síðasta manni af æfingu... eins og alltaf... alla leið út úr snjóskaflinum við Eldborg og þá var klukkan ekki nema rúmlega átta um kvöldið og heilt vetrarævintýri að baki á eitt stykki kvöldmatartíma... og bílaröðin um Bláfjallaafleggjara nánast samfelld alla leið í bæinn innan um skíðamenn með sama sælubrosið á vörinni og við...

Allir í himnasælu með krefjandi göngu sem var sérlega skemmtileg og með ævintýralegum blæ... best var að sjá hve menn voru þakklátir fyirr að fá loksins alvöru vetrargöngu...

...sem gaf af sér æfingu upp á 4,7 km á 2:00 - 2:04 klst. upp í 522 m og 606 m hæð með alls 369 m hækkun.

Jáhérna,  þetta er nú aldeilis fyrirlesturinn í einni lýsingu á æfingu hér að ofan...
Greinilegt að vetrargír kvöldsins kallar fram einhvurn prédikunargír í þjálfaranum :-)...
 

Bjart yfir Búrfellsgjá

Alls mættu 37 manns á æfingu 126 í Heiðmörk 23. febrúar þar sem gengið var um Búrfellsgjá í heiðskíru veðri og auðu færi
en ansi nöprum vindi eða NA6 og -3°C.

Mættir voru:

Frá vinstri efri: Ásta S., Elsa Inga, Birna, Nanna B., Inga Þóra, Eyjólfur, Sif, Hrafnkell, Ingibjörg M., Björgvin J., Rósa, Snædís, Fríða, Anton, Hildur V., Hjölli, Kristinn, Halla, Hermann, Stefán A., Örn, Lilja B., Sigrún, Jóhannes Svavar og Reynir.
Neðri frá vinstri: Súsanna, Valgerður, Svala, Ágústa, Gerður og Elsa Þóris.
Mynd tók Bára.

Á mynd vantar Ástu H., Hildi, Kári Rúnar, Leif og Ingimund
en Ásta S., Hildur, Ingimundur og Reynir voru að ganga í fyrsta sinn með hópnum.

Dimma, Tinni, Tímon og Tína röltu með og það er spurning hvort þau hafi saknað hinna D- eða T-anna...

Gengin var hefðbundin leið um slóðann sem liggur um gjánna framhjá vatnshellinum og réttunum
og smám saman óx gjáin í austri að gígnum sjálfum.

Gengið var um gígbarminn í sólsetrinu sem var fagurt á að líta í suðvestri og blöstu Grindaskörðin m. a. við sem verða gengin að viku liðinni og eins lágu Húsfell, Valahnúkar og Helgafelli í Hafnarfirði fyrir framan okkur.

Húsfellið hér í baksýn og aðeins glittir í Þríhnúka og svo Stóra Bolla lengst til hægri.

Þeir gerast ekki mikið flottari gígmarbarmarnir sem við göngum reglulega um...

Vesturbarmurinn.

Trölladyngja lengst í vinstri í fjarska og Keilir þar við hliðina með Heiðmörkina i vestri neðar.

Nesti var borðað ofan í gígnum í skjóli og spjalli m. a. um fréttaumfjöllun Stöðvar tvö á skysinu á Skessuhorni þann 28. mars 2009 þar sem tekin voru viðtöl við Siggu Sig sjálfa og Jón Gauta fjallaleiðsögumann hjá ÍFLM: Átakanleg umfjöllun og myndir sem snertu bæði þau okkar sem voru með í ferðinni og aðra sem sáu samantektina, sjá www.stod2.is.

Til baka var gengið rösklega sömu leið og taldist þetta 5,9 km á 1:31 - 1:38 klst upp í 183 m hæð með alls 231 m hækkun með öllu brölti upp og niður.

Engin höfuðljós í fyrsta sinn á æfingu í margar vikur...

Hvílík sæla og yndislegt að taka svona léttan göngutúr eftir dúndurhelgi í Húsafelli...
 

Gullin vetrarsól á fjalli nr. 99...
Hnefa í Lokufjalli

Dýjadalshnúkur og Tindstaðafjall í fjarska

125. æfing var þriðjudaginn 16. febrúar og mættu 37 manns til göngu á Lokufjall í mynni Blikdals.

Mættir voru þetta kvöld:
...engin hópmynd var tekin... "hvað er að gerast með þjálfarann"...:

Anna Elín, Auður, Ágústa, Áslaug, Bára, Berglind, Birna, Björgvin J., Björn., Ellen María, Eyjólfur, Finnbogi, Gerður, Halla, Halldóra Á., Harpa, Heiðrún, Helga Bj., Hildur V., Hrafnhildur, Hugrún, Ingi, Inga Lilja, Hanna, Júlíus, Kalli, Kári Rúnar, Kristín Gunda, Lilja K., Óskar Bjarki, Rósa, Sirrý, Sigrún, Snædís, Valgerður, Örn.

Og ferfætlingarnir Día, Dofri, Ísabella, Tína og...

Þar af voru Berglind og Finnbogi að koma í aðra göngu sína með hópnum þrátt fyrir að vera skráð í klúbbinn snemma í vetur en þau gengu á Kilimanjaro í janúar og varð gárungum að orði að það væri nóg að skrá sig í Toppfara til að komast á Kilimanjaro... ekki endilega mæta á æfingu... :-) ... en nei, þjálfarar samþykkja ekki slíka hugarvillu... æfingin skapar meistarann enda æfðu þau vel fyrir þessa göngu þó ekki væri það með okkur :-)

Gengið var með gljúfri Blikdalsár og farið um klettaborg Lokufjalls og upp á Hnefa sem telst hæsti tindur þess.
Gönguleiðin sést vel hér á mynd; gljúfrið, klettaborgin til vinstri og Hnefi lengst til hægri með útbreitt Lokufjallið í heild.

Barmar Blikdalsár voru í klakaböndum og sprænur hennar ofar frosnar heilum svellum.

Umhverfið vorlegt nær sjávarmáli en fjallatindarnir hvítir og úfnir skýjum að norðaustan...
Það fór svalur vindur um göngumenn til að minna á veturinn þrátt fyrir gullnu sólina í suðvestri.

Eftir skoðunarferð um gljúfrið var snúið til norðurs að Lokufjalli.
Hálfskýjað, NA5 og 2°C, færið gott og ekki hálka.

Litir og landslag kvöldsins minnti fremur á haustgöngurnar okkar þegar daginn er tekið að stytta en ekki lengja...
Rauðgullið af haustlitum í anda september í stað þess að vera hvítt af vetrarlitum í anda febrúar.

Sólin settist að baki okkar í vestsuðvestri með Kjalarnesið og Reykjavík til suðvesturs og Akranes til norðvesturs.

Hugrún, Ellen María og Halldóra með mynni Blikdals í fjarska og bílaflotann við þjóðveg eitt fjær...
 og höfuðborgina enn fjær ásamt fagurmótuðum Keili og fjöllum Reykjaness í kvöldroðanum.

Uppi á klettaborg Lokufjalls reis Skarðsheiðin í síðustu geislum kvöldsólarinnar og var sýnin mörgnuð um skörðótta heiðina.

Hafnarfjall var "á fullu í skýjunum"... veðravítið atarna þar sem 11 - 17 m/sek geisuðu skv. mæli vegagerðarinnar þegar við vorum á leiðinni á æfinguna...

Áfram var haldið eftir Lokufjalli að Hnefa sem reis myndarlegur í austri með Dýjadalshnúk og Tindstaðafjall fjær.
Hnefi mældist 427 m hár þetta kvöld en er sagður 411 m á kortum.

Blikdalur í rökkrinu sem brátt tók við eftir sólsetur.

Þjálfari lýsti áætlaðri gönguleið kringum hann þann 20. mars í tindferð þar sem við förum í 26 km sjö tinda göngu á Melatind, Dýjadalshnúk, Tindstaðahnúk, Kistufell, (Þverfellshorn), Hábungu, Kerhólakamb og Smáþúfur.
Sjá myndir og frásögn af sömu göngu sem nokkrir Toppfarar fóru í maí í fyrra:
http://gylfigylfason.123.is/album/default.aspx?aid=143982&lang=en
Og svo eiga fjallkonur Toppfara Dýjadalshnúk í sínu safni sem mig vantar slóðina á og væri fróðlegt að sjá þær myndir...

Löng ganga á spennandi leið sem hentar vel fyrir Hvannadalshnúksfara og alla þá sem vilja sjá útsýnið ofan af Esju í allar áttir og skrá vesturhluta Esjunnar með fótum sínum fráum...

Sjá mánann ofarlega á mynd og sólargeislana í vestri

Að Hnefa slepptum fórum við upp einn hjallann enn í átt að Melahnúk og náðum 475 m hæð áður en kvenþjálfarinn stoppaði viljugustu folana af sem voru fremstir og mælti með því að snúa við áður en Melahnúkur yrði genginn líka... eða hefðu þeir kannski farið upp á Dýjadalshnúk... tja, einhverjir hefðu verið til í það... og ekki spurning að skoða þann möguleika þegar við förum þarna aftur um í september í ár þar sem þjálfarar stálust í raun í þessa göngu fyrr en áætlað var til að ná Strút sem 100. fjallinu í sögu klúbbsins...

 Myrkrið tók við þegar farið var niður Hestabrekkurnar að Blikdalsá og þurftum við að fara varlega yfir lækjarsprænur og votlendi sem allt lá í klakaböndum niður hlíðarnar að ánni.

Aftari hluti göngumanna lét afvegaleiðast af spjalli í myrkrinu og fór freistandi bílslóða í stað þess að fylgja fremstu mönnum og enduðu of langt til norðurs áður en menn áttuðu sig. Þetta þýddi 400 m til viðbótar við þá sem fóru beinni leið og var ágætis áminning til okkar allra um að þegar myrkrið skellur á er best að halda hópinn og fylgja foringjanum sem er víst þekktur fyrir að vilja fara ótroðnar slóðir og sniðganga slóða og vegi eins og mest hann getur... enda er ganga um breytilegt landslagið náttúrulega miklu hollari :-)

Gullin ganga í vetrarsól

... sem varð 7,2 km löng á 2:22 klst. upp í 475 m hæð með 422 m hækkun miðað við 53 m upphafshæð...

Húsafell næstu helgi og allir í banastuði fyrir 100. fjallið í safn Toppfara... Strút... og veðurspá með eindæmum hagstæð...
Það er ekki að spyrja að þessum vetri... ef vetur skyldi kalla...
 

...Gengið í ljósi náttúru og manna...
Vorblíða á Esjuljósagöngu

Alls mættu um 68 manns í árlega Esjuljósagöngu Toppfara þriðjudaginn 9. febrúar 2010 sem var með óhefðbundnu sniði í ár þar sem eiginleg Esjuljósaganga á Vetrarhátíð Reykjavíkurborgar féll niður vegna sparnaðar.

Í anda þess að "safnanótt" verður á föstudagskvöld 12. febrúar í Reykjavík í stað Vetrarhátíðar fór hópurinn sína hversdagslegu æfingagöngu upp að steini og skoðaði "fjallasafnið sitt" ofan úr hlíðum Esju... alls 98 fjöll sem það safn geymir og yfir 20 þeirra í sjónmáli frá steininum... enda er æfingasvæði Toppfara óbyggðirnar og náttúran sjálf með öllum sínum óendanlega mörgu og fjölbreyttu fjöllum og fellum... engin æfing eins og sífellt nýjar slóðir í alls kyns veðrum á ólíkum árstíðum...

Hvílíkt forréttindasport hún er fjallamennskan á Íslandi...

Mættir voru í stafrófsröð - á mynd vantar talsvert marga:
Anton, Auður, Ágústa, Áslaug, Bára, Birna, Björn, Elsa Inga, Elsa Þóris., Gerður, Gnýr, Guðjón Pétur, Gylfi Þór, Halla, Halldór, Halldóra Á., Halldóra P.(Dóra), Hanna, Harpa, Heiðrún, Helga Sig., Helgi Máni, Hildur V., Hrafnhildur, Hrund, Ingibjörg Þóra, Ingibjörg M., Inga Lilja, Ingi, Irma, Jóhannes Svavar, Jón Sig., Kári Rúnar, Kristinn, Lilja B., Lilja K., Lilja Sessselja, María, Nanna P., Óskar Bjarki, Petrína, Roar, Rósa, Sif, Sigga Sig., Sigrún, Snædís, Soffía Rósa, Sólveig, Svala, Valgerður, Þorleifur og Örn.
Gestir voru 13 manns skráðir: Arnbjörg, Ásta Steinunn, Brá, Elín, Haukur, Hildur R., Kristín, Jón Páll, Jón G., Mardís, Ólöf, Ólafur Elfar, Þórhildur.
Og hundarnir voru allavega Día, Dimma, Dofri, Kjarri, Þula... svo sætir með á myndinni...
Engin börn voru með að sinni.

Veðrið var með besta móti - SA4 og 5°C - og færið líka... vor í lofti og hvergi vetur að finna... nema snjóföl lítið eitt efst í klettum Esjunnar en ásýnd hennar er vanalega þessu lík í lok maí ár hvert en ekki í febrúar... þessi vetur er mun mildari en hinir tveir fyrri sem Toppfarar hafa gengið á fjöll.

Dagsbirta var í upphafi göngunnar þar sem þjálfarar vildu halda sig við vanalegan æfingatíma á þriðjudegi kl. 17:30 til að valda ekki misskilningi en tókst náttúrulega að gera það samt með því að leiðrétta ekki tímann alls staðar á vefsíðunni :-)... sem við biðjumst velvirðingar á.  Nokkrir skiluðu sér því hálftíma seinna í gönguna eða kl. 18:00... og fréttist m. a. af nýju Skagadömunum, þeim Auði og Hönnu sem voru ekki lengi að skella sér upp á eftir hópnum og náðu okkur uppi á steini með því að fara styttri leiðina upp... góðar... og fengu náttúrulega dúnduræfingu út úr því...

Smám saman skreið rökkrið yfir en ætlunin var að komast upp að steini í kvöldglætunni
og mynda ljósakeðju niður hlíðarnar í bakaleiðinni.

Vel gekk að halda hópnum saman og var hann þéttur á hefðbundnum stöðum en þess voru dæmi að menn lögðu fyrr af stað upp til að hafa nægan tíma og eins sneru sumir við á miðri leið og fóru ekki alla leið upp.

Talsverð umferð gangandi og hlaupandi fólks var á fjallinu þetta kvöld en það segir margt um veðurblíðu vetrarins að hægt sé að fara á harðahlaupum niður hlíðar Esjunnar á strigaskóm í engri hálku síðdegis þann 9. febrúar...

Frá ánni við áfanga fjögur var myrkrið skollið á og menn fóru að kveikja ljósin.

Við steininn var áð í dimmunni sem samt var ekki svo dimm og útsýnið glæsilegt niður að sjó
og á borgarljós höfuðborgarinnar... og dimmblá fjöllin í fjarska sem sífellt fleiri geyma fótspor Toppfara...

Niður Esjuna var svo farið í þéttri ljósakeðju sem vel sást frá fjallsrótum og greiddist smám saman úr hópnum eftir því sem menn fóru hver á sínum hraða niður.
Myrkvaða mínútan fór forgörðum eins og önnur formlegheit þetta kvöld þar sem gangan gekk svo ljúft fyrir sig með hvorki ferðamenn, börn né óvana með í för og við fórum ósjálfrátt í venjulega Toppfaragírinn þar sem gengið á spjalli og hlátri alla leið frá fjallsrótum upp á tind og niður aftur hikstalaust óháð veðri, færð og birtuskilyrðum...

Ingibjörg M, Anton, Jón Sig., Sif, Jón G?-gestur, Ólöf?-gestur, Þórhildur-gestur, Lilja B. og Elsa Inga.

Esjuljósaganga ársins varð því lengri en áður þar sem fyrri árin höfum við eingöngu farið upp að steini enda þá með erlenda ferðamenn og börn með í för í vetrarlegra veðri en þetta sinnið, en svona er fjallgöngulífið... engin ganga eins og þessi varð 7 km löng á 2:25 - 2:44 klst. upp í 595 m mælda hæð með 584 m hækkun miðað við 11 m upphafshæð skv. gps.

...Björt ganga í ljósi náttúru og manna...

Nú tekur birtan óðum við af ljósunum og myrkur-hluti vetrarins kveður með hækkandi sól...

Athugið vel:

Alls eru 98 fjöll að baki okkar nú og þar sem við viljum eindregið leyfa Strút að vera fjall nr. 100 í safni Toppfara verður breyting á dagskránni næsta þriðjudag og gengið á Hnefa við Blikdal í Esjunni sem fjall nr. 99 í stað Lágafellshamra.

Þá munum við ganga um gljúfur og hamra á auðveldri leið á allra færi :-)

Þegar Edmund Hillary (1919-2008), sem sigraði fyrstur manna tind Everest með Tenzing Norgay 1953, fetaði í fótspor Ernest Shackletons (1874-1922) um Suðurskautið (Fyrsti leiðangurinn þvert yfir Suðurskautið - Shackletons´s Endurance 1914-1917) upplifði hann skammdegi Suðurskautsins vikum saman án sólarglætu og varð ljóst hvers vegna sólin varð guð margra samfélaga manna gegnum árþúsundirnar...
...myrkrið gerir mann þakklátan og nýtan á dagsbirtuna  :-)
 

Sólargangur á Úlfarsfelli

Toppfarar með sól í sinni... og sólgleraugu á nefinu 15 mínútum eftir sólsetur... that´s the spirit guyes!
Fyrsta hópmyndin í dagsbirtu á æfingu síðan í lok október...
Takið eftir hálfum gleruaugum á Leifi og Hrafnkeli sem skiptu bróðurlega einu pari á milli sín með sjóræningjaívafi :-)
 

Alls mættu 46 manns á 123. æfingu þriðjudaginn 2. febrúar og fögnuðu sólarlagi við upphafi æfingar
og kærkominni dagsbirtu fyrstu skrefin eftir myrkuræfingar frá því um miðjan nóvember 2009.

Þjálfari fór vikuvillt þar sem ætlunin var nú að setja upp sólgleraugun þegar sólin væri ekki sest í byrjun æfingar eins og í fyrra og grípa þannig síðustu sólargeislana... ekki það að þeir hefðu nú ekki skinið á okkur austan megin við Úlfarsfell... en sólsetur er jú 17:36 þann 9. febrúar... en það var of flókið að breyta þessu svo við létum þetta standa enda kom þetta ekki að sök og við vorum kampakát með birtuna...

Leifur, Helgi Máni, Helga Sig., Eyjólfur, Snædís, Kristín Gunda, Óskar Bjarki, Rósa, Sigrún, Kristinn, Hrafnkell, Harpa, Jóhannes Svavar, Súsanna, Kalli, Fríða?, Hermann, Valgerður, Lilja B., Örn, Guðrún Helga, Halla?, Roar, Hrafnhildur, Hugrún, Anton, Nanna B., Hjölli, Ólafur, Guðjón Pétur, María.
Heiðrún, (Día, Dofri), Áslaug, Helga Bj., Irma, Soffía Rósa (Kjarri), , Anna Elín, Hildur V., Ingi, Elsa Inga, Sigga Rósa, Auður, Inga og Jón Sig.
Bára tók mynd.

Á mynd vantar Sif sem gekk heiman frá sér frá Reynisvatni sunnan megin og hitti okkur á uppi... og skokkaði létt til baka heim eftir veginum þegar við hin ókum Úlfarsfellsveginn til borgarinnar... og Soffía Rósa fór á fjórhjólinu sínu upp sama veg upp í Grafarvog... hvílíkt topplið...

Halla hér að mæta í sína fyrstu göngu og Irma snúin aftur úr barnsburðarleyfi og var fagnað innilega.
Þá voru ferfætlingarnir nokkrir... Día, Dimma, Dofri, Kjarri, Tinni og Tímon... allavega...

Gengið var á Úlfarsfell frá Skyggni... já, ekki rafstöðinni.... hvaða rafstöð, Bára...?.. hmm... nú er þetta jarðstöð...?... æj, já, eitthvað svona -stöð eitthvað... útvarpsbylgjur, rafbylgjur... en menn fundu upphafsstaðinn á endanum... enda öllu vanir með þjálfara sem láta fólkið sitt æfa sig í að rata og mæta við fjallsrætur hálft árið um kring...

Farið var um austurhlíðarnar upp á Litla og Stóra hnúk, Vesturhnúk og eftir heiðinni í norður
áður en þrætt var niður aftur um austurhlíðarnar...

...og gerð stólpa-grín-leit að rafstöðinni hennar Báru í bakaleiðinni :-)

Stuð var í hópnum frá fyrsta skrefi enda afskaplega bjart yfir öllu og öllum og myrkrið tók svo við á efsta tindi í 399 m mældri hæð en við tókum ekkert eftir því.
Veðrið ágætt eða skýjað að mestu, köld gola og hiti við frostmark eða A4 og 0°C.

Sigga Rósa og Inga... alltaf brosandi og jákvæðar...

Færið var gott en hálka þó í öllum pollum og á votlendi og stungust nokkrir niður á leiðinni
en voru vel klæddir og í dúndurformi til þess að standa upp aftur heilir á húfi...

Á Vesturhnúk var notið útsýnisins yfir Reykjavíkurborg sem farin er að teygja sig upp eftir hlíðum Úlfarsfells en landslag fjallsróta þess hefur breyst mikið frá fyrstu göngu okkar þar upp árið 2007...

Ólafur, Inga, Jón Sig., Nanna B., Hugrún og Snædís?

Húsafell í umræðunni... hverjir eru komnir með gistingu...? eigum við ekki að grilla um kvöldið...?
Stemmningin fyrir þessari ferð fer fram úr öllum væntingum
enda stilldarhugmynd sem kom frá Helgu fyrir nákvæmlega heilu ári síðan!

Helga Sig, Valgerður, Kalli, Soffía Rósa, Hugrún, Irma og Anton

Með þessum viljugum tilþrifum eftir hversdagslegu Úlfarsfellinu - sem gefur einmitt ótrúlega fjölbreyttar göngur í smæð sinni - tókst að ná 6,3 km æfingu á 1:43 - 1:50 klst. upp í 299 m hæð með 180 m hækkun miðað við 119 m upphafshæð.

Næsta æfing verður okkar árlega Esjuljósaganga - ljósagjörningur á Esjunni - þar sem skorað er á alla Toppfara að mæta og bjóða vinum, vandamönnum og öllum sem áhuga hafa að prófa eina góða kvöldgöngu með Toppförum í myrkri með ljós síðari hlutann og mynda samfellda ljósakeðju niður hlíðar fjallsins- sjá allar upplýsingar hér á vefsíðunni!

Birtan er hér... sólin er komin... við lifðum af myrkrið...
Light is here... the sun is up... we survived the darkness...
 

Brúðarmars á Reykjaborg

Mynd frá Gylfa Þór.
 

Alls mættu 51 manns á 122. æfingu þriðjudaginn 26. janúar ásamt þjálfurum...
 sem voru búnir að vera erlendis síðustu þrjá þriðjudaga...
og tekist að koma sér í hnapphelduna í kyrrþey um jólin...

Mynd frá Gylfa Þór.

...og var því vel fagnað af félögunum sem létu það ekki framhjá sér fara orðalaust...

Mynd frá Gylfa Þór.
 

...og létu sér ekki nægja að gefa þjálfurum veglega gjöf, búnt af rauðum rósum og forláta málverk með ljósmyndum
heldur gáfu þjálfurum hópknús sem seint verður leikið eftir.

Mynd frá Gylfa Þór.

Bara besta og flottasta fólk í heimi...
Mynd

Dagsbirta var í byrjun æfingarinnar...

Mynd frá Gylfa Þór.

... og einstaklega óður andi sveif yfir vötnunum þrátt fyrir hryssingslegasta veðrið í langan tíma
með vestanvindi upp á V8 m/s og 3°C og hagléli í fangið hálfa leiðina en annars hálfskýjuðu...

En...
Það var ekki hægt annað en vera glaður þar sem þetta var fyrsta æfingin
sem dagsbirta var í byrjun síðan í nóvember og ekki bara tunglið sem lýsti leiðina...

Sirrý, Kristín Gunda og Elsa Inga?

Genginn var öfugur hringur miðað við áður eða fyrst upp á Reykjaborg
og svo yfir á brúnir Hafrahlíðar sem slúta niður að Hafravatni
og um Lala niður að bílunum aftur.

Þar tók við fyrsti leðjuslagurinn í sögu Toppfara...
 þegar draga þurfti upp úr forarpyttum bæði bíl Soffíu Rósu og Björns
og vakti þetta upp björgunarmanninn í strákunum...
 sem voru í essinu sínu að binda kaðla og draga...

Þessu fylgdu nokkur umhverfisspjöll sem við reyndum að lagfæra sem mest við gátum
með skónum sem voru hvort sem er ósjáanlegir fyrir drullunni frá því í göngunni...

Mættir voru... það margir að flassið náði ekki utan um hópinn :-)

Anna Elín, Anton, Áslaug, Ásta H., Bára, Birna, Björgvin, Björn, Ellen María, Elsa Inga, Eyjólfur, Gerður, Guðjón Pétur, Guðrún Helga, Gylfi Þór, Halldór, Halldóra Á., Heiðrún, Heimir, Helgi Máni, Hermann, Hjölli, Hólmfríður, Hrafnhildur T., Hrafnkell,  Inga Þóra, Ingi, Inga Lilja, Ingibjörg M., Jóhannes Svavar, Kalli, Kári Rúnar, Kristín Gunda, Lilja B., Lilja K., Lilja Sesselja, Nanna B., Ólafur, Óskar Bjarki, Roar, Rósa, Sigga Sig., Sif, Sirrý, Sigrún, Snædís, Soffía Rósa, Sólveig, Súsanna, Þorsteinn, Örn.

Þar af voru Hrafnhildur T., Ingibjörg M. og Sif að mæta á sína fyrstu æfingu.

Svo voru Dimma, Dofri, Tara, Þula og... ? með í för.

Sendið mér póst ef einhvern vantar :-)

Gangan var hin hressilegasta og dásamlegt að vera með jafn góðu fólki á fjöllum við krefjandi veðuraðstæður en taka ekkert eftir því fyrir hlátri, spjalli og umæðum um komandi ævintýri á árinu...

Alls varð þetta 5 km æfing á 3:04 klst. upp í 291 m (Reykjaborg) og 258 m (Hafrahlíð) hæð með 197 m hækkun.

Hróarstindar á Hafnarfjallssvæðinu á laugardaginn og margir stefna þangað í því blíðskaparveðri sem spáin segir...

Mikið er gott að vera kominn aftur í íslenskt veður og íslenska náttúru... þó það sé myrkur rúmlega hálfan sólarhringinn...

Mynd frá Gylfa Þór.

Brúðargjöfin
Mynd eftir Heiðrúni með Heklu sem brúðarkjól og Toppfara við fjallsræturnar og heiðurs-Toppfarann Björn á toppnum.

Þjálfarar þakka hjartanlega fyrir veglega gjöf og vinarvott sem snerti okkur djúpt  !
 

Við erum á toppnum... hvar ert þú?
www.toppfarar.is

Toppfarar ehf - Viðarrima 52 - 112 Reykjavík - Kt: 581007-2210 - Sími: +354-867-4000 / -899-8185 / -588-5277 - Netfang: bara(hjá)toppfarar.is
Copyright: Höfundarréttur: Bára Agnes Ketilsdóttir